Μέχρι και ο δικαστής απηύδησε. Ο εφέτης Δημήτρης Σκουτέρης, ο οποίος δίκασε την πολύκροτη υπόθεση του ντέρμπι ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός σε δεύτερο βαθμό. «Ο Πειθαρχικός Κώδικας είναι αστείος. Τα έχω πει και στον Γκιρτζίκη και στον Δρόσο (πρώην πρόεδροι της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας). Στον Γραμμένο (νυν πρόεδρος) δεν τα έχω πει ακόμα, αλλά δεν με ενδιέφερε κιόλας. Γιατί βλέπω ότι δεν έχει νόημα…».

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Εφέσεων της ΕΠΟ δεν είναι ο πρώτος δικαστικός λειτουργός, απ’ όσους υπηρέτησαν την αθλητική δικαιοσύνη, που πιστεύει πως οι κανονισμοί που διέπουν τα των γηπέδων είναι… για πέταμα. Αλλά είναι ο μόνος που είχε το θάρρος να το πει δημοσίως, σε μια γεμάτη από δικηγόρους και παράγοντες του ποδοσφαίρου αίθουσα, κατά την εκδίκαση της Παρασκευής. Και είναι φοβερό, να αμφισβητεί την ορθότητα των νόμων ο άνθρωπος που καλείται να τους εφαρμόσει, κρίνοντας την τύχη ενός πρωταθλήματος.

Το χειρότερο είναι, πως ο δικαστής έχει δίκιο. Δεν χρειάζεται να είσαι νομικός, για να αντιληφθείς ότι οι κανονισμοί είναι γεμάτοι (σκόπιμες;) αοριστίες, κενά, παραδοξότητες και διατάξεις που η μία αναιρεί την άλλη. Αρκεί να γνωρίζεις ελληνικά και να μπεις στον κόπο να τους διαβάσεις. Αρχίζοντας από το επίμαχο άρθρο (15 παράγραφος 3) που εδώ και δύο εβδομάδες έχει διχάσει την ποδοσφαιρική Ελλάδα: οπαδούς, παράγοντες, δικηγόρους, πολιτικούς και πολιτικάντηδες.

Θα πάθεις πλάκα. Για τον συγκεκριμένο κανονισμό, είτε πετάξεις ένα «αθώο» ρολάκι χαρτιού ταμειακής μηχανής και προκαλέσεις σε κάποιον μια αμυχή, είτε τον σημαδέψεις με ένα τούβλο και τον αφήσεις στον τόπο, η ποινή είναι ακριβώς η ίδια. Επίσης, δεν υπάρχει καμία διαφορά εάν πετάξεις ένα αντικείμενο ή εκατοντάδες. Ελαφρυντικό για το μεμονωμένο περιστατικό, δεν προβλέπεται. Κι ένα ρολό χαρτιού που «πέτυχε» κάποιον, είναι μεγαλύτερο έγκλημα από 100 τούβλα που δεν βρήκαν στόχο.

Ο κανονισμός δεν ξεχωρίζει τον σοβαρό τραυματισμό από τον επιπόλαιο. Τον νοιάζει μόνον εάν είχε ως αποτέλεσμα τη διακοπή του αγώνα (την περίπτωση της μη έναρξής του, ο νομοθέτης αμέλησε να την προβλέψει). Και ποιος θα κρίνει, εάν ο παράγων ή ο αξιωματούχος του ματς είναι σε θέση να ασκήσει να καθήκοντά του ή όχι; Υποτίθεται ο διαιτητής, αφού συμβουλευθεί τον γιατρό του αγώνα. Κοροϊδευόμαστε; Ποιος διαιτητής θα αναλάβει την ευθύνη να επιβάλει σε έναν παίκτη ή προπονητή να συνεχίσει, εάν εκείνος ισχυρίζεται ότι ζαλίζεται μετά το χτύπημα που δέχτηκε;

Επομένως, η τέλεση του αγώνα εξαρτάται από τη φιλοτιμία των «θυμάτων». Ο Γιάννης Αναστασίου έμεινε στο γήπεδο με δεμένο μάτι. Το ίδιο και ο Αλέξανδρος Τζόρβας, που του έριχναν με αεροβόλο. Ή ο Σεμπαστιάν Σάχα, που πήρε φωτιά από βεγγαλικό. Ενώ, αντιθέτως, ο Οσκαρ Γκαρθία και ο Βλάνταν Ιβιτς δεν άντεξαν ένα ρολό χαρτιού και ένα άδειο κουτάκι μπίρας.

Τα ευτράπελα του Πειθαρχικού Κώδικα και του Κανονισμού Αγώνων Ποδοσφαίρου είναι πολλά και διασκεδαστικά, για όποιον θέλει να δει το αστείον του πράγματος. Ιδού μερικά παραδείγματα. Εάν ένας θεατής ανάψει στην εξέδρα πυρσό και τον κρατήσει στο χέρι του μέχρι να σβήσει -από τα πιο ακίνδυνα περιστατικά που συναντάμε τούτη την εποχή-, στη δεύτερη υποτροπή η ομάδα του θα τιμωρηθεί με έναν ή δύο αγώνες κεκλεισμένων των θυρών. Και κάθε φορά που κάποιος θα το ξανακάνει, η ποινή θα διπλασιάζεται. Οι δύο αγωνιστικές θα γίνουν τέσσερις, οι τέσσερις οκτώ, και πάει λέγοντας. Περισσότερο «συμφέρει» να πετάξει τον αναμένο πυρσό στον αγωνιστικό χώρο. Γι’ αυτή την παράβαση προβλέπεται μόνο πρόστιμο που, σε κάθε ματς, διπλασιάζεται.

Ακόμη καλύτερα, οι άτακτοι οπαδοί ας ξεθυμάνουν «μπουκάροντας» στον αγωνιστικό χώρο – αρκεί να μην προκαλέσουν τραυματισμούς ή ζημιές. Σε αυτή την περίπτωση, η ποινή είναι μόνο χρηματική. Ούτε τιμωρία έδρας, ούτε αφαίρεση βαθμών, ούτε τίποτα. Μόνο πρόστιμο, όσες φορές κι αν το ξανακάνουν.

Για τον Πειθαρχικό Κώδικα δεν έχει την παραμικρή σημασία το πού, ακριβώς, γίνονται τα επεισόδια: στον αγωνιστικό χώρο, στην εξέδρα, ή στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το εξής «απίστευτο κι όμως ελληνικό»: μια ΠΑΕ που χορήγησε εισιτήρια στα καλόπαιδά της και προκάλεσαν επεισόδια στον αγωνιστικό χώρο ή στην εξέδρα, θα τιμωρηθεί το ίδιο με μια άλλη που είχε την πρόνοια να αποκλείσει τους συνήθεις ταραξίες της από το γήπεδο, εάν εκείνοι προσπάθησαν να μπουν με τη βία και συνεπλάκησαν με την Αστυνομία.

Ποιος ηλίθιος γράφει αυτούς τους κανονισμούς; Η Λίγκα και η Ομοσπονδία. Οι ΠΑΕ προτείνουν και η ΕΠΟ εγκρίνει, σε έναν αέναο πειραματισμό από τον οποίο κάθε καλοκαίρι προκύπτει ένα νέο ποινολόγιο. Αντί να αντιγράψουν τον Πειθαρχικό Κώδικα κάποιας σοβαρής χώρας, ή της UEFA, οι ομάδες και οι ποδοσφαιροπατέρες μας αναθέτουν στους δικηγόρους τους να πρωτοτυπήσουν. Και κάθε φορά, αυτοί παρουσιάζουν ένα νομικό έκτρωμα χειρότερο από το προηγούμενο, που δεν αντέχει, καν, στην κοινή λογική.

Μοιραία, φτάνουμε εδώ που φτάσαμε με την πολύκροτη υπόθεση του ντέρμπι. Οι πειθαρχικές επιτροπές -τακτικοί δικαστές, πλέον- επιχειρούν να θεραπεύσουν την αοριστία των κανονισμών και την έλλειψη αναλογικότητας στις προβλεπόμενες ποινές, ερμηνεύοντας τους νόμους με τις αποφάσεις τους. Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι η ορθότερη απονομή δικαιοσύνης, όσοι δεν βολεύονται από την ετυμηγορία τους θα βλέπουν παντού συνωμοσίες και ίντριγκες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News