O Guardian για κάτι που μοιάζει με κινηματογραφική αποστείρωση / H Corriere della Sera για μια συνήθεια που κρατάει από τους αρχαίους χρόνους έως σήμερα / Η Repubblica για ένα μέλλον που είναι ήδη εδώ / Και το National Geographic…
-
The Guardian
Διαμάχες/ Όταν το γαλλικό σινεμά σβήνει το τσιγάρο
Οποιος έχει δει το «Με κομμένη την ανάσα», θα θυμάται ότι ο Ζαν Πολ Μπελμοντό εμφανιζόταν σχεδόν σε ολόκληρη την ταινία με ένα τσιγάρο Gauloise να κρέμεται στα χείλη του. Το ίδιο και η Οντρέ Τουτού: ερμήνευσε την Κοκό Σανέλ να δημιουργεί φορέματα υψηλής ραπτικής καπνίζοντας συνεχώς. Τον Ζακ Τατί, πάλι, σπάνια τον έβλεπες χωρίς την πίπα του ενώ η Μπριζίτ Μπαρντό, η Ζαν Μορώ, η Κατρίν Ντενέβ, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ και ο Αλαίν Ντελόν έβγαλαν αλλεπάλληλες τολύπες καπνού, ο καθένας με τον τρόπο του, σε δεκάδες ταινίες.
Δεν προκαλεί έκπληξη, επομένως, το γεγονός ότι η έκκληση προς τους Γάλλους σκηνοθέτες να αποκλείσουν το κάπνισμα στην οθόνη έχει γίνει δεκτή με ένα μείγμα δυσπιστίας και ειρωνείας. Έχει επίσης προκαλέσει το υπαρξιακό ερώτημα: Τι θα ήταν ο γαλλικός κινηματογράφος χωρίς το τσιγάρο;
Η συζήτηση άναψε όταν η σοσιαλίστρια γερουσιάστρια Ναντίν Γκρελέ-Σερτενέ κατηγόρησε τους κινηματογραφιστές της Γαλλίας ότι συνεχίζουν να διαφημίζουν τη βιομηχανία καπνού. «Το 70% των νέων γαλλικών ταινιών έχει τουλάχιστον μια σκηνή με κάποιον που καπνίζει», δήλωσε η Γκρελέ-Σερτενέ στη Γερουσία. Η υπουργός Υγείας Ανιές Μπουζίν δεσμεύθηκε από την πλευρά της ότι θα μιλήσει με την συνάδελφό της υπουργό Πολιτισμού, την Φρανσουάζ Νισσέν. «Δεν καταλαβαίνω γιατί το τσιγάρο είναι τόσο σημαντικό στο γαλλικό κινηματογράφο» δήλωσε η Μπουζίν.
Στο ερώτημα απάντησε με τον τρόπο του, ο δικτυακός ιστότοπος La Tribune de l’Art: «Περιμένουμε λοιπόν σύντομα να απαγορευτούν από τις ταινίες και η χρήση ναρκωτικών, η υπέρβαση του ορίου ταχύτητας, το να διασχίζεις το δρόμο εκεί που δεν υπάρχει σήμανση και προφανώς το να σκοτώνεις κάποιον… Μα είναι τρελοί;». Οι υπεύθυνοι της ραδιοφωνικής εκπομπής Le Cinéma est mort εμφανίστηκαν πιο σκωπτικοί: «Ταυτόχρονα, τα γαλλικά αστέρια του κινηματογράφου θα πρέπει από εδώ και στο εξής να τρώνε πέντε μερίδες φρούτα και λαχανικά την ημέρα».
Τι να πει κανείς; Μάλλον ότι στη Γαλλία η υπόθεση σηκώνει πολύ τσιγάρο.
Φωτό: Μπορείτε να φανταστείτε τον Μπελμοντό στο «A bout de souffle» έτσι; | Πηγή: YouTube/CreativeProtagon
-
Corriere della Sera
Κληρώσεις/ Μα να αποφασίζει η θεά Τύχη;
Ηταν και η Ελλάδα ανάμεσα στις 18 χώρες που διεκδικούσαν να φιλοξενήσουν την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Φαρμάκων μετά την έξωσή της από τη Βρετανία λόγω του Brexit. Αλλά κανένας δεν το πήρε τόσο άσχημα όσο η Ιταλία. Που έφτασε ως τον τελικό με το Μιλάνο μέσα από αλλεπάλληλες ψηφοφορίες, για να χάσει τελικά από το Αμστερνταμ, με το οποίο ισοψήφησε δυο φορές, στην κλήρωση.
Ο ιταλικός Τύπος υπολογίζει ότι η αυτή η απόφαση της θεάς Τύχης θα στερήσει από την ιταλική οικονομία 1,5 δισ. ευρώ. «Είναι χειρότερο και από τον αποκλεισμό της εθνικής ομάδας από το μουντιάλ» έγραψε η Repubblica. Και η Corriere della Sera έκανε μια αναδρομή στην ιστορία της κλήρωσης ξεκινώντας και πάλι από το ποδόσφαιρο κι εκείνο το ευτυχές βράδυ που η τύχη χαμογέλασε στους «Ατζούρι» του Ρίβα, του Ριβέρα και του Ματσόλα. Ηταν 5 Ιουνίου του 1968 και το νόμισμα των εκατό λιρετών που έστριψε στον αέρα ο διαιτητής στο τέλος του ισόπαλου αγώνα με τη Σοβιετική Ενωση έστειλε την Ιταλία στον τελικό του ευρωπαϊκού κυπέλλου κόντρα στην Γιουγκοσλαβία.
Μα είναι δυνατόν ένα τόσο σοβαρό ματς αλλά και πιο σημαντικά πράγματα, γράφει ο Πάολο ντι Στέφανο, να επαφίενται στην τύχη; Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο από την εποχή της κλασικής Ελλάδας έως σήμερα; Οι αρχαίοι Ελληνες, υπενθυμίζει, είχαν τον θεσμό της κληρομαντείας. Η κλήρωση ήταν μια συνηθισμένη διαδικασία στην αθηναϊκή Δημοκρατία για τα δημόσια αξιώματα, το εργαλείο ήταν το κληρωτήριο, μια πλάκα με εγκοπές, στη μία πλευρά της οποίας υπήρχε ένας κοίλος, χάλκινος άξονας με χοάνη στο πάνω μέρος και στρόφαλο στο κάτω.
Το σύστημα δεν υιοθετήθηκε μόνο από τους Ρωμαίους αλλά και από τις πόλεις-κράτη του Μεσαίωνα για να συνεχίσει ακάθεκτο την περίοδο της Αναγέννησης. Όχι ότι οι άνθρωποι του Θεού πήγαιναν πίσω. Δεν ήταν ο Ματθαίος που, όπως μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων, κληρώθηκε να αντικαταστήσει τον Ιούδα στους μαθητές του Ιησού; Την κλήρωση είχε κάνει ο Πέτρος. Και ο άτυχος της κλήρωσης ήταν ο Ιωσήφ.
Να θύμωσε για την ατυχία του; Πάντως, ο σεξπιρικός Εντμουντ του «Βασιλιά Λιρ», νόθος γιος του κόμη του Γκλούστερ, φαίνεται να υποτάσσεται σε τέτοιο βαθμό στις αποφάσεις της θεάς Τύχης ώστε να θεωρεί τρέλα τη συνήθεια των ανθρώπων να καταριούνται τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια όταν πέφτουν θύματα τη κακοτυχίας. Μια τρέλα που χτύπησε και τον μπεργκαμέζο πολιτικό Ρομπέρτο Καλντερόλι: όταν το «κληρωτήριον» έβγαλε «Αμστερνταμ», ξέσπασε με ένα μεγαλοπρεπές «Vaffanculo»…
Φωτό: Και μετά πώς να μην γίνει προληπτικός; | Πηγή: Shutterstock
-
La Repubblica (έντυπη έκδοση)
Ανάλυση/ Οι πόλεις – κράτη επιστρέφουν
«Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Σε τριάντα χρόνια η παγκόσμια πολιτική θα κυριαρχείται από “μακροπόλεις”, μητροπόλεις επιδραστικές και τόσο συνδεδεμένες μεταξύ τους ώστε θα έχει καταργηθεί στην πράξη η έννοια των συνόρων. Θα πρόκειται για πόλεις-κράτη κατά το πρότυπο των αρχαίων, δηλαδή όχι απαραίτητα ανεξάρτητες, αλλά πάντως με αυτονομία στις διεθνείς τους σχέσεις».
Την πρόβλεψη αυτή καταθέτει σε συνέντευξή του στη Repubblica o ινδικής καταγωγής αμερικανός πολιτειολόγος Παράγκ Χάνα με αφορμή την έκδοση στην Ιταλία του βιβλίου του «Η αναγέννηση της πόλης-κράτους» (εκδ. Fazi). «Η πόλη – εξηγεί – είναι ο χώρος που δίνει πρακτικές απαντήσεις σε ευρύτερα ζητήματα, όπως είναι η απασχόληση, το περιβάλλον, η εκπαίδευση. Είναι κάτι που συμβαίνει ήδη αν λάβει υπόψη του κανείς τη Σιγκαπούρη, αλλά και το Ντουμπάι, την Κωνσταντινούπολη, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή το Γκουάνγκντονγκ στην Κίνα».
Ο 40χρονος πολιτειολόγος, σύμβουλος άλλοτε του Μπαράκ Ομπάμα, εισάγει έναν νέο όρο: την άμεση τεχνοκρατία. «Είναι ένα είδος διακυβέρνησης – απαντά – που έχει τη δυνατότητα άμεσων απαντήσεων. Δεν πρόκειται για εναλλακτική λύση στη δημοκρατία και το σύστημα στο εσωτερικό του οποίου κινούμαστε: θεσμοί, νόμοι και γραφειοκρατία είναι κάτι το τελείως διαφορετικό».
Και σε τι ακριβώς συνίσταται; Σε αυτό το σημείο ο Χάνα κάνει μια επισήμανση: Κανένας δεν μπορεί να αφομοιώσει 100% το σύστημα ενός άλλου. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να το προσαρμόσει στις ανάγκες του. «Ηδη στις πολιτικές επιστήμες μιλάμε για το “πρόβλημα της Δανίας”, την εξαιρετική επίδοση στην οποία όλοι στοχεύουν αλλά κανένας δεν καταφέρνει να πετύχει. Πρέπει να λειτουργούμε με την λογική του μενού: να μάθουμε από τη Σιγκαπούρη, την Ελβετία, τον Καναδά, την Ιαπωνία…».
Δεν είναι τυχαίο, καταλήγει, ότι τα αυτονομιστικά κινήματα έχουν πόλεις ως σημείο αναφοράς – οι Καταλανοί την Βαρκελώνη, οι Σκωτσέζοι το Εδιμβούργο και ούτω καθ’ εξής. «Οι πόλεις προσφέρουν ταυτότητα και τεχνοκρατική οργάνωση». Ακόμη, θα έλεγε κανείς, και ταλαιπωρημένες πόλεις σαν την Αθήνα.
Φωτό: Τα έχουν όλα και συμφέρουν. | Πηγή: Shutterstock
-
National Geographic
Φύση/ Όταν η Ανταρκτική ήταν καταπράσινη
Ανάμεσα στους πάγους, σε ένα από τα πιο μακρινά μέρη του πλανήτη, ανακαλύφθηκαν ίχνη αρχαίου απολιθωμένου δάσους που χρονολογούνται πριν από 260 εκατομμύρια χρόνια, σε μια εποχή που ο Νότιος Πόλος είχε συνθήκες κατάλληλες για να φιλοξενήσει διάφορες μορφές βλάστησης. «Αυτή η ήπειρος δεν ήταν πάντα μια έρημος πάγου, αλλά ήταν καλυμμένη από πυκνά δάση», διαβεβαιώνουν ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν.
Τα ίχνη χρονολογούνται από την Πέρμια Περίοδο, όταν η Ανταρκτική ήταν μέρος της Γκοντβάνα, της υπερ-ηπείρου που περιελάμβανε τη σημερινή Αφρική, την Αυστραλία, την Ινδία και την Αραβική Χερσόνησο. Σε αυτό το μακρινό παρελθόν – αναφέρει το National Geographic – «η περιοχή καλύφθηκε από μια πλούσια βλάστηση από βρύα και ένα συγκεκριμένο φυτό», το Glossopteris (Γλωσσόπτερο).
«Γνωρίζαμε ήδη τα απολιθώματα που βρέθηκαν στην Ανταρκτική από την αποστολή του Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ, το 1910-12», λέει ο επικεφαλής της ομάδας Έρικ Γκουλμπράνσον. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της Ανταρκτικής είναι ακόμα ανεξερεύνητο και «έχει κανείς συχνά την εντύπωση ότι είναι ο πρώτος που θα ανέβει σε κάποιο βουνό», προσθέτει.
Τα ίχνη των δασών που ανακαλύφθηκαν στην Ανταρκτική, γράφει το National Geographic, θα μας επιτρέψουν να ρίξουμε φως πάνω σε αυτό που πραγματικά προκάλεσε την εξαφάνιση τους πριν από 251 εκατομμύρια χρόνια. Μέχρι σήμερα, η πιο αναγνωρισμένη θεωρία δείχνει μια ξαφνική αύξηση των αερίων θερμοκηπίου που παράχθησαν από μια σειρά εκρήξεων στη Σιβηρία, ένα γεγονός κολοσσιαίων διαστάσεων και ακόμα ασαφές.
Οι γεωλόγοι ελπίζουν, επίσης, να πάρουν μια ιδέα για το πώς αυτά τα είδη φυτών επιβίωσαν σε μήνες ηλιακού φωτός που ακολουθούνται από μήνες πλήρους σκότους στην πολική περιοχή.
Φωτό: Τότε θα ‘ταν κάπως έτσι. | Πηγή: Shutterstock
-
Πολικός αεροχείμαρρος με διπλή διαταραχή. Ακούγεται σαν κόλπο στην πόκα
18 Απριλίου 2024, 07:34
