Μπορεί να διαβάζει κανείς τον Economist για τις οικονομικά φιλελεύθερες απόψεις του. Αλλά αξίζει να τον διαβάζει για το φιλελεύθερο πνεύμα του – τόσο φιλελεύθερο που του επιτρέπει να εγκωμιάζει ακόμη και τον Μαρξ. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο τελευταίο του τεύχος όπου στη στήλη Bagehot φιλοξενείται άρθρο με τίτλο «Οι Εργατικοί έχουν δίκιο: οι σημερινοί πολιτικοί μπορούν να μάθουν πολλά από τον Καρλ Μαρξ». Καμία σχέση δηλαδή με την Daily Telegraph που παρομοίαζε τον ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν και τον σκιώδη υπουργό του των Οικονομικών Τζον ΜακΝτόνελ με τους αδελφούς Μαρξ.

Τι έλεγε ο Μαρξ – ο φιλόσοφος όχι οι κωμικοί; Οτι οι καπιταλιστές δεν είναι δημιουργοί πλούτου αλλά κυνηγοί εισοδήματος. Κάτι τέτοιο δεν είναι και οι επικεφαλής των εκατό μεγαλύτερων επιχειρήσεων που κερδίζουν 130 φορές περισσότερα από τον μέσο υπάλληλό τους, ενώ τη δεκαετία του 1980 κέρδιζαν «μόλις» 25 φορές περισσότερα; Και πώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι ανάμεσα στο 2000 και το 2008 ο δείκτης FTSE του χρηματιστηρίου του Λονδίνου έχασε το 30% της αξίας του, αλλά οι μισθοί εκείνων που διευθύνουν αυτές τις επιχειρήσεις αυξήθηκαν κατά 80%; Κι έπειτα, μπορεί να υποστηρίξει κανείς στα σοβαρά ότι ο Μαρξ έκανε λάθος όταν προέβλεπε ότι ο καπιταλισμός θα γίνει όλο και πιο χρηματοπιστωτικός; Μπορεί, τέλος, να μην φτάσαμε ακόμη στην «αναπόφευκτη εξαθλίωση του προλεταριάτου» που έλεγε ο Μαρξ, αλλά όπως λέει ο Economist «η ανάπτυξη της οικονομίας Uber απειλεί να μετατρέψει εκατομμύρια ανθρώπους σε επισφαλείς εργαζόμενους, οι οποίοι θα τρώνε μόνο αυτό που καταφέρνουν να σκοτώσουν».

Όχι ότι μπορεί να εμπιστεύεται κανείς τον Κόρμπιν και τον ΜακΝτόνελ: «Το πρόβλημά τους – επισημαίνει ο συντάκτης του άρθρου – δεν είναι ότι δεν έμαθαν κάτι από τον Μαρξ, αλλά ότι δεν έμαθαν τίποτε από τα τελευταία 200 χρόνια Ιστορίας». Αχ αυτό το φιλελεύθερο πνεύμα.

Φωτό: Καλά έκαναν και τον ξέθαψαν. Αλλά θα τον διαβάσουν επιτέλους σωστά; Πηγή: The Economist/Miles Cole

Δεν έχει κανείς παρά να επιλέξει τη βασίλισσά του στο 70^ο φεστιβάλ των Καννών που ξεκινάει σήμερα. Η μία, η Κλάουντια Καρντινάλε, κοσμεί την επίσημη αφίσα του φεστιβάλ. Η άλλη, η Νικόλ Κίντμαν, συμμετέχει με τέσσερις ταινίες (μεταξύ των οποίων και «Ο φόνος του ιερού ελαφιού» του Γιώργου Λάνθιμου). Αλλά η Καρντινάλε και η Κίντμαν δεν είναι οι μόνες που μετατρέπουν το μεγαλύτερο φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο σε «πόλη των γυναικών» – για να θυμηθεί κανείς και τον Φεντερίκο Φελίνι, μια κινηματογραφική ιδιοφυΐα που αγαπούσε πολύ τις γυναίκες.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Και όπως υπενθυμίζει η Corriere della Sera, περιλαμβάνει τη Σοφία Κόπολα (εμφανίζεται για τρίτη φορά στο διαγωνιστικό με την ταινία «The Beguiled»), την Τζέιν Κάμπιον (μοναδική γυναίκα που έχει κερδίσει τον χρυσό φοίνικα με τη «Δασκάλα του πιάνου» και τώρα θα παρουσιάσει το σίριαλ «Top of the Lake: China Girl»), την Κρίστεν Στιούαρτ (πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα με την μικρού μήκους «Come Swim»), την Ούμα Θέρμαν (πρόεδρος της επιτροπής στο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα»), την Μάρεν Αντε (σκηνοθέτιδα του εξαιρετικά χαριτωμένου «Τόνι Ερντμαν», μέλος της επιτροπής), την Ιζαμπέλ Ιπέρ (συμμετέχει με δυο ταινίες) , τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ (σκηνοθέτιδα του «Sea Sorrow»), την Σαντρίν Κιμπερλέν (πρόεδρος της επιτροπής για τους πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες) και την Τζέσικα Τσάστεϊν (μέλος της επιτροπής).

Η βραδιά ανοίγει με τη Μαριόν Κοτιγιάρ και την Σαρλότ Γκενσμπούρ που παίζουν στο «Les fantômes d’ Ismaël», η Νταϊάν Κρούγκερ εκδικείται στο «In the Fade» του Φατίχ Ακίν, η Μαρίν Βακτ ερωτεύεται τον ψυχαναλυτή της, η Τίλντα Σουίντον είναι η πανίσχυρη επικεφαλής μιας πολυεθνικής, η Εβα Γκριν και η Εμανουέλ Σινιέ παίζουν στο παιχνίδι της αποπλάνησης που στήνει ο Ρομάν Πολάνσκι. Ποια θα κερδίσει το βραβείο για την ερμηνεία της; Θα το ανακοινώσει η οικοδέσποινα της έναρξης και του κλεισίματος, η υπέροχη Μόνικα Μπελούτσι. Μήπως είναι αυτή η βασίλισσα της πόλης;

Φωτό: Η υπέροχη Κλαούντια Καρντινάλε στην αφίσα του φεστιβάλ. Πηγή: REUTERS/Stephane Mahe

Είναι ένα πρόβλημα που έχουν αντιμετωπίσει όλοι οι περισσότεροι γονείς: ποιος προσέχει τα παιδιά μετά το σχολείο; Το ερώτημα έθεσε επιτακτικά στην Publico ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας. Και ο λόγος ήταν το ρεπό που έδωσε η πορτογαλική κυβέρνηση σε δημόσιους υπαλλήλους και εκπαιδευτικούς με αφορμή την επίσκεψη του πάπα στην Πορτογαλία. Ο 43χρονος Μιγκέλ Ταβάρες βρήκε τη λύση για τα δικά του παιδιά: προ(σ)κάλεσε τον πρωθυπουργό Αντόνιο Κόστα να αναλάβει εκείνος το μπέιμπι σίτινγκ όσο εκείνος και η γιατρός γυναίκα του θα εργάζονταν. Κι ο πρωθυπουργός ανταποκρίθηκε: πήρε τα τέσσερα παιδιά του δημοσιογράφου, μεταξύ 4 και 13 ετών, στο πρωθυπουργικό του γραφείο και είδαν μαζί τηλεόραση πριν τα ξεναγήσει στο μέγαρο Σάου Μπέντου και – φυσικά – τα ταΐσει. Ε, κάποια στιγμή ήρθε και τα πήρε η μαμά τους. Γιατί είχε κι αυτός δουλειά: να δει τον πάπα.

Φωτό: Μα τι άλλο; Κινούμενα σχέδια. Πηγή: Publico/São Bento

«Στις 15 Μαΐου του 1997 μια ονλάιν βιβλιοθήκη που έχανε χρήματα προσγειωνόταν στον Nasdaq με την αξία της να αποτιμάται στα 438 εκατομμύρια δολάρια. Είκοσι χρόνια αργότερα, εκείνη η μικρή νεοφυής επιχείρηση που λεγόταν Amazon αξίζει σχεδόν 460 δισ.». Πού οφείλεται αυτή η θεαματική εκτόξευση; Το Recode εξηγεί τους λόγους με μια σειρά από απλά και απολύτως διαφωτιστικά γραφήματα την επιτυχία του Τζεφ Μπέζος. Αλλά μπορεί να την περιγράψει κανείς και με μία φράση: σχεδόν ό,τι κέρδιζε σε ρευστό η εταιρία, το έριχνε σε επενδύσεις – το Amazon Prime, το Amazon Web Services και το Alexa είναι μόνο μερικά παραδείγματα.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι την περασμένη Παρασκευή μια μετοχή της Amazon άξιζε 961 δολάρια, 600 φορές περισσότερα από την ημέρα της εισαγωγής της εταιρίας στον δείκτη Nasdaq. Επιμύθιο; «Χρειάστηκαν 18 χρόνια για να φτάσει την αξία της Walmart (της πανίσχυρης αλυσίδας καταστημάτων λιανικής) αλλά μόνο δυο για να την διπλασιάσει». Και το πράγμα δεν τελειώνει εδώ. Γιατί οι προβλέψεις λένε ότι από το 33% της αγοράς του ηλεκτρονικού εμπορίου που κατέχει σήμερα, η Amazon θα φτάσει να ελέγχει το 50% έως το 2021. Αυτό κι αν είναι success story.

Φωτό: Δεν μοιάζει με χρυσωρυχείο. Αλλά είναι. Πηγή: Reuters/ Neil Hall