Φορούσε ένα κίτρινο παπιγιόν σε μαύρο φόντο (πουκάμισο και σακάκι). Επειδή ο «Ντιεγκίτο» θέλει να ξεχωρίζει, παντού και πάντα. Αλλά, τέτοια εφέ δεν τα έχει ανάγκη. Σε κάθε του δημόσια εμφάνιση, κάτι θα βρει να πει, κάτι θα βρει να κάνει, που θα μονοπωλήσει την προσοχή. Στην κλήρωση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας, την Παρασκευή, η αίθουσα του Κρεμλίνου ήταν γεμάτη από προσωπικότητες του ποδοσφαίρου. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, όμως, ήταν εκείνος που έκλεψε την παράσταση. Ακόμη κι όταν στεκόταν δίπλα στον αστραφτερό σταρ της πολιτικής, Βλάντιμιρ Πούτιν.

Πρωταγωνίστησε στο κορυφαίο ενσταντανέ της βραδιάς – αυτό που θα μείνει στην ιστορική μνήμη. Πλησίασε τον αντίθετο πόλο των γηπέδων του 20ου αιώνα, τον Πελέ, ο οποίος λόγω προβλημάτων υγείας καθόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο, τον χάιδεψε στοργικά στο κεφάλι και τον φίλησε στο μέτωπο, τη στιγμή που ο ρώσος ηγέτης κρατούσε το χέρι του Βραζιλιάνου. Οπως ήταν φυσικό, αυτή η εικόνα «έριξε» το Ιντερνετ. Οι παλαιότεροι το ξέρουν καλά: το σημερινό δίπολο Λιονέλ Μέσι – Κριστιάνο Ρονάλντο ωχριά μπροστά στην «αιώνια» κόντρα του Μαραντόνα με τον Πελέ.

Εδώ και δεκαετίες, οι δύο ζωντανοί θρύλοι του ποδοσφαίρου «σκοτώνονται» σε κάθε ευκαιρία. Αν και δεν είναι ακριβώς σύγχρονοι -ο Πελέ γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1940, ενώ ο Μαραντόνα τον Οκτώβριο του 1960-, προσωποποιούν την παγκόσμια διαμάχη για τον κορυφαίο παίκτη όλων των εποχών. Κατά καιρούς, φροντίζουν να ρίχνουν και οι ίδιοι λάδι στη φωτιά. Εχουν πει απίστευτες «χοντράδες», ο ένας για τον άλλον, θίγοντας ακόμη και τα πιο ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Η αντιπαράθεσή τους δεν έχει να κάνει μόνο με την μπάλα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Μέσι με τον Ρονάλντο. Πρόκειται για σύγκρουση χαρακτήρων. Το χθεσινό φιλί ήταν το τελευταίο που περίμεναν να ζήσουν όσοι θυμούνται τις γεμάτες μίσος επιθέσεις του Αργεντινού στον Βραζιλιάνο – και τανάπαλιν.

Από πλευράς Μαραντόνα, το πιο… φονικό χτύπημα ήταν η αμφισβήτηση του ανδρισμού του Πελέ: «Ο Πελέ έχασε την παρθενιά του από έναν άνδρα». Την… πάσα για το γκολ του την είχε δώσει ο ίδιος ο Πελέ, όταν -το 1999, στη βραζιλιάνικη έκδοση του Playboy- είχε παραδεχτεί πως στα 14 του είχε πειραματιστεί στο σεξ με έναν ομοφυλόφιλο άνδρα. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 2013, ο «Ντιεγκίτο» δεν έχασε την ευκαιρία να επανέλθει στο θέμα. Στη διάρκεια εκδήλωσης, ένας δημοσιογράφος του έδειξε τη φωτογραφία που απεικόνιζε τον Πελέ και τον Μπεκενμπάουερ να συζητούν γυμνοί κάτω από τις ντουζιέρες. «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος από τους δύο;», τον ρώτησε πονηρά. «Αυτός σίγουρα είναι ο πιο μικρός», απάντησε με νόημα ο Μαραντόνα, δείχνοντας με το δάχτυλο τον Βραζιλιάνο.

Ο Πελέ, με τη σειρά του, υπενθύμιζε τακτικά την ιστορία που έχει τσαλακώσει όσο τίποτ’ άλλο τη δημόσια εικόνα του Αργεντινού: «Εχει πάρει τόσα ναρκωτικά, που αμφιβάλλω εάν διαθέτει καθαρή κρίση. Πέρα από κάποια ωραία γκολ που έχει πετύχει, ό,τι άλλο έκανε στη ζωή του ήταν λάθος. Ακόμη και οι πολιτικές του πεποιθήσεις. Αποτελεί κακό παράδειγμα για τη νεολαία, και δεν θα ‘πρεπε να του δίνουν τον λόγο. Εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι γιατί δεν του έχουν αφαιρέσει τους τίτλους του. Οταν ένας αθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες συλλαμβάνεται ντοπαρισμένος, αυτό δεν συμβαίνει; Τον Μαραντόνα τον έπιασαν, δύο φορές, χωρίς να του πάρουν πίσω ό,τι είχε κερδίσει».

Υπήρξαν μερικά διαλείμματα με γελάκια, αγκαλίτσες και λόγια συμπάθειας, όμως, στην ουσία, τα δύο «ιερά τέρατα» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου ποτέ δεν έθαψαν το «τσεκούρι του πολέμου». Τα χειρότερα τα είπαν, ο ένας για τον άλλον, στα γεράματα. Η κόντρα τους έφτασε στο peak της όταν η FIFA τους ανακήρυξε -μάλλον αυθαίρετα- ως τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του 20ου αιώνα, μαζί με τον Αλφρέδο ντι Στέφανο, τον Ιανουάριο του 2000. Ο «Ντιεγκίτο», που είχε έρθει πρώτος στη σχετική διαδικτυακή ψηφοφορία, θύμωσε πολύ – και το είπε, έξω από τα δόντια όπως πάντα: «Στις προτιμήσεις του κοινού, ο νικητής ήμουν εγώ. Ο Πελέ ήταν δεύτερος, ακόμη και στη Βραζιλία, επειδή ο Αϊρτον Σένα ψηφίστηκε ως ο καλύτερος αθλητής όλων των εποχών. Αυτό το βραβείο (του «Ποδοσφαιριστή του Αιώνα») που του έδωσε η FIFA, είναι για τον π@@τσο». Στην τελετή απονομής, στη Ρώμη, οι δύο άντρες μόλις και μετά βίας αντάλλαξαν δύο τυπικές κουβέντες.

Ακολούθησε μία πενταετία «ψυχρού πολέμου». Ο Πελέ γυρνούσε από συνέντευξη σε συνέντευξη και επιχειρηματολογούσε γιατί είναι ο καλύτερος: «Ολος ο κόσμος το ξέρει. Μπορούσα να σκοράρω με τόσους διαφορετικούς τρόπους. Είχα καλύτερη κεφαλιά, χρησιμοποιούσα και τα δύο πόδια. Ο Μαραντόνα είχε μόνο ένα καλό αριστερό, τίποτε άλλο. Το δεξί το είχε μόνο για να περπατάει. Ακόμη και οι Αργεντινοί γνωρίζουν πως δεν υπάρχει σύγκριση, αλλά τον υποστηρίζουν επειδή είναι δικός τους».

Ο Μαραντόνα έλεγε τα δικά του: «Λέει πως είναι ο καλύτερος, όμως ποτέ δεν αγωνίστηκε στην Ευρώπη. Η Βραζιλία είχε παικταράδες τότε, τα Παγκόσμια Κύπελλα θα τα κέρδιζε και χωρίς εκείνον. Ενώ εγώ, επί 12 χρόνια μεσουράνησα στην Ευρώπη κι έπαιξα σε τέσσερα Μουντιάλ, οδηγώντας την Αργεντινή σχεδόν μόνος μου. Εάν ο Πελέ είχε κάνει τη δική μου ζωή, δεν θα μπορούσε, όχι να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά ούτε να περπατήσει. Εάν κι εγώ αγκάλιαζα τον Μπλάτερ με τον τρόπο που το κάνει ο Πελέ, θα ανήκα στην οικογένεια της FIFA. Αλλά, τότε, θα ήμουν π@@τ@νας γιος».

Το 2005, έπειτα από τόσες ανταλλαγές πυρών, συνέβη το απίθανο: ο Μαραντόνα κάλεσε τον Πελέ στην τηλεοπτική του εκπομπή – και ο Πελέ πήγε! Αγκαλιάστηκαν, έπαιξαν στο studio με μία μπάλα, γέλασαν ο ένας με τα αστεία του άλλου. Κι έπειτα, άρχισαν πάλι τα ίδια. Στο τελευταίο Μουντιάλ (2014), ο Πελέ τα έβαλε και με τον Μέσι: «Ο κόσμος με ρωτάει πότε θα γεννηθεί ο νέος Πελέ. Ποτέ! Οι γονείς μου έκλεισαν το εργοστάσιο παραγωγής. Οταν ο Μέσι βάλει 1.283 γκολ, όπως εγώ, και κατακτήσει τρία Παγκόσμια Κύπελλα, τότε το ξανασυζητάμε».

Είναι κι αυτή η παραδοσιακή αντιπαλότητα Βραζιλιάνων – Αργεντινών που σέρνουν πίσω τους. Στα συνθήματα των μεν εναντίον των δε, πρωταγωνιστές είναι ο Πελέ και ο Μαραντόνα. Δύσκολα θα έλεγαν καλή κουβέντα, ο ένας για τον άλλον. Θα μπορούσαν, όμως, να έχουν αποφύγει τα «χτυπήματα κάτω από τη ζώνη». Δεν το έκαναν – κάθε άλλο. Επειδή μισούνται στ’ αλήθεια; Επειδή θέλουν να παίξουν πειστικά τον ρόλο τους στο ποδοσφαιρικό star-system; Ποιος ξέρει;

Σε κάθε περίπτωση, το φιλί του Μαραντόνα στον Πελέ ήταν μία ιστορική έκπληξη. Που μπορεί να οφείλεται στον καμουφλαρισμένο -πίσω από την έχθρα- σεβασμό του προς τον μεγάλο αντίπαλο, τον οποίο αντίκρισε ανήμπορο να περπατήσει. Ή, απλώς, σε αυτό που ο «Ντιεγκίτο» διάλεξε για τίτλο του dvd για τη ζωή του: «Ποτέ δεν θα είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News