Οι ατζέντηδες… μύρισαν πτώμα. Κυκλοφόρησαν, κιόλας, ονόματα υποψηφίων διαδόχων του Οσκαρ Γκαρθία. Εάν δεν έχουν πέσει έξω στις προβλέψεις τους, ο Ολυμπιακός αναζητεί τον όγδοο προπονητή του σε διάστημα ενάμισι έτους. Οκτώ διαφορετικοί τεχνικοί σημαίνουν οκτώ διαφορετικές αντιλήψεις για το ποδόσφαιρο. Οκτώ σχέδια παιχνιδιού, οκτώ τρόπους προπόνησης, οκτώ αξιολογήσεις του ρόστερ, οκτώ χαρακτήρες που ο κάθε ένας τους έχει τον δικό του κώδικα επικοινωνίας. Για τους παίκτες -οποιασδήποτε ομάδας- αυτή η παρέλαση είναι ένα διαρκές «σοκ».

Η συνειδητή υποβάθμιση του ρόλου του προπονητή από τη διοίκηση του Ολυμπιακού στηρίχθηκε στη (λανθασμένη) θεωρία περί ανωτερότητας του ρόστερ του. Στην αλαζονική αντίληψη ότι τόσοι καλοί και ακριβοί ποδοσφαιριστές θα τα καταφέρουν και χωρίς ιδιαίτερη καθοδήγηση από τον πάγκο. Από τη μέρα (23 Ιουνίου 2016) που αποχώρησε ο Μάρκο Σίλβα, μέχρι σήμερα, το «φύγε εσύ, έλα εσύ» συνεχίζεται. Πλέον, οι συνέπειες αυτής της καταστροφικής τακτικής είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού.

Μαζί με όσους έχουν δοθεί δανεικοί εδώ κι εκεί, στον Ολυμπιακό ανήκουν, σήμερα, 55 ποδοσφαιριστές. Δέκα απ’ αυτούς είναι στόπερ, κι άλλοι τόσοι κεντρικοί μέσοι (για δύο θέσεις στην ενδεκάδα). Οι τέσσερις αμυντικοί που έχουν μείνει στου Ρέντη, είναι «ίδιοι»: ψηλοί, δεξιοπόδαροι, δεν φτάνουν πρώτοι στην μπάλα και δεν μπορούν να βγάλουν σωστά την ομάδα στην επίθεση. Οσοι παίζουν με άλλη φανέλα, κάνουν πολύ καλύτερη σεζόν. Ακόμη και ο Βιάνα, που στο «Γ. Καραϊσκάκης» είχε γίνει ανέκδοτο, στην Πορτογαλία (Μπράγκα) «βγάζει μάτια». Τόσο, ώστε ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν κοτζάμ Πόρτο. Ενώ εδώ, έβριζαν τον Μπέντο που τον έφερε.

Η μεσαία γραμμή του Πρωταθλητή είναι, ίσως, η χειρότερη της τελευταίας εικοσαετίας: με πολύ αργούς χαφ, που δεν πιέζουν τον αντίπαλο, δεν δημιουργούν και δεν γυρίζουν γρήγορα για να μαρκάρουν. Ισχύει το ίδιο και εδώ: όσοι έφυγαν, παίζουν μιά χαρά μπάλα. Γενικώς, αρκετοί απ’ όσους επιλέχτηκαν να φορούν την ερυθρόλευκη φανέλα, είναι «σκιά» του εαυτού τους: ο Ομάρ, ο Φορτούνης, ο Σεμπά, ο Οτζίτζα – Οφόε… Ο τελευταίος είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό στον Ολυμπιακό: μόλις απολύθηκε ο Μπέσνικ Χάσι (που τον έφερε στον Πειραιά), «ξενέρωσε». Με εξαίρεση το ματς με τον Πανιώνιο, είναι αδιάφορος και γεμάτος νεύρα. Δεν του αρέσει, πια, εδώ.

Μαζεύτηκαν πολλοί που δεν «γουστάρουν», ή που έχουν παροπλιστεί από τους (εκάστοτε) προπονητές τους. Αυτό δεν βοηθά και στη διατήρηση του καλού κλίματος στα αποδυτήρια. Το 1/3 των ποδοσφαιριστών του συλλόγου δεν μπαίνουν στις αποστολές για τους αγώνες, σχεδόν ποτέ. Είναι λογικό να γκρινιάζουν και να βλέπουν τους συμπαίκτες τους «με μισό μάτι».

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης περηφανεύεται για τις επενδύσεις του Ολυμπιακού σε ακριβούς παίκτες. Δίκιο έχει. Μόνο που, μπάλα δεν παίζουν τα χρήματα. Ο Ούρος Τζούρτζεβιτς αποκτήθηκε, το καλοκαίρι, από την Παρτίζαν έναντι 2,5 εκατ. ευρώ. Αλλά, όλοι απορούν ποιος και γιατί τον αγόρασε. Για να σκοράρει εναντίον του Πλατανιά και του Κισσαμικού στο Κύπελλο, ή σε ματς που είχαν, ήδη, κριθεί (Λάρισα και Αγρίνιο); Ο Μάρτινς -άλλο παράδειγμα- έχει συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές που προσεγγίζουν το ένα εκατομμύριο ευρώ. Η ΑΕΚ, που καλπάζει προς τον τίτλο, τόσα λεφτά δεν δίνει σε κανέναν ποδοσφαιριστή της. Κι ο Μάρτινς έχει χαθεί μεταξύ πάγκου και εξέδρας.
Στο προχθεσινό ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναϊκό, ο εφετινός -απογοητευτικός- Ολυμπιακός ξεπέρασε τον εαυτό του. Κέρδιζε το ματς της Τούμπας στα χαρτιά, ο ΠΑΟΚ είχε χάσει στην Τρίπολη λίγο νωρίτερα, προηγήθηκε 1-0, αλλά δεν κατάφερε να κρατήσει τη νίκη απέναντι στους αποδεκατισμένους και απλήρωτους αντιπάλους του που επί 35 λεπτά αγωνίζονταν με παίκτη λιγότερο. Αυτή τη σεζόν ο Ολυμπιακός «κατάφερε» να μη νικήσει σε κανένα από τα δύο παιχνίδια τους τον Παναθηναϊκό, στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας του.

«Κατάφερε» κι άλλα πολλά: σε ένδεκα αγώνες Πρωταθλήματος και Κυπέλλου απέναντι στην «καλή κοινωνία» του ελληνικού ποδοσφαίρου (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός, Ατρόμητος και Αστέρας Τρίπολης, πανηγύρισε μόνο μια νίκη, επί του ΠΑΟΚ στο «Γ. Καραϊσκάκης», με το γκολ – καραμπόλα του Ενχελς, σε ένα ματς στο οποίο δημιούργησε μόνον τέσσερις τελικές προσπάθειες. Σε αυτά τα ένδεκα παιχνίδια ο Ολυμπιακός σκόραρε μόλις εννέα γκολ – τα τέσσερα από την άσπρη βούλα του πέναλτι. Δεν νίκησε σε κανένα από τα τέσσερα ματς Πρωταθλήματος με ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, για πρώτη φορά μετά την παρθενική σεζόν της Α’ Εθνικής (1959-1960).

Το χειρότερο είναι ότι ασχολείται, ακόμη, με τη διαιτησία. Τι κι αν το πέναλτι με το οποίο ισοφάρισε ο Παναθηναϊκός διαπράχθηκε… ένα παπούτσι έξω από τη μεγάλη περιοχή; Τα λάθη των διαιτητών χρησιμεύουν ως ελαφρυντικά για τα άτυχα αποτελέσματα, όμως δεν μπορούν να προσφέρουν άλλοθι στις αλλεπάλληλες αποκαρδιωτικές εμφανίσεις. Οι οποίες συνεχίζονται και μετά την άφιξη του νέου του προπονητή.

Ο Καταλανός δεν έχει «πείσει». Επί των ημερών του ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει μόλις τρεις νίκες: στα ματς με τη Λαμία, την Ξάνθη και τον Πανιώνιο (που έπαιξε χωρίς έξι βασικούς του παίκτες). Δικαιολογίες υπάρχουν. Αρκετές και σοβαρές. Ο Γκαρθία έχει μόλις δύο μήνες στην Ελλάδα, δεν πρόλαβε να μάθει καλά την ομάδα του και τους αντιπάλους της, δεν έκανε εκείνος την επιλογή των παικτών, ούτε την καλοκαιρινή προετοιμασία τους. Υπάρχουν, όμως, και οι δικές του, ακατανόητες αποφάσεις.

Παράδειγμα πρώτο: στα 11 παιχνίδια του στον πάγκο του Ολυμπιακού έχει παρατάξει 11 διαφορετικές ενδεκάδες. Μόνον ο Προτό δεν αλλάζει, κάτω από τα δοκάρια. Κατά τα άλλα, όσο κι αν ψάξουμε, δύο ματς στα οποία έπαιξαν οι ίδιοι ένδεκα δεν θα βρούμε. Γιατί το κάνει; Ισως, επειδή αυτή η ομάδα δεν του αρέσει, και γι’ αυτό πειραματίζεται διαρκώς.

Παράδειγμα δεύτερο: ο Γκαρθία έχει διαπιστώσει, όπως ο ίδιος τόνισε, ότι ορισμένοι ποδοσφαιριστές του δεν βγάζουν στα παιχνίδια την απαιτούμενη διάθεση. Ανήγγειλε, μάλιστα, ότι στη συνέχεια του Πρωταθλήματος θα πορευτεί «με όσους θέλουν να φορούν τη φανέλα του Ολυμπιακού». Τίποτα, όμως, δεν έχει αλλάξει. Οσοι περίμεναν υπομονετικά την ευκαιρία τους, ακόμη περιμένουν – ενώ οι απρόθυμοι εξακολουθούν να μπαίνουν στην ενδεκάδα.

Το περασμένο καλοκαίρι ο Ολυμπιακός προτίμησε να κατασκευάσει μια ομάδα που, απλώς, θα κερδίζει τα παιχνίδια. Ιδίως τα πρώτα, τα ευρωπαϊκά. Το αν θα παίζει και καλό ποδόσφαιρο, που ήταν το πιο σημαντικό, δεν φάνηκε να τον απασχολεί ιδιαιτέρως. Τώρα, πρέπει να αλλάξει ρότα. Κατ’ αρχάς, να αποφασίσει εάν ο Γκαρθία είναι ο καπετάνιος που του ταιριάζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News