Ο σαββατιάτικος τελικός του Copa del Rey, του Κυπέλλου Ισπανίας, ήταν παράσταση για ένα ρόλο. Η Μπαρτσελόνα «έκρυψε την μπάλα», συνέτριψε τη Σεβίλλη 5-0, κατέκτησε το τρόπαιο για τέταρτη διαδοχική χρονιά και καλπάζει προς το «νταμπλ», αφού το Πρωτάθλημα το έχει (σχεδόν) εξασφαλισμένο. Ο Λιονέλ Μέσι οργίασε πάλι. Μόνο που, αυτή τη φορά οι προβολείς σημάδευαν έναν άλλο «μάγο» των γηπέδων: τον Αντρές Ινιέστα. Ηταν ο τελευταίος του τελικός με τη φανέλα που φοράει εδώ και 22 χρόνια – από 12 ετών παιδάκι.

«Την απόφασή μου για το μέλλον μου στο ποδόσφαιρο θα σας την αποκαλύψω μέσα στην προσεχή εβδομάδα», είπε στους εκπροσώπους του Τύπου -στο τέλος του αγώνα- ο Ινιέστα, που σε λίγες μέρες (11/5) κλείνει τα 34. Αλλά, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο. Σε μερικές εβδομάδες ο αρχηγός της «Μπάρτσα» αποχωρεί από την κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή. Θα συνεχίσει την καριέρα του στην Κίνα. Το γνωρίζουν οι οπαδοί της ομάδας του, που πανηγύρισαν το δικό του, υπέροχο γκολ (κέρασμα του Μέσι) περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Το γνωρίζουν οι οπαδοί της Σεβίλλης, που στην αλλαγή του (87′) σηκώθηκαν όρθιοι για να τον αποθεώσουν. Το πρόδωσε και ο ίδιος, με ένα δάκρυ που κύλησε όταν κάθισε στον πάγκο.

Η φιγούρα του θα λείψει αφάνταστα από τα ευρωπαϊκά γήπεδα. Αυτός ο καχεκτικός κοντούλης -είναι πιο κοντός κι από τον Μέσι- με τα λίγα μαλλάκια (που άσπρισαν, πια), το χλωμό πρόσωπο και το ντροπαλό βλέμμα, που σε κάποιο γκαλά τον πέρασαν για σερβιτόρο, μας έχει χαρίσει αξέχαστες ποδοσφαιρικές στιγμές. Εάν έπρεπε να μιλήσει γι’ αυτόν μόνο μια φωτογραφία, θα ήταν εκείνη που τον δείχνει περικυκλωμένο από πέντε ιταλούς αμυντικούς, από τους οποίους κατάφερε να ξεφύγει. Ελάχιστοι ποδοσφαιριστές διαθέτουν την τεχνική του, την απόλυτη ακρίβεια στην πάσα, το άψογο κοντρόλ, την αίσθηση του χώρου, την ευφυΐα του. Ακόμη και δίπλα στον «ήλιο» Μέσι, ο «El Cerebro» («Ο Εγκέφαλος») έλαμψε εκτυφλωτικά.

Είναι ο Ισπανός με τους περισσότερους τίτλους (32 μαζί με το εφετινό Πρωτάθλημα), ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει κατακτήσει το βραβείο του MVP σε τελικό Eurο, σε τελικό Μουντιάλ και σε τελικό Champions League. Η πρώτη του Κούπα ήταν το Πρωτάθλημα του 2005. Εκτοτε, τα σάρωσε όλα: οκτώ τίτλους στην Primera Division, τέσσερα Κύπελλα και έξι Σούπερ Καπ Ισπανίας, τέσσερα τρόπαια Champions League, τρία Σούπερ Καπ Ευρώπης και δύο Μουντιάλ Συλλόγων. Αν αθροίσουμε και όσα κέρδισε με την εθνική του ομάδα (Μουντιάλ το 2010, EURO το 2008 και το 2012), η σούμα μας δίνει τον πιο επιτυχημένο ισπανό παίκτη  όλων των εποχών.

Εξίσου τεράστιος είναι και ως προσωπικότητα. Το χρήμα, η προβολή, η δόξα, δεν αλλοίωσαν τον χαρακτήρα του. Παραμένει ταπεινός, όσο στα νεανικά του χρόνια που κοιμόταν κάτω από τις αφίσες του Λάουντρουπ και του Γκουαρντιόλα. Αθόρυβος στη ζωή του, όπως και στο τερέν. Χωρίς προκλήσεις και εγωισμούς. Χωρίς σκάνδαλα, ερωτικά, κοινωνικά ή φορολογικά. Ο σπάνιος, στις μέρες μας, συνδυασμός top ποιότητας και απόλυτης αφοσίωσης στην ομάδα. Ενα πρότυπο αθλητή, ένα είδος ποδοσφαιριστή υπό εξαφάνιση.

Στις 6 του περασμένου Οκτωβρίου η Μπαρτσελόνα του πρόσφερε «συμβόλαιο εφ’ όρου ζωής». Εξι Οκτωβρίου ήταν και όταν, πριν από 22 χρόνια, έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την μπλαουγκράνα φανέλα. Στην ομάδα Κ-14, αφού τότε ήταν 12 ετών και 5 μηνών. Με την πρώτη ομάδα έδωσε την παρθενική του παράσταση στις 29 Οκτωβρίου 2002, σε έναν ευρωπαϊκό αγώνα της Μπαρτσελόνα στο Μπριζ. Αρχισε να παίζει τακτικά από τη σεζόν 2004-2005. Αλλά, τι θα πει «συμβόλαιο για πάντα»; Το είχε εξηγήσει ο ίδιος. Οτι «θα είμαι εδώ όσο το σώμα και το μυαλό μου το επιτρέπουν – ελπίζω για πολύ καιρό».

Πέντε μυϊκοί τραυματισμοί στη διάρκεια της σεζόν, τον υποχρέωσαν να αναθεωρήσει. Να αποδεχθεί ότι αυτό το «για πάντα» δεν θα κρατούσε για πολύ. Σε συνέντευξή του στην εκπομπή El Larguero, του ραδιοφωνικού σταθμού Cadena Ser, είχε προϊδεάσει τους φαν του ότι το τέλος πλησίαζε: «Δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω. Αν μείνω, θα είναι επειδή θα μπορώ να προσφέρω 200%. Αν φύγω, θα είναι επειδή δεν θα μπορώ να δώσω το 200% το οποίο αξίζει ο σύλλογος. Πάντως, δεν πρόκειται να πάω σε ομάδα ανταγωνιστική της Μπαρτσελόνα. Είναι το κλαμπ της ζωής μου, το κλαμπ που μου έδωσε τα πάντα».

Ο «Αντρεσίτο» είχε, ήδη, δεχθεί μια δελεαστική πρόταση από την Κίνα, με ετήσιες αποδοχές 35.000.000 ευρώ. Πέρα από τα χρήματα, είχε άλλον έναν σπουδαίο λόγο για να πει το «ναι»: την επιχείρησή του. Σύμφωνα με τα ισπανικά ΜΜΕ, ο Ινιέστα ετοιμάζεται να εξάγει στην Κίνα γύρω στα δυο εκατομμύρια μπουκάλια από το κρασί που παράγει στη Φουενταλμπίγια, τον τόπο καταγωγής του. Από το οινοποιείο του, το οποίο άνοιξε το 2010, ζουν 100 άνθρωποι – σχεδόν όλο το χωριό.

Τίποτε από όλα αυτά δεν θα τον έκανε να αποχωριστεί τον μόνο σύλλογο που γνώρισε στη ζωή του, εάν η Μπαρτσελόνα έκανε μια προσπάθεια να τον μεταπείσει. Να του ζητήσει να μείνει, κι ας αγωνίζεται στα μισά ματς κάθε σεζόν. Δεν το επιχείρησε. Ισως, επειδή ο σύλλογος έχει αρχίσει να χάνει τον ρομαντισμό του. Ο πρόεδρος Τζόρντι Μπαρτομέου φαίνεται να ακολουθεί τα χνάρια του Φλορεντίνο Πέρεθ (της Ρεάλ). Πλέον, προτιμά να επενδύει σε «galacticos» (Νεϊμάρ, Σουάρες, Κοουτίνιο…), παρά στα ταλέντα που καλλιεργούνται στη Μασία. Δεν είναι τυχαίο ότι, σήμερα, μόνον επτά στους 24 παίκτες του ρόστερ προέρχονται από τις φημισμένες ακαδημίες του συλλόγου. Με την αποχώρηση του Ινιέστα και του Βιδάλ, οι επτά θα γίνουν πέντε. Ενώ πριν από πέντε έξι χρόνια, ολόκληρη η ενδεκάδα της Μπαρτσελόνα ήταν «γέννημα – θρέμμα» του συλλόγου.

Μετά τον Τσάβι, τον άλλον πυλώνα της θρυλικής μεσαίας γραμμής της, η «Μπάρτσα» χάνει ακόμη έναν μαέστρο της. Εναν από τους ελάχιστους παίκτες στον Κόσμο που χειροκροτήθηκε σε όποιο γήπεδο κι αν έπαιξε, ακόμη και από τους αντιπάλους του. Η απώλεια θα είναι μεγαλύτερη για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Εκεί, στην «εξορία» του κινεζικού πρωταθλήματος, τα μαγικά κόλπα του «Χάρι Πότερ της μπάλας» δεν θα είναι ορατά απ’ όσους τον λάτρεψαν. Και το νέο του κοινό, είναι αμφίβολο εάν θα μπορεί να τα εκτιμήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News