Τους χάρισε όχι ένα, αλλά δώδεκα εξώφυλλα. Και τις αποκαλεί « Firsts» – οι «Πρώτες» χωρίς το «Κυρίες». Αυτή τη φορά όμως δεν είναι πρώτες χάρις στο όνομα ενός συζύγου. Υπερέχουν από μόνες τους, ανεξάρτητα από την ύπαρξή ή μη, ενός άντρα.

Στην περίπτωση βέβαια της Χίλαρι Κλίντον ο σύζυγος μετράει πολύ. Και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που το Time της έδωσε τη θέση της posterwoman.«Firsts: Οι γυναίκες που αλλάζουν τον κόσμο», είναι ο τίτλος της ειδικής έκδοσης του Time, που διηγείται την ιστορία 48 γυναικών οι οποίες έχουν καταρρίψει κάθε εμπόδιο για να φτάσουν στόχους που θεωρούνταν μόνο αντρικό προνόμιο.

Η ειδική αυτή έκδοση, κυκλοφόρησε με 12 διαφορετικά εξώφυλλα από  γνωστά και άγνωστα πρόσωπα για το ευρύ κοινό. Η  Όπρα Γουίνφρεϊ, για παράδειγμα,  η τηλεοπτική βασίλισσα και πανίσχυρη γυναίκα  της αμερικανικής σόουμπιζ, είναι γνωστή στους πάντες. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε το ίδιο για την Κάθριν Τζίφερς Σκόρι, την πρώτη γυναίκα επίσκοπο; Ή την Νίκι Χάλεϊ, την ινδοαμερικανίδα πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών στον ΟΗΕ, που έγινε πρωτοσέλιδο σ’ όλο τον κόσμο όταν συγκρούστηκε με Βόρεια Κορέα για τις πυρηνικές δοκιμές της; Πόσοι άραγε γνωρίζουν την Ιλάν Ομάρ, την πρώτη σομαλή μουσουλμάνα που έγινε βουλευτής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής;

Το Time ζήτησε από μια γυναίκα την 28χρονη  βραζιλιάνα φωτογράφο Λουίζα Ντορ, να αναλάβει τη φωτογράφιση αυτών των γυναικών για το πολλαπλό του εξώφυλλο. «Νομίζεις πάντα, θα πει στο Time, ότι το εγχείρημα θα είναι δύσκολο». Αλλά σε μια γυναικεία υπόθεση φαίνεται πως τα πάντα είναι εύκολα.

Φωτό: Κορίτσια για φίλημα. Πηγή: Time

Ηταν λίγο πριν την 11η Σεπτεμβρίου του 1973 – την ημέρα που ο Σαλβαδόρ Αλιέντε θα έχανε τη ζωή του στο προεδρικό μέγαρο του Σαντιάγο από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Ο χιλιανός πρόεδρος θα έμπαινε με καθυστέρηση μισής ώρας στην αίθουσα όπου τον περίμεναν οι δημοσιογράφοι. Τους πλησίασε βιαστικά αλλά με μικρά βήματα, ζήτησε συγγνώμη και κάθισε σε μια πολυθρόνα, το ύψος της οποίας δεν του επέτρεπε να φτάνουν τα πόδια του στο πάτωμα.

Η πρόσκληση από τη Μονέδα είχε αιφνιδιάσει τους απεσταλμένους των διεθνών μέσων ενημέρωσης που είχαν ταξιδέψει στη χώρα για να καλύψουν αυτό που θα γινόταν το πρώτο κεφάλαιο της χιλιανής κρίσης. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο δημοσιογράφος της Corriere della Sera Αλφόνσο Μαντέο. «Μία ώρα αφότου άφησα τη βαλίτσα μου στο ξενοδοχείο, θα εμφανιζόμουν στη Μονέδα και θα γραφόμουν στη λίστα αναμονής, εικοστός δεύτερος ανάμεσα σε όσους είχαν ζητήσει συνέντευξη από τον πρόεδρο» έγραφε τότε στην εφημερίδα του.

Η Χιλή ζούσε τότε με τον φόβο του εμφυλίου πολέμου. «Ο Αλιέντε δεν ήταν σίγουρος ότι ήταν φρόνιμο να μιλήσει. Ηταν μια δύσκολη, ευαίσθητη στιγμή. Τελικά μου είπαν ότι θα μπορούσα να τον δω προσωπικά για λίγα λεπτά μετά τη συνέντευξη Τύπου υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα χρησιμοποιούσα δημοσιογραφικά τη συνάντηση. Δεν θα ήταν προσωπική συνέντευξη, θα ήταν απλώς μια γνωριμία. Ο πρόεδρος – του είπαν ακόμη – ήθελε να γνωρίσει τον ιταλό δημοσιογράφο».

Ο,τι είχε εξάλλου να πει ο χιλιανός πρόεδρος το είχε πει στη συνέντευξη Τύπου. Ηταν μια ατυχής στιγμή για τη Χιλή, είχε τονίσει. Ο οικονομικός αποκλεισμός προκαλούσε ασφυξία στις ασθενέστερες τάξεις, τα κόμματα της Αριστεράς ήταν ενωμένα απέναντι στην επίθεση της Δεξιάς. Επέμενε ότι η Χιλή θα ξεπερνούσε την κρίση χωρίς να πληγώσει τη δημοκρατία. Ηταν αισιόδοξος – «Το επίδικο είναι η επιβίωση της ίδιας της δημοκρατίας.  Θα την υπερασπιστούν οι Χιλιανοί που διακατέχονται από ένα πραγματικό δημοκρατικό πνεύμα». Και ήταν βέβαιος για την αφοσίωση του στρατού.

Μετά τη συνέντευξη, ο ιταλός δημοσιογράφος βρέθηκε να κάθεται απέναντί του. «Μου φάνηκε τόσο μικροσκοπικός αλλά και τόσο στρογγυλός. Το δέρμα του ήταν σφιχτό, τα χέρια του περιποιημένα. Παρατηρώντας τον από κοντά, μου έκανε ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη η ανήσυχη ζωντάνια του, το βλέμμα του, η διάθεσή του να γελά. Ηταν ευγενέστατος».

Τι τον ανησυχούσε ανάμεσα στα άλλα; Το ενδεχόμενο η ακροαριστερή οργάνωση MIR να προχωρήσει σε ανοικτή σύγκρουση με την ακροδεξιά «Πατρίδα και Ελευθερία». Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία στον στρατό να επέμβει υπό το πρόσχημα της αποκατάστασης της τάξης. Αλλά τα παιδιά της ΜΙR τα συμπαθούσε. Εκτιμούσε τη βοήθεια που προσέφεραν στα φτωχά στρώματα, «στη μάζα του υποπρολεταριάτου».

Κάποια στιγμή εξαφανίστηκε με τα ίδια μικρά, βιαστικά βήματα για να απαντήσει σε ένα τηλεφώνημα που η γραμματέας του είχε χαρακτηρίσει επείγον. Ο Αλφόνσο Μαντέο δεν θα τον έβλεπε ξανά από τόσο κοντά. Και όταν θα τον δολοφονούσαν οι πραξικοπηματίες μέσα στη Μονέδα, θα ήταν σίγουρος ότι μαζί του πέθανε και στη Χιλή και η δημοκρατία.

Φωτό: O Σαλβαδόρ Αλιέντε με την κόρη του, όταν ανέβηκε στην εξουσία. Πηγή: Photo by Keystone/Hulton Archive/Getty Images/Ideal Images

Μπορεί να τον πει κανείς και τρελό. Αν πρόκειται περί αυτού, η τρέλα του είναι σίγουρα μεταδοτική: Ο Ράιαν Εντουαρντς, ένας 22χρονος από τη Φλόριντα που μοιάζει να το έσκασε στον χρόνο από κάποια κοινότητα της χίπις της δεκαετίας του ’60, δημιούργησε μια σελίδα στο Facebook προσκαλώντας γνωστούς και άγνωστους να σταματήσουν τον τυφώνα Ιρμα με τα όπλα τους.

Αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενε ούτε ο θεός της τρέλας. Γιατί στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν 54.000 Αμερικανοί, ενώ οι 27.000 από αυτούς διαβεβαίωσαν ότι θα έδιναν το «παρών» στο ραντεβού που είχε οριστεί για την Κυριακή το πρωί.

Η τύχη του εγχειρήματος αγνοείται αφού όταν έφτασε ο τυφώνας στη Φλόριντα τα μέσα ενημέρωσης είχαν σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν από κάποιους τρελούς. Το BBC γράφει πάντως ότι ο Ράιον σκαρφίστηκε την ιδέα λίγο από ανία, λίγο για να κατανικήσει το στρες, ενώ ο ίδιος παραδέχθηκε ότι η ανταπόκριση «ξεπέρασε την ικανότητά του να διαχειριστεί το γεγονός».

Και πώς αλλιώς; Στα σόσιαλ μίντια η ιδέα διαδόθηκε σαν ιός με ιαχές του τύπου «ας ρίξουμε κάτω αυτόν τον μπάσταρδο» σαν να ήταν η Ιρμα κανένα δύστυχο πουλί, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι – υπογράμμιζε ο Independent – που εξηγούσαν με διαγράμματα πώς πυροβολείς έναν τυφώνα. Γιατί αν λέει πυροβολήσεις σε λάθος σημείο, οι σφαίρες μπορεί να γυρίσουν πίσω και να σκοτώσουν κόσμο.

Ενώ αν πυροβολήσεις στο σωστό σκοτώνεις τον τυφώνα ε;

Φωτό: Μην το πετύχει μόνο ε; Πηγή: Facebook

Δεν είναι μόνο οι κατασκευαστές που τρίβουν τα χέρια τους έπειτα από μια φυσική καταστροφή – είτε είναι ένας σεισμός είτε η μανία ενός τυφώνα. Οπως εξηγεί ο Economist, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που ετοιμάζονται να κερδοσκοπήσουν πάνω από τα ερείπια των άλλων: οι κυβερνοεγκληματίες. Γιατί ο τυφώνας Χάρβεϊ χτυπούσε αλύπητα το Χιούστον και τα περίχωρα όταν οι αμερικανικές αρχές προειδοποιούσαν ότι «στις φυσικές καταστροφές εμφανίζονται πολλά ψεύτικα μέιλς που ζητούν δωρεές για εθελοντικές οργανώσεις».

Μόνο τον περασμένο χρόνο το FBI ειδοποιήθηκε 300.000 φορές για ανθρώπους που έπεσαν θύματα αυτής της απάτης, το ύψος της οποίας έφτασε τα 1,3 δισ. δολάρια. «Είναι πανεύκολο για τους απατεώνες του κυβερνοχώρου να φτιάξουν ένα σάιτ ή έναν λογαριασμό στα σόσιαλ μίντια» εξηγεί το βρετανικό περιοδικό. Τα στοιχεία λένε μάλιστα ότι ήταν αρκετές λίγες εβδομάδες μετά το ξέσπασμα του τυφώνα Κατρίνα το 2005 δημιουργήθηκαν 4.000 ιστοσελίδες, πολλές από τις οποίες είχαν ως στόχο να ξαφρίσουν ανθρώπους που αισθάνονταν την υποχρέωση να βοηθήσουν.

Και να φανταστεί κανείς ότι την εποχή εκείνη το Facebook ήταν ακόμη στα σπάργανα. Ή να φανταστεί ότι υπάρχει και μια άλλη λέσχη της απάτης, πιο κλασική, που δρα εκτός του Διαδικτύου: τύποι που τρέχουν με το αυτοκίνητό τους σε έναν τόπο καταστροφής για να ζητήσουν αποζημίωση, άλλοι που τα πουλάνε σε άλλες πολιτείες αφού προηγουμένως έχουν δηλώσει ότι έχουν καταστραφεί από τη μανία της φύσης.

Ο πρωταθλητής του είδους φαίνεται πως είναι κάποιος Ντέζιμα Τζέιμς από την Ατλάντα. Είναι ο άνθρωπος που ζήτησε αποζημίωση για καμιά τριανταριά φυσικές καταστροφές – ο κατάλογος, μεταξύ άλλων περιελάμβανε τρεις κυκλώνες στον κόλπο του Μεξικού, έναν ανεμοστρόβιλο στην Ινδιάνα και μια πλημμύρα στο Νιου Χαμσάιρ.

Φωτό: Εχουν τον πόνο τους, έχουν και τους απατεώνες. Πηγή: Reuters/Stephen Yang