Είναι το πιο πρόσφατο πουλέν των δημοσκοπήσεων στη Γαλλία. Τις τελευταίες εβδομάδες ο Ζαν Λικ Μελανσόν καλπάζει, σε κάποιες έρευνες φέρεται να είναι τρίτος, σε απόσταση αναπνοής από τον Μακρόν και την Λεπέν, ενώ για μερικούς αναλυτές δεν αποκλείεται ένας δεύτερος γύρος Μελανσόν – Λεπέν. Ο απόλυτος εφιάλτης της φιλοευρωπαϊκής Γαλλίας.

Ενας σοσιαλιστής από τα παλιά προκαλεί την Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Είναι υποψήφιος της Ακρας Αριστεράς λένε οι αντίπαλοί του, αλλά πόσο απειλητικός είναι ένας άνθρωπος που ήταν ήδη υπουργός στην κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν το 2000-2002. «Δεν σκοπεύω να εγκαταλείψω την Ευρώπη, θέλω να επαναδιαπραγματευτώ τις συνθήκες» λέει στους ευρωπαίους δημοσιογράφους που τον συνοδεύουν σε συνέντευξη Τύπου εν πλω στον Σηκουάνα. Το περασμένο Σάββατο προειδοποίησε τους Γερμανούς: «Εγώ δεν είμαι Τσίπρας, δεν θα κάτσω να με προσβάλλουν για δεκαεπτά ώρες» είπε αναφερόμενος στην δήθεν «ηρωϊκή» διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015. Αλλά παρά τις μεγαλοστομίες ο έμπειρος πολιτικός αφήνει χώρο στη συζήτηση, παραδέχεται ότι και η Γαλλία έχει ανάγκη την Ευρώπη.

«Δεν είμαι εγώ η απειλή για την Ευρώπη» λέει ο γάλλος υποψήφιος πρόεδρος. «Δεν ευθύνομαι για το Brexit, δεν υποδαύλισα την έξαρση των εθνικισμών». Το χιούμορ του είναι καυστικό και δεν ενδιαφέρεται για διπλωματικές ευγένειες όταν αναφέρεται στους σημερινούς επικεφαλής της ΕΕ. «Η Ευρώπη δεν μπορεί χωρίς τη Γαλλία. Αν εκλεγώ θα πρέπει να ακούσουν τις απαιτήσεις μου. Η δικαιολογία ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτε πρέπει να τελειώνει, δεν μπορούμε να αφήνουμε τους λαούς να πεθαίνουν όπως συμβαίνει στην Ελλάδα».

«Και αν δεν καταφέρετε να πετύχετε αυτά που θέλετε με τις διαπραγματεύσεις, θα φύγετε από το ευρώ» ερωτάται από τους δημοσιογράφους; «Μα και βέβαια, θα προτιμούσα ακόμα και το κινεζικό νόμισμα» απαντά με γερή δόση σαρκασμού. Ο Μελανσόν ξέρει να χαϊδεύει τα αφτιά των Γάλλων που αισθάνονται ταπεινωμένοι από τη σημερινή θέση της χώρας, ουρά της γερμανικής ηγεμονίας. Θεωρεί ότι Μέρκελ και Σόιμπλε δεν διαχειρίστηκαν σωστά το ευρώ. «Το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα θα πρέπει να γίνει ξανά εργαλείο στην υπηρεσία των λαών» λέει. Στην Ελλάδα το έχουμε ακούσει ξανά και τον λογαριασμό τον πληρώνουμε ακόμα.

Αλλά ο Μελανσόν έχει ένα δίκιο, η Γαλλία είναι μια μεγάλη χώρα, η Ευρώπη θα πρέπει να μιλήσει μαζί του αν πράγματι κάνει την έκπληξη και φτάσει μέχρι το προεδρικό μέγαρο. Αλλά με ποια Ευρώπη θα μπορούσε να συζητήσει ένας άνθρωπος που απορρίπτει σχεδόν όλη την πολιτική ηγεσία της ΕΕ; «Με τους φίλους των Podemos και του Die Linke», απαντά προκλητικά.  Βεβαίως δεν είναι ανόητος, γνωρίζει ότι αυτό δεν επαρκεί και δεν κόβει όλες τις γέφυρες.

«Συνειδητά επέλεξα να μη συζητήσω με εκείνη την Ευρώπη που θέλει μόνο τους yen men πολιτικούς. Η Μέρκελ είναι καγκελάριος της Γερμανίας, όχι της Ευρώπης. Αλλά αποδείχτηκε επίμονη και λογική. Αντίθετα οι δύο τελευταίοι γάλλοι πρόεδροι υπήρξαν ανίκανοι και τώρα όλοι εκπλήσσονται που εγώ ζητώ μια συζήτηση σε νέες βάσεις. Υπάρχει όμως προηγούμενο: ο Ντε Γκολ σηκώθηκε και έφυγε από πολλές συναντήσεις όταν διαπραγματευόταν την Κοινή Αγροτική Πολιτική και στο τέλος πήρε αυτό που ήθελε». Ο αριστερός υποψήφιος πατάει στην εικόνα του συντηρητικού στρατηγού για να πάρει φόρα προς το προεδρικό μέγαρο.

«Το πρόγραμμά μου δεν είναι ακροαριστερό», επιμένει, «δεν υπόσχομαι την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Προτείνω την επανεκκίνηση της οικονομίας πάνω σε οικολογικές βάσεις». «Εκατό δισεκατομμύρια ευρώ σε νέες επενδύσεις, ένα πρόγραμμα που κάποτε ήταν των σοσιαλιστών». Μπηχτή για τον υποψήφιο των σοσιαλιστών Μπενουά Αμόν, που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να έχει μείνει πολύ πίσω στην προεκλογική κούρσα.

Ο επικεφαλής της «Ανυπότακτης Γαλλίας» αρνείται να απαντήσει στα αγγλικά σε βρετανό δημοσιογράφο και δεν μπορεί να αποφύγει ένα ειρωνικό σχόλιο για τον εξ απαλών ονύχων ιμπεριαλισμό των αγγλοσαξόνων.  Τι θέλει; Επαναφορά των κοινωνικών δικαιωμάτων, μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και αλλαγή του καταστατικού της ΕΚΤ ώστε ο ρόλος να είναι η υπεράσπιση της εργασίας. Είναι διπλωματικός όταν απαντά για το φαινόμενο Λεπέν και για το πόσο αντισυστημικός είναι. «Θέλω να πείσω ακόμα και τους ψηφοφόρους της Λεπέν. Η Γαλλία δεν είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που έχει ακροδεξιά. Ελπίζω να την νικήσω στις εκλογές».

Θα τα καταφέρει; Για πολλούς Ευρωπαίους είναι εξίσου επικίνδυνος με την ακροδεξιά αντίπαλό του, για κάποιους άλλους η μεγάλη ελπίδα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο τελικός λόγος ανήκει στους Γάλλους και η Ευρώπη κρατά -για μία ακόμη φορά- την ανάσα της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News