Το παράξενο στην πρόσφατη αντιπαράθεση του Ντόναλντ Τραμπ με το λεγόμενο «προοδευτικό Χόλιγουντ», όπως αρέσει στον νέο πρόεδρο να το αποκαλεί υποτιμητικά, ήταν η άμεση και έντονη αντίδρασή του σε αυτά που είπε για εκείνον η Μέριλ Στριπ τη βραδιά της απονομής των Χρυσών Σφαιρών.

Και είναι παράξενο γιατί δεν πρόκειται για την πρώτη επίθεση εναντίον του. Ομως ποτέ στο παρελθόν δεν έχει δείξει να ενοχλείται από τους χαρακτηρισμούς που του αποδίδονται. Αντίθετα, επίθετα όπως «ρατσιστής», «μπούλης» (από του μπούλινγκ), «σεξιστής», «ομοφοβικός», «συνωμοσιολόγος», «ξενοφοβικός», «σωβινιστής» ή ακόμα και ότι αποτελεί το χειρότερο παράδειγμα για τον ανδρικό καλλωπισμό (σ.σ.: λόγω της εξωφρενικά γελοίας κόμμωσης του) μάλλον τον ενδυναμώνουν στα μάτια των ψηφοφόρων του παρά το αντίθετο. Ομως αυτή τη φορά έχασε την ψυχραιμία του. Και αντί να απαντήσει με υπεροψία ή με το γνωστό του τρολάρισμα, ενεπλάκη σε ανταλλαγή χαρακτηρισμών. Και αποκάλεσε την Μέριλ Στριπ των τριών Οσκαρ, «υπερεκτιμημένη» ηθοποιό.

Προφανώς η Μέριλ Στριπ χτύπησε κάποιο «νεύρο» που δεν κατάφερε κανείς προηγουμένως. Ακόμα και ο Χιού Λόρι λίγο νωρίτερα είχε επιχειρήσει μια συνήθη απαξιωτική αναφορά στον Τραμπ («αποδέχομαι αυτό το βραβείο εκ μέρους των απανταχού ψυχωτικών δισεκατομμυριούχων» είπε). Ομως ήταν η Στριπ που προκάλεσε τον χαμό. Ενώ παραλάμβανε το βραβείο Σεσίλ Ντε Μιλ καταδίκασε τον τρόπο που ο Τραμπ μιμήθηκε κοροϊδευτικά έναν δημοσιογράφο με ειδικές ανάγκες κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του το 2015. Και μάλιστα ειρωνεύτηκε την «ερμηνεία» του Τράμπ.

https://www.youtube.com/watch?v=NxyGmyEby40

Συγκεκριμένα η Μέριλ Στριπ είπε: «Υπήρξε μια ερμηνεία που με άφησε άναυδη. Ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά. Οχι επειδή ήταν καλή – δεν υπήρχε τίποτα καλό σε αυτήν. Αλλά ήταν αποτελεσματική και έκανε τη δουλειά της». Αν ήταν κριτική για ταινία θα μπορούσε άνετα να την χαρακτηρίσει κάποιος δηλητηριώδη. Και αν έμπαινε όπως μπαίνουν κάποια αποσπάσματα κριτικών στην αφίσα μιας ταινίας το καλύτερο που θα μπορούσε να γραφτεί θα ήταν το «Αποτελεσματική».

Κατά πάσα πιθανότητα αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο του Ντόναλντ Τραμπ. Μπορείς να εκτοξεύεις μύδρους εναντίον της πολιτικής του ή της έλλειψης οποιουδήποτε ίχνους ευπρέπειας στον λόγο και τις πράξεις του. Σε αυτά ο νέος πρόεδρος είναι σαν τεφάλ. Δεν κολλάει τίποτα επάνω του. Αλλά αν τον μειώσεις ως «περφόρμερ» φαίνεται ότι τον πονάει.

Πιθανότατα γι’ αυτό και ο Τραμπ αντέδρασε ακαριαία σαν θιγμένη πριμαντόνα. Και όχι μόνο απέναντι στην Μέριλ Στριπ που όπως υπενθύμισε «παρουσίασε την Χίλαρι στο συνέδριο των δημοκρατικών». Το γενίκευσε. «Οι περισσότεροι από “αυτούς” υποστήριξαν την Χίλαρι», συνέχισε. Και πρόσθεσε ότι δεν εξεπλάγη που του επιτέθηκαν πάλι οι «φιλελεύθεροι του Χόλιγουντ» –που μάλλον γι’ αυτόν είναι το αντίστοιχο της «τεχνοκρατικής ελίτ» στην οποία αναφέρεται συχνά πυκνά ο Αλέξης Τσίπρας. Ναι, στην αντίδραση του Τραμπ που έγινε με δύο συνεχόμενα tweets διαφαίνεται μια πικρία. Ισως κι ένα κόμπλεξ. Αλλιώς γιατί να μπει στον κόπο να πει τόσα πολλά; Και μάλιστα με ένα υπόγειο παράπονο για αυτούς που «δεν τον παίζουν»;

Η αλήθεια είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει απεγνωσμένα να είναι ένας από «αυτούς τους σταρ του Χόλιγουντ». Ή τουλάχιστον να τον αποδεχθούν. Και όταν τον απορρίπτουν, τον σνομπάρουν – ή ακόμα χειρότερο τον αντιμετωπίζουν σαν «εθνική συμφορά», εκείνος κατά βάθος πληγώνεται. Πριν μερικά χρόνια, το 2013, όταν το ρεάλιτι σόου «Ο Υποψήφιος» που παρουσίαζε δεν πήρε για ένατη φορά βραβείο, έγραψε στο twitter: «Αν η διαδικασία ήταν τίμια και καθαρή θα έπρεπε να έχω πάρει πολλά EMMY».

Το 2005 ο νέος Πρόεδρος είχε ντυθεί αγρότης και είχε τραγουδήσει στη σκηνή των ΕΜΜΥ κάνοντας ένα νούμερο από αυτά που προηγούνται της ανακοίνωσης κάποιου βραβείου. Μια παράσταση που απέπνεε απόγνωση και ψώνιο. Δεν έφερε αποτέλεσμα ούτε αυτό. Δεν εντυπωσίασε. Και ούτε κέρδισε κάποιο βραβείο. Ιδού μερικά τσατισμένα tweets από εκείνη την εποχή: «Τα ΕΜΜΥ είναι τοοοοοοόσο βαρετά. Φρικτό σόου». «Ολοι συμφωνούν ότι τα EMMY είναι αξιοθρήνητα. Χαμηλή θεαματικότητα και καμία αξιοπιστία». Και όταν η Χίλαρι κατά τη διάρκεια ενός debate τον ειρωνεύτηκε ότι τον ενδιέφεραν περισσότερο τα ΕΜΜΥ παρά οι εκλογές εκείνος δεν κρατήθηκε. «Επρεπε να το έχω πάρει», πετάχτηκε.

Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει τα πάντα για να ρίξει οποιοδήποτε διαχωριστικό έχει απομείνει ανάμεσα στην πολιτική με τη σόουμπιζ.. Ομως δεν είναι ούτε Ρίγκαν, ούτε Σβατσενέγκερ. Αυτοί οι δύο όταν πέρασαν από τη σόουμπιζ εγκατέλειψαν τον παλιό τους εαυτό. Ενώ ο Τραμπ κάνει το εντελώς αντίθετο. Η φιλοδοξία του να πετύχει στον κόσμο του θεάματος είναι πολύ μεγαλύτερη από την πολιτική του φιλοδοξία.

Γι’ αυτό και όποτε μπορεί εμφανίζεται μπροστά από τις κάμερες ως κομπάρσος. Δεν έχει αρνηθεί να εμφανιστεί έστω και λίγα δευτερόλεπτα στο «Μόνος στο Σπίτι Νο 2», στο «Ζουλάντερ», στον «Πρίγκιπα του Μπελ Ερ» ή στο «Sex and the City». Τον λες και μαϊντανό. Μάλιστα οι παραγωγοί του «Μόνος στο Σπίτι Νο 2» λένε ότι δεν του ζήτησαν καν να συμμετέχει στην ταινία. Απλώς επειδή έκαναν τα γυρίσματα στο ξενοδοχείο Πλάζα της Νέας Υόρκης, δεν μπορούσαν να πουν όχι όταν εμφανίστηκε ξαφνικά δείχνοντας ότι θέλει να παίξει κι αυτός. Ομως το μόνο βραβείο που έχει πάρει μέχρι στιγμής για το υποκριτικό του ταλέντο είναι αυτό του χειρότερου δεύτερου ρόλου για την ταινία του 1991 με τίτλο «Τα φαντάσματα δεν μπορούν να το κάνουν». Δίπλα στην Μπο Ντέρεκ. Και όπως σημειώνει ο Guardian «δεν είναι πολλοί εκείνοι που έχουν παίξει δίπλα στην Μπο Ντέρεκ χειρότερα από εκείνη».

Παρ’ όλα αυτά ο Τραμπ απολαμβάνει την διασημότητα. Εξάλλου και στο περίφημο απόσπασμα που διέρρευσε λίγο πριν τις εκλογές όπου ακούγεται να λέει ότι «τις γυναίκες πρέπει να τις αρπάζεις από το αιδοίο» (εντάξει, άλλη λέξη χρησιμοποίησε) το κάνει σαφές: «Οταν είσαι σταρ», έλεγε, «μπορείς να το κάνεις. Σε αφήνουν. Μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις». Το ίδιο ισχύει και όταν είσαι πρόεδρος. Αλλά τότε διώκεσαι.

Το ψώνιο του performer φυσικά δεν τον εγκατέλειψε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα όπου επρόκειτο να μιλήσει είχε το ύφος ενός ντιτζέι που ξεσηκώνει τα πλήθη. Ειρωνευόταν τους αντιπάλους του που χρειαζόταν ότο κιου στις ομιλίες τους ενώ εκείνος όχι. Μάλιστα κοκορευόταν ότι είναι τύπος που αυτοσχεδιάζει. Οταν μετά προσπαθούσες να μεταφέρεις στο γραπτό αυτά που έλεγε πιάνοντας τον σφυγμό του ακροατηρίου του ζωντανά, δεν έβγαινε κανένα νόημα. Οπως το είχε θέσει ένας διαδικτυακός σχολιαστής «δεν με ανησυχεί που αυτός ο τύπος αφήνει τεράστιες λεκτικές κλανιές μπροστά στο μικρόφωνο. Με ανησυχεί ότι αυτοί που τον ακούν χειροκροτούν σαν να πρόκειται για κανονικές σκέψεις». Υπό αυτή την έννοια πάντως ο Τραμπ δικαιώνεται ως σόουμαν. Εστω κι αν σε πολλούς ο λόγος του θυμίζει ενοχλητικό ακροατή ραδιοφωνικής εκπομπής που εύχεσαι να του κλείσουν το τηλέφωνο.

Ο Τραμπ έχει ψώνιο με τη σόουμπιζ. Θέλει να γίνει σταρ. Και όχι μόνο επειδή αυτό τον διευκολύνει στο να κάνει ό,τι θέλει με τις γυναίκες. Αλλά η σόουμπιζ τον σνομπάρει. Σε όλη την προεκλογική περίοδο «τιτίβιζαν» γύρω από την Χίλαρι ενώ εκείνος ακόμα και τώρα που έγινε πρόεδρος δεν προλαβαίνει να εισπράττει αρνήσεις από καλλιτέχνες που δεν θέλουν να εμφανιστούν στην ορκωμοσία του. Δεν τον θέλουν στην παρέα τους. Και του το δείχνουν. Και δεν του αρέσει καθόλου.

https://youtu.be/co0aDXPTK5o

Ακόμα και το αστέρι του στο Walk of Fame στην Λεωφόρο Χόλιγουντ έχει περάσει τα μύρια όσα. Το έχουν σπάσει, του έχουν ζωγραφίσει επάνω σβάστικες, άνθρωποι ποζάρουν μπροστά του με υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο. Μέχρι και μίνι τοίχο έχουν τοποθετήσει γύρω του δίκην καλλιτεχνικού χάπενινγκ. Ας πούμε ποτέ κανείς δεν διανοήθηκε να κάνει το ίδιο με το αντίστοιχο αστέρι του Ρίγκαν που υπήρξε ένας μέτριος ηθοποιός γουέστερν προτού γίνει σύμβολο της συντηρητικής Αμερικής στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου.

Οπότε δεν είναι περίεργο που ο Τραμπ τα βάζει διαρκώς με το Χόλιγουντ, καθώς το Χόλιγουντ και όλη η λάμψη που αυτό εκπροσωπεί τον απορρίπτει συστηματικά στερώντας του κάτι που επιθυμεί όσο τίποτα. Να γίνει ένας από αυτούς. Κι επειδή ακριβώς οι σταρ του Χόλυγουντ βρίσκονται στην παγκόσμια κοινωνική διατροφική αλυσίδα πιο ψηλά από τους δισεκατομμυριούχους – ακόμα και από τον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ πολλές φορές, δεν τον έχουν ανάγκη. Ούτε αισθάνονται τιμή τους να συναγελάζονται μαζί του. Αντίθετα, είναι σαφές ότι ο Μπαράκ Ομπάμα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ηταν κουλ για έναν σταρ να βρίσκεται δίπλα του. Και αυτό ο Τραμπ το καταλαβαίνει. Και λυσσάει.

Γι’ αυτό και εκδήλωσε τόσο πολύ την αντιπάθειά του για την Μέριλ Στριπ και ό,τι αυτή εκπροσωπεί. Και η Μέριλ Στριπ ίσως βρήκε τον τρόπο να του πατήσει τον κάλο. Γιατί ο νέος πρόεδρος μπορεί να αντέξει όσες κριτικές του κάνουν οι σχολιαστές ή οι δημοσιογράφοι ή τα media ή οι ψηφοφόροι. Μια μόνο κριτική δεν μπορεί να ανεχθεί: ότι δεν είναι καλός σόουμαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News