Οι μέδουσες δεν φαίνονται γευστικές και βρώσιμες και, ακόμη χειρότερα, είναι εξοπλισμένες με μερικές από τις πιο θανατηφόρες χημικές ουσίες στον πλανήτη. Ωστόσο, μια μελέτη δείχνει ότι οι πιγκουίνοι είναι λάτρεις της μέδουσας και άλλων ζελατινωδών οργανισμών.

Η σχετική έρευνα ολοκληρώθηκε με την καταγραφή ταινιών 350 ωρών με μίνι κάμερες που είχαν τοποθετηθεί στη πλάτη τεσσάρων ειδών πιγκουίνων: τον πιγκουίνο της Αδελίας (Pygoscelis adeliae), τον πιγκουίνο με τα κίτρινα μάτια (Megadyptes antipodes), τον πιγκουίνο του Μαγγελάνου (Spheniscus magellanicus) και το μικρό μπλε πιγκουίνο (Eudyptula minor). Αυτά τα ζώα «δεν καταναλώνουν μέδουσες και παρόμοιους οργανισμούς τυχαία, ίσως να ψάχνουν ψάρια ή άλλα θηράματα, αλλά τα επιλέγουν με στοχοθετημένο τρόπο» γράφουν οι New York Times.

Αυτή η ανακάλυψη, λένε οι ερευνητές, επιβεβαιώνει το ρόλο των ζελατινωδών οργανισμών στην τροφική αλυσίδα. Οι πιγκουίνοι έχουν υψηλή ανάγκη για ενέργεια, η οποία αντισταθμίζει ίσως την κατανάλωση ακόμη και μέδουσας. «Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι πιγκουίνοι, ζώα ενδόθερμα που χρειάζονται να εξάγουν σημαντικές ποσότητες ενέργειας από τα τρόφιμα για να διατηρήσουν το σώμα τους ζεστό, μπορούν να επωφεληθούν από θήραμα τόσο χαμηλής ενέργειας όπως οι μέδουσες κι αυτό ειδικά σε παγωμένα νερά, όπως στην Ανταρκτική» σημειώνει ο Ζαν Μπατίστ Τιεμπό.

«Ακόμη δεν γνωρίζουμε ακριβώς γιατί οι πιγκουίνοι επιλέγουν να φάνε μέδουσες» προσθέτει ο ίδιος. Ε, μπορεί να τις βρίσκουν νόστιμες για μεζέ.

Φωτό: Δεν το ξέρει ακόμη, αλλά θα καταλήξει στο στομάχι του. Πηγή: The New York Times/ / CNRS / IPEV / Pierre Chevaldonné

Υπέκυψε το μουσείο του Λούβρου στην ιδέα ότι ένα γλυπτό είναι σεξουαλικό και ότι επομένως θα μπορούσε να προκαλέσει τα θρησκευτικά και άλλα συναισθήματα; Ετσι φαίνεται. Το Domestikator, ένα έργο ύψους 12 μέτρων και 30 τόνων, δημιουργία μιας καλλιτεχνικής ομάδας που ίδρυσε ο ολλανδός γλύπτης Γιόεπ βαν Λίεσχουτ, επρόκειτο να εκτεθεί έξω από το Λούβρο κατά τη διάρκεια της σύγχρονης έκθεσης τέχνης στο Παρίσι Fiac, αυτόν τον μήνα.

«Κυκλοφορούν διάφορα σχόλια στο διαδίκτυο και αποδίδουν σε αυτό το έργο ένα υπερβολικά βίαιο όραμα που θα μπορούσε να εκληφθεί αρνητικά από τους παραδοσιακούς επισκέπτες μας», δήλωσε στους Times ο διευθυντής του Λούβρου Ζαν Λικ Μαρτινές. Σύμφωνα με τα περισσότερα από αυτά τα σχόλια, το έργο μοιάζει με κατασκευή Lego και απεικονίζει ένα ζευγάρι που κάνει σεξ. Αλλοι λένε ότι παρουσιάζει έναν άνθρωπο που συνουσιάζεται με ένα σκύλο. Και το γεγονός ότι το Domestikator πρόκειται να στηθεί κοντά σε μια παιδική χαρά κάνει τον διευθυντή του Λούβρου να ανησυχεί ακόμη πιο πολύ.

Ο καλλιτέχνης από την πλευρά του είναι έξαλλος. Επισημαίνει ότι το γλυπτό του εκτέθηκε στο Μπόχουμ της Γερμανίας από το 2015 χωρίς να προκληθούν αντιδράσεις. «Είναι απόλυτη υποκρισία. Οι άνθρωποι είδαν σε αυτό κάτι αστείο, αλλά όχι κάτι παρακμιακό. Και αν τα παιδιά βλέπουν κάτι σεξουαλικό σε αυτό, τότε είναι αρκετά μεγάλα για να το δουν», είπε. «Δεν υπάρχει τίποτα διεστραμμένο στο Domestikator» πρόσθεσε.

Αντίδραση υπάρχει πάντως από τα γαλλικά μέσα. Η Monde για παράδειγμα αναρωτιέται εάν το Λούβρο στρέφει τα νώτα του στην παραδοσιακά φιλελεύθερη προσέγγιση της Γαλλίας στη σεξουαλικότητα. «Η Γαλλία έχει γίνει πιο σεμνότυφη από τους βόρειους γείτονές της;» διερωτάται.

Αλλά ο διευθυντής του μουσείου φοβάται και τους βανδαλισμούς. Ποιος ξεχνά ότι το 2014 το έργο του αμερικανού καλλιτέχνη Πολ Μακάρθι έγινε στόχος βανδαλισμών όταν εκτέθηκε στην Πλας Βεντόμ στο Παρίσι; Το έργο ονομαζόταν επίσημα Δέντρο, αλλά αποκαλέστηκε «πρωκτικό πώμα», όταν οι κριτικοί είπαν ότι έμοιαζε με ένα σεξουαλικό παιχνίδι.

Eνα χρόνο αργότερα, το έργο Dirty Corner του βρετανικού καλλιτέχνη Ανις Κάπρουρ που εκτέθηκε στο παλάτι των Βερσαλλιών βανδαλίστηκε όταν χαρακτηρίστηκε «κόλπος της βασίλισσας». Και στις δυο περιπτώσεις, η αστυνομία υποψιάζεται τους υπερσυντηρητικούς Χριστιανούς.

Κάτι ξέρουμε κι εμείς από εκθέσεις με «βλάσφημους» πίνακες.

Φωτό: Αυτό να είχε στο μυαλό του ο Καμμένος όταν φώναζε «στα τέσσερα εσείς;» Πηγή: The Times

Oταν στις 3 Ιουνίου 1945 ο Όττο Φρανκ άφησε πίσω του το στρατόπεδο του Άουσβιτς και επέστρεψε στο Άμστερνταμ, βρήκε άδειο το κρησφύγετο της οδού Πρίνσκεγκραντ 263. Δεν υπήρχαν οι κόρες του Άννα και Μαργκότ, ούτε η σύζυγός του Εντιθ. Την ίδια τύχη είχε ο κρεοπώλης Χέρμαν Πελς και ο οδοντίατρος Φριτς Πφέφερ, με τους οποίους εδώ και μήνες είχαν μοιραστεί το ίδιο μυστικό πίσω δωμάτιο για να μην πέσουν στα χέρια των ναζί. Αυτό που δεν διευκρινίστηκε ποτέ με βεβαιότητα είναι ποιος πρόδωσε την οικογένεια της Άννας Φρανκ.

Τώρα, ο Guardian αποκαλύπτει ότι 75χρονος Βίνς Πάνκοκ, συνταξιούχος πράκτορας του FBI, προσπαθεί να απαντήσει στο ολλανδικό μυστήριο με τη βοήθεια τεχνικών έρευνας και τεχνητής νοημοσύνης τελευταίας γενιάς: «Με τους αλγόριθμους και το ισχυρό λογισμικό, έχουν μελετηθεί 25 χιλιόμετρα αρχείων και εγγράφων. Για τη χρηματοδότηση της έρευνας, αλλά και για να λαμβάνει αναφορές σφαλμάτων και να κοινοποιεί τα στάδια της έρευνας, ο ντετέκτιβ έχει ξεκινήσει έναν διαδικτυακό έρανο».

Η ερευνητική ομάδα απαρτίζεται από δεκαεννέα εμπειρογνώμονες εγκληματολόγους, δημοσιογράφους, επιστήμονες πληροφορικής και ιστορικούς. Σε μία από τις πιο πρόσφατες μελέτες σχετικά με την υπόθεση, το Δεκέμβριο του 2016, η οποία διεξήχθη ιδιωτικά από το Μουσείο της Άννας Φρανκ, το συμπέρασμα ήταν πως η οικογένεια εντοπίστηκε από την αστυνομία τον Αύγουστο του 1944, τυχαία.

Oμως, στο παρελθόν οι υποψίες για προδοσία έχουν βαρύνει τουλάχιστον τριάντα άτομα: ο πιο γνωστός ύποπτος είναι ο Βίλχελμ βαν Μάαρεν, ένας από τους εργάτες στο γειτονικό εργοστάσιο, αν και τα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του δεν θεωρήθηκαν ποτέ επαρκή.

Φωτό: Η Αννα Φρανκ έζησε με αυτό το ζεστό βλέμμα τον όλεθρο. Πηγή: YouTube

«Ενας σταθμός μεγαλύτερος από τον Τιτανικό». Ετσι περιγραφόταν κάποτε ο σιδηροδρομικός σταθμός στο Καφράνκ, μια ισπανική πόλη στην αυτόνομη κοινότητα της Αραγονίας, στα σύνορα με τη Γαλλία. Χτίστηκε το 1923, εγκαινιάστηκε από τον Γκαστόν Ντουμέργκ και τον Αλφόνσο ΙΒ’ και εγκαταλείφθηκε το 1970, μετά την κατάρρευση μιας γέφυρας. Μοιάζει με πλοίο από πέτρα και τσιμέντο, έχει μήκος πάνω από 240 μέτρα, είναι διακοσμημένο με 365 παράθυρα, ένα για κάθε ημέρα, έχει 156 πόρτες και βρίσκεται σε υψόμετρο 1000 μέτρων και πάνω.

«Ο μεγαλύτερος σταθμός στην Ευρώπη έχει μια σκοτεινή, περίπλοκη ιστορία», γράφει το BBC. «Αλλά τώρα, έπειτα από σαράντα χρόνια εγκατάλειψης, δείχνει κάποια σημάδια ζωής». Χτίστηκε ως ένα «τολμηρό έργο» που ανταποκρινόταν στο όνειρο του κατασκευαστή. Τα βασικά υλικά ήταν το σίδηρο και το γυαλί, ενώ ήταν εξοπλισμένο με νοσοκομείο, εστιατόριο και καταλύματα για τους τελωνειακούς υπαλλήλους. Με το προσωνύμιο «Τιτανικός των ορέων», δημιουργήθηκε σε ένα χωριό μόλις 500 κατοίκων, που συνορεύει με τα Πυρηναία, για να διευκολύνει την ανάπτυξη των ταξιδιών και του εμπορίου.

Ηταν ένα φιλόδοξο σχέδιο: οι γάλλοι εργάτες που επιστρατεύτηκαν για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αντικαταστάθηκαν από τους ισπανούς συναδέλφους τους. Στη συνέχεια, καταλαμβάνεται από τους Γερμανούς προκειμένου να εμποδιστούν οι αγωνιστές της γαλλικής αντίστασης να διαφεύγουν στην Ισπανία. Το Κανφράνκ, εξάλλου, ήταν για τη ναζιστική Γερμανία ένα σημείο διέλευσης με μεγάλη κυκλοφορία χρυσού ( το 2000 ανακαλύφθηκαν μέσα στους τοίχους του εκατοντάδες έγγραφα με το λογότυπο του Τρίτου Ράιχ): εικάζεται ότι 86 τόνοι χρυσού, που είχαν κλέψει οι ναζί από ευρωπαϊκές τράπεζες και Εβραίους, χρησίμευσαν για την ανταλλαγή νομισμάτων μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλίας αλλά και για να αγοραστεί βολφράμιο για την παραγωγή όπλων.

Σήμερα, μόνο ένα ισπανικό τρένο παρέχει σύνδεση μεταξύ του Κανφράνκ και της Σαραγόσα δύο φορές την ημέρα. Οι αποβάθρες είναι άδειες, τα παράθυρα σφραγισμένα με σανίδες, οι σκάλες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Κι όμως. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, 120.000 Ισπανοί τουρίστες επισκέφθηκαν το σταθμό, εντυπωσιασμένοι από το μέγεθος του κτίσματος. Αλλά δεν είναι οι μόνοι. Η Αραγονία σκέπτεται να ανακαινίσει το κτίριο και ασφαλώς και το ξενοδοχείο και να επαναφέρει το ταξίδι μέσω των Πυρηναίων. Και από την άλλη πλευρά των συνόρων, το Μπορντό δείχνει διατεθειμένο να ανοίξει τη σιδηροδρομική γραμμή.

Ο «Τιτανικός των Πυρηναίων» θα μπορούσε σε πέντε χρόνια να ξαναζωντανέψει.

Φωτό: Αυτό είναι πολιτισμός: τόση μεγαλοπρέπεια στη μέση του πουθενά. Πηγή: BBC/Alamy