Είναι σπάνιο, ένας αθλητής των κρίκων να στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής για δεύτερη φορά στη σειρά. Στα 114 χρόνια του αγωνίσματος, μόνον άλλοι οκτώ το είχαν κατορθώσει – ο τελευταίος το 2011. Αλλά, το πιο εκπληκτικό με τον Λευτέρη Πετρούνια είναι άλλο: η είδηση για τον νέο του άθλο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ, δεν αιφνιδίασε κανέναν!

Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο κι έπειτα, τις εξαιρετικές διακρίσεις αυτού του σπουδαίου γυμναστή τις θεωρούμε νορμάλ. Τις υποδεχόμαστε ως αυτονόητες, λες και διαγωνίζεται χωρίς αντίπαλο.

Εδώ που τα λέμε, αυτό είναι το κορυφαίο του επίτευγμα: το ότι έχει εξαφανίσει τον ανταγωνισμό, εκτελώντας τις ασκήσεις του με την ακρίβεια ενός ρομπότ. Από το ευρωπαϊκό της Βέρνης (Μάιος 2016) κι έπειτα, οι 9.066 βαθμοί (με άριστα τους 10.000) είναι οι λιγότεροι που έχει πάρει για την παρουσίαση του προγράμματός του, ενώ τρεις φορές πλησίασε την τελειότητα ακόμα περισσότερο, με 9.200. Στην καλύτερή τους μέρα οι αντίπαλοί του βαθμολογούνται με 8.800.

Το περασμένο Σάββατο, στον Καναδά, δύο αθλητές κατάφεραν να ξεπεράσουν τους 9.000 (στην εκτέλεση), όμως και πάλι δεν κατάφεραν να τον φτάσουν. Αυτός ο δύστυχος Ρώσος, ο Ντένις Αμπλιάζιν, είναι μεγάλος αθλητής, όμως έχει πέσει πάνω στον δικό μας κι έρχεται -μονίμως- δεύτερος.

Οταν ανακοινώθηκε η σύνθεση της ελληνικής αποστολής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, τον Ιούλιο του 2016, οι ειδικοί ήταν «κουμπωμένοι» στις προβλέψεις τους για τα μετάλλια που θα μπορούσε να συγκεντρώσει η Ελλάδα. Η κάνουλα της κρατικής χρηματοδότησης του αθλητισμού έσταζε τα απολύτως απαραίτητα – και η παραγωγή πρωταθλητών είναι μία πολύ δαπανηρή διαδικασία. Οι προσδοκίες όλων είχαν στραφεί στην «παγκόσμια κλάση» του Πετρούνια που, προηγουμένως, είχε «τρέξει» ένα αήττητο σερί από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονπελιέ (Απρίλιος 2015) μέχρι το test-event για τους Ολυμπιακούς (Απρίλιος 2016).

Δεν μιλούσαν για «χρυσό», επειδή η ήττα του Λευτέρη στις δοκιμές του Ρίο, από τον χρυσό Ολυμπιονίκη του Λονδίνου, Αρτούρ Ζανέτι, έδειχνε πως ο Βραζιλιάνος ήταν το γκραν φαβορί στους Αγώνες που φιλοξενούσε η πατρίδα του. Και, όντως, ήταν.

Στη Βραζιλία εμφανίστηκε μία νέα γενιά ελλήνων πρωταθλητών -η Στεφανίδη, η Κορακάκη και ο Πετρούνιας-, παιδιά της κρίσης, που έβλεπαν ότι δεν είχαν να περιμένουν καμία ουσιαστική βοήθεια από την πτωχευμένη Ελλάδα. Θα μπορούσαν να αποτύχουν με το ελαφρυντικό της εγκατάλειψής τους από το Κράτος, όμως διαθέτουν το σπάνιο χάρισμα των ανθρώπων που δεν συμβιβάζονται με τίποτ’ άλλο, παρά μόνο με την πρωτιά. Βρήκαν την άκρη μόνοι τους. Με τους χορηγούς τους, τις θυσίες των οικογενειών τους, τη σκληρή δουλειά και -κυρίως- με το εξωπραγματικό τους ταλέντο. Ο Πετρούνιας και η Στεφανίδη είναι οι σημαντικότεροι έλληνες αθλητές του καιρού μας. Για τον Λευτέρη, κανένας δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να επανέλθει σε τόσο υψηλό επίπεδο, έχοντας εγκαταλείψει τη γυμναστική για τρία ολόκληρα χρόνια (2005-2007). Γι’ αυτό και δυσκολεύτηκε πολύ να βρει προπονητή.

Μπήκε στη ζωή μας το 2008, όταν αγωνίστηκε στον τελικό των κρίκων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Λοζάνης. Το 2010 συνάντησε τον μέντορά του, Δημήτρη Ράφτη, τον προπονητή με τον οποίο πορεύτηκε σε όλες τις επιτυχίες του μέχρι σήμερα. Εγινε πρωτοσέλιδος το 2015, όταν εισήλθε στο κλειστό κλαμπ των μόλις πέντε αθλητών που έχουν κατακτήσει τον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο τίτλο στους κρίκους την ίδια χρονιά. Εκτοτε, πάτησε όλες τις κορυφές του αγωνίσματός του: στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βέρνης (Μάιος 2016), στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο (Αύγουστος 2016), στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μπακού (Μάρτιος 2017), στο Ευρωπαϊκό του Κλουζ (Απρίλιος 2017), στο Challenge Cup του Παρισιού (Σεπτέμβριος 2017) και, προ ημερών, στο Μόντρεαλ. Με δεδομένο ότι δεν πρόκειται να δώσει άλλον αγώνα εφέτος, ο Λευτέρης Πετρούνιας ολοκληρώνει ένα ημερολογιακό έτος χωρίς ήττα. Εκείνη στο προ-Ολυμπιακό test event του Ρίο, στις 18 Απριλίου 2016, ήταν η τελευταία του. Και η μοναδική μέσα σε 903 μέρες (Απρίλιος 2015 – Οκτώβριος 2017), σε 14 αγώνες.

Ο 27χρονος «άρχοντας των κρίκων» δεν είναι, απλώς, ένας χρυσοθήρας των μεταλλίων. Λατρεύει, στ’ αλήθεια, τη γυμναστική. Είναι ένας αθλητής που πήγε το αγώνισμά του μπροστά, με προγράμματα που κανείς άλλος δεν είχε τολμήσει πριν απ’ αυτόν. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Γυμναστικής έχει δώσει το όνομά του σε μια πολύ δύσκολη και πρωτότυπη άσκηση (στους κρίκους), την οποία είχε εκτελέσει το 2012 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σόφιας. Το μέγεθός του δεν μετριέται μόνο με τα μετάλλια τα οποία έχει κρεμάσει στο στήθος του.

Είναι και μία πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Κανένας δεν έχει περιγράψει την κατάντια του ελληνικού αθλητισμού καλύτερα απ’ αυτόν. Τα λέει «έξω από τα δόντια». Δικαιούται να το κάνει, επειδή δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Εφτασε μέχρι εδώ δουλεύοντας τη μισή μέρα: ως personal trainer και ως δάσκαλος parkour. Την άλλη μισή, εξι ώρες προπονείται κι έξι κοιμάται. Στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι αντίπαλοί του, ένας 21χρονος πρωταθλητής έχει τα προβλήματά του λυμένα – και μοναδικό του μέλημα είναι η προπόνηση, σε εγκαταστάσεις που οι δικοί μας ούτε τις ονειρεύονται. Οταν επέστρεψε στην Αθήνα με το ευρωπαϊκό «χρυσό», είχε καλέσει τον Πρωθυπουργό να δει με τα μάτια του κάτω από ποιές συνθήκες προπονούνται οι αθλητές που φέρνουν διακρίσεις στη χώρα. Οχι λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης, αλλά εξαιτίας της πλήρους αδιαφορίας των υπευθύνων. Βεβαίως, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας πήγε, ούτε κάποιος αρμόδιος του απάντησε.

Καλύτερα. Τα τηλεοπτικά συνεργεία και οι τζούφιες υποσχέσεις του «τη δίνουν». Πιστεύει μόνο στις δυνάμεις του και στον προπονητή του. Παραμένει ερωτευμένος με τη γυμναστική, κι εκείνη του ανταποδίδει αυτή την αγάπη με το «μπράβο Λευτέρη» που μία ολόκληρη χώρα του φωνάζει. Ο Πετρούνιας είναι ένας αριστούχος. Οχι μόνον της γυμναστικής, αλλά και της ζωής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News