Από τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, προσπαθώ να βρω μια διαδικτυακή φυλλάδα, μία ανακοίνωση, μία δήλωση να αναφέρεται στους Έλληνες του εξωτερικού και το δικαίωμά ψήφου, στον τόπο που ζουν. Καταστροφολογία, τρομολαγνεία, προπαγανδιστικές τρομπέτες, αφορισμός. Ορυμαγδός βωμολοχίας, ένας επικοινωνιακός παροξυσμός που ανάθεμα και αν βγάζει νόημα. Και ναι, τέτοιες στιγμές, ο φόβος και ο θυμός αναμενόμενο να ξεράσουν όλο το δηλητήριο, με το οποίο ποτίστηκαν τόσα χρόνια. Δεν θα τον κρίνω όμως, μέχρι τον βαθμό, που αυτός προσβάλλει αξιοπρέπειες και καταρρίπτει τη δημοκρατία εν την ουσία της.

Όχι, το άρθρο αυτό δεν είναι πολιτικό. Δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, δεν ανήκει σε κανέναν τσαρλατάνο τοκογλύφο ψυχών. Αυτό το άρθρο/επιστολή ανήκει στους Έλληνες του εξωτερικού και απευθύνεται στον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Απευθύνεται σε όλους αυτούς, που είτε μέσα στον πανικό τους, είτε στη μικρότητά τους, θεωρούν τους Έλληνες του εξωτερικού «μη συμβατικούς», για τη χώρα, παράγοντες. Απευθύνεται σε εσένα, Ελλάδα, που μέσα στη γελοιότητα της αναπαραγωγής του «υπονόμου», ξέχασες και τα άλλα σου παιδιά. Αυτά που έφυγαν και επειδή έφυγαν, τα ξέχασες. Γιατί τα ξέχασες. Και όπως ορθά σημείωσε κάποιος «σε ξεχνούν, σαν να μην υπήρξες ποτέ». Να συμπληρώσω σε αυτό, τους Έλληνες του εξωτερικού τους θυμάσαι όταν είναι να κοκορευτείς για τα επιτεύγματά σου. Και είναι τόσο εύκολο να λες, προς αποποίηση ευθυνών «μας ξέχασαν και αυτά». Μα πόσο μικρή φαντάζει η θάλασσά σου, όταν δεν δύνασαι ούτε το βάρος της ενοχής σου να σηκώσεις.

Το Σάββατο τα ξημερώματα και σχεδόν αμέσως μετά το διάγγελμα του Πρωθυπουργού, με προσωπική βούληση, μπήκα σε forum, ομάδες Ελλήνων της Αγγλίας στο facebook κτλ, προκειμένου να ανοιχτεί ένας παραγωγικός διάλογος σχετικά με τα τεκταινόμενα. Ένας διάλογος, ανύπαρκτος τόσα χρόνια μεταξύ των εκάστοτε κυβερνώντων και των Ελλήνων του εξωτερικού. Κάτι διάσπαρτα άρθρα, κάτι άγονες προσπάθειες πολιτικών παρατάξεων να διατηρήσουν βιώσιμες τις σχέσεις. Βιώσιμες! Αστείο ακούγεται. Από το Σάββατο τα ξημερώματα τα τηλέφωνα και το διαδίκτυο πήραν φωτιά από εδώ. «Έχουμε δικαίωμα στην ψήφο», «ν' ανοίξουν την πρεσβεία από το πρωί, τόσο δύσκολο είναι;», «είναι υποχρέωσή τους να μας συμπεριλάβουν στο δημοψήφισμα». Πολλά τα μηνύματα. Ανταπόκρισης, κρίσης, αλλά και κατάκρισης. Και βέβαια θα βρεις αυτούς τους Έλληνες του εξωτερικού, που πλέον δεν τους νοιάζει. Θα είναι λίγοι. Μα και πολλοί να είναι, πώς να τους κατηγορήσω; Πώς να κατηγορήσω μια «εξορία» που γέννησε μια χώρα με συστήματα διεφθαρμένα, σάπια εν τη γενέσει της;

Eσένα όμως, συν-πατριώτη, που θεωρείς ότι εμείς «την κάναμε στο εξωτερικό, δεν μας χρειάζεται η Ελλάδα και αν ψηφίσουμε και εμείς τότε δεν μας σώζει τίποτα» θα σε κατηγορήσω. Φτάνουν πια οι δικαιολογίες, η άγνοια και αυτή η εμπάθεια που προηγούμενο δεν έχει. Εσένα που θεωρείς υποχρέωσή μου, να πάρω το αεροπλάνο ή έναν πύραυλο για να «κάνω το καθήκον μου προς την πατρίδα» θα σου πω αυτό: γύρισε το βράδυ σπίτι σου και ξεκίνα τον απολογισμό του. Ξεκίνα, μη χάνεις άλλο καιρό. Δεν υπάρχει χρόνος για μίσος. Ξεκίνα από τα λάθη σου και τη μικρότητά σου. Δεν είμαστε όλοι οι Έλληνες του εξωτερικού μέλη της ελιτίστικης κοινωνίας που θα έρθει ένα διήμερο Ελλάδα να «πράξει το καθήκον του» και το μπανάκι μου με selfies παραλία.

Κάνε τον απολογισμό σου και μετά ας σφίξουμε τα χέρια. Τίποτε άλλο…

Ας θεσμοθετηθεί ένα πλαίσιο/νόμος και ας είναι τουλάχιστον προσαρμοστικός για κάποιους που συνειδητά απέχουν από τον κοινωνικοπολιτικό βίο τής χώρας. Για αυτούς που ίσως ζουν στο εξωτερικό 30-40 και επιθυμούν αποχή. Αλλά, χωρίς να μας δώσετε την επιλογή, πώς μας τσουβαλιάζετε όλους έτσι αψήφιστα; Κύριε Πρωθυπουργέ, μιλάτε για «εθνικό ζήτημα», απευθύνεστε σε «Ελληνίδες και Έλληνες», τελικά αυτοί είναι μόνο εντός γεωγραφικών συνόρων; Ή μήπως δεν έχετε χρόνο να οργανωθείτε και εδώ; Τα ψηφοδέλτια ίσως τα έχετε τυπώσει κιόλας, η Ελλάδα θα είναι μία επικράτεια, στην Πρεσβεία της Ελλάδας στο Λονδίνο, απ' ό,τι ξέρω μπήκαν καινούριοι, ας δουλέψουν και λίγο παραπάνω μιας και τα παράπονα για κωλυσιεργία πολλά. Ας βοηθήσουμε όλοι. Ρωτήστε μας, αν μπορούμε και εθελοντικά να συνδράμουμε στην οργάνωση της όλης διαδικασίας στο εξωτερικό. Τέλος πάντων, πείτε κάτι και για εμάς, ξεκαθαρίστε ή αφήστε μας στην ησυχία μας και στη διαχείριση της δικής μας αγωνίας για τη χώρα. Η δημοκρατία λέτε/λέμε γεννήθηκε στην Ελλάδα, αποδείξτε μας ότι σας ΑΦΟΡΟΥΜΕ όσο και αυτήν. Φτάνει πια αυτός ο σχεδιασμένος εγκλεισμός και αυτή η πατριδογνωσία ενός κεκαλυμμένου αποκλεισμού.

Πού είστε όλοι εσείς, οι φημισμένοι διαδικτυακοί «δαίμονες», να αναζητήσετε τις δικές μας φωνές; Και πότε αυτές οι φωνές, τελικά, σας ΑΦΟΡΟΥΝ; Κάθε φορά που ναυλώνατε πλοία και αεροπλάνα και φέρνατε τα «δικά σας παιδιά» εκτιμώντας τα 50 και 80 λίρες; Mέχρι εκεί φτάνει η δημοκρατία και η γαλάζια σημαία λοιπόν; Mέχρι έναν σταυρό;

Είμαστε εδώ. Είμαστε πολλοί. Είμαστε Έλληνες. Αγαπάμε την πατρίδα και τιμάμε τον αγώνα των ανθρώπων που μας βοήθησαν να καταφέρουμε ό,τι έχουμε καταφέρει. Είστε εκεί. Είστε πολλοί. Είστε Έλληνες. Είμαστε Έλληνες. Και αν λείπουμε, είμαστε εκεί.

«Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.

Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,

θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,

θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο».

Γιάννης Ρίτσος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News