Πριν από δύο μέρες λαμβάνω αίτημα φιλίας στο facebook. Ρίχνω μια ματιά στο profile του τύπου και στέλνω μήνυμα «Καλησπέρα σας. Γνωριζόμαστε από κάπου;». «Μπα, δε με ξέρεις (ενικός). Σε διαβάζω και γουστάρω πολύ αυτά που γράφεις. Τι γίνεται εκεί στο Λονδίνο, κλάσατε μέντες με το Παρίσι;) (μου κλείνει και το μάτι, ωιμέ). Δε γυρνάς στην πατρίδα, λέω εγώ;». Δεν απαντώ ποτέ σε τέτοιους αγύρτες. Βούρλα, από αυτά που η μικρότητά τους ξεπερνά ταινία επιστημονικής φαντασίας. Του απάντησα μόνο με ένα μπλοκ.

Αλλά, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, το μόνο που έχω να σου πω είναι «Βγάλε τον σκασμό!». Μη λες τίποτα, βούλωστο και εσύ και όλοι οι άλλοι, που πάνω σε εγκλήματα πολέμου, χτίζετε και τις ταφλόπλακες της γελοίας μπουρδολογίας σας και το παίζετε ελεεινοί χιουμορίστες. Που βρίσκετε ευκαιρία για να χτίσετε ακόμα έναν τσιμεντόλιθο εμπάθειας. Ανίδεοι, ποταποί, που κρέμεστε αποκλειστικά και μόνο από την κουταλιά τού εγώ σας, που ποταμός θα γίνει και θα σας πνίξει κάποια μέρα, γιατί δεν μάθατε (ή δεν σας έμαθε κανείς), ότι η ανθρωπότητα δεν έχει χρώμα, σημαία, γλώσσα. Ότι σε τέτοιον θρήνο, μπαγιάτικα κόλλυβα δε χωρούν. Όχι, αρνούμαι να δικαιολογήσω την όποια αμηχανία (λέμε τώρα) της αγωνίας σας. Αρνούμαι, όταν αυτή κουβαλάει τόνους βλακείας. Και με το «τι ασχολείσαι τώρα;», ποτέ κανείς δεν κατάφερε να αλλάξει κάτι.

Δεν ξέρω πώς είναι να κρέμεσαι από ένα μπαλκόνι και να φωνάζεις βοήθεια. 
Δεν ξέρω πώς είναι να τρέχεις από φόβο για τη ζωή σου.
Δεν έχω ακούσει ποτέ πυροβολισμό.
Δεν έχω τρέξει ποτέ για να σωθώ.
Δεν έχω κρυφτεί για να μη βλέπω, μην ακούω, μην αισθάνονται.
Δεν έχω ματώσει από σφαίρα.
Όχι, δεν ήμουν εκεί.

Ήταν όμως η Julia, που τελευταία στιγμή άλλαξε πλάνα για να γιορτάσει τα γενέθλιά της και δεν βρέθηκε στο στόχαστρο. Που μένει ένα τετράγωνο πάνω από το μακελειό. Που στο τηλέφωνο ψέλλιζε «όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά» και δεν είχα να της πω τίποτα. Τίποτα, από το να ακούω απλά τη φωνή της. Και να σκέφτομαι «είναι ζωντανή, είναι ζωντανή».

Ήταν όμως η Rebecca, που την προηγούμενη μέρα γιόρταζε την αγορά του σπιτιού της με τον άντρα της και τη νέα ζωή που περιμένουν σε πέντε μήνες. Η Rebecca, που πιστεύει ότι μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει. Μόνο η ενότητα. Και ας τη λένε τόσοι «αλλοπαρμένη». Η Rebecca, που είναι έγκυος και έτρεχε να δει αν οι γείτονές της είναι καλά.

Και στο Λονδίνο είναι η Diana, η Patricia, o Robert, που δουλεύουν στο Canary Wharf και τη Δευτέρα βυθίστηκαν σε τέτοια σιωπή, κοιτάζοντας τους ουρανοξύστες με βλέμμα σκοτεινό. Είναι η Rosie, η Kate και όλοι οι Βρετανοί, που το 2005 τούς έμαθε ότι θα πρέπει να ζουν με τις πιθανότητες. Και που στο 2015, η πιθανότητα έγινε τέρας που σε ακολουθεί σα σκιά και ας το παίζεις cool και άνετος.

Είναι ο Δημήτρης, που η μητέρα του τον έχει τρελάνει στα τηλέφωνα και στο «να προσέχεις». Και η κάθε μητέρα, αδερφή, αδερφός, φίλη, όλων αυτών που έχουν δικούς τους εδώ. Και η Νατάσα, η Θάνια, η Filipa, η Εva, ο Lorenzo, o Chris. Και αυτό το «να προσέχεις» είναι τόσο βαρύ, που το κουβαλάς όλη την ημέρα και τη νύχτα και προσπαθείς να το ημερέψεις. Μαζί με όλες αυτές τις φωνές/θεριά, που πας να σιωπήσεις τη μια και πετιέται η άλλη πριν σβήσει η προηγούμενη.

Είναι και αυτοί, οι μουσουλμάνοι, που άρχισαν να χαμηλώνουν το βλέμμα από ντροπή, λες και τους κοιτάνε όλοι με μάτια-μάχαιρες. Αυτοί, που περπατάν στο δρόμο σκυθρωποί, με τον δικό τους φόβο, της δικής τους μοίρας.

Βγάλτε τον σκασμό, επιτέλους. Κάν' τε το γι' αυτούς που χάθηκαν, γιατί τους άλλους -προφανώς- δεν σας καίγεται καρφί. Και εσείς και οι άλλοι κάφροι, που με περισσή ειρωνεία λέτε πόσο αγνώμονες είναι όλοι αυτοί που ξαφνικά νοιάζονται για τους Γάλλους, ενώ τόσοι άνθρωποι πνίγηκαν στο Αιγαίο, σκοτώθηκαν στη Βηρυτό. Γιατί μια ζωή αυτή η διχοτόμηση; Kαι ποιος σας είπε ότι το να δείχνεις solidarity στους Γάλλους, δεν σημαίνει και συμπόνοια για όλους τους ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά με δαίμονες; Ποιοι είστε εσείς, αδίστακτοι κριτές, αυτοχριζόμενοι μαϊντανοί ελεήμονες, που πέρα από το 1Χ1 της όποιας συνείδησής σας, δεν υπάρχει χώρος για κανέναν και τίποτα;

Αυτός ο κόσμος, αυτοπυρπολείται με διχόνοια. Αλλά θα ακολουθήσω τη Rebecca και την κάθε Rebecca αυτού του κόσμου και θα συνεχίσω να ζω, βρίσκοντας όπου μπορώ τη χαρά. Χωρίς ενοχή. Με λιγότερο φόβο. Και όχι, αγύρτη αναγνώστη, δεν θα «γυρίσω στην πατρίδα» από φόβο. Θα την κουβαλάω μέσα μου και αυτήν και όλες τις πατρίδες αυτών, που πολεμάν με ό,τι έχουν και μπορούν. Θα σφίξω το χέρι όλων αυτών, που χαμηλώνουν τα μάτια από ντροπή και θα τους πω, «όχι, δεν είστε εσείς». Θα συνεχίζω να πηγαίνω στα μέρη που αγαπώ, να ταξιδεύω, να μιλάω με τους γονείς και τους φίλους μου και να βρίσκουμε με τη σειρά μας τη χαρά.

Η ζωή είναι μεγαλύτερη από τον φόβο. Πολεμήστε τον. Και μην αφήσετε κανέναν να τον σκεπάσει και αυτόν με μίσος. Ξεσπάστε ναι, μιλήστε με τους ανθρώπους που αγαπάτε. Με αυτούς που έχετε δίπλα και μακριά. Και πείτε τους ένα «σ' αγαπώ». Αυτό. Αυτό είναι ζωή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News