Δεν ξέρω πόσοι είχατε την χαρά να δίνετε πράγματα τα οποία δεν χρειάζεστε πια σε φίλους ή γείτονες, αλλά κάθε φορά που χτυπάει το κουδούνι αυτό που νιώθεις είναι ένα τσουπ πιο κοντά σε έναν άλλο άνθρωπο. Όλοι μας ίσως έχουμε χαρίσει πράγματα σε φίλους μας ή έχουμε δεχτεί άλλα απ' αυτούς. Δεν είναι το ίδιο, όμως, όταν περιμένεις έναν άγνωστο -ο οποίος τελικά μπορεί και να μένει 200 μέτρα μακριά από σένα- να 'ρθει να πάρει το σίδερο, το ηχείο, το τηλέφωνό σου. Πολλοί μου λένε ''γιατί δεν τα πουλάς;''. Έχουμε πήξει στην αγοραπωλησία και το κυνήγι του χρήματος στη Γηραιά Αλβιώνα -ή μήπως έτσι μας μάθανε;-, ας αφήσουμε και κανένα 20λιρο να πέσει χάμω.

Γνωστά πια τα Charities Shops όπου αφήνεις ό,τι δεν χρειάζεσαι και αγοράζεις σε πολύ χαμηλές τιμές ό,τι μπορείς να φανταστείς. Το streetbank όμως σε φέρνει ουσιαστικά κοντά με τον γείτονά σου, είναι ας πούμε ένα διαδικτυακό charity. Είναι αυτό που λέει η λέξη, μία ''τράπεζα του δρόμου'', που χαρίζει, δεν ζητάει χρήμα, δεν τοκίζει και όλα γίνονται δωρεάν και ξάστερα. Ίσως το μεγαλύτερο website μοιράσματος και όχι μόνο. Ανακάλυψα το streetbank όταν έψαχνα τρόπους να δίνω πράγματα που δεν χρειάζομαι σε όσους τα είχαν ανάγκη. Και τούμπαλιν. Και τι δε βρήκα μέσα! Από υφάσματα του '50-'60 μέχρι ποδήλατα σε κατάσταση σούπερ! Ερχόμενη από μία χώρα, που τα σκουπίδια καταλάμβαναν χαμένα τετραγωνικά και τα σπίτια στέκονταν πηγμένα με κάθε είδους μπιχλιμπιδιού και διακοσμητικού τελείως άκυρων μεταξύ τους, σου παίρνει λίγο χρόνος να κάνεις τους αποχωρισμούς σου. Στοιβάζουμε πραγματάκια, πραγματίδια, λες και αν τα αφήσουμε να πέσουν στο κενό, θα πέσουμε και εμείς μαζί τους κατακορύφως. Και το ομολογώ, αμάρτησα και εγώ, περιπεσούσα γυνή και ας έχω αλλάξει εκατό χιλιάδες σπίτια στη μέχρι τώρα ζωή μου.

Στο streetbank διαφημίζεις ουσιαστικά ό,τι θέλεις να δώσεις, ονομαστικά και με τη διεύθυνσή σου και μέσα σε μια-δυο μέρες, το αντικείμενο έχει βρεθεί σε νέο χώρο. Πάντα ανταλλάσσεις και καμιά κουβέντα με αυτόν που θα 'ρθει έξω από την πόρτα σου. Και με κάποιους μπορεί να πεις και κάτι παραπάνω. Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά γούστα και πλέον κάτι που μπορεί να αγάπησες/χρειάστηκες πολύ στο παρελθόν, ταξιδεύει πια σε άλλα σπιτικά. Άσε που νιώθεις τελικά ένα βάρος να φεύγει από πάνω σου, λες και κουβαλούσες τόνους σκοτεινής ενέργειας. Πολλοί χρησιμοποιούν το streetbank απλά για να ξεφορτωθούν πράγματα, γιατί βαριούνται να τα πετάξουν ή να τα τρέχουν στα Charities. Και σε αυτή την περίπτωση, αυτός που θα το πάρει το χρειάζεται, άρα ο στόχος θα επιτευχθεί και οι δύο πλευρές θα ικανοποιηθούν εξίσου.

Και ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω, σκέφτομαι τελικά τι κρατάμε, τι δίνουμε, τι δεν μπορούμε να αποχωριστούμε. Λες και οι άνθρωποι και αυτοί που αγαπήσαμε ή αγαπάμε είναι σχηματοποιημένοι σε μπιμπελό, πιρούνια, κουτάλια και κούπες για κάθε περίσταση. Σκέφτομαι όλα αυτά που αναγκαζόμαστε τελικά να αγοράσουμε, στην πιθανότητα της σκέψης ότι θα το χρησιμοποιήσουμε έστω και μια φορά. Ακριβή η ταρίφα του καταναλωτισμού, ας πατήσουμε και λίγο φρένο. Ας μοιραστούμε, ας χαρίσουμε, ας δεχτούμε με χαρά και κάτι κι ας είναι ''δεύτερο χέρι''. Για εμάς μπορεί να είναι μία πράξη μικρή, αλλά για κάποιον η χαρά απέραντη. Όπως εκείνη η κοπελίτσα, φοιτήτρια στο Λονδίνο από το Derby, που ήρθε να πάρει μια σιδερώστρα μίνι -αυτήν την κλασική του IKEA- και μου είπε, ότι είναι τόσο μικρό το δωμάτιό της, που μόνο μια τέτοια θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει.

Είμαι σίγουρη ότι και στην Ελλάδα, υπάρχουν χώροι ανταλλαγής. Ας τους υποστηρίξουμε λιγάκι παραπάνω. Ας αποχωριστούμε ένα ζευγάρι παπούτσια παραπάνω. Ας έρθουμε λίγο πιο κοντά βρε αδερφέ. Λες και τι χρειάζεται ο άνθρωπος; Mια κουβέντα παραπάνω, ένα μοίρασμα. Και ας έχει και ένα τραπεζάκι λιγότερο, το άλλο θα γεμίσει σίγουρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News