Το όνομα του Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, γνωστότερου ως Λένιν, δεν συνδέεται συχνά με πολεμοκάπηλους και συμμορίες μαυραγοριτών που κερδοσκοπούσαν σε καιρό πολέμου. Αλλά αποτελεί γεγονός πως το έγκλημα και η αισχροκέρδεια συνέβαλαν στη χρηματοδότηση των επαναστατικών δραστηριοτήτων του το μακρινό 1917.

Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει η αμερικανίδα συγγραφέας Κάθριν Μεριντέιλ, τελευταίο έργο της οποίας είναι «Ο Λένιν στο Τρένο» (εκδ. Allen Lane). Ελάχιστες ημέρες αφότου ο επίσης αμερικανός συγγραφέας Α. Μ. Γκίτλιτζ  στο πλαίσιο της σειράς άρθρων Red Century των ΝΥΤ με θέμα την ιστορία και την κληρονομιά του κομμουνισμού 100 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, κοίταξε προς τα άστρα και άρχισε να γράφει για τo Star Trek, η Κάθριν Μεριντέιλ υποστηρίζει από την πλευρά της πως «ένα σημαντικό τμήμα των χρημάτων που χρειαζόταν (ο Λένιν) για να προετοιμάσει την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση διοχετεύτηκαν μέσω μιας εταιρείας εισαγωγών και εξαγωγών που ειδικευόταν στο λαθρεμπόριο φαρμακευτικών προϊόντων, μολυβιών και γερμανικών προφυλακτικών».

Στο τέλος του 1917, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας των Κάιζερ Ρίχαρντ βον Κούλμαν, εμφανιζόταν χαιρέκακα ικανοποιημένος για τον ρόλο που διαδραμάτισε η χώρα του στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Το Βερολίνο, προσδιόρισε, σχεδίαζε επί χρόνια την υπονόμευση της τσαρικής Ρωσίας. Αλλά το δύσκολο ήταν να βρεθεί κάποιος να κάνει τη βρώμικη δουλειά με τους Γερμανούς να χρηματοδοτούν από φινλανδούς εθνικιστές έως τζιχαντιστές από την κεντρική Ασία. Μάταια, όμως. «Μόνον όταν άρχισαν να λαμβάνουν σταθερά πόρους από εμάς μέσω διάφορων καναλιών», ανέφερε στα απομνημονεύματά του ο γερμανός πολιτικός, «οι Μπολσεβίκοι ήταν σε θέση να στήσουν το κύριο όργανό τους, την Πράβντα, για να διεξάγουν την προπαγανδιστική εκστρατεία τους και να διευρύνουν την αρχική, περιορισμένη, βάση του κόμματός τους». Αλλά ο Λένιν δεν μπορούσε να ρισκάρει να λάβει χρήματα στο χέρι.

Και είναι σε αυτό το σημείο που εισέρχονται στο προσκήνιο τα μολύβια και τα προφυλακτικά. Αρχικά τα προϊόντα εξάγονταν (νόμιμα) στη Δανία, όπου κάποιοι, όμως, άλλαζαν (παράνομα) τη συσκευασία τους, και στη συνέχεια εξάγονταν εκ νέου σε χώρες όπου απαγορεύονταν οι εισαγωγές από τη Γερμανία. Μέρος των κερδών κατέληγε στα ταμεία των Μπολσεβίκων μέσω επιχειρήσεων με έδρα στη Στοκχόλμη ενώ σημαντικό ρόλο διαδραμάτιζε ο Γιάκοβ Φούρστενμπεργκ, επικεφαλής μιας σκανδιναβικής εταιρείας εισαγωγών και εξαγωγών οι διευθυντές της οποίας, Αλεξάντερ Χέλφαντ και Γκέοργκ Σκλαρτζ, ήταν γνωστοί πράκτορες της Γερμανίας. Παρότι ο Λένιν, δημόσια απαξίωσε τον Χέλφαντ, είναι αδιαμφισβήτητο πως ο Φούρστενμπεργκ ήταν ο άνθρωπός του στη Βόρεια Ευρώπη.

Λενινιστική προπαγάνδα με πόρους από το Βερολίνο. Φωτογραφία: Keystone/Getty Images

Θα μπορούσε ένα θεατρικό έργο να μετατραπεί σε πανίσχυρο πολιτικό όπλο ικανό να πλήξει ανεπανόρθωτα ακόμα και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ; Η αναμενόμενη απάντηση είναι όχι. Αλλά στην περίπτωση που στη σκηνή βρίσκεται ο Μάικλ Μουρ και, μάλιστα, μόνος του, τότε όλα αλλάζουν.

Λαμβάνοντας επίσης υπόψη ότι ο αμερικανός δημιουργός ήταν από τους λίγους που είχαν προβλέψει, εξηγώντας ταυτόχρονα τους λόγους, της επικράτησης του Ντόναλντ Τραμπ – υπενθυμίζει ο Guardian – τότε κανένας δεν έχει το δικαίωμα ν’ αμφιβάλλει για τις προθέσεις αλλά και τη διορατικότητά του, όσον αφορά τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα του.

Την περασμένη Παρασκευή έλαβε χώρα στη σκηνή του θεάτρου Belasco στο περίφημο Μπροντγουέι της Νέας Υόρκης η avant premier του «The Terms of my Surrender» (Οι Οροι της Παράδοσής μου), ενός one-man show το οποίο ο Μουρ περιέγραψε, μιλώντας στους New York Times, ως μία «χιουμοριστική παράσταση για μια χώρα που μόλις εξέλεξε (στην προεδρία) έναν φρενοβλαβή». Η επίσημη πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για την Παρασκευή 10 Αυγούστου ενώ η σκηνοθεσία είναι του Μάικλ Μάιγερ και τα σκηνικά του Ντέιβιντ Ροκγουέλ που έχουν αμφότεροι τιμηθεί με το βραβείο Tony.

Πρόκειται για την πιο πρόσφατη παραγωγή ενός ολοένα αυξανόμενου συνόλου θεατρικών παραστάσεων που καταπιάνονται με τη ζωή υπό την προεδρία του ανεκδιήγητου Ντόναλντ μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται μια αμφιλεγόμενη διασκευή του σαιξπηρικού Ιουλίου Καίσαρα και μια διασκευή του 1984, του εμβληματικού έργου του Τζορτζ Όργουελ που κατέκτησε τους Αμερικανούς έπειτα από την εκλογή του Τραμπ στην προεδρία. «Βιάζονται όλοι να ξεσπαθώσουν εναντίον του Τραμπ επί σκηνής», σχολίασε ο Πίτερ Μαρκς, κριτικός θεάτρου της Washington Post.

Όλα δείχνουν, ωστόσο, ότι ο Μουρ, ο προβοκάτορας δημιουργός εξαιρετικών ντοκιμαντέρ όπως το Bowling for Columbine και το Fahrenheit 9/11, σκοπεύει να κάνει περισσότερα από το να ξεσπαθώσει κατά του προέδρου του. Ο σκηνοθέτης δεν έχει αποκαλύψει λεπτομέρειες της παράστασής του αλλά ο στόχος του φαίνεται πως είναι να συμβάλει στην πτώση του απρόβλεπτου νέου ένοικου του Λευκού Οίκου.

«Πρέπει να σχηματίσουμε έναν στρατό πολιτών και να τον πλησιάσουμε σαν ένα σμήνος από μέλισσες», δήλωσε ο Μουρ την προηγούμενη εβδομάδα στο CBS. «Πριν από μερικούς μήνες αναφέρθηκα σ’ έναν στρατό από κωμικούς που διαθέτουμε, γιατί πιστεύω πως ο τρόπος για να τον ρίξουμε είμαι μέσω της σάτιρας. Είναι τόσο λεπτό το δέρμα του που το μόνο που χρειαζόμαστε είναι χίλιες ή ένα εκατομμύριο μικρές κωμικές μαχαιριές – όχι βίαιες, μην τον τραυματίσετε – μόνον επιδερμικά, καθώς δεν αντέχει να τον κοροϊδεύουν», κατέληξε ο Μουρ.

«Μπορεί μια παράσταση στο Μπροντγουέι να ρίξει έναν εν ενεργεία πρόεδρο;», διερωτάται ο Μάικλ Μουρ. Φωτογραφία:  REUTERS/Stephanie Keith/File Photo

H αγάπη – πόσο μάλλον ο έρωτας – δύσκολα εξηγούνται σε τρίτους. Ιδιαίτερα εάν οι αποδέκτες είναι μικρά παιδιά, ειδικά εάν κάποιος επιθυμεί, για παράδειγμα, να εξηγήσει στον ηλικίας μόλις πέντε ετών αδελφό του ότι είναι ομοφυλόφιλος. Αυτά και άλλα πολλά σκέφτηκε ο Όλιβερ Πότερ από τη Βρετανία πριν αποκαλύψει στον Άλφι ότι είναι ερωτευμένος μ’ έναν άνδρα. Μάλιστα, αυτός ο αναπάντεχος αστέρας του Διαδικτύου αποφάσισε – αναφέρει η Teen Vogue – να στηθεί, μαζί με τον αδελφό του αγκαλιά, μπροστά από μια κάμερα και να κοινοποιήσει το όλο συμβάν στο προσωπικό του κανάλι στο YouTube.

«Θα μιλήσουμε για την αγάπη», επισημαίνει στην αρχή ο Όλιβερ, αγκαλιάζοντας τον αδελφό του. «Τι σκέφτεσαι για την αγάπη; Τι σκέφτεσαι για τα αγόρια, τα κορίτσια, τον γάμο, τα μωρά», ρωτάει. «Αν είσαι μια μαμά και θέλεις να ερωτευτείς έναν μπαμπά, τότε αυτοί ερωτεύονται», απαντάει ο μικρός. «Έχεις προσέξει ότι εγώ δεν έχω κορίτσι;», συνεχίζει ο Όλιβερ, λίγο πριν ρωτήσει ξεκάθαρα τον αδελφό του «Πως θα αισθανόσουν εάν παντρευόμουν έναν άνδρα;» και εκείνος απαντήσει «εάν παντρευόσουν έναν άνδρα θα ήταν τέλεια. Το είδα σε μια ταινία και σε μια ταινία έναν άντρας ήταν ερωτευμένος μ’ έναν άλλον άνδρα και όλοι έλεγαν “τέλεια”. Τέλεια, Τέλεια. H αγάπη είναι αγάπη, η αγάπη είναι αγάπη».

Έκπληκτος, οπότε, ο Όλιβερ επιλέγει να συνεχίσει και μιλάει για παιδιά στον αδελφό του. «Ξέρεις πως ένας άνδρας που είναι μαζί μ’ έναν άλλον άνδρα δεν μπορεί ν’ αποκτήσει παιδιά». «Ναι, αλλά η αγάπη σημαίνει αγάπη. Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις», καταλήγει ο Άλφι, αναγκάζοντας ευχάριστα τον Όλιβερ να παραδεχτεί ότι «δεν περίμενα μια απάντηση τόσο ώριμη και ειλικρινή».

Ta δύο αδέλφια που δίνουν μαθήματα αγάπης και ανθρωπιάς. Φωτογραφία: YouTube

Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν πως είναι πιο προσοδοφόρο ακόμα και από το πετρέλαιο. Η αποκαλούμενη «avocado-mania» ή «πράσινος πυρετός» εξακολουθεί να «μεταδίδεται» σε χιλιάδες καταναλωτές ανά τον κόσμο χάρη και στη σάλτσα γουαγκαμόλε που είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες λεπτομέρειες που δύσκολα χωνεύονται. Στη Χιλή, όπου παράγεται το 20% της συνολικής ποσότητας αβοκάντο που εισάγεται στην Ευρώπη, οι καλλιέργειές τους κατέληξαν ν’ αποτελούν απειλή ακόμα και για την ίδια τη ζωή ολόκληρων κοινοτήτων της χώρας της Λατινικής Αμερικής, καθώς τα αποκαλούμενα και «βουτυρόδεντρα» για ν’αναπτυχθούν χρειάζονται τεράστιες ποσότητες νερού το οποίο στην προκειμένη περίπτωση στερούνται οι άνθρωποι. Στην επαρχία Πετόρκα, για παράδειγμα, το πράσινο των καλλιεργειών έχει αντικαταστήσει το ερυθρό των βουνών και τα ποτάμια έχουν στερέψει ενώ ο τοπικός πληθυσμός δεν αντέχει πλέον το βάρος αυτής της μανίας με τα αβοκάντο. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της ιταλικής Internazionale στη συγκεκριμένη επαρχία «για την παραγωγή ενός κιλού αβοκάντο απαιτούνται σχεδόν 2 χιλιάδες λίτρα νερό», και για να ποτίσουν τις τεράστιες καλλιέργειες «οι μεγάλοι παραγωγοί αγροτικών προϊόντων κατασκεύασαν πηγάδια και άλλα αρδευτικά έργα παράνομα μέχρι που στέρεψαν τα ποτάμια και μειώθηκε η στάθμη του υδροφόρου ορίζοντα».

Οι κάτοικοι της περιοχής τα βγάζουν πέρα με το νερό που μεταφέρουν καθημερινά υδροφόρες και μοιράζεται με το δελτίο: ο καθένας δικαιούται 50 λίτρα την ημέρα τα οποία, πολύ συχνά, δεν επαρκούν για την κάλυψη των βασικών αναγκών τους. Και πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι ντόπιοι μεγαλοκαλλιεργητές χρησιμοποιούν φυτοφάρμακα όπως το Roundup της Μονσάντο ή το Lorsban, προϊόντα η χρήση των οποίων απαγορεύεται αυστηρά στην Ευρώπη.

Αβοκάντο από τη Χιλή για τους Ευρωπαίους εις βάρος… των Χιλιανών. Φωτογραφία: Shutterstock/Nataliya Arzamasova