Είναι από εκείνες τις δηλώσεις που χρειάζεται κανείς λίγη ώρα για να τις κατανοήσει: «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κυβέρνηση θα ήταν στο δρόμο να διαδηλώνει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ» δήλωσε ο κυβερνητικός βουλευτής Μάκης Μπαλαούρας δημιουργώντας ένα λογικό «ασυνεχές».

Κατ’ αρχήν πρέπει να διευκρινιστεί σε ποιον απευθύνεται αυτή η δήλωση (σ.σ.: γιατί σε νοήμονες αποκλείεται). Εκδοχή πρώτη: απευθύνεται στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να τους κατευνάσει. Ελπίζει δηλαδή ότι θα τον συγχωρέσουν όπως ελπίζει ένας άπιστος σύζυγος να συγχωρήσει η σύζυγός του την απιστία με το επιχείρημα ότι «δεν το ήθελα, με υποχρέωσε αυτή και αν δεν ήμουν στο κρεβάτι με την άλλη θα ήμουν μαζί σου…».

Μήπως πάλι απευθύνεται στον εαυτό του προσπαθώντας να καθησυχάσει τη συνείδησή του; Μήπως δηλαδή κοιτάζεται εκείνη τη στιγμή σε ένα καθρέφτη φοράει τα υποθετικά του φυσεκλίκια (σ.σ.: σαν τον Πολάκη) και φαντάζεται τον εαυτό του να του λέει «δεν πειράζει μεγάλε, παραμένεις αριστερός γιατί σημασία δεν έχει αυτό που κάνεις αλλά αυτό που λες»;

Υπάρχει φυσικά και μια τρίτη εκδοχή: η δήλωση αυτή να απευθύνεται στον Θεό, από τον οποίο ζητάει συγχώρεση όπως κάνουν όλοι οι αμαρτωλοί. Να δικαιολογείται δηλαδή ο Μάκης Μπαλαούρας στον ύψιστο λέγοντας κατά κάποιο τρόπο ότι «το μεν πνεύμα πρόθυμο (σ.σ.: να αντισταθεί…) η δε σαρξ ασθενής (σ.σ.: για εξουσία)».

Σε όποιον και να απευθύνεται πάντως ο Μάκης Μπαλαούρας, κινείται στον χώρο της μεταφυσικής. «Οφείλουμε να υλοποιήσουμε τη συμφωνία γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Παλέψαμε αλλά δεν τα καταφέραμε…» είπε. Δηλαδή αφ’ ενός ομολογεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος (σ.σ.: γιατί πάλεψαν αλλά δεν τα κατάφεραν…) και από την άλλη διαβεβαιώνει ότι θα βρισκόταν στους δρόμους ζητώντας να μην γίνει αυτό που μόλις ο ίδιος παραδέχθηκε ότι «δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά να γίνει»!

Με άλλα λόγια μόλις παραδέχθηκε ότι θα έστηνε ένα θέατρο για νηπιακής λογικής «πελάτες». Και κυρίως ότι παρ’ όλο που διαπίστωσε πως δεν γίνεται αλλιώς θα προτιμούσε να βρίσκεται από την πλευρά αυτών που το ζητάνε παρά από την πλευρά αυτών που το διαπιστώνουν. Δηλαδή ότι προτιμά να είναι εσκεμμένα και συνειδητά «παραπλανημένος» παρά να παραδεχθεί την πραγματικότητα.

Με μια απλή και σύντομη επιστολή που έστειλε τόσο στον πρωθυπουργό όσο και στους αρμόδιους υπουργούς η Αννα Βαγενά προτείνει κάτι που κανένας από όσους έψαχναν ισοδύναμα τους τελευταίους μήνες δεν τόλμησε να σκεφτεί: να μειωθούν οι υψηλοί μισθοί του δημοσίου!

Συγκεκριμένα η βουλευτής Λάρισας αναφέρει: «προτείνω να γίνει αναλογική μείωση των μεγάλων (από 2.000 ευρώ και πάνω) μισθών του Δημοσίου. Είναι προτιμότερο να μειωθούν όλοι οι μεγάλοι μισθοί του Δημοσίου, να χάσουν κάποια χρήματα όλοι οι μισθοδοτούμενοι από το κράτος (από τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον υπουργό και τον βουλευτή έως τον δικαστικό και τον υψηλόβαθμο υπάλληλο), παρά να υποστούν οι μικρο-συνταξιούχοι ένα τέτοιο βάρος στο ήδη πενιχρό οικογενειακό τους εισόδημα.
»Το ήθος αλλά και η συνείδησή μου δεν μου επιβάλλουν τίποτα λιγότερο από την υπεράσπιση αυτής της πρότασης με όλη μου τη δύναμη» καταλήγει.

Πιθανότατα λόγω άγνοιας κινδύνου η Αννα Βαγενά άγγιξε τα ιερά και τα όσια του κρατισμού που ευαγγελίζεται το κόμμα της. Οπότε τώρα το μόνο που λείπει είναι να χαρακτηρίσει κάποιος από το κόμμα της την Αννα Βαγενά ως νεοφιλελεύθερη που συμπορεύεται με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Αυτό είναι το κακό όταν δεν υπάρχει εικόνα. Διαβάζεις π.χ. σε ένα ρεπορτάζ έγκριτης ξένης εφημερίδας (σ.σ.: ναι, των Financial Times…) ότι «η διάθεση στο δείπνο ελάφρυνε, με τον κ. Τσίπρα (τον τελευταίο πρωθυπουργό που προκάλεσε Σύνοδο Κορυφής με δημοψήφισμα) να λέει: «Τέτοιες ψηφοφορίες είναι δύσκολες. Υπάρχουν μόνο δύο πιθανότητες αποτελέσματος και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για τα δύο. Γι’ αυτό και είμαι έκπληκτος από την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο». Τότε το δωμάτιο ξέσπασε σε γέλια». Και δεν μπορείς να διακρίνεις (σ.σ.: ας όψεται η αγγλική γλώσσα και η διακριτικότητα του ρεπόρτερ…) το σημαντικότερο. Αν δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε σοβαρά ή αν επρόκειτο για εσκεμμένο αστείο.

Από τη μια σκέφτεται κανείς ότι οι ξένοι ηγέτες διατηρώντας ένα μίνιμουμ savoir vivre δεν θα γελούσαν ποτέ μέσα στη μούρη ενός συνδαιτυμόνας τους για κάτι που είπε σοβαρά. Από την άλλη βέβαια κανείς δεν ξέρει πόση ένταση είχε μαζευτεί κατά τη διάρκεια της μέρας και η ανάγκη να ξεσπάσει υπερέβη την ευγένεια. Αλλά πάλι, όλοι γνωρίζουν ότι στον Αλέξη Τσίπρα αρέσει να κάνει χιούμορ.

Στην πραγματικότητα λοιπόν κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Και αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί ο καθένας ανάλογα με την πολιτική του τοποθέτηση μπορεί να υιοθετήσει την εκδοχή που τον βολεύει. Και κακό γιατί δεν είναι καλό σημάδι αυτό που είπε ο Πρωθυπουργός της χώρας σου να μπορείς να το εκλάβεις και ως σοβαρή τοποθέτηση και ως αστείο.

Ενα από τα πιο επιδραστικά μοτίβα της δημόσιας ζωής ήταν για χρόνια το «ήρθαν πρώτοι στην καρδιά μας». Αφορούσε κυρίως εμφανίσεις ελληνικών ομάδων ή αποστολών στο εξωτερικό που δεν κατάφερναν να βγουν πρώτες ή να νικήσουν. Και τότε έμπαινε στην εξίσωση το «στην καρδιά μας» που άλλαζε άρδην τα δεδομένα. Δημιουργούσε δηλαδή ένα χώρο αμόλυντο από την αντικειμενική πραγματικότητα. Εναν απολύτως ιδιωτικό χώρο στον οποίο μπορούσαμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να βγει νικητής όποιος επιθυμούσαμε. Μια παράλληλη δική μας πραγματικότητα δηλαδή, μακριά από την σκληρότητα της αλήθειας.

Ε, αυτό το μοτίβο βρίσκει εξαιρετικό πεδίο εφαρμογής πλέον και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Που έχουν να αντιμετωπίσουν τον δομικό διχασμό τους ανάμεσα στην εφαρμογή των μέτρων (σ.σ.: όσων είναι απαραίτητο να εφαρμόσουν δηλαδή) που θα τους εξασφαλίσουν την απαραίτητη χρηματοδότηση και στην ιδεολογία που τους εξασφαλίζει την απαραίτητη επαφή με την εκλογική τους πελατεία.

Δεδομένου ότι ένα από τα πρόσωπα που βίωσαν με τον πιο άγριο τρόπο τον διχασμό αυτόν είναι ο Θοδωρής Δρίτσας, ο άνθρωπος που αγωνίστηκε όσο κανείς να ματαιώσει την συμφωνία με την Cosco, ο επονομαζόμενος και «πρίγκηπας» του «Λιμανιού της Αγωνίας», είναι προφανές ότι θα ήταν ο πρώτος που θα κατέφευγε στη θαλπωρή του παράλληλου κόσμου που έφτιαξε για τον εαυτό του.

Ιδού λοιπόν τι είπε στη Βουλή κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την κύρωση της σύμβασης παραχώρησης του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών του ΟΛΠ στην κινέζικη εταιρία: «φυσικά και δεν ήτανε στον προγραμματικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η ιδιωτικοποίηση και γενικώς οι ιδιωτικοποιήσεις. Θέλουμε επενδύσεις αλλά αυτές οι επενδύσεις όπως και το λιμάνι τουλάχιστον για τα πέντε επόμενα χρόνια δεν είναι τίποτα άλλο από προγραμματισμένες επενδύσεις εδώ και χρόνια (σ.σ.: μετάφραση «άρα δεν φταίμε εμείς, οι άλλοι το σχεδίασαν»)

»Αυτό που οραματιζόμαστε να αλλάξουμε τα πράγματα σε αυτή τη χώρα η συμμαχία των δεξιών δυνάμεων στην Ελλάδα με τη συμμαχία των δεξιών δυνάμεων στην Ευρώπη μας το στέρησαν και το στέρησαν και στον ελληνικό λαό (σ.σ.: μετάφραση «η πραγματικότητα είναι με το μέρος των «κακών» και στόχος της είναι να μας χαλάει τα οράματα. Άρα φταίνε οι άλλοι και όχι το γεγονός ότι τα οράματά μας μπορεί να ήταν ανέφικτα»).

»Εμείς απευθυνθήκαμε στον ελληνικό λαό και του είπαμε “χάσαμε συμβιβαζόμαστε μας αναθέτεις την ευθύνη να συνεχίσουμε τη μάχη” και μας είπε “ναι” ο λαός . Γι’ αυτό είμαστε στις καρέκλες μας επειδή δίνουμε καθημερινά μάχες και όχι επειδή έχουμε κάποιο κόλλημα με την εξουσία (σ.σ.: σε μετάφραση «κάνουμε τα ίδια που κάνουν και οι άλλοι αλλά προσπαθούμε να σας πείσουμε ότι εμείς το κάνουμε για ιερό σκοπό, όχι για να μείνουμε στην εξουσία. Αν και τελικά δεν υπάρχει καμιά διαφορά για εσάς, έχει τεράστια διαφορά για εμάς αφού έτσι παραμένουμε υπουργοί».
ΥΓ.: Μια μέρα πριν, την ίδια ακριβώς στρατηγική ακολούθησε και η Θεανώ Φωτίου. Η οποία στην εκπομπή της ΕΡΤ «Πρωινή Ζώνη» έκανε ίσως την επικότερη «μακριά από την πραγματικότητα» δήλωση της χρονιάς: «δεν συνηθίζουμε να λέμε άλλα προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά…»…

Το σύνδρομο του «αδικημένου» ή του «παραπονούμενου» μπορεί κατά καιρούς να αποτελεί ένα είδος στρατηγικής. Αλλά στην πραγματικότητα ακόμα και ως στρατηγική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν δεν «το έχεις». Αν δηλαδή δεν έχεις συνηθίσει να βλέπεις τον κόσμο σαν αντίπαλο. Που ακριβώς επειδή δεν είναι με το μέρος σου σε αδικεί και αντιμετωπίζει τους άλλους με μεγαλύτερη «αγάπη» και «κατανόηση».

Οταν λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας βγαίνει παραπονούμενος στη σύνοδο των ηγετών των σοσιαλιστικών κομμάτων στις Βρυξέλλες (σ.σ.: στην οποία συμμετείχε ως παρατηρητής) να καταγγείλει ότι «το δημοψήφισμα στη Βρετανία αντιμετωπίστηκε με εξαιρετική ευγένεια σε αντίθεση με το ελληνικό» και ότι «η Ελλάδα αντιμετωπίστηκε πιο επιθετικά, κάτι που αποδεικνύει πως υπάρχουν πολλά μέτρα και πολλά σταθμά στη μεταχείριση των κρατών μελών», είναι προφανές ότι κουβαλάει ακόμα το σύνδρομο του μαθητή που διαμαρτύρεται στη δασκάλα επειδή είναι πιο φιλική προς τα άλλα παιδάκια και θεωρεί όσους βρίσκονται στη γαλαρία «άτακτους» επειδή κάνουν φασαρία.

Και βέβαια για να διατυπωθεί ένα τέτοιο παράπονο ενώ ο κόσμος καίγεται (σ.σ.: σα να λέει «εντάξει με τη Βρετανία, αλλά δώστε και λίγη σημασία σε εμένα») χρειάζεται να έχεις εμπεδώσει βαθιά την αίσθηση ότι είσαι για πάντα αντιπολίτευση. Και ότι ο μόνος λόγος να υπάρξεις είναι γκρινιάζοντας σε κάποιους που (σ.σ.: μέσα στο μυαλό σου και στο μυαλό των πολιτικών σου «πελατών») έχουν την εξουσία. Παραβλέποντας το γεγονός ότι είσαι μέρος αυτής της εξουσίας (σ.σ.: δηλαδή ένας από τους 27).

Εκτός αν δεν πρόκειται απλώς για ένα ακόμα τσαλαβούτημα στην βολική αυτοθυματοποίηση που κρύβει το σύνδρομο «άπονη ζωή, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη, μας αδίκησες» (σ.σ.: που παρεμπιπτόντως αποτελεί θαυμάσιο «φροντιστήριο» για ένα λαό που ανακαλύπτει διαρκώς συνωμοσίες εναντίον του) αλλά κρύβεται από πίσω και μια σοφή ποδοσφαιρική στρατηγική. Αυτή που εφαρμόζουν δηλαδή οι ποδοσφαιριστές που διαμαρτύρονται διαρκώς στον διαιτητή για τις αποφάσεις του. Διότι ο στόχος αυτών των διαμαρτυριών δεν είναι να αλλάξουν τη συγκεκριμένη απόφαση αλλά να του δημιουργήσουν ενοχές. Ωστε στις επόμενες τα σφυρίγματά του να είναι ασυναίσθητα υπέρ του διαμαρτυρόμενου.

Φυσικά η τεχνική της γκρίνιας που εφάρμοσε ο Αλέξης Τσίπρας αναφερόμενος στα δύο δημοψηφίσματα και την αντιμετώπισή τους από «τους δασκάλους», για να πετύχει, απαιτεί τεράστια αποθέματα υποκειμενικότητας – σε σημείο αποκοπής από την πραγματικότητα.

Οπότε για να παραπονεθεί έλληνας πρωθυπουργός για άνιση συμπεριφορά εναντίον της Ελλάδας (που σε μετάφραση σημαίνει «είδατε αγαπητοί μου ψηφοφόροι, είμαι ακόμα το κακό παιδί…» αφού είτε για αυτόν μιλάει είτε για την Ελλάδα στο μυαλό του είναι το ίδιο), πρέπει να παραβλέψει μερικές σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα δύο δημοψηφίσματα. Πρώτον, ότι οι εταίροι είχαν ενημερωθεί και ότι η απόσταση από την (σ.σ.: ήδη γνωστή) προκήρυξή του μέχρι τη διεξαγωγή ήταν αξιοπρεπής. Δεύτερον, ότι η κυβέρνηση της Βρετανίας ήταν σαφώς υπέρ της Ευρώπης σε αντίθεση με την ελληνική που μέχρι και αφίσες είχε βγάλει υπέρ του «Οχι». Και τρίτον, ότι το βρετανικό δημοψήφισμα δεν έγινε σε συνθήκες «άλλα ρωτάω και άλλα εννοώ (σ.σ.: γνωστές και ως συνθήκες «γιούργια») αλλά με σαφές ερώτημα.

Φυσικά, για κάποιον που ενδιαφέρεται να πουλήσει το προφίλ της «άπονης ζωής», όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από ενοχλητικά μεροληπτικές παρεμβάσεις της πραγματικότητας εναντίον του. Διότι είναι σαφές ότι η πραγματικότητα τον πολεμάει επίσης.

Νίκος Ζαχαριάδης 

Πώς συμβαίνει καμιά φορά όταν ένας από την παρέα έχει αυτοκίνητο, ενώ έχει τον ίδιο προορισμό με τους υπόλοιπους να μην του περνάει καν από το μυαλό να ρωτήσει αν θέλουν να τους πάρει μαζί του και να τους αφήνει να περιμένουν το λεωφορείο; Ε, κάπως έτσι συνέβη την περασμένη εβδομάδα στο Στρασβούργο μετά την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Σύμφωνα με τον Γιώργο Παπαχρήστο που αποκαλύπτει το περιστατικό στα Νέα, η ελληνική διακομματική αποστολή που παραβρέθηκε εκεί (σ.σ. με Ευάγγελο Βενιζέλο, Βαγγέλη Μεϊμαράκη, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Ντόρα Μπακογιάννη, Αννέτα Καβαδία, Νίνα Κασιμάτη και Γιώργο Μαυρωτά) ήταν έτοιμη να αποχαιρετίσει τον έλληνα Πρωθυπουργό ο οποίος θα επέστρεφε στην Αθήνα με το Embrarer και να πάρει την άγουσα προς το αεροδρόμιο.

Ο Αλέξης Τσίπρας μάλλον σφύριζε αδιάφορα αλλά ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη που ρώτησε αν μπορεί να τους πετάξει κι εκείνους (σ.σ.: μαζί με γραμματείς, συνοδούς κοκ) μέχρι την Αθήνα. Και ο Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε πρόθυμα. Με αποτέλεσμα το 28θέσιο πρωθυπουργικό αεροπλάνο να επιστρέψει γεμάτο.

Και έτσι λύνεται και ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της αναμνηστικής φωτογραφίας που τραβήχτηκε μετά την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα δίκην σχολικής εκδρομής. Το αίνιγμα του ύφους του Κώστα Τζαβάρα που ποζάρει φουσκωμένος με γνήσιο καμάρι. Πιθανότατα μόλις να έχει πληροφορηθεί ότι θα επιστρέψει με ένα πρωθυπουργικό αεροπλάνο σαν γνήσιος VIP!

Η εμμονή του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στις αγκαλιές και τα φιλιά δεν έχει «φιλοευρωπαϊκό» πρόσημο. Οπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις περσινές πρωτόγνωρες «οικειότητες» με τον Αλέξη Τσίπρα (σ.σ.: όταν ακόμα ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων ως «μαύρο πρόβατο») οι εκδηλώσεις αγάπης του προέδρου της Ευρωπαϊκής επιτροπής μάλλον έχουν ρόλο κατευνασμού αντιευρωπαϊκών αισθημάτων. Κίνητρό τους δεν είναι δηλαδή η συμπάθεια αλλά το καλόπιασμα.

Γι’ αυτό και στο «στόχαστρο» του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αυτή τη φορά βρέθηκε ένα ακόμα «λάβαρο» του αντι-ευρωπαϊσμού: Ο Νάιτζελ Φάρατζ. Ο οποίος δέχθηκε με χαμογελαστή αμηχανία ένα φιλάκι στο μάγουλο (σ.σ.: πάλι καλά…) από τον ενθουσιώδη πρόεδρο.

Και είναι προφανές ότι δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Τι θα πει στους έξαλλους οπαδούς του που δεν θέλουν να ακουν για Ευρώπη και Ευρωπαίους αξιωματούχους; Πώς πρέπει να αντιδράσει; Πώς θα τους πείσει ότι δεν «συνθηκολόγησε» με τον «εχθρό» και άρχισε τα «ματς-μουτς»;

Πιθανότατα λοιπόν η «πολιτική των φιλιών» σε αυτό αποσκοπεί. Και επιπλέον κρύβει και μια πατρική συγκατάβαση προς τον επαναστατημένο «έφηβο». Σα να το λέει ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ότι «εντάξει, κάνε την επανάστασή σου… Εγώ σε καταλαβαίνω. Αλλά όταν προσγειωθείς απότομα στην πραγματικότητα εγώ εδώ είμαι…».

Κι όμως, η πληροφορία ότι ο Κώστας Καραμανλής είναι απογοητευμένος από το Euro (σ.σ.: το 2016 της Γαλλίας, όχι το νόμισμα) ίσως είναι η πιο χρήσιμη άχρηστη πληροφορία για τον γνωστό μας άγνωστο, τον ιστορικό του μέλλοντος (σ.σ.: και μόνο γι’ αυτόν, αφού για όλους τους άλλους είναι παγερά αδιάφορη).

Το γεγονός όμως ότι εν μέσω Brexit, σε μια Ευρώπη που βρίσκεται σε αναστάτωση και με το όνομα του τέως Πρωθυπουργού να επανέρχεται όλο και συχνότερα στις συζητήσεις για τη δημιουργία του ελληνικού χρέους (σ.σ.: βλέπε πρόσφατες δηλώσεις Αλμούνια), οι «κύκλοι» του θεωρούν σκόπιμο να μας ενημερώσουν για τις απόψεις του περί Euro, εξηγεί πολλά. Και πρώτα απ’ όλα πώς καταντάει κάποιος (σ.σ.: ελλείψει άλλων ικανοτήτων) να περάσει τη ζωή του υπό την ιδιότητα του «κύκλου Καραμανλή».

Δηλαδή, στη σκέψη κάποιου «κύκλου» ακούγεται επικοινωνιακά ιδιοφυές να προβάλει το προφίλ του «αναίσθητου που δεν καταλαβαίνει τίποτα και που αν δείξει ότι ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο θα γίνει συμπαθής και κανείς δεν θα δώσει σημασία στα άλλα. Κάτι σαν «μπορεί να μην απαντάω για το έλλειμμα που έφτασε επί των ημερών μου στη  στρατόσφαιρα, αλλά επειδή είμαι σαν εσάς θα μου το συγχωρήσετε μωρέ, έτσι δεν είναι».

Με άλλα λόγια η διαρροή των «κύκλων» επιβεβαιώνει κατά κάποιο τρόπο τις υποψίες για τις ευθύνες του πρώην Πρωθυπουργού. Διότι δείχνει πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι κάποιοι που όχι μόνο επιμένουν να δηλώνουν πως ο Κώστας Καραμανλής είναι «χρυσή εφεδρεία» αλλά που επίσης πιστεύουν ότι οι οπαδοί (σ.σ.: όσο φανατικοί κι αν είναι) μπορεί να εντυπωσιαστούν από το γεγονός ότι η «χρυσή εφεδρεία βλέπει ποδόσφαιρο».

Είναι σαφές ότι τα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ έπεσαν θύματα κάποιων σκοτεινών δυνάμεων. Που – ποιος ξέρει με ποιες ύπουλες μεθόδους – οδηγήθηκαν στο να εκθέσουν τον υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και να γελάσουν κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης! Ξεχνώντας ότι σύμφωνα με τη θεωρία του, εκείνοι, σε αντίθεση με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, όταν παίρνουν τα επώδυνα μέτρα «δεν μπορούν να γελάνε, αλλά στενοχωριούνται και αυτό δείχνει κι άλλα πράγματα» (σ.σ.: όπως έγραψε πρόσφατα στο facebook).

Και επειδή για να το λέει αυτό ο Χρήστος Σπίρτζης κάτι θα ξέρει, είναι βέβαιο ότι η ευθυμία που επικράτησε στην αίθουσα του Divani Caravel Hotel οφείλεται καθαρά σε παρέμβαση της «διαπλοκής» που θέλησε να τον εκθέσει (σ.σ.: πιθανότατα διοχετεύοντας αέριο γέλιου στην αίθουσα…).

Σε έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους διασκεδαστές των social media τείνει να εξελιχθεί ο Δημήτρης Παπαδημούλης που εμπλουτίζει καθημερινά τα κωμικά του ευρήματα ως «γκαφατζής».

Αυτή τη φορά μοίρασε απλόχερα το γέλιο σπεύδοντας να δώσει συγχαρητήρια στους Podemos για την εκλογική τους επιτυχία πολύ πριν τα επίσημα αποτελέσματα, μόλις ανακοινώθηκαν τα exit polls (σ.σ.: και να πεις ότι το κόμμα του δεν έχει πανηγυρίσει άπειρες φορές την αποτυχία τους…). Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης (σ.σ.: ή θα ήταν σωστό πλέον να αναφέρεται με το προσωνύμιο «Χορταρέας»;), κατέχει και την θεσμική (σ.σ.: καλά, ψιλά γράμματα…) θέση του Αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πράγμα που κάνει ακόμα πιο κωμική την γκάφα.

Στις 22 Ιουνίου, στον πολυχώρο Hub, τα μέλη της πρωτοβουλίας «Brain Gain» με στόχο την επιστροφή των ελλήνων που έχουν φύγει για να εργαστούν στο εξωτερικό, παρουσίασαν την κίνησή τους και τα συμπεράσματα από ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο απάντησαν γύρω στους 30.000 μέλη της περίφημης γενιάς του «Brain Drain», αυτής δηλαδή της γενιάς που υποχρεώθηκε να αναζητήσει την τύχη της στο εξωτερικό.

Λίγα 24ωρα μετά, σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του κυβερνώντος κόμματος, ένας πρωθυπουργικός σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού τραβούσε την προσοχή των φωτορεπόρτερ. Ηταν ο άνθρωπος που προσλήφθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου έχοντας γράψει στο βιογραφικό του το απόφθεγμα ότι «η καριέρα είναι χολέρα». Και μάλιστα προσλήφθηκε με πολύ καλύτερο μισθό από αυτόν που θα έπαιρναν όσοι σπούδασαν. Aν δεν είχαν φύγει δηλαδή, για να συνεχίσουν την καριέρα τους σε ένα μέρη όπου οι άνθρωποι κάνουν κανονικές καριέρες και όχι σταδιοδρομία κομματικού κολλητού. Εκεί δηλαδή όπου οι σύμβουλοι των Πρωθυπουργών δεν αποκαλούν την προσπάθειά τους «χολέρα».

Ετσι, ο Νίκος Καρανίκας, ο άνθρωπος που προσωποποιεί όσο κανείς άλλος την κομματική αναξιοκρατία και την «πολιτική βολέματος» (σ.σ.: εντάξει, να μην ξεχνάμε τον ράπερ γραμματέα, τον σύντροφο της Ράνιας Σβίγκου, κοκ…) είναι το καλύτερο επιχείρημα για όσους Ελληνες έχουν αναζητήσει την τύχη τους στο εξωτερικό, να παραμείνουν εκεί που είναι. Οσο κι αν ο Πρωθυπουργός ή οι υπουργοί του φροντίζουν σε κάθε ευκαιρία να αναφέρονται υποκριτικά στα «μυαλά που πρέπει να σταματήσουν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό» στην πραγματικότητα με τους Καρανίκες τους δίνουν ένα ξεκάθαρο κίνητρο να ρίξουν οριστικά μαύρη πέτρα πίσω τους και να σταματήσουν να το συζητάνε.

Γι’ αυτό και οι φωτογραφίες του Νίκου Καρανίκα από την συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύτιμες. Διαλύουν τις ψευδαισθήσεις όσων ελπίζουν πως στην Ελλάδα κι εκείνοι που δεν έχουν φροντίσει να διοριστούν έχουν ευκαιρίες για αξιοπρεπή σταδιοδρομία. Τους θυμίζουν πού ακριβώς θα καταλήγουν οι φόροι τους. Τους θυμίζουν ότι εδώ (σ.σ.: άσχετα με το τι λέει ο Πρωθυπουργός στις επίσημες εκδηλώσεις για «ανάπτυξη»), όσοι έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται πλέον ως «οι διαπλεκόμενοι από το Harvard που είδαμε που μας κατάντησαν». Ο,τι εδώ έχουν πάρει σειρά τα ανορθόγραφα παιδιά που αναρωτιούνται για τα μποτάκια της Ελένης Μενεγάκη.

Νίκος Ζαχαριάδης

Η Σαμάνθα Κάμερον, η σύζυγος του βρετανού πρωθυπουργού, το επόμενο πρωί μετά το δημοψήφισμα, έπρεπε να ετοιμαστεί για να την καταγράψει η Ιστορία. Σε απόσταση μερικών μέτρων από τον Ντέιβιντ Κάμερον επρόκειτο να μπει κι εκείνη σε ένα εμβληματικό πλάνο. Που θα περνούσε στην αιωνιότητα.

Και ακριβώς εκείνο το πρωί, με τον πλανήτη να κρέμεται από τα χείλια του βρετανού πρωθυπουργού, μέσα σε πλήθος επιλογών που πιθανότατα να είχε, καταλήγει να φορέσει αυτό που βλέπει κανείς στην εικόνα. Ενα φόρεμα που μοιάζει σα να έχει ακουμπήσει πάνω σε φρεσκοβαμμένο κοετσόσυρμα. Δηλαδή ό,τι χειρότερο μπορούσε να διαλέξει.

Τι προσπαθεί να μας πει με αυτό το φόρεμα η Σαμάνθα Κάμερον; Οτι τα πειθαρχημένα κουτάκια διαλύονται όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση; Οτι αισθάνεται τόσο άσχημα όσο και ο άνθρωπος που σχεδίασε αυτό το τερατούργημα; Ή ο σκοπός της ήταν πιο εκδικητικός; Να τιμωρήσει δηλαδή οπτικά τους συμπατριώτες της για την επιλογή τους;

Ενα επιχείρημα ακόμα έδωσε ο Πρωθυπουργός σε όσους ισχυρίζονται ότι ο «Ανδρεϊκός ιδεασμός» του, έχει τις ρίζες του στην (σ.σ.: ας την πούμε…) «άγρια, πρωτοπασοκική περίοδο», τότε που τα «ποτάμια του πλήθους δεν γύριζαν πίσω» και που κυριαρχούσε ο ανθρωπότυπος του (σ.σ.: ας τον πούμε πάλι…) «homo pasokous».

Εκείνο που εντυπωσίασε περισσότερο τον Αλέξη Τσίπρα κατά την ξενάγησή του στην έκθεση με φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα του Ανδρεά Παπανδρέου στο περιστύλιο της Βουλής ήταν, σύμφωνα με τον Βηματοδότη, οι φωτογραφίες από τις επικές συγκεντρώσεις πολιτικές εκείνης της εποχής (σ.σ.: ο πεινασμένος, καρβέλια ονειρεύεται;).

Σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ, ο Πρωθυπουργός είχε συνέχεια δίπλα του τον Φίλιππο Πετσάλνικο ο οποίος αναλάμβανε να του εξηγήσει τι ακριβώς συνέβαινε εκείνη τη «χρυσή» εποχή, τότε που η πλαστικ΄ές σημαίες του ΠΑΣΟΚ δημιουργούσαν πράσινες λαοθάλασσες και αρκούσαν μερικά συνθήματα για να προκαλέσουν παραλήρημα στα πλήθη και να τοποθετήσουν τους αντιπάλους «στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας».

Και ο Αλέξης Τσίπρας κοιτούσε σαν μαθητής που ανακαλύπτει τις μεγάλες αλήθειες της ζωής (σ.σ.: ή έστω της πολιτικής). Διότι στην έκθεση εκτός από τις φωτογραφίες των συγκεντρώσεων και τις αφίσες όπου κυριαρχούσε η λέξη «Λαός» με τεράστια γράμματα) υπήρχαν και άλλα εκθέματα, όπως παλιά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ (σ.σ.: με υποσχέσεις που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν) και πρωτοσέλιδα (σ.σ.: που δικαιολογούσαν τα «αντιλαϊκά» μέτρα ως «αναγκαία»).

Ε, αυτά σίγουρα έδωσαν κουράγιο (σ.σ.: και ευκαιρία για «τάυτιση») στον Πρωθυπουργό. Διότι δεν είναι μικρό πράγμα να βλέπεις ότι ο κόσμος θεωρεί τα προεκλογικά προγράμματα «ψιλά γράμματα». Και ότι καμιά αθετημένη προεκλογική υπόσχεση δεν είναι ικανή να τον αποτρέψει όταν ξέρεις να τον «καθοδηγείς» σωστά…

Στη φωτογραφία της Δήμητρας Λιάνη από το καφενείο της Βουλής, που ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο δημοσιογράφος Νίκος Χασαπόπουλος, η χήρα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ διακρίνεται μόνη μπροστά σε ένα φραπέ να μιλάει απορροφημένη στο τηλέφωνο. Σύμφωνα με το σχόλιο του δημοσιογράφου, η Δήμητρα Λιάνη καθόταν «μόνη της χωρίς να της δώσει κανείς σημασία, ανανεωμένη και με καλοκαιρινή διάθεση, προσήλθε από τις πρώτες, κάθισε στο καφενείο της Βουλής και παράγγειλε ένα φραπόγαλο περιμένοντας να αρχίσει η τελετή» Ενώ, πάντα σύμφωνα με τον δημοσιογράφο «διαμαρτύρονταν γιατί δεν την κάλεσαν στο ΙΣΤΑΜΕ».

Παρ’ όλα αυτά στις επίσημες φωτογραφίες από την έκθεση η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Η Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου βρίσκεται στις περισσότερες από αυτές στην πρώτη γραμμή, δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα. Σα να τον ξεναγεί. Εστω κι αν (σ.σ.: σύμφωνα με τις μαρτυρίες) μετά τον χαιρετισμό τους δεν αντάλλαξαν κουβέντα.

Ισως αυτές να ήταν οι συμβουλές του Γιώργου Ντάβλα, του έμπειρου υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων που όπως γράφει ο Μικροπολιτικός την συνόδευε στη Βουλή (σ.σ.: φήμες λένε ότι έχει αναλάβει και τις δημόσιες σχέσεις της).

Πάντως το photo-bombing (σ.σ.: όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η «αυθόρμητη» παρουσία κάποιου σε ένα φωτογραφικό κάδρο) της χήρας του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ παρατήρησε κάποια στιγμή και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Και μπροστά στον κίνδυνο να μην υπάρχει ούτε μια φωτογραφία που να μην φαίνεται ότι τον «συνοδεύει» η Δήμητρα Λιάνη, επιβράδυνε το βήμα του αφήνοντάς την να τον προσπεράσει.

Ο υπάλληλος του Α’ Νεκροταφείου κολλάει με χαρτοταινία την εικόνα του Ανδρέα πάνω στο μάρμαρο, φορώντας ένα καπελάκι με το όνομα του Τσε Γκεβάρα και μια αναμνηστική μπλούζα από παρουσίαση ενός μοντέλου της Τζάγκουαρ ονόματι XF-30 στο Ocean Springs του Μισισίπι (σ.σ.:!!!).

Πρόκειται δηλαδή για μια εκπληκτική σύμπτωση γεμάτη ειρωνεία. Ακούσια, ο άνθρωπος που ανέλαβε να ετοιμάσει τον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου φοράει δύο εκ διαμέτρου αντίθετα σύμβολα που κατά κάποιο τρόπο χαρακτήριζαν (σ.σ.: ταυτοχρόνως!) και τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον επαναστάτη αντικομφομιστή Τσε και το αυτοκίνητο που συνοψίζει την ευζωία και την πολυτέλεια!

Σε λίγο θα περάσουν από το σημείο εκείνο παλιά στελέχη, βουλευτές, πρόεδροι και γενικά επώνυμοι που τον ακολούθησαν και έγραψαν μαζί του ο καθένας με τον τρόπο του κάποια παράγραφο στην Ιστορία του κόμματος. Αλλά αυτός ο ανώνυμος υπάλληλος του Α’ νεκροταφείου μοιάζει να τον «τιμά», χωρίς καν να το υποψιάζεται, φορώντας δύο αντιφατικά εκ πρώτης όψεως στοιχεία της κληρονομιάς του: την μποέμικη επαναστατικότητα από τη μια και την απόλαυση των πολυτελών πραγμάτων από την άλλη. Και μάλλον, με τον συνδυασμό που θα προτιμούσε και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Νίκος Ζαχαριάδης

Με μια νοσταλγική (σ.σ.: και κυρίως δημοσιογραφικού ύφους) ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, όπου συνέδεσε την «πρωτόγονη» Ελλάδα του ’70 με τις αλλαγές στην καθημερινότητα που επέφερε ο Ανδρεάς Παπανδρέου, ο επικεφαλής του Ποταμιού επιχείρησε να συνεισφέρει το δικό του «Σταυροθεοδωράκειο» λιθαράκι στην επέτειο των 20 χρόνων από τον θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλάει για την εποχή που βοηθούσε τον πατέρα του που πουλούσε κουλούρια έξω από τα δικαστήρια στο Αρσάκειο (σ.σ.: πριν μεταφερθούν στην Ευελπίδων…) και έβλεπε να συνοδεύουν οι αστυνομικοί μοιχούς που είχαν συλληφθεί επ’ αυτοφόρω τυλιγμένους σε σεντόνια, καθώς τότε η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα (σ.σ.: πριν την αποποινικοποιήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου).

Στη συνέχεια αλλάζει πλάνο και μεταφέρεται στο Γυμνάσιο της Αγίας Βαρβάρας (σ.σ.: ναι ακούγεται πλέον καθαρά η μουσική των «Πρωταγωνιστών»…) όταν «οι αποχές, οι συγκεντρώσεις και οι άγουρες συγκρούσεις με την αστυνομία» κατέληγαν σε «επισκέψεις» αστυνομικών στα σπίτια των πρωτεργατών, «συστάσεις» στους γονείς και ενδεχόμενο φακέλωμα τους αν οι τελευταίοι δεν επιδείκνυαν πνεύμα «εθνικοφροσύνης».

Με τα δύο αυτά στιγμιότυπα ο Σταύρος Θεοδωράκης προφανώς επιχειρεί να εστιάσει σε δύο από τις σημαντικές κοινωνικές τομές του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου που όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «απελευθέρωσε το 50% των Ελλήνων. Αυτούς που δεν ήταν δεξιοί, αυτούς που δεν είχαν λεφτά, αυτούς που δεν είχαν τα “μέσα”… ». Θέλοντας να δώσει την δική του θετική αποτίμηση δηλαδή για το έργο του Ανδρέα Παπανδρέου για τον οποίο όπως επισημαίνει «αυτές τις μέρες με αφορμή την επέτειο του θανάτου του «θα γραφτούν πολλά ξανά, για λαϊκισμούς, πελατειακό κράτος…».

Και ο Σταύρος Θεοδωράκης καταλήγει: «ας συμβιβαστούμε με την ιδέα. Οι μεγάλοι ηγέτες είναι φύλλα γραμμένα και από τις δυο μεριές. Θυμηθείτε και τον “δεξιό” Κωνσταντίνο Καραμανλή που μας έβαλε με το ζόρι στην Ευρώπη – τραβώντας μας από τον βαλτότοπο των Βαλκανίων. Αλλά ιστορίες με τον Καραμανλή θα σας πω μια άλλη φορά»… 

Δεν πλησίασε καν τα υψηλά διανοητικά στάνταρ του Γιώργου Κυρίτση το debate ανάμεσα στον «Brexit-ικό» πρώην Δήμαρχο του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον και τον «Bremain-ικό» νυν δήμαρχο Σαντίκ Καν που έγινε στο στάδιο Γουέμπλει και μεταδόθηκε ζωντανά σε όλη την Ευρώπη.

Ετσι, ο υπεύθυνος επικοινωνίας για το μεταναστευτικό και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε σαρωτικός στο facebook (σ.σ.: τόσο σαρωτικός που δεν έβαλε καν τόνους καθώς πιθανότατα τους θεωρεί κατάλοιπο των «μενουμευρώπηδων»). Εγραψε λοιπόν: «Παρακολουθησα το εγγλεζικο ντιμπει (sic). Τα επιχειρηματα των ριμειν με επεισαν
να φυγω απο την ΕΕ, τα επιχειρηματα των μπρεξιτ να φυγω από τον πλανητη. Απροπο, τον μπορις τον ξεραμε τι τρομπας ειναι, ο ινδος ειναι πιο καμινης πεθαινεις».

Ναι, ο πολιτικός που χρησιμοποίησε το γεγονός ότι κατουρήθηκε επάνω του στο Δημοτικό ως επιχείρημα για να στηρίξει πολιτική απόφαση, ο μέγας τιμωρός του «μενουμευρωπαϊσμού», ο άνθρωπος που θεωρεί (σ.σ.: ακόμα…) αστείο να αποκαλεί το debate «ντιμπει» είναι τόσο απογοητευμένος από την δίωρη συζήτηση που θέλει να αποχωρήσει από την Ευρώπη (σ.σ.: και το δηλώνει από την τοποθεσία «Στρασβούργο, Αλσατία, Γαλλία» όπως φαίνεται στην ανάρτηση).

Τα επιχειρήματά του; Μα είναι απλό: ο ένας «είναι τρόμπας» και ο άλλος «ο ινδός» (σ.σ.: που στην πραγματικότητα είναι Πακιστανός αλλά τι σημασία έχει; Για τον Γιώργο Κυρίτση όλοι αυτοί είναι ίδιοι μάλλον…) «είναι πιο Καμίνης πεθαίνεις». Χρειάζεται κάτι άλλο; Δεν αρκεί αυτό; Προφανώς και αρκεί! Ειδικά για το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Που δεν έχει καιρό για πολλά-πολλά και του αρκεί μια συνοπτική κριτική αποτίμηση ενός δίωρου debate και ένας απαξιωτικός χαρακτηρισμός (σ.σ.: «Καμίνης» που μάλλον στη γλώσσα του υπεύθυνου επικοινωνίας για το προσφυγικό σημαίνει «φλώρος»…) για να πειστεί ότι πρόκειται για κάτι κακό.

Εδώ χρειάζεται μπουζούκι (σ.σ.: κάτι σε ταξίμι ίσως…) που να παίζει πονεμένα στο φόντο. Η ήρωας του κλασσικού ελληνικού μελό κοιτάζει δακρυσμένος την κάμερα και λέει τον σπαραχτικό του μονόλογο. Η εικόνα πλησιάζει αυτήν που έχουμε όταν σκεφτόμαστε τον Βασιλάκη Καΐλα. Με το φιλμ ταλαιπωρημένο και τη φωνή ελαφρώς ασύγχρονη.

Ιδού λοιπόν ο μονόλογος: «Ο κ. Μητσοτάκης όταν έκανε απολύσεις γελούσε. Ο κ. Βενιζέλος, όταν λήστευε επί της ουσίας με το PSI τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους φορείς, γελούσε. Ο κ. Γεωργιάδης ήταν περήφανος και γελούσε όταν διέλυε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οταν επιβάλλονται λοιπόν τέτοιες πολιτικές, που είναι η συνέχιση των πολιτικών και στην αντίληψη και στην ιδεολογία του κ. Μητσοτάκη, εμείς δεν μπορούμε να γελάμε. Στεναχωριόμαστε. Αυτό δεν είναι κακό. Δείχνει και άλλα πράγματα». Υπογραφή: Χρήστος Σπίρτζης. Μέσω Facebook

Εδώ είναι το σημείο που οι θεατές (σ.σ.: στο σινεμά της δεκαετίας του ’50) νιώθουν την οργή για τους σαδιστές πλουτοκράτες να ξεχειλίζει. Και πού θα στραφούν; Μα στο καλό και τίμιο παλικάρι που πονάει. Που μπορεί να κάνει τα ίδια αλλά δεν τα κάνει από χόμπι αλλά επειδή «η κακούργα η κοινωνία» του το επιβάλλει, γιατί ο κόσμος είναι άπονος.

Οσο κι αν φαίνεται αστείο, αφελές, απίστευτο ή εξωφρενικά γελοίο, αυτό είναι ακριβώς το «επιχείρημα» (σ.σ.: καλά, «επιχείρημα», λέμε τώρα…) που επέλεξε ο υπουργός Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων (σ.σ.: ή ακόμα χειρότερα ολόκληρη η κυβέρνηση) προκειμένου να διαφοροποιηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση που έκανε ακριβώς τα ίδια. Πρόκειται για την (σ.σ.: αυθαίρετη) αναγωγή στις ηθικές προθέσεις. Που ακριβώς επειδή είναι αυθαίρετη δεν αντιμετωπίζεται με επιχειρήματα αλλά μόνο με όρους λαϊκής σαπουνόπερας. Με άλλα λόγια καταφεύγει στο είδος εκείνο της επικοινωνίας που απευθύνεται κατά κανόνα σε περιορισμένης αντιληπτικότητας κοινό: την ηθικολογία.

Τι προσπαθεί στην πραγματικότητα να πει ο Χρήστος Σπίρτζης; Οτι κατάφερε να διακρίνει στα πρόσωπα του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Αδωνι Γεωργιάδη το ύφος του Δρακουμέλ όταν κυνηγάει τα «φριχτά κι απαίσια Στρουμφάκια» (σ.σ.: δηλαδή τους πολίτες); Μήπως ότι μια αόρατη μεταφυσική δύναμη στην οποία δεν μπορεί να αντισταθεί παρά τις προσπάθειές του τον κατευθύνει όπως ισχυρίζονται πολλές φορές στο δικαστήριο οι κατηγορούμενοι ελπίζοντας να αθωωθούν λόγω διαταραχής της προσωπικότητας ή λόγω ακαταλόγιστου (ή λόγω βλακείας…); Οτι στην κλίμακα αξιών του μελό, μια πόρνη που λέει και μια πονεμένη ιστορία έχει το ηθικό πλεονέκτημα απέναντι σε μια πόρνη που γελάει όταν εκδίδεται;

Το αστείο είναι ότι η συγκεκριμένη στρατηγική δεν είναι σίγουρο ότι θα πέσει στο κενό. Πολλοί άνθρωποι ψάχνουν δικαιολογία προκειμένου να αθωώσουν τον εαυτό τους ή να τον πείσουν ότι δεν παρασύρθηκε από τις αυταπάτες του. Και η «ηθική» γενικά βολεύει γιατί ο καθένας μπορεί να την προσαρμόσει στα μέτρα του.

Βέβαια το επιχείρημα ότι «οι άλλοι το έκαναν από κοινωνικό σαδισμό ενώ εμείς από καθήκον» δεν στέκει σε λογική ανάλυση. Ειδικά όταν έχεις κατηγορήσει επανειλημμένα τους «άλλους» ότι εκπροσωπούν το «πελατειακό κράτος του παρελθόντος». Δηλαδή το κράτος που διορίζει. Το κράτος που δίνει επιδόματα. Το κράτος που συνταξιοδοτεί πρόωρα. Τέλος πάντων, το κράτος που «κάνει χατίρια και καλοπιάνει τα «πελατάκια του».

Πώς γίνεται οι κύριοι εκπρόσωποι αυτού ακριβώς του κράτους (σ.σ.: σύμφωνα με τα δικά σου λεγόμενα…) να μετατράπηκαν ξαφνικά σε Μαρκήσιους ντε Σαντ και να «φτιάχνονται» με αυτοκαταστροφικό οίστρο όταν απολύουν, όταν «ληστεύουν» ή όταν διαλύουν το σύστημα υγείας των «πελατών» τους; Δεν γίνεται. Αλλά αυτό μάλλον δεν έχει και πολλή σημασία για τον ιδανικό θεατή του «σπίρτζειου» μελό. Που θα επιλέξει την αλήθεια που τον βολεύει.

Οπότε ο Χρήστος Σπίρτζης θα συνεχίσει να παριστάνει την θλιμμένη Μαγδαληνή. Που έχει διαφορά από τις προηγούμενες Μαρίες Μαγδαληνές. Και όποιος «μασήσει».

Το μόνο πρόβλημα είναι πως όταν φτάνεις σε τέτοια απόγνωση ώστε να ποντάρεις στους «ευήθεις» (σ.σ.: μετάφραση: στους «ηλίθιους»…) που θα πιστέψουν έναν τέτοιο ισχυρισμό, έχεις ήδη χάσει το παιχνίδι. διότι αφ’ ενός εξοργίζεις τους νοήμονες δείχνοντάς τους πόσο τους υποτιμάς. Και αφ’ ετέρου κανένα κόμμα στην ιστορία δεν ανένηψε δημοσκοπικά ποντάροντας στους βλάκες. Γιατί πάντα θα βρεθεί κάποιος να τους πουλήσει ακόμα πιο πιασάρικη «ηθικολογία». Στο κάτω κάτω τζάμπα είναι.

ΥΓ.: Καλό θα ήταν πάντως, όσο προσπαθεί να πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν γελάει αλλά στεναχωριέται και αυτό δεν είναι κακό γιατί δείχνει άλλα πράγματα» να εξαφανίσει και εκείνες τις φωτογραφίες από κοινοβουλευτικές ομάδες και ολομέλειες που δείχνουν στελέχη του κόμματος να ξεκαρδίζονται λέγοντας αστεία στα έδρανα…

Νίκος Ζαχαριάδης

Η αλήθεια είναι ότι η υπερβολική εκδηλωτικότητα του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ μας προσέφερε μερικές από τις πιο κωμικές στιγμές αμηχανίας. Αρκεί να φανταστεί κανείς το εμβρόντητο ύφος του Προκόπη Παυλόπουλου (σ.σ.: που δυστυχώς δεν φαίνεται καθαρά στη φωτογραφία γιατί είναι πλάτη…) όταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον αγκαλιάζει σα να είναι συμπέθεροι που μόλις γνωρίστηκαν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο. Ή το ύφος της Σοφίας Δεμετάκη από το διπλωματικό γραφείο της Προεδρίας της Δημοκρατίας, η οποία, όπως αναφέρει ο Βηματοδότης, άπλωσε το χέρι της για να υποδείξει βάσει πρωτοκόλλου τη θέση που έπρεπε να καθίσει ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και άρχισε ξαφνικά να δέχεται χειροφίλημα (σ.σ.: «ε, γιατί να απλώσει μια κυρία το χέρι της» θα σκέφτηκε ο άνθρωπος, «αν όχι για να της το φιλήσω;»).

Γενικά δηλαδή η συμπεριφορά του (σ.σ.: «σωματοποιημένη οικειότητα» είναι ο επίσημος όρος) σου έδινε την εντύπωση πως είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή μέσα στον ενθουσιασμό του να κάνει κεφαλοκλείδωμα στον συνομιλητή του και να αρχίσει να του τρίβει με τις κλειδώσεις της γροθιάς του το κεφάλι όπως κάνουν καμιά φορά τα αγόρια στις αυλές των γυμνασίων για χαβαλέ.

Οπως και να ‘χει πάντως είτε με τις αγκαλιές του, είτε με την ακαριαία «αποπρωτοκολλοποίησή» του (σ.σ.: όταν σκασμένος από τη ζέστη και ιδρωμένος έβγαλε το σακάκι και τη γραβάτα στην Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή θυμίζοντας – αν εξαιρέσεις τις τιράντες – υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ) μας θύμισε πόσο επιρρεπείς είμαστε στις κολακείες. Οι δηλώσεις του, ειδικά αυτό το «θαυμάζω το κουράγιο του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των φτωχών» θύμιζε ατάκα ποδοσφαιριστή που κατά την πρώτη επίσημη εμφάνισή του για να τον παρουσιάσουν στους δημοσιογράφους και στους οπαδούς δηλώνει δασκαλεμένος ότι «to ellinikos protathlima poli kalo kai omada tou poli megali». Η ξένο καλλιτέχνη που φροντίζει πάντα να πει πόσο «agapaei ellada».

Ολα καλά λοιπόν; Οχι φυσικά. Γιατί η συμπεριφορά του επανεκκίνησε ειδικά στην γνωστή «γειτονίτσα» των social media (σ.σ.: αλίμονο, πού αλλού…) εκείνη την παλιά συζήτηση για τη σχέση του με το ποτό. Δημιουργώντας το γνωστό κωμικό φαινόμενο της αντιστροφής ρόλων. Δηλαδή: όταν πέρσι (σ.σ.: τότε που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν «εχθρός της χώρας μας» και «εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού σατανά…») είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου η μαρτυρία ελληνίδας δημοσιογράφου που τον είχε δει να πίνει και να καπνίζει στο περιθώριο κάποιου Eurogroup. Τότε οι μεν (σ.σ.: αυτοί που τον έβλεπαν σαν εχθρό είχαν σπεύσει να τον στηλιτεύσουν) και οι δε (σ.σ.: οι «μενουμευρώπηδες») τον είχαν υπερασπιστεί μιλώντας για παραβίαση προσωπικών δεδομένων, φτηνό κουτσομπολιό κοκ.

Φέτος, με την αλλαγή στάσης της Κυβέρνησης και τις δηλώσεις στήριξης του ίδιου το θέμα επανήλθε αλλά οι ρόλοι άλλαξαν. Οι μη συμπαθούντες τον ΣΥΡΙΖΑ υπενθυμίζουν την «αγάπη του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για το ποτό», ενώ όσοι τον σχολίαζαν πέρσι βρέθηκαν με τη σειρά τους στα κάγκελα για να τον υπερασπιστούν. Γεγονός αναμενόμενο αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε πάντα για τη χώρα που γέννησε την κωμωδία…

Η δήλωση του Φώτη Κουβέλη ότι στηρίζει την κυβέρνηση θυμίζει εκείνο το βαθιά φιλοσοφικό ερώτημα: αν πέσει ένα δέντρο στο δάσος και δεν είναι κανείς εκεί κοντά πώς είμαστε σίγουροι ότι κάνει θόρυβο; Η απάντηση είναι απλή. Δεν είμαστε σίγουροι, εκτός αν το ίδιο το δέντρο δώσει συνέντευξη στον Real FM και το δηλώσει. Το ίδιο και ο Φώτης Κουβέλης. Το να στηρίξει την κυβέρνηση δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Δεν ψηφίζει τα νομοσχέδια. Ούτε επικοινωνεί με ένα πλήθος ψηφοφόρων που επηρεάζει την κοινή γνώμη και διαμορφώνει κλίμα. Στην πραγματικότητα η μόνη στήριξη που παρέχει στην Κυβέρνηση ο Φώτης Κουβέλης είναι η δήλωση ότι στηρίζει την Κυβέρνηση. Και αυτό ακριβώς επαναλαμβάνει συχνά. Οχι επειδή νομίζει ότι κάποιος ενδιαφέρεται. Αλλά επειδή ελπίζει πως κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι θα ενδιαφερθούν.

Εννοείται φυσικά ότι οι ενδιαφερόμενοι για τη στήριξη του Φώτη Κουβέλη πρέπει να αποκωδικοποιήσουν τα λεγόμενά του ώστε να βρουν τι ακριβώς κρύβεται πίσω τους.

Παράδειγμα: οταν ο Φώτης Κουβέλης λέει ότι «υποστηρίζει, όχι τώρα αλλά εδώ και πάρα πολύ καιρό ότι η κυβέρνηση πρέπει να επιτύχει και ότι όποιες δυνάμεις έχει (σ.σ.: ποιές είναι αυτές;) τις προσφέρει για την επιτυχία της διακυβέρνησης του τόπου την οποία θεωρεί και προοδευτική» στην πραγματικότητα στέλνει το μήνυμα ότι περιμένει εδώ και πάρα πολύ καιρό να γίνει επιτέλους υπουργός.

Επόμενο παράδειγμα. Ο Φώτης Κουβέλης λέει: «είναι επίσης ακριβές ότι πριν από κάποιο καιρό, δύο και πλέον μήνες είχα συνάντηση με τον πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα, με δική του πρωτοβουλία» στην πραγματικότητα στέλνει μήνυμα προς άλλους υποψήφιους προς υπουργοποίηση ότι «είναι σιγουράκι» και ότι ο Αλέξης Τσίπρας τον έχει επιλέξει προσωπικά οπότε ας μην μπουν στον κόπο να τον υπονομεύσουν.

Στη συνέχεια η χορογραφία των υπαινιγμών και του «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» απογειώνεται. Ο Φώτης Κουβέλης ερωτάται για το αν θα αρνηθεί συνεργασία ή συμπόρευση με την κυβέρνηση εφόσον του ζητηθεί. Και η απάντηση του: «Κοιτάξτε ήδη αυτό που σας είπα αποτελεί μορφή στήριξης της κυβέρνησης (μετάφραση: «εννοείται! Λέτε να βγαίνω και να σας μιλάω υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ από την καλή μου την καρδιά;») και θέλω να αποφύγω τα περιττά λόγια (μετάφραση: «μην το γρουσουζεύουμε παιδιά!»). Εάν με ρωτήσετε για το ενδεχόμενο συμμετοχής μου σε κάποιο καινούργιο υπουργικό σχήμα θα σας πω ότι δεν μπορώ να μελλοντολογώ και δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα, το συγκεκριμένο (μετάφραση: «Ναι θα γίνω υπουργός αλλά δεν πρέπει να το πω ακόμα»)»

Και καταλήγει: «Εκείνο το οποίο προτάσσω είναι το συλλογικό και το συλλογικό στην προκειμένη περίπτωση είναι να επιτύχει το κυβερνητικό έργο γιατί η όποια επιτυχία θα είναι επιτυχία για την ελληνική κοινωνία και τη χώρα». Σε ελεύθερη μετάφραση: «Η όποια επιτυχία σημαίνει ότι έχω ποντάρει στο σωστό άλογο…».

Είναι μια εικόνα που δεν μπορεί να δει κανείς συχνά: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εν μέσω αξιωματικών (σ.σ.: που παραμένουν όρθιοι ακολουθώντας τον θεσμικό τους ρόλο) εγκαταλείπει την δική του θεσμική ιδιότητα και γονατίζει (σ.σ.: προφανώς δηλαδή ως απλός πιστός και όχι ως εκπρόσωπος ενός κράτους που ορίζει στο Σύνταγμά του την Ανεξιθρησκεία γιατί τότε έχουμε πρόβλημα) σύμφωνα με το τελετουργικό.

Πιθανότατα βέβαια η εικόνα να μην ξενίζει πολύ δεδομένου μάλιστα ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία την σχέση του με τη θρησκεία (σ.σ.: στο Προεδρικό Μέγαρο έχει ολόκληρη γωνία με εικόνες. Ναι, και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή που βρίσκεται ανάμεσά τους θρησκευτική εικόνα θεωρείται από πολλούς), με την ίδια έμφαση που επιδεικνύει την κακή του σχέση π.χ. με τον «μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού».

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμμετείχε στο Πατριαρχικό συλλείτουργο για την Κυριακή της Πεντηκοστής και στον εσπερινό του Αγίου Πνεύματος που τελέστηκαν από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο με συλλειτουργούς τους προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών στον Αγιο Μηνά στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Μάλιστα σύμφωνα με τα ρεπορτάζ συμμετείχε διαβάζοντας το «Πάτερ Ημών» αφήνοντας την ανάγνωση του «Πιστεύω» στον υφυπουργό Εξωτερικών Γιάννη Αμανατίδη.

Στη συνέχεια κατά τη διάρκεια γεύματος που παρέθεσε προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών που βρίσκονται στην Κρήτη για τη Σύνοδο, μίλησε για την «Χριστιανοσύνη που με επίκεντρο την Ορθοδοξία καλείται να υπερασπισθεί, πέραν των άλλων, τις αρχές και τις αξίες του Ευρωπαϊκού και του εν γένει Δυτικού Πολιτισμού, με έμφαση σ’ εκείνες της Ειρήνης, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης» (σ.σ.: ευτυχώς έλειπε ο Σεραφείμ Πειραιώς για να μην έχουμε δράματα στο άκουσμα των λέξεων «Δυτικός Πολιτισμός».

Πάντως (σ.σ.: για να μην ξεχνιόμαστε…) ο Προκόπης Παυλόπουλος κατέληξε με την ευχή «το Αγιο Πνεύμα μεθ’ Υμών» αν και φρόντισε πριν να υπενθυμίσει ότι κάνει αυτή την ευχή ως «λαϊκός» και όχι ως κληρικός (σ.σ.: πάλι καλά δηλαδή…).

Συμπέρασμα 1ο: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει κανένα πρόβλημα να παρίσταται ΚΑΙ στην επίκληση στον Δία κατά την τελετή έναρξης της αναβίωσης των Νεμέων Αγώνων λίγες ημέρες πριν ΚΑΙ στην Σύνοδο των Ορθόδοξων Εκκλησιών (σ.σ.: πιθανότατα μάλιστα και τα μέλη του «αρχαιοπρεπούς οπλιτικού αγήματος «Λεωνίδας» που συμμετείχαν τότε στην τελετή να φορούσαν σταυρουδάκια επιβεβαιώνοντας το νεοελληνικό fusion υπό τις ευλογίες του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας).

Συμπέρασμα 2ο: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι λάτρης του τελετουργικού. Αρκεί να μην θελήσει κανένας Πούτιν να του πάρει τη θέση στον επισκοπικό θρόνο, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Αγιο Ορος. Αυτά, όπως έδειξε η πρόσφατη ιστορία, δεν τα σηκώνει και αποχωρεί.

Νίκος Ζαχαριάδης

Ιδιαίτερα δραστήρια στον τομέα «selfie» ήταν τα τελευταία 24ωρα η Ολγα Κεφαλογιάννη, συμμετέχοντας και αυτή προφανώς στην πρόωρη «αυγουστιάτικου τύπου» διάθεση που κατέλαβε τη χώρα και είχε ως αποτέλεσμα τον κατακλυσμό των social media από χαμογελαστούς ανθρώπους με τα μαγιό τους και φόντο κάποια παραλία ή τη θάλασσα.

Ούσα λοιπόν στα Σφακιά η πρώην υπουργός Τουρισμού προφανώς δεν έλεγε όχι στις εκκλήσεις φίλων για μια φωτογραφία ούτε έσπευδε να φορέσει κάτι που θα την έκανε να δείχνει πιο «επίσημη» αφού η χαλαρότητα των εικόνων επάνω στο φουσκωτό με φόντο το τυρκουάζ της θάλασσας των Σφακίων, είναι προφανής (σ.σ.: η Ολγα Κεφαλογιάννη είναι μάλιστα σε μια εικόνα και ιδρωμένη). Και στο κάτω-κάτω έχει ό,τι της χρειάζεται για να δείχνει comme il faut: τα σκουλαρίκια της. Πού από ό,τι φαίνεται αποτελούν κομμάτι της θαλασσινής αμφίεσης – όπως για άλλους τα γυαλιά ηλίου.

Μόνο να προσέχει γιατί αυτού του είδους τα «καλά σκουλαρίκια» με πέτρα, όταν μείνουν πολλή ώρα κάτω από τον ήλιο, πυρακτώνονται.

Στην εξωτερίκευση του προσωπικού του modus vivendi προχώρησε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος μιλώντας σε εκπομπή για τις καταναλωτικές συνήθειες των Ελλήνων που δεν εγκρίνει – όπως η χρήση τζιπ μεγάλου κυβισμού ή οι ακριβές γυναικείες τσάντες. Μόνο που κατά την συνήθη τακτική όποιων ταυτίζουν τον εαυτό τους με την εξουσία, δεν περιορίστηκε σε προσωπικό επίπεδο. Αντίθετα απέδωσε στις δικές του προτιμήσεις μια γενικευμένη ηθική διάσταση, χαρακτηρίζοντας τη συγκεκριμένη καταναλωτική στάση «αντικοινωνική συμπεριφορά» (σ.σ.: πάντως διευκρίνισε ότι δεν προτείνει να επιβληθεί η απαγόρευση της χρήσης τους με νόμους και διατάγματα)…

Ομως πέρα από την εξαιρετική τόλμη του (σ.σ.: να τα βάλει με δύο από τα πιο ισχυρά νεοελληνικά φετίχ) ο Κώστας Χρυσόγονος φαίνεται ότι ανοίγει ένα μέτωπο με ισχυρά στελέχη της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, πρέπει τώρα να εξηγήσει στον Πάνο Καμμένο που κατά καιρούς κυκλοφορεί με ένα άκρως ενεργοβόρο (σ.σ.: και σύμβολο του «υπερ-κάγκουρα» θα μπορούσε να πει κανείς) Hummer απόγονο αυτών που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός στρατός αλλά στο πιο «φλωρέ» (σ.σ.: ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί στη Μεσογείων άλλωστε) ότι επιδεικνύει αντικοινωνική συμπεριφορά. Το ίδιο και στη Θεοδώρα Τζάκρη που φαίνεται ότι απολαμβάνει ιδιαίτερα την αντικοινωνικότητα των παπουτσιών Louboutin όσο και των ακριβών επώνυμων τσαντών. Καλά ξεμπερδέματα, δηλαδή.

Αξίωμα: ο μόνος που μπορεί να κρίνει αντικειμενικά μια ομιλία για την Ελλάδα του 2021 (σ.σ.: έβγαζε μάτι η επιγραφή επάνω στο βήμα) είναι εκείνος που ζει στο 2021. Διότι εκείνος είναι ο μόνος που μπορεί να διαπιστώσει αν οι 5.450 λέξεις του Αλέξη Τσίπρα που εκφωνήθηκαν χθες με φόντο την Ακρόπολη ήταν όντως ένα σχέδιο ή μια εκδήλωση «αυτοαποθέωσης» του τύπου «κοιτάξτε τι μπορώ να υποσχεθώ!».

Εξάλλου, όπως φάνηκε με το ταυτόχρονο λανσάρισμα του αντίστοιχου σχεδίου της Νέας Δημοκρατίας που μάλιστα βγήκε και σε δημόσια διαβούλευση, το να υπόσχεται κανείς πλεονάσματα, ρυθμούς ανάπτυξης κοκ δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο, αφού πολλές φορές προσομοιάζει με την «κολοκυθιά» (σ.σ.: κάτι σαν -«Και γιατί τόσο πλεόνασμα; -«Πόσο να είναι;» -«Ας είναι τόσο»). Κινείται δηλαδή περισσότερο στο πεδίο της φαντασίωσης – που ως γνωστόν χρησιμοποιείται πάντα για να κάνει την πραγματικότητα πιο υποφερτή.

Αντίθετα, η μόνη αντικειμενική αποτίμηση που μπορεί να γίνει αφορά τον τρόπο που περιγράφεται αυτή η φαντασίωση. Οι λέξεις δηλαδή που χρησιμοποιεί αυτός που την διηγείται. Και οι οποίες έχουν μια ειδική σημειολογία.

Αφού λοιπόν ο πρωθυπουργός προσήλθε στο Μουσείο της Ακρόπολης και συνεχάρη δια χειραψίας τους πρωτοκλασάτους υπουργούς του (σ.σ.: γιατί, δεν έχει ευκαιρία να το κάνει στα υπουργικά συμβούλια;) έφερε στο φόντο του την Ακρόπολη και ξεκίνησε να μιλά.

Κατά τα 58 λεπτά της ομιλίας του λοιπόν, τα στατιστικά δείχνουν το εξής: Η λέξη «Ανάπτυξη» αναφέρθηκε 16 φορές, δηλαδή συχνότητα αρκετά μεγάλη. Ακολουθούν οι λέξεις «ΕΣΠΑ» (σ.σ.: αλίμονο…) με 12 φορές, η λέξη «Επενδύσεις» με 9 και οι λέξη «Οραμα» (σ.σ.: all time classic…) με 7 φορές.

Αντίθετα, η λέξη «Ανεργία» ακούστηκε μόλις 4 φορές και η λέξη «Μνημόνιο» μόλις 1 φορά.

Ομως καμία από τις παραπάνω δεν πλησιάζει ούτε κατά διάνοια τα στατιστικά της λέξης που κυριάρχησε και που σημείωσε τις επιδόσεις ρεκόρ. Γιατί πρώτη με διαφορά καθώς ακούστηκε 85 ολόκληρες φορές (σ.σ.: δηλαδή μια φορά κάθε 66 λέξεις!) ήταν η λέξη «Θα».

Είναι μια βαθιά σουρεαλιστική κωμική στιγμή, όπως συμβαίνει πάντα όταν έρχονται σε επαφή δύο διαφορετικοί κόσμοι και προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Πρόκειται για τη στιγμή που κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης «Παραιτηθείτε», ένας νεαρός προσπαθεί να κάψει μια σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κατ΄αρχήν και αυτό από μόνο του θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ανέκδοτο: να καις μια σημαία της Ε.Ε. σε συγκέντρωση τέτοιου τύπου είναι σα να προσπαθήσεις να κάψεις πορτραίτο του Βλάντιμιρ Πούτιν σε συγκέντρωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη (σ.σ.: ναι το «ζειν επικινδύνως και η άγνοια κινδύνου έχουν πάντα πλάκα).

Η διαφορά όμως βρίσκεται στο ότι οι διοργανωτές της εκδήλωσης «Παραιτηθείτε» απομάκρυναν με σχετικά ευγενικό τρόπο τον νεαρό με το «deathwish». Και επιπλέον όταν τον πήγαν στην άκρη δοκίμασαν να συζητήσουν μαζί του. Δημιουργώντας σε συνεργασία μαζί του ένα από τα πιο αυθόρμητα κωμικά νούμερα της δεκαετίας που ευτυχώς καταγράφτηκε σε video ώστε να περάσει στις επόμενες γενιές (σ.σ.: και να μπορέσει να αποτελέσει κλειδί ερμηνείας πολλών γεγονότων για τον γνωστό ταλαίπωρο, τον ιστορικό του μέλλοντος).

«Η χώρα μου μπορεί να παράγει τα πάντα. Από το πιο τελευταίο μέχρι το πιο μεγάλο πράγμα» λέει ο νεαρός σημαιοκάφτης με το σακίδιο στην πλάτη σε μια προσπάθεια να συσχετίσει το κάψιμο της σημαίας με την ελληνική παραγωγικότητα…
«Τα παράγει» του απαντά ένας κύριος με καρτελάκι περασμένο στο λαιμό (σ.σ.: τύπου «executive σε συνέδριο») και λευκό πουκάμισο (σ.σ.: δηλαδή με την κλασική «στολή» που εκνευρίζει ταξικά τον Γιώργο Κυρίτση)
«Πού τα παράγει;» αντεπιτίθεται ο σημαιοκάφτης. «Γιατί τα παίρνετε απέξω; Δεν κατάλαβα…» συμπληρώνει δίνοντας τη χαριστική βολή.
«Ποιά;» έρχεται η αμήχανη απάντηση του στριμωγμένου «μενουμευρωπαίου»
«Τι ποιά;» επαναλαμβάνει ο σημαιοκάφτης για να κερδίσει χρόνο καθώς από ό,τι φαίνεται δεν ήταν προετοιμασμένος ότι η συζήτηση θα προχωρήσει σε τέτοιο βάθος. Ομως όταν είσαι ενημερωμένος δεν χρειάζεσαι πολύ χρόνο. Οι απαντήσεις έρχονται σαν γάργαρο νερό: «Πρώτα απ’ όλα τη λέξη «Ελληνικό Γιαούρτι» γιατί την πουλήσατε στην Τσεχία;»
«Εμείς;» απορεί αιφνιδιασμένος ο «μενουμευρώπης» προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία του.
«Τι ποιοί; Αυτοί (σ.σ.: ένα-μηδέν…)» έρχεται η απάντηση-καταπέλτης. Και αμέσως μετά η σύνδεση (σ.σ.: επίσης καταπέλτης: «Κι εσείς φταίτε! Εσείς δεν τους ψηφίσατε;».
«Ποιοί είναι αυτοί;» προσπαθεί να κερδίσει χρόνο ο «μενουμευρώπης»…
«Αυτοί οι 300 ανίκανοι που σας κυβερνάνε!» διευκρινίσει ο σημαιοκάφτης.
«Τουρισμό θες;» κάνει ρελάνς ο «μενουμευρώπης» προσπαθώντας να στείλει τη μπάλα στην εξέδρα και να παγιδεύσει τον συνομιλητή του (σ.σ.: που όλη αυτή την ώρα κρατάει τη σημαία της Ε.Ε. σαν κουβάρι στα χέρια του).
Η απάντηση έρχεται σαν μπάλα του μπόουλινγκ που χτυπάει ένα σαθρό πύργο από τραπουλόχαρτα: «Ποιός τον χέζει τον τουρισμό ρε;»
«Α, δεν τον θες… Εντάξει», αναδιπλώνεται ηττημένος ο λευκοπουκαμισάκιας διοργανωτής.
«Ρε φίλε ξέρεις τι θέλω. Την αυτονομία μου θέλω» επαναφέρει το θέμα στο κάψιμο της σημαίας ο νεαρός σημαιοκάφτης.
«Ο τουρισμός δεν παράγεται;» (σ.σ.: επιμένει ο εχθρός της κυβέρνησης που θέλει να κόψει την καριέρα του Καρανίκα). «Οταν έρχεται ο τουρίστας εδώ δεν τρώει; Τι κάνει;» συμπληρώνει με προσκυνημένο θράσος.
«Και τι πα να πει αυτό;» αντιγυρίζει ο σημαιοκάφτης. «Είσαι εξαρτημένος ρε φίλε; επιμένει (σ.σ.: εδω, στη συγκεκριμένη διασταύρωση οι νοητικοί τους δρόμοι αρχίζουν να χωρίζουν…).
«Και τον τουρισμό ρε φίλε να τον γ… πάμε» αρχίζει τις βωμολοχίες κάποιος από τους εχθρούς της κυβέρνησης από πίσω (σ.σ.: σαφής ένδειξη ότι οι εχθροί της πατρίδας κατά την Ολγα Γεροβασίλη ξέμειναν από επιχειρήματα).
«Τον τουρίστα τον κλέβετε πρώτα απ’ όλα! Σε μένα τα πουλάτε αυτά» επανέρχεται ο αντιευρωπαίος σημαιοκάφτης (σ.σ.: διεκρινίζοντας ότι δεν πρόκειται να «αγοράσει» αυτά που του πουλάνε).
«Ποιοί κλέβουμε;» ρωτάει επι προσωπικού, προσπαθώντας να δείξει αθώος, ο «executive» (σ.σ.: που βρίσκεται στα όρια της συνταγματικότητας κατά τον Νίκο Φίλη).
Και τότε έρχεται η τελική απάντηση-κόλαφος: «Ελα ρε φίλε ο άλλος πάει στο νησί να φάει μια κρέπα και πληρώνει οκτώ ευρώ για μια κρέπα σοκολάτα μπισκότο;».

Το κουβάρι είχε ξετυλιχτεί. Η αποκάλυψη είχε γίνει. Τίποτα δεν μπορούσε πια να την καλύψει. Η αλληλουχία των γεγονότων ήταν πλέον ξεκάθαρη επιβεβαιώνοντας τον νόμο του Χάους: Μια υπερτιμημένη κρέπα σοκολάτα μπισκότο οδηγεί στο κάψιμο μιας σημαίας (σ.σ.: που εκπροσωπεί αυτούς που την πληρώνουν).

Στη συνέχεια αποκαλύπτεται ότι το συγκεκριμένο νησί είναι η Κάσσος (σ.σ.: γιατί η συζήτηση στη συνέχεια επικεντρώθηκε σε ανταλλαγή τουριστικών πληροφοριών του τύπου «ποιά Μύκονο. Στη Σαντορίνη έχεις πάει να δεις;») Οπου επίσης το σάντουιτς τιμάται δέκα ευρώ (σ.σ.: εδώ πια πρέπει να καεί και η σημαία της Ουνέσκο!).

Σημαντική λεπτομέρεια: Οση ώρα διαρκεί ο διάλογος ο νεαρός «φευγουμεαποευρώπης» κρατάει στα χέρια τη σημαία της Ε.Ε. και έναν αναπτήρα. Κάποια στιγμή (σ.σ.: όταν αρχίζει να πλήτει με τη συζήτηση) επιχειρεί να της ξαναβάλει φωτιά (σ.σ.: αλλά δεν τα καταφέρνει. Μάλλον επειδή τις φτιάχνουν πια από πυρίμαχο υλικό!) ενώ ταυτόχρονα μονολογεί σαν mantra «και εσάς και τη Γερμανία σας και τη Γαλλία σας και τα πάντα όλα…». Ομως οι στυγνοί «μενουμευρώπηδες του την αρπάζουν από τα χέρια. Οπότε έρχεται η «αντίδραση κεραυνός» εκ μέρους του: «Ασ’ τα λεφτά μου! Ασ’ τα λέφτά μου! Πέντε ευρώ την πλήρωσα!».

Συμπέρασμα πρώτο: Μια κρέπα σοκολάτα μπισκότο κοστίζει σχεδόν όσο δύο σημαίες της Ε.Ε.

Συμπέρασμα δεύτερο: Ο νεαρός σημαιοκάφτης πλήρωσε πέντε ευρώ για να τα κάψει. Και τελικά πήγαν χαμένα, αφού η σημαία δεν έπαιρνε φωτιά από τον αναπτήρα. Το δράμα είναι προφανές.

Αλλωστε αυτός είναι και ένας από τους βασικότερους ορισμούς της κωμωδίας: ένα δράμα που κάποιοι για δικούς τους λόγους το βλέπουν ως αστείο.

Νίκος Ζαχαριάδης

Η αλήθεια είναι ότι μια παρέμβαση αντιεξουσιαστών ήταν αυτό που έλειπε. Ειδικά την παραμονή της συγκέντρωσης των «Παραιτηθείτε» όπου ήδη είχαν σπεύσει να την πριμοδοτήσουν με απαξιωτικές δηλώσεις η Ολγα Γεροβασίλη (σ.σ.: «η συγκέντρωση «Παραιτηθείτε» κινείται εχθρικά στη χώρα αυτή τη στιγμή…»), ο Γιώργος Κυρίτσης (σ.σ.: που συμβούλευε ειρωνικά όσους πάνε να πάρουν καπελάκι και νερό γιατί θα έχει ήλιο), ο Πάνος Σκουρλέτης (σ.σ.: που βρήκε «σπέρματα φασισμού» στη συγκέντρωση) και ο Παναγιώτης Κουρουμπλής (σ.σ.: που του θύμισε – λέει – κάτι συγκεντρώσεις κυριών με γουνάκια επί ΠΑΣΟΚ το 1983).

Κι ενώ το το ξεκατίνιασμα είχε αρχίσει να θυμίζει παλιά, καλή μεσημεριανή εκπομπή προκαλώντας όλο και μεγαλύτερη συσπείρωση στη συγκέντρωση ήρθε η ανάρτηση στο indymedia.

Εκ πρώτης όψεως (σ.σ.: αλλά πολύ πρώτης…) η ανάρτηση στον αγαπημένο ιστότοπο των αντιεξουσιαστών έμοιαζε αυθεντική και επιβεβαίωνε τους φόβους για προβοκάτσια που είχαν αρχίσει να διατυπώνονται καθώς οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών άγγιζαν όλο και περισσότερο την υστερία.

Σύμφωνα με τις ενδείξεις «οι μπαχαλάκηδες έσπαγαν τη σιωπή μηνών», αποφάσιζαν να βάλουν τάξη κάνοντας το χατήρι της κυβέρνησης (σ.σ.: ναι, γιατί άλλη πρεμούρα δεν είχαν…) καλώντας σε «συγκέντρωση στο Σύνταγμα  για να ακυρώσουν την μάζωξη των ακροδεξιών μνημονιολάγνων» (σ.σ.: ουπς, να και μια πρωτόγνωρη λέξη!).

Στο κείμενο που προσπαθούσε φιλότιμα να μιμηθεί το στυλ γραφής των original αντιεξουσιαστών δινόταν ραντεβού την Τετάρτη 15/6 στο Σύνταγμα στις 19.00 (σ.σ.: δηλαδή μισή ώρα αφότου αρχίσει η συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε»!) «για την υπεράσπιση του χώρου (σ.σ.: ναι οι αναρχικοί έχουν «ιερά χώματα»…) που 6 χρόνια τώρα δώσανε μάχες με τους προστάτες των μνημονιακών πολιτικών και τα τσιράκια τους» (σ.σ.: μα πότε δώσαν μάχες με τον ΣΥΡΙΖΑ;). Και η ανακοίνωση καταλήγει ότι «οι δρόμοι ανήκουν στον κόσμο του αγώνα και στους εξεγερμένους και όχι στους ρουφιάνους (σ.σ.: σαν αυτούς π.χ. που στοχοποιούν τους συμμετέχοντες στη συγκέντρωση;) και τους προσκυνημένους (σ.σ.: που έλεγαν και οι Αγανακτισμένοι του 2011…)». Υπογραφή: «Αναρχικοί – Κομμουνιστές (σ.σ.: μη γελάτε, στο μυαλό κάποιων αυτός ο συνδυασμός υπάρχει. Μόνο μην τους πάρει χαμπάρι το ΠΑΜΕ γιατί δεν θα το «δει» πολύ θετικά…).

Μέχρι να πάρουν χαμπάρι οι διαχειριστές του indymedia ότι πρόκειται για «προβοκάτσια από τα πανέρια» και να κατεβάσουν την ανάρτηση (σ.σ.: αφού είχαν μεσολαβήσει μερικά σχόλια χρηστών…), η Νέα Δημοκρατία είχε προλάβει να βγάλει ανακοίνωση κάνοντας λόγο «για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά που αναρχικοί κάνουν συγκέντρωση για να υπερασπιστούν την κυβέρνηση», οι διοργανωτές του «Παραιτηθείτε» να καθησυχάσουν τον κόσμο για την ασφάλειά του και η κόντρες στα social media να αναζωπυρωθούν.

Είναι προφανές ότι δεν θα μάθουμε ποτέ σε ποιόν ανήκε τελικά η έμπνευση της ανάρτησης που προφανή στόχο είχε να δημιουργήσει κλίμα φόβου μπροστά στο ενδεχόμενο επιτυχίας της συγκέντρωσης (σ.σ.: όπως είχαν φροντίσει όλη την προηγούμενη εβδομάδα τα στελέχη της κυβέρνησης άλλωστε…).

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας έχει τους προβοκάτορες που του αξίζουν. Οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση ήταν μάλλον από τα «πανέρια»…

Η λίστα με τα πέντε συνθήματα που «σκάρωσε» (σ.σ.: δικός του ο όρος…) ο Θανάσης Χειμωνάς (σ.σ.: που ανήκει στους διοργανωτές) για τη συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε» κυκλοφόρησε μεν ανεπίσημα αλλά δείχνει σαφώς τον προσανατολισμό μεγάλου μέρους όσων στρέφονται εναντίον της κυβέρνησης.

Την τιμητική του (σ.σ.: με δύο συνθήματα στα πέντε) έχει ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Νίκος Καρανίκας που όπως φαίνεται έχει μετατραπεί σε αρνητικό σύμβολο της κυβερνητικής φιλοσοφίας. Ο ανορθόγραφος καθηγητής / φαν της Ελένης Μενεγάκη που πέφτει εύκολα θύμα των ψεύτικων ειδήσεων και τις κοινοποιεί μέσω facebook μαζί με αποθεωτικά σχόλια για τον Νίκο Παππά και την κυβέρνηση έχει γίνει συνώνυμο τόσο της αναξιοκρατίας (σ.σ.: δείχνοντας που μπορεί να σε οδηγήσει η πίστη στην εξουσία με κάλυμμα «εναλλακτικού») όσο και της καθεστωτικής νοοτροπίας (σ.σ.: δεδομένου ότι η τοποθέτησή του υποστηρίχτηκε σε στυλ «ό,τι γουστάρουμε κάνουμε, σιγά μη σας δώσουμε λόγο»).

Ανάμεσα στα συνθήματα που προτάθηκαν λοιπόν, περιλαμβάνεται το «Εεε, οοο, τον Καρανίκα ζούμε να δούμε υπουργό» και το «Πληρώνουμε το ΤΕΒΕ, πληρώνουμε το ΙΚΑ, πληρώνουμε τον ΕΝΦΙΑ, για σένα Καρανίκα».

Ακολουθούν ασφαλώς τα αγαπημένα σύμβολα του κυβερνητικού ύφους όπως ο Παύλος Πολάκης (σ.σ.: το σύνθημα λέει «κέρασέ μας ένα τσιγαράκι, ρε Πολάκη, ρε Πολάαααακη») οι 17 ώρες διαπραγμάτευσης (σ.σ.: « Έρπης και ξενύχτι, για ώρες 17. Υπόγραψες μνημόνια, μας πήρες τα λεφτά») ενώ υπάρχει και ένα γενικού ενδιαφέροντος με πρωταγωνιστές τον Αλέκο Φλαμπουράρη, τον Νίκο Φίλη, τον Πάνο Καμμένο και τον Αλέξη Τσίπρα: «Φίλη, Φλαμπουράρη, Αλέξη και Πανούλη, απόψε θα σας ψάχνει, στο Mega η Νικολούλη».

ΥΓ.: Απαραίτητη διευκρίνηση: Η Αγγελική Νικολούλη δεν δουλεύει στο Mega αλλά στον Alpha. Που ταιριάζει επίσης με τον ρυθμό του συνθήματος.

Για παλιότερες «Βαβέλ» κάντε κλικ εδώ