Ο κέρσορας αναβοσβήνει στη λευκή σελίδα του word. Ρε μάγκα, από πού το πιάνουν, τώρα, το θέμα με τους Ιρλανδούς; Μα, από αυτά που θυμάμαι και που ξέρω. Και που θυμάσαι κι εσύ…

Ολα ξεκίνησαν ένα απόγευμα στο Δουβλίνο – και είναι σαν να το βλέπεις μπροστά σου το σκηνικό. Εξω βροχή, στην κουζίνα τού σπιτιού τού Λάρι Μάλεν (ο μετέπειτα ντράμερ του συγκροτήματος) μαζεύονται τέσσερις πιτσιρικάδες. Την ακριβώς προηγούμενη ημέρα, στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου, είχε μπει μια αγγελία: «Ζητούνται μουσικοί για τη δημιουργία ροκ μπάντας». Ετσι, μαζί με τις κατσαρόλες της μαμάς στο ίδιο δωμάτιο, χωρίς καμιά ιδιαίτερη μουσική κατάρτιση, ήταν οι Πολ Χιούσον -λέγε με Bono- (φωνητικά και κιθάρα), Ντέιβιντ Ιβανς ή, αλλιώς, «The Edge» (κιθάρα, πλήκτρα και φωνητικά), Ανταμ Κλέιτον (μπάσο) και Λάρι Μάλεν Τζούνιορ (ντραμς και κρουστά). Και αφού τα είπαν, τα συμφώνησαν, έδωσαν τα χέρια, ήπιαν μια (ιρλανδέζικη) μπίρα, το γκρουπάκι ήταν έτοιμο, υπό το όνομα «Feedback». Ηταν 25 Σεπτεμβρίου 1976…

Εναν χρόνο αργότερα και έπειτα από αρκετές πρόβες, αποφάσισαν να μετονομαστούν σε «The Hype» και λίγο αργότερα βαπτίστηκαν και κράτησαν το όνομα με το οποίο έγιναν γνωστοί: «U2». Θα έκαναν, άραγε, επιτυχία με άλλο όνομα; Καλά, τώρα πια, δεν θα το μάθουμε ποτέ – αλλά δεν έχει και καμία σημασία.

Το 1978 (την ημέρα του Αγιου Πατρίκιου) κέρδισαν ένα τάλεντ σόου το οποίο τους εξασφάλισε, εκτός από χρηματικό έπαθλο 500 λιρών, την ευκαιρία να ηχογραφήσουν ένα ντέμο, ένα δοκιμαστικό, που θα έφτανε στη δισκογραφική εταιρία CBS.

Επρεπε, αντίστοιχα, να φτάσουμε στα μισά τής δεκαετίας του ’80 για να γίνει το συγκρότημα παγκοσμίως γνωστό, να ακούς τραγούδια τους και να καταλαβαίνεις ότι είναι εκείνοι, από τον διαφορετικό ήχο τους, την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του Μπόνο, τις μπασιές του Ανταμ, τα πιατίνια του Λάρι, τις αναγνωρίσιμες συγχορδίες τού Ντέιβιντ. Το 1987, που η χώρα μας σήκωσε την κούπα του Eurobasket, η επιτυχία των συναυλιών τους ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη εμπορική, μάζευαν περισσότερο κόσμο από όσο πήγαινε στα δισκάδικα για εκείνους! Τότε, όμως, κυκλοφόρησε το «The Joshua Tree», ο δίσκος που μετέτρεψε τα μέλη του συγκροτήματος «από ήρωες σε superstars», κατά το μουσικό περιοδικό Rolling Stone. Το 1991, οι U2 ακολούθησαν την επανάσταση της εναλλακτικής ροκ και την καθρέπτισαν στο άλμπουμ τους «Achtung Baby» και την οπτικοποίησαν στην περιοδεία που ακολούθησε με τίτλο «Zoo TV Tour». Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκαναν αντίστοιχους μουσικούς πειραματισμούς, αυτό συνέβη σε όλη τη δεκαετία τού ’90. Οι άνθρωποι που τους γνωρίζουν καλά θεωρούν ότι αυτό δεν συνέβαινε μόνο επειδή ήθελαν να είναι πρωτοπόροι, αλλά επειδή βαριόντουσαν τα τετριμμένα, τα ίδια και τα ίδια. Τελευταία δισκογραφικά τους νέα έχουμε να λάβουμε από το 2014 με το «Songs of Innocence», ενώ η προηγούμενη φορά ήταν τον Μάρτιο του 2009, τότε που κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ τους με τίτλο «No Line On The Horizon», εκεί που έβαλαν τα (χρυσά) χεράκια τους στην παραγωγή οι Μπράιν Ινο και Ντανιέλ Λανουά.

Γράφοντας περί… καρατιών, οι U2 έχουν πουλήσει, διεθνώς, περισσότερα από 140 εκατομμύρια αντίτυπα δίσκων, έχουν βάλει στο ιρλανδέζικο τσεπάκι τους 22 Βραβεία Γκράμι -περισσότερα από οποιοδήποτε άλλη μπάντα- ενώ το 2005 το συγκρότημα, χωρίς πολλά ταρατατζούμ, μπήκε στο «Rock and Roll Hall of Fame». Το περιοδικό Rolling Stone τούς έβαλε στο #22 της λίστας των 100 μεγαλύτερων καλλιτεχνών όλων των εποχών. Ισως η πιο μεγάλη αναγνώριση, σε ομαδικό και προσωπικό επίπεδο, έρχεται από τους αγώνες που έδωσαν υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ολοι στο συγκρότημα στάθηκαν δίπλα στη Διεθνή Αμνηστία, στην Καμπάνια του Ο.Η.Ε., ενώ και ο Μπόνο είχε τη δική του, με τίτλο «DATA» (Debt, AIDS, Trade in Africa). Αλλά, εννοείται, ότι για αυτές τις κινήσεις τους άκουσαν τα εξ αμάξης. Ναι, σωστά. Επειτα από τόσες πωλήσεις, είχαν ανάγκη να βοηθήσουν ανθρώπους σε όλον τον κόσμο για να τονώσουν την καριέρα τους. Αστειότητες.

Το θέμα, όμως, με το εν λόγω συγκρότημα, αυτό ήταν πάντα. Ή θα τους μισούσες για ό,τι είναι ή θα έλιωνες με τα τραγούδια τους, ως μουσική υπόκρουση στην καψούρα, στη «χυλόπιτα» ή στην ξέφρενη χαρά σου. Ή θα γούσταρες το πολιτικοποιημένο κομμάτι και τις απόψεις τους ή θα ξέρναγες θεωρώντας ότι είναι βαθύτατα υποκριτές. Βασικά, όμως, είναι αδύνατο να κάνεις σαν να μην υπάρχουν. Μπορεί να είναι τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο ή τα τελευταία τσογλάνια, αλλά το δεδομένο είναι ότι έμειναν μαζί για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Βασικά, μαζί σου.

Από όλη την πορεία του συγκροτήματος, έπειτα από όλα αυτά τα τραγούδια που έχω ακούσει και άλλα τόσα που έχω μεταδώσει από ραδιοφωνικές εκπομπές, το μυαλό σταματά σε ένα λάιβ τους. Οχι στο τελευταίο τους εδώ στην Αθήνα, πριν από έξι χρόνια, αλλά σε εκείνο του 1997, στη (Ξε)Σαλόνικα. «Epitelous… pezoume stin… Ellada. Anarotieme giati… perimename… toso poli», είχε πει ο Μπόνο προσπαθώντας να μιλήσει Ελληνικά λίγο πριν κλάψουμε με το «I still haven’t found what I’m looking for», που είχαν παίξει στο λιμάνι της τότε Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, υπό μια κίτρινη αψίδα στη σκηνή. Και έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε, μια ζωή ολόκληρη. Οσο μας φάνηκε σε όλους τους «χαμουτζήδες» το ταξίδι από την Αθήνα με τρένο μέχρι να φτάσουμε στη «συμπρωτεύουσα», που είχε στηθεί μια ατέλειωτη γιορτή.

Τα διπλά χρόνια πέρασαν από τότε που σχηματίστηκαν ως συγκρότημα, μια μουσική ζωή που πέρασε με αναμνήσεις, με ρίμες, με ρυθμούς που από παιδάκι σε έκαναν μεσήλικα. Μεγάλωσαν οι U2, μεγάλωσες κι εσύ μαζί τους – πάλιωσες όμορφα, θα έλεγε κάποιος που ψιλοφοβάται τις λέξεις. Γερνάς μαζί τους, αλλά μην τρελαίνεσαι, το θέμα είναι να συνεχίσεις να ψάχνεις, με την ίδια εφηβική τρέλα, αυτό που αποτελεί όνειρο ζωής για σένα, αυτό που δεν έχεις βρει ακόμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News