Ηταν «φτυστή» η Εθνική Ανδρών. Σαν να βλέπεις την «επίσημη αγαπημένη» σε μία μέτρια βραδιά της. Η Εθνική Νέων βρέθηκε να χάνει από την ανώτερη -σε ταλέντο- Λιθουανία με 15 πόντους διαφορά στο ημίωρο του αγώνα, και με 10 στις αρχές του τελευταίου δεκάλεπτου.

Πάνω που όλοι είχαν πιστέψει ότι οι ελπίδες για πρόκριση στους ημιτελικούς του Ευρωμπάσκετ U-20 είχαν σβήσει, οι μικροί διεθνείς μας πήραν τους αντιπάλους τους… αμπάριζα (76-72). Με «σκυλίσια» άμυνα, «ψυχή», έξυπνη τακτική, ομαδικότητα, προσωπικότητα. Με εκείνα, ακριβώς, τα χαρακτηριστικά που έχουν ανεβάσει την Ελλάδα στο Εβερεστ του παγκοσμίου μπάσκετ.

Λίγοι το περίμεναν, ότι αυτή η ομάδα που πήγε στην Κρήτη να παίξει χωρίς δύο βασικά της στελέχη -τον Παπαγιάννη και τον Κώστα Αντετοκούνμπο- θα έφτανε (αήττητη) στα παιχνίδια των μεταλλίων.

Εάν παρακολουθήσατε τα τελευταία λεπτά του αγώνα, θα έχετε αντιληφθεί το πώς και γιατί τα κατάφερε. Εάν όχι, δείτε τα στατιστικά του ματς (και του τουρνουά, γενικώς): οι ασίστ και τα κλεψίματα «φωνάζουν» ότι οι παίκτες αγωνίζονται ο ένας για τον άλλον, και όλοι μαζί για το σύνολο. Η Εθνική Νέων είναι μία ομάδα που «αρνείται να παραδοθεί».

Koniaris with THE play of the game!!! #FIBAU20Europe @HellenicBF pic.twitter.com/q2p5oUdr3y

— FIBA (@FIBA) July 20, 2017

Με μία, ακόμα, νίκη -το Σάββατο απέναντι στον κακό μας δαίμονα, την Ισπανία- αυτά τα παιδιά θα κρεμάσουν στον λαιμό τους το μετάλλιο που τόσο λαχταρούν. Μακάρι. Αλλά, την υπέρβασή τους την έχουν κάνει, ήδη. Ηρθαν «από το πουθενά», από την άκρη του πάγκου ομάδων της Α1 (ή από την εξορία της εξέδρας) και από τα παρκέ της Α2 που φιλοξενούν προθύμως δεκάδες βετεράνους του αθλήματος, αφήνοντας πολύ λίγο χώρο για τους φερέλπιδες πιτσιρικάδες. Και, σήμερα, φιγουράρουν ανάμεσα στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της ηλικίας τους. Μόνον οι ίδιοι ξέρουν, πόσο δύσκολοι είναι οι καιροί για τα ταλέντα. Ελάχιστοι σύλλογοι (στην Ελλάδα) τους εμπιστεύονται. Οταν διακυβεύονται Ευρωλίγκες, Πρωταθλήματα και Κύπελλα, play-offs, υποβιβασμοί και προβιβασμοί, οι πρόεδροι προτιμούν να ανοίξουν το πορτοφόλι τους σε έναν περαστικό ξένο, παρά να καλλιεργήσουν τα δικά τους φιντάνια. Για τον ελληνικό αθλητισμό, η υπομονή είναι μία άγνωστη λέξη.

Η ομάδα που τούτες τις μέρες θαυμάζουμε στο Ευρωμπάσκετ της Κρήτης είναι, κατά βάσιν, εκείνη η εφηβική που το 2015 είχε κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U-18 στον Βόλο. Πόσα από αυτά τα παιδιά έπαιξαν, εφέτος, σε υψηλό επίπεδο στους συλλόγους τους; Μόνον ο Αντώνης Κόνιαρης, στον ΠΑΟΚ. Ο παίκτης που εντυπωσιάζει περισσότερο από κάθε άλλον σε αυτό το τουρνουά των U-20, πέρα από τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο (που έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην Ευρώπη). Ο μικρός παρά λίγο να χαθεί, όταν -το 2016- αποδεσμεύθηκε από τον Παναθηναϊκό (θα το έχουν μετανιώσει…), ύστερα από έναν σοβαρό τραυματισμό. Ευτυχώς, στον ΠΑΟΚ πήρε αμέσως φανέλα βασικού και διέψευσε τις Κασσάνδρες. Επειτα από έναν χρόνο δουλειάς στα χέρια του Σούλη Μαρκόπουλου, αναδείχθηκε κορυφαίος νέος παίκτης της Α1 για το 2017 και επέστρεψε στις Εθνικές ομάδες καλύτερος από πριν.

Ολοι οι υπόλοιποι περίμεναν «πώς και πώς» αυτές τις δύο εβδομάδες, για να νιώσουν σημαντικοί. Ο Βασίλης Μουράτος, φοιτητής της Ιατρικής, είχε υπογράψει στον Ολυμπιακό πενταετές συμβόλαιο. Πάνω που άρχισε να «ξεπετάγεται», δόθηκε (πέρυσι) δανεικός στην Α2, στο Ψυχικό. Σήμερα, δεν ανήκει σε κάποιον σύλλογο. Ο Μιχάλης Λούντζης παίζει, στον Παναθηναϊκό, μόνο σε κάτι «τελειωμένα» ματς. Ο Βασίλης Χρηστίδης και ο Δημήτρης Φλιώνης (φοιτητής της Ιατρικής κι αυτός), βρήκαν κάποιους μικρούς ρόλους στο rotation του Αρη. Ο Διονύσης Σκουλίδας πήγε στην ΑΕΚ -με το μεγάλο παιδομάζωμα- αλλά δεν του δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Ο Νίκος Δίπλαρος και ο Διονύσης Τάταρης παραχωρήθηκαν, από τον Αρη, στους Μαχητές Δόξας Πεύκων. Ο Ιάκωβος Μιλεντίγιεβιτς, ο Γιάννης Αγραβάνης (μικρός αδελφός του Δημήτρη) και ο Θόδωρος Καρράς, προπονούνται (και παίζουν σπανίως) στον Δούκα.

Ακόμη και ο Χαραλαμπόπουλος -για τον οποίο όλοι συμφωνούσαν πως πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ευρωπαϊκού μπάσκετ από την εποχή που ήταν γυμνασιόπαις στο Αιγάλεω- δεν έχει παίξει, όσο θα έπρεπε, με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Εικοσάρισε, αλλά ακόμα θεωρείται… επένδυση για το μέλλον. Τώρα -λέει- θα δοθεί δανεικός στον ΠΑΟΚ. Οχι πως τον πήραν τα χρόνια (ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς ή ο Σπανούλης άρχισαν να… παίρνουν μπρος μετά τα 23 τους), αλλά τον έβλεπες -χθες- να ηγείται της μεγάλης αντεπίθεσης και -προ ημερών- να… κάνει πλάκα στα «θηρία» της Γερμανίας, και αναρωτιόσουν: πότε, επιτέλους, ο σύλλογός του θα δώσει στο παλικάρι την προσοχή που του αξίζει;

Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Ανδρών στο οποίο χορηγός είναι η Coca-Cola Τρία Έψιλον λειτουργούσε, κάποτε, ως talent show ανερχόμενων «αστέρων». Αλλά, καθώς η επιστήμη του σκάουτινγκ προοδεύει, και το NBA ή τα αμερικανικά κολέγια δεν δυσκολεύονται να εντοπίσουν τους Αντετοκούνμπο αυτού του Κόσμου προτού, καν, τους εκτιμήσουν στον τόπο τους, το ζητούμενο -πλέον- δεν είναι να βρεις το ταλέντο: είναι να το αξιοποιήσεις σωστά, ώστε να εξελιχθεί και να μη μείνει τέτοιο. Διότι, σε κάθε Σλούκα, Παππά, Παπανικολάου ή Μάντζαρη, οι οποίοι οκτώ χρόνια μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Νέων αντάμωσαν -εφέτος- στην Εθνική Ανδρών, αντιστοιχούν δεκάδες παραδείγματα παιδιών που «έλαμψαν» στις μικρές Εθνικές, κι έπειτα χάθηκαν στη μετριότητα.

Η προπόνηση υπό τις οδηγίες ενός κόουτς – δασκάλου, όπως ο Τσάβι Πασκουάλ, ή δίπλα σε «ιερά τέρατα» του μπάσκετ, όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, είναι -από μόνη της- ένα πολύτιμο μάθημα. Ο μαθητής, όμως, χρειάζεται και την πρακτική του εξάσκηση. Ο Πρίντεζης και ο Σλούκας, στις προπονήσεις του Ολυμπιακού έμαθαν. Αλλά, η «εκτόξευσή» τους άρχισε όταν έπαιξαν (ως δανεικοί) στην Ολύμπια και στον Αρη. Ο Κόνιαρης, τον Διαμαντίδη «αντέγραφε», στα δύο χρόνια που βρισκόταν δίπλα του, όμως αυτό που τον κάνει -σήμερα- να ξεχωρίζει από τους συνομήλικούς του είναι η εμπειρία που απέκτησε παίζοντας στον ΠΑΟΚ. Ο εκπληκτικός τρόπος με τον οποίο αμύνεται, οφείλεται στο ότι έχει συνηθίσει να μαρκάρει αντιπάλους δέκα χρόνια μεγαλύτερους, στην Basket League και στην Ευρώπη. Ο Ντίνος Μήτογλου και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ μπορεί να μην είναι φοβερά ταλέντα. Αλλά, παίζοντας ως βασικοί σε αμερικανικά κολέγια, έφτασαν στην αυλή του ΝΒΑ (και στην Εθνική Ανδρών) σε πολύ νεαρή ηλικία.

Τα κοπέλια του Ευρωμπάσκετ της Κρήτης παίζουν ωραίο, σύγχρονο, αποτελεσματικό και -πρωτίστως- «ελληνικό» μπάσκετ. Είτε πάρουν μετάλλιο είτε όχι, το τεστ το πέρασαν με επιτυχία: είναι οι άξιοι διάδοχοι του Πρίντεζη, του Μπουρούση, του Καλάθη, του Σλούκα, του Μπόγρη. Είναι το μέλλον της Εθνικής Ανδρών. Κι αυτό το μέλλον θα είναι πολύ κοντινό, εάν ο Μπερτομέου (της Euroleague) και ο Μπάουμαν (της FIBA) δεν καταφέρουν να «τα βρουν». Τον Νοέμβριο, κι όλας, θα έχουν γίνει οι άντρες που θα πολεμήσουν για το ελληνικό μπάσκετ στους προκριματικούς του Παγκοσμίου της Κίνας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News