Ως μαθητής, ο Μάικλ Κέιν, γιος μιας καθαρίστριας και ενός χαμάλη της ψαραγοράς, διδάχθηκε επανειλημμένα να σέβεται τους «καλύτερούς» του. Χρειάστηκε η κοινωνική επανάσταση της δεκαετίας του 1960, θυμάται, για να καταλάβει ότι μια τέτοια ιεραρχία δεν υπήρχε. «Εχω γνωρίσει πολλούς ίσους μου από τότε. Αλλά δεν είναι καλύτεροι» λέει στον Observer  με αφορμή την πρεμιέρα στη Βρετανία του ντοκιμαντέρ «Η γενιά μου» του οποίου παραγωγός είναι ο ίδιος.

«Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν πολλές νέες μουσικές και σπουδαίοι ηθοποιοί, καθώς και βιβλία και σκηνοθέτες και οι χοροί σε ντίσκο. Αλλά ήταν πολύ περισσότερο από αυτό: ήταν μια αλλαγή στην κοινωνική ζωή των νέων» εξηγεί. Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία της πολιτιστικής αναταραχής της εποχής των «swinging 60s» μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις με σταρ όπως ο Πολ ΜακΚάρντνεϊ, η Τουίνγκι, η Μάριαν Φέιθφουλ, ο Ντέιβιντ Μπέλεϊ. Ολοι τους είναι επιζώντες μιας εποχής που εξερεύνησε τα άκρα, καθώς και βετεράνοι μιας μεγάλης καλλιτεχνικής έκρηξης.

Ο Κέιν λέει ότι το κύριο κίνητρό του για την παραγωγή της ταινίας είναι να δείξει στο σύγχρονο κοινό με ποιον τρόπο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βρετανία άρχισε να προσφέρει ευκαιρίες εξέλιξης στους νέους κατώτερων τάξεων.«Υπήρχε πολύς σνομπισμός. Ήταν απαίσιο. Υπάρχει πολύς και τώρα, αλλά δεν μπορεί πραγματικά να βλάψει κανέναν, γιατί δεν δίνουμε δεκάρα πια» αναφέρει. «Γεννηθήκαμε την εποχή της Μεγάλης Υφεσης και στη συνέχεια ήρθε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Επί χρόνια περιμέναμε κάθε μέρα το τηλεγράφημα που θα έλεγε ότι ο μπαμπάς μας ήταν νεκρός. Τότε με έστειλαν στην Κορέα ως έφηβο, στον 38ο παράλληλο, και στο Βερολίνο κατά τη διάρκεια της συμμαχικής κατοχής».

«Μετά από όλα αυτά βέβαια σκεφτήκαμε: “Και τώρα, ας διασκεδάσουμε!”. Στην αρχή όμως, δεν είχαμε να πάμε πουθενά. Θα μπορούσαμε να πάμε σε μια ταβέρνα, αλλά δεν μπορούσαμε να πάμε σε ένα εστιατόριο επειδή έπρεπε να φοράμε κοστούμι και γραβάτα και οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά. Επίσης έπρεπε να είσαι 18 ετών για να μπεις σε παμπ. Αυτό λοιπόν που συνέβη τη δεκαετία του ’60 ήταν ένα ξέσπασμα».

Γεννημένος το 1934 ως Μόρις Μικλγουάιτ στο νότιο Λονδίνο, ο Κέιν άλλαξε το όνομά του όταν  είδε την ταινία του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ «Η ανταρσία του Κέιν». «Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός γιατί σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ καλύτερο από το να εργάζομαι σε ένα εργοστάσιο, όπως έκανα εκείνη την εποχή. Απλά έθεσα ως στόχο να το κάνω,  και ποτέ δεν περίμενα χρήματα ή οποιαδήποτε φήμη».

Η έκρηξη των 60s είχε κάνει τη δουλειά της.

Φωτό: Ξέφρενα 60s, Σίρλεϊ Μπάσεϊ, Μάικλ Κέιν και Εντίνα Ρόνεϊ το γλεντάνε Πηγή: Photo by Larry Ellis/Daily Express/Hulton Archive/Getty Images

Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα δεν αποτελούσαν ποτέ προτεραιότητα των Παλαιστινίων στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Αλλά να που κάτι αλλάζει, γράφει το Nation. Από τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν υπεγράφη η πρώτη συμφωνία, ένας αυξανόμενος αριθμός παλαιστινίων εργαζομένων που απασχολούνται στις βιομηχανικές ζώνες οι οποίες δημιουργούνται πίσω από τους ισραηλινούς οικισμούς, απευθύνονται σε οργανώσεις προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η ιστορία του Χατέμ Αμπού Ζιαντέχ, μηχανικού στη βιομηχανική ζώνη Μισόρ Αντουμίμ, είναι εμβληματική. Όταν προσχώρησε στο συνδικάτο το 2014, ο εργοδότης του τον απέλυσε. Δεδομένου όμως ότι ένας νόμος του 2007 εξομοιώνει τους οικισμούς με το Ισραήλ (αν και είναι παράνομοι βάσει του διεθνούς δικαίου), η προστασία των εργαζομένων πρέπει να είναι η ίδια.

Υποστηριζόμενος από το WAC-MAAN, ένα μικρό ανεξάρτητο συνδικαλιστικό σωματείο του Ισραήλ που αντιτίθεται ισραηλινή κατοχή,  ο Χατέμ επαναπροσλήφθηκε, 21 μήνες μετά, με δικαστική απόφαση.

Το γεγονός έχει προκαλέσει συζητήσεις σχετικά με την είσοδο των Παλαιστινίων στα ισραηλινά συνδικάτα. Η Παλαιστινιακή Αρχή αντιτίθεται σθεναρά καθώς θεωρεί ότι η πρακτική αυτή δημιουργεί ντε φάκτο καταστάσεις. Αλλά πριν από λίγες εβδομάδες, περίπου είκοσι παλαιστίνιοι ξυλουργοί αποφάσισαν να ενταχθούν στο WAC-MAAN ούτως ή άλλως. «Τουλάχιστον για τους εργαζόμενους δημιουργήθηκε μια σωσίβια λέμβος»,  συμπεραίνει το Nation.

Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι η ζωή δίνει πάντα τις δικές της λύσεις.

Φωτό: Και συνδικάτο και πολλά ακόμη χρειάζονται. Πηγή: Reuters/Amir Cohen

«Το πιο επικίνδυνο πράγμα είναι να πιστέψουμε ότι αν του δώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο, το κράτος μας θα μπορέσει  να αυτο-μεταρρυθμιστεί». Έτσι ξεκινάει το άρθρο της Boston Globe που υπογράφει ο Ντέιβιντ Σκάρφενμπεργκ με θέμα τη μεταρρύθμιση του αμερικανικού Συντάγματος. Το Σεπτέμβριο, γράφει η εφημερίδα, πραγματοποιήθηκε συνάντηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος στην Αριζόνα, η πρώτη μετά το 1787 και συμμετείχαν  εκπρόσωποι από 22 πολιτείες. Οι εκπρόσωποι έθεσαν στο στόχαστρό τους το Κογκρέσο, χαρακτηρίζοντάς το «μεθυσμένο με την εξουσία».

Μεταξύ των σημείων που εξετάστηκαν ήταν κάποια αιτήματα ενός αιώνα, όπως του Οχάιο, αλλά και πιο σύγχρονα, όπως η πρόταση για τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και μια πραγματικά ριζική αναθεώρηση του εκλογικού συστήματος, που υποστηρίζεται από την ανεξάρτητη ομάδα FairVote. Υπάρχουν επίσης εκείνοι που απαιτούν μια ισχυρή μείωση της εξουσίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και μικρότερη θητεία για τα μέλη του Κογκρέσου.

Όλοι μαζί οι υπερασπιστές της συνταγματικής μεταρρύθμισης θα ήθελαν να καταλήξουν σε μια δέσμη προτάσεων μέχρι την προσεχή 4η Ιουλίου, επέτειο της αμερικανικής ανεξαρτησίας. «Αν τα καταφέρουν, αντιτείνουν οι επικριτές, τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι καταστροφικά». Κι αυτό επειδή υποτίθεται ότι η κατάληξη θα μπορούσε να είναι η συνολική αμφισβήτηση του Συντάγματος – ακόμη και των διατάξεων για τις θεμελιώδεις συνταγματικές ελευθερίες που τώρα τελευταία δεν αισθάνονται και πολύ καλά δημοσκοπικά. Θα μπορούσε να απαγορευτεί το κάψιμο της σημαίας; Να θεσμοθετηθεί η μη απόδοση ιθαγένειας στους μουσουλμάνους που γεννιούνται στις ΗΠΑ;

Αλλά οι αισιόδοξοι, τόσο στη Δεξιά όσο στην Αριστερά, δεν πιστεύουν ότι συντρέχουν λόγοι ανησυχίας. Ο πραγματικός κίνδυνος, εξηγούν οι υποστηρικτές της αλλαγής, δεν είναι η σύγκληση μιας συνέλευσης για την συνταγματική αναθεώρηση. «Αντίθετα, κίνδυνο αποτελεί η προσκόλληση σε ένα μια συνταγματική χάρτα 230 ετών που δεν είναι πλέον κατάλληλη»  για τη σύγχρονη κοινωνία. Η συνταγματική συνθήκη, εξηγούν οι νομικοί, παραμένει το τελευταίο βήμα για να γίνουν οι αλλαγές που χρειάζεται η χώρα.

Φωτό: Το νέο θα το χτυπήσουν στον υπολογιστή. Πηγή: Shuttestock

Είναι μια από τις πιο γνωστές εταιρίες παραγωγής εξαρτημάτων για τις πιο γνωστές μάρκες υπολογιστών στην Κίνα. Και κατηγορείται για παράνομη εκμετάλλευση  φοιτητών: Η Quanta Computer – η οποία έχει συμβάσεις με τις Hewlett-Packard, Sony, Acer και Apple – ανάγκαζε νέους ασκούμενους και εκπαιδευόμενους από κινεζικά πανεπιστήμια και κολέγια σε εργασία 12 ωρών ή και περισσότερο.

Αυτά αναφέρει ο Guardian, επικαλούμενος ένα σκάνδαλο που εν μέρει είχε αποκαλύψει η Wall Street Journal στα τέλη Σεπτεμβρίου, όταν δόθηκαν στη δημοσιότητα η έρευνα μιας ΜΚΟ του Χονγκ Κονγκ για τους φοιτητές που συμμετέχουν στην παραγωγή του Apple Watch 3 στην Quanta. «Πρόκειται για καταναγκαστική εργασία», καταγγέλλουν οι υπερασπιστές των πολιτικών δικαιωμάτων στην Κίνα. Η Quanta είναι μέλος ενός ομίλου με έδρα την Ταϊβάν, διαθέτει τρία εργοστάσια στην  Κίνα (Σαγκάη,  Τσανγκσού και Τσονγκκίνγκ) και παρέχει στις 10 πρώτες εταιρείες του κλάδου το ένα τρίτο όλων των φορητών υπολογιστών που πωλούνται στον κόσμο.

Η πρακτική των τριών μηνών για τους Κινέζους φοιτητές «παρέχει μια σταθερή ροή φθηνού εργατικού δυναμικού» αναφέρεται ακόμη. Παρά το γεγονός ότι η κινεζική νομοθεσία προβλέπει ότι οι ασκούμενοι μπορούν να καλύψουν μόνο το 10% του εργατικού δυναμικού, στο εργοστάσιο της Quanta στο Τσονγκκίνγκ  «πάνω από το 60% των εργαζομένων ήταν φοιτητές». Η μεταφορά φοιτητών στο εργοστάσιο εξυπηρετεί επίσης τα πανεπιστήμια να «ελευθερώσουν» τα αμφιθέατρα και τους κοιτώνες για να κάνουν χώρο για άλλους φοιτητές κάθε εξάμηνο.

Πάλι καλά που δεν τους στέλνουν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας του Μάο.

Φωτό: Μπορεί να το συναρμολόγησε ο ίδιος και να μην το ξέρει. Πηγή: The Guardian/Rex /Ossi Lehtonen