Δεν παντρεύτηκαν για να χωρίσουν, αλλά προέκυψε. Και τώρα, μένουν με το παιδί ή τα παιδιά τους και παλεύουν καθημερινά, μόνες τους. Τους βγάζω το καπέλο…

Δεν είναι ούτε οι πρώτες ούτε οι τελευταίες. Στον γάμο τους -στο δημαρχείο ή στην εκκλησία- έλαμπαν. Το φόρεμα ή το νυφικό τους, όσο και να λαμπύριζε, δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τη λάμψη στα μάτια τους. Κάποιες είχαν κατακλυστεί από την ορμόνη «νυφουλίνη» -αποφεύγοντας το κλασικό «ράφι»- κάποιες άλλες παντρεύτηκαν συνειδητά, επειδή ήταν ερωτευμένες. Κάποιες άλλες επειδή, προ γάμου, «παγιδεύτηκαν» αποκλειστικά στην εικόνα του μετέπειτα συζύγου τους. Ο οποίος, όμως, φευ, χάθηκε κάτω από στρώματα λίπους -βασικά όχι αποκλειστικά στο κορμί του, αλλά στο μυαλό του. «Άραξε». Μιλάμε για ακριβώς τον ίδιο τύπο που είχε πει το κινηματογραφικό «θα κάνω τα πάντα για σένα» και, όπως έδειξε το αφήγημα, δεν έκανε ούτε τα μισά – τα υπόλοιπα αρνείται ότι τα είπε. Γι’ αυτό και, πλέον, οι γυναίκες εκείνες δεν πιστεύουν τίποτα σχετικό, τους έρχεται αναγούλα όταν ακούν οποιαδήποτε υπόσχεση, από οποιοδήποτε στόμα.

Αλλά τώρα πια, έχουν χωρίσει και έχουν πιο σοβαρά ζητήματα να λύσουν, ο γρίφος της ζωής τους, της καθημερινότητάς τους, των ιδίων και των παιδιών τους, είναι πιο δύσκολος να λυθεί από το αν ευσταθούν τα λόγια που ακούνε γύρω τους. Βλέπεις, έχουν να κάνουν τα πάντα ολομόναχες. Πρέπει να διαβάσουν τα παιδιά, να τους μαγειρέψουν, να τα πάνε σχολείο και να τρέχουν σαν παλαβές να τα πάρουν, να τα οδηγήσουν σε πάρτι, στις δραστηριότητες που έχουν (ξένες γλώσσες, σπορ, χορούς, ζωγραφικές κ.λπ.). Πρέπει να παίξουν μαζί τους, να γελάσουν, να διδάξουν αρχές κι αξίες, να συμπαρασταθούν σε κάθε πρόβλημά τους – από τσακωμούς με συμμαθητές, μέχρι ασθένειες. Να καλύψουν το κενό του απουσιάζοντα πατέρα που δεν είναι παρών κάθε μέρα, αλλά κάποιες μέρες της εβδομάδας ή κάποια Σαββατοκύριακα. Οι ίδιες γυναίκες ξεχνούν, βάσει των συνθηκών, ότι έχουν ζωή, έχουν προσωπικές ανάγκες, ότι θέλουν να ερωτευτούν ξανά, να στήσουν τη ζωή τους από την αρχή. Πιθανώς να σκέφτονται κι ότι κανείς δεν θέλει να ζήσει μαζί με εκείνες και τα παιδιά τους – ένα σεξ κι «αντίο». Αυτός ο κατάλογος με τα «πρέπει» και «δεν πρέπει» της ζωής τους δεν έχει τέλος. Οι χωρισμένες, όμως, δεν πρέπει να είναι μισές, ο χωρισμός τις πολλαπλασιάζει, τις κάνει «διπλές» γυναίκες, αφού έχουν δυο ρόλους να υποδυθούν: Είναι μάνες και πατέρες.  

Προφανώς και υπάρχουν και εκείνες που έχουν πεθάνει οι σύζυγοί τους και έμειναν αναγκαστικά μόνες τους. Προφανώς και υπάρχουν και εκείνες που έχουν πεθάνει οι γάμοι τους, αλλά δεν μπορούν να χωρίσουν – για διάφορους λόγους. Είναι εκείνες που σκέφτονται το παρακάτω της ζωής τους και το φιλτράρουν μέσα από τις πρακτικές δυσκολίες που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και τους φαίνεται «βουνό». Είναι παντρεμένες, αλλά βασικά -μη γελιέσαι- κι εκείνες χωρισμένες είναι. Οι οποίες, διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, ίσως και να τρόμαξαν από τη σκληρή πραγματικότητα των χωρισμένων γυναικών και να οχυρώθηκαν περισσότερο πίσω από τον «λευκό» γάμο τους, από τη βολεμένη ζωούλα τους. Αλλά κι εκείνες, ουσιαστικά, χωρισμένες είναι, διάολε.

Στις τυπικά και πραγματικά χωρισμένες μάνες, όμως, αξίζει να αποδοθεί κάθε τιμή.

Χωρισμένες μάνες, κουράγιο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News