Χθες γνώρισα έναν Βρετανό στρατιώτη καθ’ οδόν για το Αφγανιστάν. Τρώγαμε και πίναμε στο σπίτι μιας Αγγλίδας φίλης (που διαμένει χρόνια στην Ελλάδα με τον Έλληνα σύζυγό της) και όταν μπήκε μέσα όλοι παγώσαμε. Ήταν πολύ νέος. Πολύ χαμογελαστός κάτω από το πηλήκιο του. Υπερβολικά ατσαλάκωτος μέσα στη στολή του. Είχε έρθει με ολιγοήμερη άδεια στην Αθήνα και ήθελε να επιδείξει τα μπεζ-μπορντό χρώματα της πατρίδας του στους πρώην συμμαθητές του σε ένα από τα αγγλικά σχολεία που λειτουργούν στη χώρα μας.

Του μίλησα λίγο. Μόλις είχε κλείσει τα 18. Οπλίτης με διετή ήδη υπηρεσία στον βρετανικό στρατό. Περίμενε να εγκριθεί η αίτηση του για να μετατεθεί στο Αφγανιστάν. Γιατί; τον ρώτησα. «Part of the job», μου απάντησε. Και, βέβαια, τα χρήματα. Πληρώνονται πολύ καλά οι στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Δεν φοβάται μήπως σκοτωθεί; «Part of the job», μού απάντησε ξανά. (Από το 2001 έχουν σκοτωθεί 244 Βρετανοί στρατιώτες στο Αφγανιστάν – περισσότεροι από ότι στο Ιράκ.)

Δεν θέλησα να τον εμπλέξω σε μία συζήτηση για το άδικο κάθε πολέμου. Η Πολυεθνική Δύναμη στο Αφγανιστάν (ISAF) διαθέτει νομιμοποίηση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ –σε αντίθεση με τον πόλεμο στο Ιράκ. Οι Ταλιμπάν εξόντωναν και θα εξοντώνουν χιλιάδες Αφγανούς συμπατριώτες τους ακόμη και εάν οι δυτικοί αποχωρήσουν αύριο το πρωί. Καταδικασμένος λαός. Ένας πόλεμος που μοιάζει να μην έχει τέλος και ένας λαός που δείχνει να μην έχει μέλλον.

Δεν του είπα τίποτα από όλα αυτά. Κράτησα όμως το χαμόγελο του. Και ρώτησα τους 18χρονους φίλους του να μάθω πώς ένα νέο αγόρι που κατοικεί στην ειρηνόφιλη Ελλάδα και φοιτά σε ένα πανάκριβο αγγλικό σχολείο (στο ίδιο που όλο και πιο πολλοί Αθηναίοι συμπολίτες μας στέλνουν τα δικά τους παιδιά από έναν ιδιότυπο σνομπισμό για την παιδεία που παρέχεται στα ελληνικά ιδιωτικά σχολεία) αποφασίζει να καταταγεί στα 16 του και να ακολουθήσει ένα από τα πιο σκληρά συστήματα στρατιωτικής εκπαίδευσης μακριά από το σπίτι του.

Έμαθα λοιπόν την ιστορία του. Ήταν καλός μαθητής –όχι άριστος. Ο πατέρας του, Εγγλέζος, εργαζόταν για χρόνια σε μία πολυεθνική εταιρεία στην Ελλάδα που, ως μέρος των παροχών, αναλάμβανε τα δίδακτρα των δύο γιών του. Απολύθηκε. Η οικονομική πίεση στο σπίτι κατέστη αφόρητη. Ο μικρός είδε τον στρατό ως διέξοδο. Θα σπούδαζε τεχνικό επάγγελμα, θα πληρωνόταν καλά, δεν θα ήταν βάρος στους γονείς του. Οι συμμαθητές του απόρρησαν. «Ήταν φυσιολογικός,» μου τόνισαν, απαντώντας σε αυτό που από ευγένεια δεν είχα τολμήσει να τους ρωτήσω. «Δεν είχε τρέλλα με τα όπλα κλπ.»

Δύο χρόνια μετά φορούσε την στολή του σε πάρτι χριστουγεννιάτικο. Με εγγλέζικη υπερηφάνεια. «Rule, Britannia! rule the waves: Britons never will be slaves. »

Και εγώ σκέφτηκα τα δικά μας παιδιά. Που φοιτούν στα ίδια ακριβά σχολεία και οι Έλληνες γονείς τους πληρώνουν δεύτερα δίδακτρα σε ιδιαίτερα για να εξασφαλίσουν (πληρωμένη) θέση σε καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ή τα άλλα –τα λιγότερα προνομιούχα – που μπαίνουν στα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα με την βάση του 10 και οι γονείς τους τα σπουδάζουν μέχρι τα 25 τους (ξε)πουλώντας ό,τι έχουν.

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη «Καθημερινή», η Ελλάδα διαθέτει τους περισσότερους φοιτητές στην Ευρώπη, αναλογικά με το πληθυσμιακό της μέγεθος, και αυτό το ρεκόρ ισχύει τόσο για τα ελληνικά ΑΕΙ όσο και για τα ευρωπαϊκά, καθώς η χώρα μας παραμένει ο μεγαλύτερος «εξαγωγέας» φοιτητών στην Ευρώπη.

Η συνέχεια είναι γνωστή. «Παιδιά» που ποτέ δεν βρίσκουν την δουλειά που ονειρεύονται. Που παραμένουν στο πατρικό μέχρι τα 30, άνεργοι και δυστυχισμένοι. Ή άλλη παραλυτική όψη της αγίας ελληνικής οικογένειας. Ο στρατός και το Αφγανιστάν ξυπνούν και τα δικά μου αρνητικά αντανακλαστικά. Αλλά ο νεαρός στρατιώτης έμοιαζε χαρούμενος. Είχε αναλάβει την ευθύνη της ζωής του από τα 16 του και αυτό είναι κάτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News