Η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού ανέδειξε την ακόρεστη βουλιμία (μέρους) του ελληνικού κοινού για τη «μυθοπλασία» σαν παρηγοριά στις ζοφερές συνθήκες και σαν άμυνα στη ρεαλιστική σκέψη. Και μιας και το στοιχειώδες επίπεδο αναφοράς ήταν το στοματικό και το επείγον του θέματος η «ανάλωση», οι δύο τάσεις που εκδηλώθηκαν θα μπορούσαν να συνοψισθούν σε δύο φράσεις:  «Ταΐστε μας ήρωες!», «Φάτε τους ήρωες!».

Η πρώτη, εκφράζει αυτούς που (ταυτιζόμενοι ή κριτικά σκεπτόμενοι), επιμένουν στο να «αναλύουν» και να μυθοπλάθουν τον Ρωμανό και το φαινόμενο της εξεγερμένης αναρχικής ένοπλης πάλης που αντιπροσωπεύει, μέσα από ένα ρομαντικό ιδεαλιστικό πρίσμα. Ο νέος ήρωας είναι μια νέα «ιερή τροφή», που σαν «αντίδωρο» πρέπει να λαμβάνεται για να επενεργεί μέσα στο άτομο και στην κοινωνία συμβολικά και φαντασιωσικά. Γιατί βέβαια δεν νομίζω ότι κανένας (εκτός από τους πολύ διαταραγμένους) «υποστηρικτές» του ελπίζει να «φάει» αυτός ή, πιο πολύ, το παιδί του αυτήν την τροφή στην πραγματικότητα, να την ενσαρκώσει και να την πραγματώσει.

Απέναντι στον μύθο αυτής της «ιερής τροφής», ακριβώς με την ίδια ρομαντική ιδεαλιστική φαντασιωσική διαδρομή αλλά με άλλη κατάληξη, έρχεται η θέση «Φάτε τους ήρωες!». Αποτελούν τροφή μιασματική, μολυσματική, δηλητηριώδη και επιδημική. Ο θάνατός τους (που εκφράσθηκε από σκέψεις υποτίμησης μέχρι την έκφραση ωμών ευχών θανάτου) θα αποτελέσει το απαραίτητο «νέο παράδειγμα». Δεν ξέρω αν μόνο εγώ νομίζω ότι το άκουσα (μπορεί να έχω ακουστικές παραισθήσεις!), αλλά κάτω από αυτές τις χυδαιότητες («ας πεθάνει αν το θέλει», «να εφαρμοσθεί ο νόμος μέχρι το τέλος») δεν διακινείται η πρόθεση κάποιων για την επαναφορά της θανατικής ποινής στη χώρα μας; Ο κίνδυνος θεωρώ ότι είναι υπαρκτός για όλες τις κοινωνίες αν υπερσυντηρητικοποιηθούν και αποκτήσουν αυταρχικές κυβερνήσεις.

Βέβαια και οι δύο τάσεις κατά τη γνώμη μου έτειναν, ελπίζω ασυνείδητα (γιατί αν σκεφτώ ότι συνειδητά ώθησαν προς εκεί την κατάσταση δεν θα ξέρω πια τι να σκεφθώ γι' αυτήν τη χώρα) στον θάνατο του Ρωμανού. Ακούγεται κυνικό αλλά είναι απλό: «Καλύτερος ήρωας, ο νεκρός ήρωας!». «Καλύτερος εχθρός, ο νεκρός εχθρός!».

Πόσο μάλλον όταν ο εχθρός ή ήρωας είναι ένας «Μικρός Ήρωας»! Για τους «υποστηρικτές» εγγυάται τη μυθοπλασία του αενάως επανερχομένου εφήβου (αφού δεν ολοκλήρωσε την ψυχοσεξουαλική του εξέλιξη) Superboy, Supergirl, Γιώργος Θαλάσσης, για τους «τιμωρούς» το δικαίωμα στην παιδοκτονία όταν το παιδί Οιδίπους ή η έφηβη Αντιγόνη εκτιμώνται ως φονείς του πατέρα ή του κράτους. Προσεγγίσεις βέβαια που και οι δυο μάς βγάζουν έξω από το πλαίσιο της ιστορικής, διαλεκτικής και ταξικής ανάγνωσης της κοινωνίας και μας διολισθαίνουν σε άκρατο ιδεαλισμό. Στον χώρο αυτόν, ο μεγάλος όγκος της επιχειρηματολογίας γύρω από τον Ρωμανό αναπτύχθηκε με άξονα το συγκρουσιακό φαντασιωσιακό δίπολο του δικαιώματος του «παιδιού» στη θετική εξέλιξή του (χάρη στην εκπαίδευση των ενστίκτων του μάλιστα μέσα από το ισχυρά ιδεολογοποιημένο πρόταγμα της Παιδείας!), και στο δικαίωμα του πατριαρχικού αυταρχικού κράτους να θανατώνει από τα σπάργανα ό,τι το απειλεί θεμελιακά (στη συγκεκριμένη βέβαια περίπτωση μόνο φαντασιωσικά). Όλες οι αναφορές στον Ρωμανό ήταν «το παιδί», ενώ χάθηκε από τα μάτια η πραγματική του υπόσταση ως νεαρού ενήλικα!

Γιατί άραγε;

– γιατί όλοι μας έχουμε μέσα μας ζωντανό το μικρό παιδί το οποίο υπήρξαμε και το οποίο αποτελεί την πηγή της παντοδυναμίας μας αφού, έστω και για λίγο, His Majesty the Baby πίστεψε ότι τα πράγματα μπορεί να γίνονται όπως τα επιθυμεί! Αυτό είναι για όλη μας τη ζωή ο θεματοφύλακας της «αρχής» ότι τα πράγματα θα συμβούν κατά την επιθυμία μας, είτε ερωτική είτε επιθετική, και σε απόλυτο βαθμό. Αυτό μας παρηγορεί μέσα στα όνειρά μας, στη φαντασία μας, στη φανφαρολογία μας και στη δημιουργία μας όταν μεγαλώνοντας υποχρεωνόμαστε στην απαραίτητη «αρχή» της πραγματικότητας που συχνά είναι περιοριστική, ευνουχιστική και δυστυχώς σε κοινωνίες με βαθιά κρίση, όπως η δική μας, για πολλούς εφήβους και νεαρούς ενήλικες ακρωτηριαστική. Γι' αυτό κάθε θάνατος παιδιού μέσα στην πραγματικότητα (από αρρώστια, από φόνο, από πόλεμο) μάς είναι -όπως οφείλει- απαράδεκτο έγκλημα.

– γιατί στο συλλογικό ασυνείδητο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας έχουμε την ενοχή από τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, «το παιδί» που, όσοι ενήλικες είμαστε ικανοί για την ανάληψη της ευθύνης μας για την πορεία της χώρας μας, «σκοτώσαμε». Δεν θα θέλαμε με τίποτε να επαναληφθεί μια παιδοκτονία και μάλιστα άμεσα συνδεδεμένη με αυτή του Αλέξη Γρηγορόπουλου, έστω και αν κάποιοι «έπαιξαν» δυνατά και, κατά τη γνώμη μου, ανήθικα αυτό το χαρτί.

Γιατί ο αμοραλισμός και ο κυνισμός δεν έλειψαν. Όπως δεν λείπουν μες στις οικογένειες όταν δύο σε σύγκρουση γονείς διαστροφικά χρησιμοποιούν τις παντοδυναμικές και καταστροφικές τάσεις του παιδιού και «το στέλνουν» στη θέση του «τίποτα» ή στη θέση του «παν». Ευτυχώς, όταν το πράγμα έφθασε στο όριο του πραγματικού, όταν φάνηκε ο κίνδυνος να βρεθούμε με έναν ακόμη νεκρό Μικρό Ήρωα, που θα ήταν μήτρα μίσους, φόνων και θυσιών, κυβέρνηση και αντιπολίτευση «συναίνεσαν». Και όταν οι γονείς συναινούν αποφασιστικά, τότε και το παιδί «συναινεί». Όπως και συνέβη!

Θεωρώ τη συλλογική λειτουργία της Βουλής σε αυτό το θέμα ως μία, ελπίζω όχι η μοναδική, πράξη συναίνεσης για την αποφυγή χειρότερων δεινών. Έτσι θα τιτλοφορούσα και την είδηση ως Νίκη της Συναίνεσης και όχι ως Νίκη του Ρωμανού, όπως την τιτλοφόρησαν διάφορα ΜΜΕ θυσιάζοντας στον βωμό της μυθοπλασίας και του λαϊκισμού.

Το αισιόδοξό μου κομμάτι θέλει να πιστεύει ότι τα κόμματα συναίνεσαν με βάση την αρχή της λογικής, του «καλού» και του συλλογικού συμφέροντος. Το απαισιόδοξό μου, θεωρεί ότι εκτίμησαν ότι θα φορτώνονταν το πολιτικό βάρος του νέου νεκρού Μικρού Ήρωα ενώ το πολιτικό κέρδος θα το είχαν μη ελεγχόμενες από αυτά εξτρεμιστικές δυνάμεις στα άκρα τους.
 
Και ο Ρωμανός; Ελπίζω να μην κατακλυστεί από τη σαγήνη του να γίνεσαι celebrity με κάθε μέσον και να αντιληφθεί ότι ο πολιτικός λόγος, γιατί σε αυτόν οφείλει τη ζωή του, είναι ισχυρότερος από τον λόγο της βίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News