Στην αρχή νόμισα ότι ο Καμμένος είχε φέρει και χορωδία στην πλατεία Συντάγματος. Διότι μετά την κατάθεση στεφάνου απ’ τον Ολάντ και την Μασσαλιώτιδα, άκουσα ξάφνου κάποιους να τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο παράλληλα με τη μουσική της μπάντας. Καρφώθηκα στην τηλεόραση, προσπαθώντας να διακρίνω τους χορωδούς πίσω από τα ακίνητα κοντινά πλάνα του Τσίπρα και του Ολάντ. Τίποτα. Μόνο κάτι θολοί ευέλπιδες στο βάθος παρουσίαζαν όπλα. Λέω, «την έχουν κρυμμένη σε καμιά γωνιά τη χορωδία και δεν την πιάνει το πεντακάμερο της ΕΡΤ».

Όμως το επόμενο δευτερόλεπτο, κάτι άρχισε να ενοχλεί το αυτί μου. Δεν διέκρινα καμία απολύτως μουσικότητα ή αρμονία στους αόρατους επαγγελματίες τραγουδιστές. Τουναντίον, μάλλον με άγαρμπες γαϊδουροφωνάρες έμοιαζε η ερμηνεία τους. Λέω, «θα έχει κόσμο γύρω-γύρω που παρακολουθεί την κατάθεση κι από την πολλή έξαψη άρχισαν αυθορμήτως να τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο. Μωρέ μπράβο!» Η στιγμιαία αυτή πεποίθηση μου ενισχύθηκε έτι περαιτέρω από το γεγονός ότι όσο προχωρούσε ο εθνικός ύμνος, τόσο οι τραγουδιστάδες είχαν αρχίσει να μένουν πίσω από τη μπάντα. Όπως γίνεται στα γήπεδα στις ενάρξεις των αγώνων της εθνικής, που όταν η μουσική έχει φτάσει στο «και σαν πρώτα ανδρειωμένη», η εξέδρα βρίσκεται ακόμα στο «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη».

Και τότε έρχεται η διά τηλεοράσεως αποκάλυψη. Φεύγει ο σκηνοθέτης από τα κεφάλια των δύο αρχηγών και μας πάει σε γενικό πλάνο του τιμητικού αγήματος. Και μένω εμβρόντητος διότι διαπιστώνω ότι αυτοί που τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο ήταν οι φαντάροι που παρουσίαζαν όπλα. Ακίνητοι, τεντωμένοι, με το στήθος έξω, τα όπλα παράλληλα με το κορμί και το βλέμμα καρφωμένο στο βάθος του ορίζοντα, έψελναν με πυγμή και περηφάνια τον ύμνο προς την ελευθερία, προσπαθώντας να συντονίσουν τα λόγια του με τον ρυθμό της μουσικής. Λέω, «ρε γαμώτο, βάλανε τους στρατιώτες να τραγουδάνε σα να χουν καταταγεί στη λυρική». Τίποτα άλλο δεν είπα.

Θα πείτε τώρα εσείς, «και τι σε πείραξε δηλαδή σ’ αυτό;» Μα την Παναγία δεν ξέρω. Απλώς δεν το ‘χα ξαναδεί και μου ‘κανε εντύπωση. Ήταν κι αυτή κινούμενη κάμερα που πηγαινοερχόταν μπροστά στα τιμητικά αγήματα κι έβλεπα κάτι ναύτες, κάτι ευέλπιδες, κάτι αεροπόρους με τετράγωνα σαγόνια και κάτασπρα δόντια να τραγουδάνε με τεχνηέντως στεντόρεια φωνή και κάπως μου ερχόταν. Σα να γίνεται το συστηματάκι κάθε μέρα και λίγο πιο μιλιταριστικό, σα να καλύπτουμε με κάθε δημόσια εκδήλωση την απόσταση προς το εθνικοπατριωτικό κιτς, σα να διολισθαίνουμε ανεπαισθήτως προς κάτι που στην αρχή έμοιαζε γελοίο και γραφικό, για να καταλήξει πια ενοχλητικό και ελαφρώς επικίνδυνο.

Και εν πάση περιπτώσει, αν έτσι έχουν αποφασίσει, καλό θα είναι να διαλέγουν για τους τσολιάδες της Προεδρικής και για τα τιμητικά αγήματα, όχι τους πιο νταβραντωμένους αλλά τους πιο καλλίφωνους. Κι αντί για τα πεδία βολής να τους πηγαίνουν για εκπαίδευση στο ωδείο. Να γλυτώσουν τ’ αυτιά μας τουλάχιστον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News