«Δεν τον είδα. Μόνον τον άκουσα… Τον αέρα του». Με αυτή τη θρυλική φράση, ο Πελέ περιέγραψε ένα από τα ωραιότερα γκολ στα χρονικά των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Εννέα Βραζιλιάνοι άγγιξαν την μπάλα, προτού αυτή καταλήξει στα δίχτυα του Αλμπερτόζι. Ο προτελευταίος, ο Πελέ, την πάσαρε στον κενό χώρο. Στα τυφλά. Εκεί που φαντάστηκε οτι μπορεί να βρεθεί ο αρχηγός του. Ο Κάρλος Αλμπέρτο τη συνάντησε, και σούταρε πάνω στην κίνηση. Ηταν το τελευταίο γκολ του Μουντιάλ 1970, στον Τελικό που χάρισε στη Βραζιλία τον τρίτο της παγκόσμιο τίτλο – και στον σκόρερ του, την αιωνιότητα.

Ο Κάρλος Αλμπέρτο Τόρες, ο οποίος «έφυγε» στα 72 του από καρδιακή προσβολή, ήταν ο «καπιτάο» εκείνης της Βραζιλίας – κατά πολλούς της καλύτερης ομάδας που εμφανίστηκε στα γήπεδα. Με Ριβελίνο, Τοστάο, Ζαϊρζίνιο, Ζέρσον και -βεβαίως- τον Πελέ, στα 30 του και ήδη δις παγκόσμιο πρωταθλητή. Εκείνος ήταν 25, πρωτάρης σε Παγκόσμιο Κύπελλο, και αμυντικός. Γιατί του έδωσαν το περιβραχιόνιο;

Πράγματι, τα φλας άστραφταν για τους άλλους. Αλλά, πίσω από τα φώτα, ο Κάρλος Αλμπέρτο ήταν η προσωπικότητα που όλοι σέβονταν. Με το διαπεραστικό βλέμμα του, τα σοφά του λόγια και την ηρεμία που εξέπεμπε, έκανε ακόμα και τους προπονητές να ακούν τις παρατηρήσεις του και να ζητούν τις συμβουλές του. Οταν μιλούσε στα αποδυτήρια, όλοι στέκονταν προσοχή. Ακόμα και ο Πελέ. Ηταν ο «αφανής ήρωας» εκείνης της χαρισματικής ομάδας.

Ηταν και η θέση του τέτοια -δεξί μπακ- που δεν τον βοηθούσε. Εστω κι αν ήξερε «καντάρια» μπάλα. Τουλάχιστον όση και οι συμπαίκτες του. Αλλωστε, σε εκείνη τη Βραζιλία -ουσιαστικά- δεν υπήρχαν αμυντικοί. Απλώς, κάποιοι, έπρεπε να παίξουν αυτούς τους ρόλους. Αλλά, κάθε φορά που το επέτρεπε η ροή του παιχνιδιού, ο Κάρλος Αλμπέρτο γινόταν εξτρέμ (όπως τα full-back της εποχής μας), για να φανεί πόσο πολύ είχε αδικηθεί.

Μέχρι το 1970, που η Ιστορία αποφάσισε να τον δικαιώσει. Ο κόσμος γνώρισε -επιτέλους- την εμβληματική φιγούρα του, σε ένα Μουντιάλ – «σταθμό». Ηταν το πρώτο που μεταδόθηκε έγχρωμο από την τηλεόραση, στις χώρες που μπορούσαν -τότε- να υποδεχθούν αυτό το τεχνολογικό θαύμα (και το πρώτο που είδαμε στην Ελλάδα). Εκεί πρωτοχρησιμοποιήθηκαν οι κίτρινες και οι κόκκινες κάρτες. Εκεί -πάλι για χάρη της τηλεόρασης- οι αγώνες διεξάγονταν μεσημέρι, μέσα στην εξοντωτική ζέστη του μεξικάνικου Ιουνίου. Για να ταξιδέψει παντού όπου υπήρχαν τηλεοπτικοί δέκτες, η πιο φωτεινή εικόνα του ποδοσφαίρου.

Μια από αυτές τις αλησμόνητες στιγμές ήταν το γκολ του «αιώνιου αρχηγού» επί της Ιταλίας του Ρίβα, του Ματσόλα, του Φακέτι, του Μπονισένια και του Ριβέρα. Στην επόμενη, λίγοι είχαν δώσει -τότε- σημασία. Ο Κάρλος Αλμπέρτο παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο του Ζιλ Ριμέ και, προτού το σηκώσει στον ουρανό του «Ατζέκα», το φίλησε, μπροστά στις κάμερες και σε 107.000 θεατές. Ηταν το πρώτο φιλί στο «ιερό δισκοπότηρο» του ποδοσφαίρου, που έμελλε να γίνει η αγαπημένη συνήθεια όλων των θριαμβευτών, σε όλο τον κόσμο.

Ο γάμος του ποδοσφαίρου με την έγχρωμη τηλεόραση θα μείνει αξέχαστος, επειδή εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν -σύμφωνα και με τους ειδικούς- το πιο θεαματικό όλων των εποχών. Στα δυο προηγούμενα, στη Χιλή και στην Αγγλία, είχε κυριαρχήσει η δύναμη. Στο Μεξικό, επέστρεψε η τεχνική, η φαντασία, το «όμορφο παιχνίδι», που λέει κι ο Πελέ. Αυτό το Μουντιάλ σφράγισε με την παρουσία του ο Κάρλος Αλμπέρτο, ο νεώτερος αρχηγός που κατέκτησε το τρόπαιο.

Για τη FIFA, ήταν ο καλύτερος στη θέση του τον περασμένο αιώνα. Για τους Βραζιλιάνους, έγινε «εθνικός ήρωας» στις 21 Ιουνίου 1970. Η φήμη του τον οδήγησε στην πολιτική. Εκείνος, όμως, μετά το 1982 που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, προσπάθησε να κρατηθεί κοντά στο ποδόσφαιρο. Από το 1983 έως το 2005 εργάστηκε ως προπονητής, αλλά -η αλήθεια είναι- χωρίς σπουδαίες διακρίσεις. Πέρασε από τη Φλαμένγκο, την Κορίνθιανς, τη Φλουμινένσε, την Ατλέτικο Μινέιρο, την Μποταφόγκο, από συλλόγους των ΗΠΑ, της Κολομβίας και του Μεξικού, αλλά και από τις εθνικές ομάδες του Ομάν και του Αζερμπαϊτζάν.

Τον Ιανουάριο του 2013, ο Κάρλος Αλμπέρτο ονομάστηκε «Πρεσβευτής του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία», πλάι στον Ρονάλντο (τον Βραζιλιάνο, βεβαίως), τον Μπεμπέτο, τον Μάριο Ζαγκάλο και τον Αμαρίλντο. Το 2014 δοκίμασε τη μεγαλύτερη πίκρα της ζωής του, όπως είχε εξομολογηθεί στο αθλητικό κανάλι Sportv: την ντροπιαστική «εφτάρα» των Γερμανών επί της Βραζιλίας.

Σε αυτό το κανάλι, στο οποίο ήταν σχολιαστής το τελευταίο διάστημα, είχε εμφανιστεί δύο μέρες πριν από τον ξαφνικό του θάνατο. Δεν θα τον ξαναδούμε, παρά μόνο σ’ εκείνες τις πρώτες έγχρωμες εικόνες του ποδοσφαίρου, στις οποίες τύπωσε τη μορφή του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News