Τι συμβαίνει όταν εκείνο που θεωρείται μια κανονική σεξουαλική ζωή συγκρούεται με τους μύθους και τα κλισέ του πορνό; Το ερώτημα θέτει στο magazine M η αρμόδια συντάκτρια Μαϊά Μαζορέτ επιχειρώντας να διακριβώσει ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες της υψηλής κατανάλωσης διαδικτυακού πορνό. Τα δεδομένα προέρχονται από τη Figaro: το 3,4% των ανδρών στη Γαλλία μεταξύ 20 και 40 ετών προτιμά τον αυνανισμό μπροστά στην οθόνη από την «κλασική» σχέση με μια σύντροφο, ενώ το 75% των ερωτηθέντων μπαίνει σε πορνογραφικά σάιτ τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.

«Και γιατί όχι;», αναρωτιέται η αρθρογράφος  απαριθμώντας μια σειρά από λόγους: στο πορνό δεν υπάρχουν ανθρώπινες σχέσεις να χειριστείς, ούτε φυσικά ελαττώματα, αλλά ούτε και ενδεχόμενα προβλήματα. Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Και αληθινό πράγματι δεν είναι, ενώ από την άλλη πλευρά είναι αλήθεια ότι κάποιοι μπορεί να «κολλήσουν» με το πορνό και αυτή η κατάσταση να προκαλέσει διάφορες δυσλειτουργίες τόσο ψυχολογικές όσο και οργανικές. Τελικά, ένας κίνδυνος υπάρχει: η πορνογραφία να σκοτώσει εντελώς την επιθυμία για σεξ.

Φωτό: Τα δάχτυλα πρώτα στο πληκτρολόγιο. Και μετά… Πηγή: Shutterstock/ By JMiks

«Ελεγαν γι’ αυτόν ότι έχει απαίσιο χαρακτήρα. Απέναντί μου πάντως ήταν άψογος, ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Μπορεί αυτό να συνέβαινε επειδή του θύμιζα την Ισπανία ή επειδή με εκτιμούσε ως ζωγράφο ή και για άλλους λόγους. Κανένα από τα βιβλία που διάβασα γι’ αυτόν δεν τον περιγράφει όπως ήταν μαζί του. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όταν δεχόταν κόσμο στο σπίτι του μεταμορφωνόταν σε… Πικάσο, στο πρόσωπο. Σαν ηθοποιός».

Εχει αξία να σταθεί κανείς στη μαρτυρία του «τελευταίου ζωντανού φίλου του Πικάσο» που φιλοξενεί η El Pais. Αυτός είναι ο Χοσέ Λουίς Γκαλίθια, 86 χρονών σήμερα, ζωγράφος κι αυτός με περισσότερες από 60 προσωπικές εκθέσεις. Με τον φίλο του γνωρίστηκαν το 1952, όταν ο ίδιος ήταν ένας 22χρονος φοιτητής που αναζητούσε την καλλιτεχνική του τύχη στο Παρίσι. Την βρήκε ένα βράδυ στο Maison de la Pensée Française όπου μια ομάδα διανοούμενων τιμούσε τη μνήμη του πρόσφατα χαμένου Πολ Ελιάρ. Εκεί βρήκε τους πάντες – τον Αραγκόν, τους σουρεαλιστές, διάφορους κομουνιστές και φυσικά τον Πικάσο. «Εσείς δεν είστε ο Πάμπλο Πικάσο;» του είπε. «Ναι, κι εσείς ποιος είστε;».

Ηταν η αρχή μιας υπέροχης φιλίας που διήρκησε μέχρι το τέλος της ζωής του μεγάλου ζωγράφου. Οι ατελείωτες συζητήσεις τους διακόπτονταν μόνο έναν λόγο: τη μεσημεριανή σιέστα που ήταν αδύνατον να στερηθεί ο Πικάσο. Χάρις σε μια από αυτές τις συζητήσεις ήταν που αποφάσισε αυτός ο τελευταίος να επιτρέψει την επιστροφή της Γκερνίκα στην Ισπανία το 1981: ο Χοσέ Λουίς Γκαλίθια ήταν εκείνος που τον έπεισε να αλλάξει τον όρο που έχει θέσει για την επιστροφή του πίνακα από «όταν αποκατασταθεί η Δημοκρατία» σε «όταν αποκατασταθούν οι ατομικές ελευθερίες». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Φωτό: Και πόσα θα είχε να πει ακόμα. Πηγή: El Pais

Λέγεται Αννα του Κιέβου, είναι γνωστή και ως Αννα των Ρως και έζησε την εποχή του Μεσαίωνα. Αλλά να που αναστήθηκε τον 21ο αιώνα, καθώς η Ρωσία και η Ουκρανία την διεκδικούν η κάθε μία για λογαριασμό της. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο κατηγόρησε τον Πούτιν ούτε λίγο ούτε πολύ για «απαγωγή» όταν στην επίσκεψή του στο Παρίσι ο ρώσος πρόεδρος αναφέρθηκε στην πριγκίπισσα, η οποία το 1051 είχε παντρευτεί τον βασιλιά Ερρίκο Α’ της Γαλλίας, για να υπογραμμίσει το ιστορικό βάθος των ρωσογαλλικών σχέσεων.

«Η φωτισμένη γαλλική κοινή γνώμη γνωρίζει τη ρωσίδα Αννα, βασίλισσα της Γαλλίας» είπε στο Παρίσι ο Πούτιν. Και για όσους δεν γνώριζαν, συνέχισε το μάθημα: «Η μικρότερη κόρη του Μέγα Πρίγκιπα Γιαροσλάβου του Σοφού ήταν η σύζυγος του Ερρίκου Α’ και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της Γαλλίας, όντας μία από τις ιδρύτριες τουλάχιστον δυο ευρωπαϊκών δυναστειών: των Βουρβόνων και των Βαλουά, οι οποίοι ακόμη βασιλεύουν στην Ισπανία».

Το μάθημα δεν άρεσε καθόλου στους Ουκρανούς που ανέλαβαν να αποκαταστήσουν τη ιστορική αλήθεια: «Αγαπητοί φίλοι Γάλλοι, ο πρόεδρος Πούτιν προσπάθησε να σας ξεγελάσει. Η Αννα του Κιέβου, βασίλισσα της Γαλλίας, ήταν από το Κίεβο, όχι από τη Μόσχα (η Μόσχα εκείνη την εποχή δεν υπήρχε καν)» έγραψε ένας πολιτικός στο Facebook, «αποφάσισα ότι από εδώ και μπρος ο Πούσκιν θα είναι Ρώσος» ένας άλλος.

Στην ουσία, γράφουν οι Times, πρόκειται για αναβίωση μιας παλαιότερης και γενικότερης διαμάχης για την κληρονομιά του βασιλείου των Ρως, της χαλαρής ομοσπονδίας ανατολικών σλαβικών φύλων που δημιουργήθηκε στα τέλη του 9ου και κυβερνήθηκε από τη δυναστεία του Ρούρικ μέχρι να διαλυθεί στα μέσα του 13ου.

Τι μένει; Να εμπλακούν στη διαμάχη και οι Σουηδοί: η μαμά της πριγκίπισσας ήταν από τα μέρη τους..

Φωτό: Για τα μάτια της μόνο. Πηγή: svoboda.org

Είναι μια επιστολή σπαραξικάρδια αυτή που έστειλε η Αντρεΐνα Μουγίκα, δημοσιογράφος από τη Βενεζουέλα που ζει στο Παρίσι, στον αδελφό της και πρεσβευτή του Καράκας στη γαλλική πρωτεύουσα. Αλλά είναι και ένα αδελφικό κάλεσμα σε δράση: «Είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές αυτής της τρομερής εποχής που ζούμε. Σου ζητώ να πάρεις θέση απέναντι σε αυτή τη δικτατορία, την πιο ωμή και κυνική της ηπείρου μας» γράφει στην επιστολή της που αναδημοσιεύει η Libération.

Και συνεχίζει: «Δεν αγωνίστηκε γι’ αυτό ο πατέρας μας» – ο Εκτορ Μουγίκα ήταν διανοούμενος, ιστορική προσωπικότητα του Κομουνιστικού Κόμματος και πολιτικός κρατούμενος που υπέστη βασανιστήρια και ταπεινώσεις για τη δημοκρατία. «Ενας καταπληκτικός άνθρωπος που έχτισε μια χώρα έπειτα από εκείνη που πιστέψαμε ότι θα ήταν η τελευταία δικτατορία. Εάν ζούσε σήμερα θα είχε κατεβεί στους δρόμους με το αναπηρικό του  αμαξίδιο». Και στο τέλος έρχεται η υπενθύμιση: «Οι γιοι σου και οι εγγονοί σου δεν αξίζουν τη ντροπή ενός πατέρα που επέλεξε τη σιωπή απέναντι στη βαρβαρότητα».

Μήπως να έγραφε άλλη μία και για την Κουμουνδούρου;

Φωτό: Ναι, ναι η αντιπολίτευση φταίει. Πηγή: Reuters/Carlos Garcia Rawlins