Είναι ανώτερο στέλεχος των Ναζί, συγκεκριμένα συνταγματάρχης των Ες Ες. Πριν μιλήσει, ιδίως αν χαμογελάσει παίρνει μία γλυκιά, σχεδόν αθώα, παιδική έκφραση. Η γλώσσα του όμως πετάει καρφιά. Με ευγενικό, πάντα, ύφος, γοητεία, κομψότητα και με ένα απλό νεύμα του χεριού, διατάζει τους στρατιωτικούς του να σφάξουν μία ολόκληρη οικογένεια Εβραίων που κρύβονται στο υπόγειο ενός σπιτιού, σαν να τους ζητά να καθαρίσουν το πάτωμα. Είναι πονηρός, ξύπνιος, αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν ντετέκτιβ και εμφανίζεται πολύ περήφανος για το ψευδώνυμό του «Κυνηγός Εβραίων».

Η μαζική δολοφονία Εβραίων στην οποία συμμετέχει ενεργά δεν πηγάζει για τον ίδιο από καμία χιτλερική ιδεολογία ή αίσθηση ανωτερότητας αλλά από μία καθαρή αίσθηση επαγγελματισμού και καθήκοντος. Γι’ αυτό και όταν σκοτωθεί ο Χίτλερ, ο Γκέμπελς και όλα τα μεγάλα στελέχη σε μία αίθουσα κινηματογράφου που τυλίγεται στις φλόγες θα κάνει μία άνετη στροφή 180 μοιρών και θα προτείνει μία συμφωνία στους «Αδοξους Μπάσταρδους» για να σώσει το τομάρι του. Και ας κάνουν ότι θέλουν με τη ναζιστική Γερμανία. «It’s a bingo!», θα φωνάξει χτυπώντας τα δυο του χέρια και παίρνοντας τη γλυκιά έκφραση ενός μικρού παιδιού.

Ο αμερικανός σκηνοθέτης Κουεντίν Ταραντίνο είχε σχεδιάσει τον χαρακτήρα του Χανς Λάντα για την ταινία «Αδωξη Μπάσταρδη» (2009) μέχρι την πιο μικρή λεπτομέρεια. Επρεπε να είναι ένας αδίστακτος κακός ο οποίος, όμως, θα γοήτευε τους θεατές της ταινίας. Ενας γλυκός, γοητευτικός Ναζί. Αυτός ο χαρακτήρας θα ξεχώριζε ανάμεσα στον ρόλο της εβραιοπούλας που επέζησε από τη δολοφονία της οικογένειάς της και σχεδιάζει να δολοφονήσει Ναζί στην αίθουσα προβολών (Μελανί Λοράν) και τον αρχηγό των Αδοξων Μπαστάρδων που κυνηγούν Ναζί και συλλέγουν τα σκαλπ τους (Μπραντ Πιτ). Ο Λάντα έπρεπε να είναι τόσο αποτελεσματικός στη δουλειά του και καχύποπτος μέχρι αηδίας, ώστε να κάνει τους θεατές του να θέλουν να αντιληφθεί το σχέδιο των Μπαστάρδων μόνο και μόνο για να δουν πώς θα αντιδράσει και πώς θα το αντιμετωπίσει.

Και ήταν τόσο απαιτητικός χαρακτήρας ώστε παραλίγο να «κάψει» όλη την ταινία του σκηνοθέτη. Ο Ταραντίνο άρχισε να επεξεργάζεται το σενάριο της ταινίας του μετά το «Τζάκι Μπράουν», δηλαδή μετά το 1997! Υστερα από μία δεκαετία στην οποία φυσικά διαμεσολάβησαν άλλες θρυλικές ταινίες (βλ. «Kill Bill»), όταν ολοκήρωσε το σενάριο -που τελικά του πήρε μόνο εννέα μήνες- και έφτιαξε όλη την ομάδα του κάστινγκ, του έλειπε αυτός ο πολύ σημαντικός ρόλος. «Είχα άγχος. Αν δεν έβρισκα τον τέλειο Λάντα, θα «έθαβα» την ταινία», είπε πρόσφατα σε ομιλία που έδωσε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ιερουσαλήμ. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έφτασε πολύ κοντά στον ρόλο. Αλλά ο σκηνοθέτης τελικά αποφάσισε ότι ήθελε έναν ηθοποιό που να μιλά άπταιστα γερμανικά. Ο Μάικλ Φασμπέντερ μιλάει γερμανικά. Μάλιστα είναι και γερμανοϊρλανδός και γοητευτικός. Αλλά όταν δήλωσε το ενδιαφέρον του για τον ρόλο του Λάντα ο σκηνοθέτης του είπε ξερά: «Κοίταξε, οποιοσδήποτε έχει παίξει τον Χίθκλιφ («Ανεμοδαρμένα Υψη») δεν είναι αρκετά Γερμανός για να παίξει τον Λάντα μου».

Ποιος ήταν; Ο Ταραντίνο είχε απαυδήσει. Είχε πιστέψει ότι ίσως ο ρόλος δεν μπορούσε να αποδοθεί από κανέναν ηθοποιό. Εδωσε στον εαυτό του άλλη μία εβδομάδα και τότε θα τα παρατούσε. Και ξαφνικά εμφανίστηκε ο Κρίστοφ Βαλτς. Ενας αυστριακός ηθοποιός, βετεράνος της τηλεόρασης, με πείρα στο θεατρικό σανίδι, αλλά όχι τόση στη μεγάλη οθόνη. «Ηταν εμφανές ότι ήταν αυτός που έψαχνα. Μπορούσε να κάνει τα πάντα. Ηταν απίστευτος, μας έδωσε πίσω την ταινία μας», εξήγησε ο Ταραντίνο. Και όχι μόνο αυτό, ενσάρκωσε τον γλυκό, αιμοδιψή και οπορτουνιστή Ναζί με τέτοιο τρόπο, ώστε ο σκηνοθέτης είναι πια βέβαιος ότι αυτός είναι ο καλύτερος κινηματογραφικός χαρακτήρας που έχει δημιουργήσει.

«Δεν είχα συνειδητοποιήσει όταν έγραφα το σενάριο ότι ο Λάντα ήταν μία ιδιοφυία στις γλώσσες», σημείωσε ο σκηνοθέτης. Ο Βαλτς μιλάει άπταιστα γαλλικά, γερμανική, ιταλικά και αγγλικά, με μία αυστριακή προφορά που ταιριάζει τέλεια στον χαρακτήρα. Ασφαλώς το κοινό τον λάτρεψε. Ο Βαλτς, η ερμηνεία του και οι εκφράσεις του, ήταν απαραίτητα για την ταινία που ρίχνει μία ρεβιζιονιστική –εντελώς ανατρεπτική- ματιά στην εξέλιξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ηταν η πρώτη πολεμική ταινία του σκηνοθέτη. Αλλά επειδή μιλάμε για τον Ταραντίνο, ήταν μία πολεμική ταινία με περισσότερο διάλογο παρά δράση. Ο ίδιος είχε εμπνευστεί τους χαρακτήρες, την πλοκή και τους διαλόγους -πάντοτε με το στοιχείο της μαύρης κωμωδίας. Οι ηθοποιοί έπρεπε να δώσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και το προσωπικό τους ύφος. Και τελικά ο Βαλτς έκανε μία θριαμβευτική πρεμιέρα στο Χόλιγουντ και έγινε ένας από τους καλύτερους κακούς στην ιστορία του κινηματογράφου.

Η Ακαδημία τού χάρισε το πρώτο του Οσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου –ήταν η πρώτη ερμηνεία σε ταινία του Ταραντίνο που βραβεύτηκε με το χρυσό αγαλματίδιο. Και, φυσικά, ο Ταραντίνο τον επέλεξε ξανά στην επόμενη επιτυχία του «Ντζάνγκο». Και ο Βαλτς τον δικαίωσε ξανά, κερδίζοντας ένα ακόμη Οσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Στην απονομή βραβείων όταν παρέλαβε το πρώτο αγαλματίδιο, το 2010, ο Βαλτς δήλωσε ότι «ο λόγος που βρίσκομαι εδώ είναι ο Κουέντιν, αυτός ο ατρόμητος εξερευνητής με τις παράδοξες μεθόδους πλοήγησής». Με λίγα λόγια, ο ένας βρήκε τον άλλον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News