Ο Αλέξης Ντανατσίδης, παγκόσμιος πρωταθλητής και πρωταθλητής Ευρώπης στο τζούντο, έπρεπε να βρίσκεται στο Παρίσι για το πρώτο γκραν σλαμ της σεζόν, όπου θα ήταν το Νο3 του ταμπλό στην κατηγορία του (81 κιλά). Αντ’ αυτού, γράφει επιστολές στον υφυπουργό Αθλητισμού, καλώντας τον να δώσει λύσεις στα προβλήματα που έχουν -ο ίδιος και κάποιοι συναθλητές του- με τη νέα, προσωρινή διοίκηση της ομοσπονδίας. Τι έχει συμβεί;

Οι «κακές γλώσσες» λένε ότι είναι παροπλισμένος. Οτι η ομοσπονδία του έχει στερήσει -με τον τρόπο της- το δικαίωμα να αγωνίζεται. Το πώς, το περιγράφει ο 23χρονος αθλητής: «Μόλις χθες (7 Φεβρουαρίου) επισκέφθηκα την ομοσπονδία προκειμένου να μάθω από την ίδια τη διοίκηση, τι γίνεται με τα οδοιπορικά, τόσο τα δικά μου όσο και των συναθλητών μου, κάποιοι εκ των οποίων έχουν φτάσει στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης. Παράλληλα ζήτησα τη συμβολή τους σε ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζω μετά από πρόσφατο τραυματισμό στο γόνατο. Αντί για σοβαρές απαντήσεις και στα δύο θέματα που τους έθεσα επί τάπητος, εισέπραξα τον χλευασμό. Με αντιμετώπισαν σαν ξένο (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Σαν παράσιτο. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων, μου «έδειξαν την πόρτα της εξόδου» χωρίς ίχνος συμπόνοιας για το πόσο σοβαρή μπορεί να είναι η κατάσταση της υγείας μου, κάτι που θα φαινόταν σε μια μαγνητική τομογραφία…».

Πρόκειται για τη συνήθη πρακτική των αθλητικών ομοσπονδιών απέναντι στους αθλητές που βρίσκονται στη «μαύρη λίστα». Ή, μήπως, όχι; Η διοίκηση της ΕΟΤ (Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο)… and friends λένε άλλα: ότι ο νεαρός δηλώνει τραυματίας, όμως αρνείται να κάνει την εξέταση. Διαψεύδοντάς τον -«όλα αυτά τα λέει, επειδή είναι γαμπρός του πρώην ομοσπονδιακού προπονητή, Νίκου Ηλιάδη»- ο πρόεδρος Σουφλέρης, ουσιαστικά, επιβεβαιώνει το πρόβλημα: ότι στο τζούντο υπάρχουν «οι δικοί μας και οι άλλοι». Αυτό είναι το μόνο βέβαιο και, δυστυχώς, δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο σπορ. Ενα σωρό αθλήματα σπαράσσονται από… εμφυλίους πολέμους, με τους αθλητές να πρέπει να επιλέξουν με ποιον διοικητικό παράγοντα θα πάνε.

Στην Ελλάδα των μονοπωλίων του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, όλα τα υπόλοιπα αθλήματα μας απασχολούν μόνο στους θριάμβους τους. Γι’ αυτό, τα «όργια» των διοικήσεών τους περνούν απαρατήρητα. Κανείς δεν θα είχε μάθει για τον «διωγμό» της Αννας Κορακάκη από την ομοσπονδία της, εάν η πρωταθλήτρια της σκοποβολής δεν είχε φέρει από το Ρίο ντε Τζανέιρο δυο Ολυμπιακά μετάλλια. Οπως κανένας δεν ασχολήθηκε, προ ημερών, με την απόφαση της ΚΟΕ (Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδας) να περικόψει κατά 50% τη χρηματοδότηση της μαραθώνιας κολύμβησης. Στον προϋπολογισμό της για το 2017, για το αγώνισμα του Σπύρου Γιαννιώτη (που το περασμένο καλοκαίρι συγκλόνισε τη χώρα) προβλέπει κονδύλι 125.000 ευρώ, από 250.000 ευρώ που ήταν πριν από αυτή την τεράστια επιτυχία. Με τη δικαιολογία πως ο Γιαννιώτης αποσύρθηκε, πια, από τη δράση, η ομοσπονδία καταδίκασε τις προσπάθειες των «παιδιών του» να μιμηθούν το ίνδαλμά τους.

Η αφετηρία της «υπόθεσης Ντανατσίδη» είναι ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα του δικτατορικού τρόπου με τον οποίο κυβερνώνται τα σπορ στον τόπο μας. Ο Βαγγέλης Σουφλέρης διορίστηκε -από το δικαστήριο- ως προσωρινός πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Τζούντο στις 19 Ιανουαρίου. Το πρώτο του μέλημα ήταν να απολύσει τον ομοσπονδιακό προπονητή, Νίκο Ηλιάδη. Ακόμη κι αν προσπεράσουμε τον ισχυρισμό του «χρυσού» Ολυμπιονίκη μας, Ηλία Ηλιάδη, περί ρεβανσισμού από πλευράς του παλιού γενικού γραμματέα και μετέπειτα προέδρου της ΕΟΤ -επειδή ο αποπεμφθείς είναι πατέρας του και αυτή η συγγένεια ενδέχεται να επηρεάζει την κρίση του- ο πρόεδρος όφειλε εξηγήσεις. Αν είχε κάποιο σπουδαίο λόγο να διώξει τον προπονητή που έφερε Ολυμπιακά, παγκόσμια και ευρωπαϊκά μετάλλια όσα κανένας άλλος, ο κόσμος (που χρηματοδοτεί τις ομοσπονδίες με τους φόρους του) έπρεπε να τον μάθει.

Εάν ένας μη εκλεγμένος πρόεδρος, με κοντινή… ημερομηνία λήξης (τον Απρίλιο) δεν νιώθει την ανάγκη να αιτιολογήσει τόσο σοβαρές αποφάσεις του, σκεφτείτε τι γίνεται στις ομοσπονδίες που επί δεκαετίες βρίσκονται στα χέρια του ίδιου παράγοντα. Η Κολυμβητική είναι μια από αυτές. Ποτέ, κανείς δεν κατάλαβε, γιατί ο «αιώνιος» πρόεδρός της, Δημήτρης Διαθεσόπουλος, διαθέτει στην υδατοσφαίριση σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από εκείνα που απορροφά η κολύμβηση. Η οποία φέρνει στην ΚΟΕ σταθερά τις μεγαλύτερες διακρίσεις- σε άνδρες και γυναίκες- και, επιπλέον, είναι το Νο2 άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων, πίσω από τον στίβο. Το ότι ο κ. Διαθεσόπουλος είναι πρώην διαιτητής πόλο, φαντάζει ως η μόνη λογική εξήγηση.

Στις περισσότερες ομοσπονδίες, βασιλεύει το… βορειοκορεάτικο μοντέλο. Ο πρόεδρος στηρίζεται από πολυπληθή συμβούλια -δεκαοκταμελή και βάλε-, ώστε να χωράνε σε αυτά όλοι όσοι τον ακολουθούν. Οι θέσεις και τα πόστα μοιράζονται σε πολλούς – και οι υπόλοιποι, οι λίγοι που δεν «προσκύνησαν», βγάζουν… ρίζες στην αντιπολίτευση. Καμία φωνή διαφορετική από εκείνη του προέδρου δεν είναι ανεκτή. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για τους αθλητές ή τους προπονητές τους.

Τους τελευταίους μήνες, το κακό παράγινε. Αρκετά αθλήματα είχαν την ατυχία να βρεθούν στα «διασταυρούμενα πυρά» της προεκλογικής διαμάχης για την προεδρία της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής

Η οικονομική ανέχεια των ομοσπονδιών είναι ένα αντικειμενικό πρόβλημα για το οποίο δεν φταίνε οι διοικήσεις τους, αν εξαιρέσει κανείς τα υπέρογκα ποσά που κατευθύνονται στις διοικητικές δαπάνες (σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν το 1/3 του ετήσιου προϋπολογισμού). Τα τελευταία 6-7 χρόνια, της κρίσης, η μείωση των επιχορηγήσεων φτάνει -σωρευτικά- το 95%. Αφού καλυφθούν τα πάγια έξοδα (μισθοί υπαλλήλων, λογαριασμοί, κ.λπ.), τα χρήματα που περισσεύουν για την προετοιμασία των αθλητών ή για τη διοργάνωση αγώνων είναι ελάχιστα. Πλέον, πολλές ομοσπονδίες δεν καλύπτουν εξ ολοκλήρου ούτε, καν, τα έξοδα των αθλητών που έχουν προκριθεί στα πανελλήνια πρωταθλήματα (για τη μετακίνηση, τη διαμονή και τη διατροφή τους). Πόσω μάλλον τις θεραπείες τους, ή τις υλικοτεχνικές ανάγκες τους. Οι λίγοι -οι τυχεροί- έχουν κάποιο χορηγό. Για τους πολλούς, χορηγοί είναι οι ίδιοι οι γονείς τους, που πληρώνουν τα πάντα. Μέχρι τα παράβολα για συμμετοχή σε αγώνες και πρωταθλήματα.

Αλλά, υπάρχει και το υποκειμενικό πρόβλημα. Τα λίγα διαθέσιμα χρήματα μοιράζονται, με τη μορφή των οδοιπορικών, στους «εκλεκτούς» των διοικήσεων. Οι άλλοι, τα «μαύρα πρόβατα», ας πληρώνουν από την τσέπη τους, ας σταματήσουν τον πρωταθλητισμό, ή ας στέλνουν ανοιχτές επιστολές στους υπουργούς.

Τους τελευταίους μήνες, το κακό παράγινε. Αρκετά αθλήματα είχαν την ατυχία να βρεθούν στα «διασταυρούμενα πυρά» της προεκλογικής διαμάχης για την προεδρία της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Με εκλογές – παρωδία οι μισοί (και βάλε) ομοσπονδιάρχες έτρεξαν να προλάβουν τον νόμο Κοντονή που περιορίζει τις μακροχρόνιες θητείες των διοικήσεων (είχαν χρονικό περιθώριο μέχρι 15 μέρες πριν από τις εκλογές στην ΕΟΕ). Σε κάποιες ομοσπονδίες, την (προσωρινή) λύση έδωσαν τα δικαστήρια. Τα προβλήματα των αθλητών μπορούν να περιμένουν.

Αλλά, υπάρχει ελπίδα, τώρα που τελειώσαμε και με την ΕΟΕ. Οσο οι προϋπολογισμοί των ομοσπονδιών μειώνονται, οι τυχοδιώκτες της καρέκλας αραιώνουν. Στην πάλη, το 2009, οι υποψήφιοι σύμβουλοι που θα… έσωζαν το άθλημα ήταν 80. Στις επόμενες εκλογές, εμφανίστηκαν μόλις δεκαοκτώ για δεκαπέντε θέσεις – και κανένας από την προηγούμενη διοίκηση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News