Η τελευταία ευρωπαϊκή παράσταση του Πεπ Γκουαρντιόλα στο Μόναχο είχε την πικρή γεύση της αποτυχίας. Για τρίτη φορά στα τρία χρόνια του εκεί, δεν κατάφερε να οδηγήσει τους Βαυαρούς στον τελικό του Champions League. Τέταρτη ευκαιρία δεν θα υπάρξει. Από τον άλλο μήνα θα εργάζεται για τη Σίτι του Μάντσεστερ. Οπότε, από την Μπάγερν αποχωρεί με άδεια χέρια.

Ενα νταμπλ στην πρώτη του σεζόν στη Βαυαρία, ένα Πρωτάθλημα πέρυσι κι άλλο ένα νταμπλ -πιθανότατα- φέτος δεν δικαιώνουν το πολύβουο πέρασμά του από τη σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια Γερμανίας. Αλλά ούτε και τα δικά του όνειρα. Το μέτρο της επιτυχίας ενός τέτοιου προπονητή -σε έναν τέτοιο σύλλογο- είναι η κατάκτηση της «μεγάλης κούπας». Ο Γκουαρντιόλα ανέλαβε την Μπάγερν πρωταθλήτρια Ευρώπης και θα την παραδώσει… απλώς πρωταθλήτρια Γερμανίας. Αν και η ομάδα έπαιξε -κατά διαστήματα- φοβερή μπάλα επί των ημερών του, ο Πεπ θα φύγει από το Μόναχο έχοντας χάσει λίγη από την αύρα του.

Οι δηλώσεις του αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα – ρεβάνς κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης, στο «Αλιάνζ Αρίνα», ήταν ένα κοκτέιλ αποχαιρετισμού και απολογίας: «Ηταν το τελευταίο μου παιχνίδι Champions League με την Μπάγερν και έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Εδωσα τη ζωή μου. Ο κόσμος μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Με αυτή την ομάδα και αυτή τη νοοτροπία, η Μπάγερν έχει λαμπρό μέλλον».

Τι λέει ο κόσμος, δηλαδή; Με δυό λόγια, ότι ο Καταλανός έπεσε θύμα της τελειομανίας του. Οτι προσπάθησε να διορθώσει κάτι που δούλευε ρολόι. Να δημιουργήσει κάτι δικό του, από το μηδέν, παραβλέποντας ότι η Μπάγερν βρισκόταν ήδη στην κορυφή της Ευρώπης. Οτι επιχείρησε να αλλάξει το στιλ μιας ομάδας που -πριν απ’ αυτόν- είχε κατακτήσει τα πάντα, επιμένοντας να δοκιμάζει σχήματα και τακτικές για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου. Αυτό που πάντοτε τον ενθουσίαζε πιο πολύ κι από τους τίτλους. Οτι -τελικώς- θέλησε να μετατρέψει την Μπάγερν των αστέρων σε ομάδα του προπονητή, και πλήρωσε το τίμημα.

Το πράγμα στράβωσε από την αρχή. Οταν ο καταλανός τεχνικός συμφώνησε -στις αρχές του 2013- να αναλάβει την ομάδα, μάλλον δεν μπορούσε να φανταστεί οτι θα τη συναντούσε -εκείνο το καλοκαίρι- στο απόγειό της. Τον Μάιο, έπειτα από δύο χαμένους τελικούς τα τελευταία τρία χρόνια (το 2010 και το 2012), η Μπάγερν είχε επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά το 2001. Στα νοκ-άουτ παιχνίδια είχε σαρώσει, νικώντας την Αρσεναλ στο Λονδίνο με 3-1, αποκλείοντας τη Γιουβέντους στα προημιτελικά με συνοπτικές διαδικασίες, κι έπειτα την Μπαρτσελόνα με δυο νίκες και συνολικό σκορ 7-0.

Στη Γερμανία είχε κάνει το νταμπλ, καταρρίπτοντας όλα τα ρεκόρ στο Πρωτάθλημα: ρεκόρ βαθμών (91), ρεκόρ πρόωρης κατάκτησης τίτλου (έξι αγωνιστικές πριν από το φινάλε), ρεκόρ καλύτερης εκκίνησης (“οκτώ στα οκτώ”), ρεκόρ διαφοράς από τη δεύτερη (+25 βαθμούς από την Ντόρτμουντ), ρεκόρ διαφοράς τερμάτων (+80), ρεκόρ περισσοτέρων νικών (29) και ρεκόρ περισσοτέρων εκτός έδρας νικών σε μία σεζόν (15). Βγαίνοντας στη σύνταξη ο -τότε- προπονητής, Γιούπ Χάινκες, καταδίκαζε τον διάδοχό του. Πώς να βελτιώσεις μια ανίκητη ομάδα;

Κάνοντάς την να παίξει καλύτερη μπάλα, ήταν η «απάντηση» του Γκουαρντιόλα, ο οποίος άρχισε να αλλάζει τα πάντα. Με τη γνωστή συνταγή της δικής του Μπαρτσελόνα. Κατοχή 70%, ανάπτυξη με τουλάχιστον 15 πάσες και -μετά το «τίκι τάκα»- μια μπροστινή μπαλιά που θα ξεχαρβαλώσει την αντίπαλη άμυνα. Για να τα καταφέρει όλα αυτά, ο Πεπ άλλαξε τουλάχιστον έξι συστήματα, μοίρασε νέους ρόλους, έψαχνε τον Τσάβι του και τον Ινιέστα του, πήρε αμυντικούς και τους έκανε χαφ, μιλούσε ώρες ατελείωτες με τους παίκτες του προσπαθώντας να τους εξηγήσει πώς πρέπει να κινούνται στο γήπεδο και γιατί.

Πολλοί παίκτες βελτιώθηκαν -ατομικά- υπό τις οδηγίες του (ο Μπόατενγκ, ο Μίλερ, ο Κίμιχ, ο Αλάμπα), και -σταδιακά- η Μπάγερν έγινε μια ποδοσφαιρική μηχανή που δεν νικούσε απλώς. Επνιγε τους αντιπάλους της. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο Μόναχο έχει νικήσει σε όλους τους ευρωπαϊκούς αγώνες της από τις 29 Απριλίου 2014 και μετά. Σε πολλά από αυτά τα ματς, η… ταρίφα ήταν τέσσερα γκολ. Αλλά, κάτι δεν πήγαινε καλά.

Στους περισσότερους οπαδούς δεν άρεσε καθόλου η ιδέα της κατοχής και της υπομονής. Τους έλειπε αυτή η αμεσότητα, αυτός ο ασυγκράτητος αυθορμητισμός της ομάδας του Χάινκες. Μα, πάνω απ’ όλα, τους… χάλασε αυτή η αέναη αναζήτηση της τελειότητας, η οποία οδήγησε την Μπάγερν σε δυο ταπεινωτικούς αποκλεισμούς από τον τελικό του Champions League. Το 2014, το άκρως επιθετικό σχήμα που εμπνεύστηκε, κατέληξε σε ένα 0-4 από τη Ρεάλ στο Μόναχο. Το 2015, η απόφασή του να παίξει με τρεις στην άμυνα (Μπόατενγκ, Ραφίνια, Μπενάτια) απέναντι στην Μπαρτσελόνα, οδήγησε σε ήττα με 3-0. «Ισως είναι ο μοναδικός προπονητής στον κόσμο που θα έπαιζε έτσι στο Καμπ Νου», είχε πει ο Γκάρι Νέβιλ. Αυτοί οι δύο διαδοχικοί αποκλεισμοί «τσαλάκωσαν» το προφίλ του.

Ακόμη και ο θρύλος της βαυαρικής ομάδας, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, τον αποκάλεσε δημοσίως «ξεροκέφαλο» και «προπονητή που θέλει να είναι πάνω από την ομάδα»

Αλλά, έτσι ήταν πάντα ο Γκουαρντιόλα. Ανυπόμονος να δοκιμάσει κάτι νέο, εξελιγμένο, επαναστατικό. Ακόμη και στα πιο κρίσιμα ματς. Τα ίδια έκανε και στην Μπαρτσελόνα. Το 2011-2012 αποφάσισε να υιοθετήσει το «3-4-3», προκαλώντας αγωνιστικές αναταράξεις σε μία ομάδα που είχε κερδίσει τα πάντα. Μόνο που, στο Μόναχο, ο Πεπ ήταν ένας ξένος ο οποίος προσπαθούσε να αλοιώσει το DNA της Μπάγερν. Το πανό που σήκωσαν οπαδοί των Βαυαρών τον περασμένο Φεβρουάριο, στο ματς με την Ντάρμσταντ, είναι ενδεικτικό: «Ο Πεπ ποτέ δεν ήταν ένας από εμάς».

Στις πρώτες δύο σεζόν του στον πάγκο της Μπάγερν χαρακτηρίστηκε ως «αξεπέραστος και ιδιοφυΐα», αλλά και «μισθοφόρος και εμμονικός». Ακόμη και ο θρύλος της βαυαρικής ομάδας, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, τον αποκάλεσε δημοσίως «ξεροκέφαλο» και «προπονητή που θέλει να είναι πάνω από την ομάδα, δεν προσπαθεί να προσαρμοστεί στις αρχές της και επιχειρεί με το ζόρι να της επιβάλει τις δικές του». Να, άλλο ένα πρόβλημα. Αν και ο Ρουμενίγκε είναι μεγάλος θαυμαστής του -και πίνουν αραιά και πού έναν καφέ- η σχέση τους δεν είναι όπως αυτή που είχε ο Πεπ με τον Χένες, προτού πάει φυλακή. Οι δυο τους έτρωγαν μαζί κάθε μέρα και μιλούσαν ώρες ατέλειωτες για ποδόσφαιρο. Με τον Ρουμενίγκε -που είναι η διοικητική κεφαλή του κλαμπ- τους χωρίζουν πολλά. Αυτός ο δισταγμός του εκτελεστικού διευθυντή απέναντι στον προπονητή «πέρασε» σε όλα τα επίπεδα του συλλόγου, αλλά και στον Τύπο.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, το ιατρικό επιτελείο των Βαυαρών έριξε στον Γκουαρντιόλα το φταίξιμο για την υποτροπή στο τραύμα του Ριμπερί. Τον φετινό Ιανουάριο, το Kicker έγραψε πως ο καταλανός τεχνικός έστειλε e-mail σε όλους τους ποδοσφαιριστές του, για να τους επισημάνει πως πρέπει να σταματήσουν τα ξενύχτια και να προσέξουν περισσότερο τη διατροφή τους. Αλήθεια ή ψέματα, το μείζον είναι ότι το «κάρφωσε» κάποιος από τα αποδυτήρια της ομάδας. Τον Ιούλιο του 2015, ο μάνατζερ του Μάριο Γκέτσε, Βόλκερ Στρουθ, φώναζε στην Bild ότι «ο Γκουαρντιόλα έχει καταστρέψει τον Γκέτσε, επειδή δεν τον χρησιμοποιεί σε σημαντικά παιχνίδια». Κανείς από την Μπάγερν δεν μπήκε στον κόπο να υπερασπιστεί τον προπονητή.

Τα γερμανικά media, από τις πρώτες ημέρες του Πεπ στο Μόναχο, του ρίχνουν την ευθύνη για οτιδήποτε δεν πάει καλά. Ιδίως μετά την ημέρα -τον περασμένο Δεκέμβριο- που ανακοίνωσε ότι έχει συμφωνήσει με τη Μάντσεστερ Σίτι και θα αποχωρήσει το καλοκαίρι. Μάλιστα, πολλά Μέσα θεωρούν αυτή την κίνηση ως τον κυριότερο λόγο της φετινής ευρωπαϊκής αποτυχίας της Μπάγερν, αναφέροντας ότι -πλέον- οι παίκτες δεν νιώθουν να τους δένει κάποιος ψυχικός δεσμός με τον προπονητή τους. Η Μπάγερν, γράφουν, έπαιξε καλά στους δυο αγώνες με την Ατλέτικο Μαδρίτης, όμως της έλειπε η δίψα για τη νίκη.

Για τους οπαδούς, ο Γκουαρντιόλα δεν είναι, πια, μύθος αλλά ένας απλός άνθρωπος. Τον μύθο του τον διέλυσε η πραγματικότητα. Κυρίως γιατί η έλευσή του στην Μπάγερν συνοδεύτηκε από τεράστιες προσδοκίες. Και τώρα, την ώρα του αποχωρισμού, ο απολογισμός δείχνει ότι κατάφερε πολύ λιγότερα ακόμη και από τον «παππού» Χάινκες. Από το βράδυ της Τρίτης συντάσσονται πλήρως με το σχόλιο του Ρουμενίγκε, για την απόφασή του να πάει στο Μάντσεστερ: «Κανένας στον κόσμο δεν είναι αναντικατάστατος».

Δεν του πάνε, του Πεπ, οι ημιτελικοί του Champions League. Σε επτά συμμετοχές έχει πέντε αποκλεισμούς, εκ των οποίων τέσσερις είναι διαδοχικοί. Μεγάλο στραπάτσο, έστω κι αν οι ομάδες που καταφέρνουν να αποκλείσουν τις δικές του, στο τέλος σηκώνουν την Κούπα του Champions League. Στον επόμενο σταθμό της καριέρας του, ο Γκουαρντιόλα θα χρειαστεί να αποκαταστήσει και το όνομά του. Μια καλή αρχή για να τα καταφέρει, θα είναι να αποκλειστεί -απόψε- η Σίτι από τη Ρεάλ. Για να μην αναγκαστεί να παραλάβει, πάλι, μια πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News