Με εκτενές άρθρο του στα «ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου (8-4-2017), ο καθηγητής Νίκος Μουζέλης, επαναφέρει την πρότασή του για συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με την Κεντροαριστερά. Είχε προτείνει για πρώτη φορά αυτή τη προοπτική με αναλυτικό κείμενό του, πριν από περίπου έναν χρόνο (28-5-2017, επίσης στα «ΝΕΑ») διατυπώνοντας πέντε θέσεις για τις σχέσεις του κυβερνώντος κόμματος με τη Κεντροαριστερά. Χρήζει θαρρώ ορισμένων παρατηρήσεων.

Βασικό επιχείρημα  της άποψης του κ. Μουζέλη, πρώην καθηγητή  του London School of Economics (LSE), είναι το γεγονός ότι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Κεντροαριστερά υπάρχει τείχος διχασμού το οποίο δεν υπάρχει ούτε στις σχέσεις των Podemos με το Σοσιαλιστικό Κόμμα στην Ισπανία, ούτε με το BLOKO  στην Πορτογαλία που συμμετέχει στην κυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές. Ούτε, υποστηρίζει, είναι διχαστικές οι σχέσεις του SPD με το Die Linke  στη Γερμανία, κι όπου μπορούν συνεργάζονται (π.χ. στο κρατίδιο της Θουριγγίας).  Και ότι πρέπει να σπάσει το τείχος, διακρίνοντας ήδη ρήγματα, όπως την άποψη Φίλη για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ «κι ας βρωμάει» ή την στάση ορισμένων στελεχών του ΚΙΔΗΣΟ.

Η άποψη του κ. Μουζέλη παραγνωρίζει είτε από συνειδητή αποφυγή  είτε ελαφρά τη καρδία, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία ιδεολογική και πολιτική σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία που στην Ελλάδα εξέφρασε μεταπολιτευτικά, έστω και ατελώς, το ΠΑΣΟΚ. Δεν αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλδημοκρατία. Η συλλογιστική του κ. Μουζέλη παραλείπει συστηματικά να αναφερθεί στον χαρακτηριστικό πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, με κυρίαρχα τον αριστερισμό και τον λαϊκισμό. Καλλιεργεί τον διχασμό με αναφορές του τύπου «ή εμείς ή αυτοί», «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» και «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας».

Τρανή απόδειξη τα όσα είπε ο κ. Τσίπρας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία στη Μάλτα, όπου επιχείρησε να βαφτίσει το κρέας, ψάρι. Να ξεφορτώσει ευθύνες του. Διχάζοντας για άλλη μια φορά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεπικουρόμενος από τους ΑΝΕΛ ποινικοποιεί την πολιτική ζωή αντί να δώσει τη δυνατότητα στη Δικαιοσύνη να ξεδιαλύνει κάθε σκοτεινή πτυχή του παρελθόντος. Αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας με κυρίαρχο το ρόλο του κράτους, περιφρονώντας συχνά τις θεσμικές, συνταγματικές και οικονομικές καταβολές της Μεταπολίτευσης, όπως για παράδειγμα τις επιλογές Νίκου Παππά για τηλεοπτικές άδειες, το «ξήλωμα» διοικητών νοσοκομείων από τον  Παύλο Πολάκη ή επιχειρώντας να χειραγωγήσουν την Δικαιοσύνη και άλλες πρακτικές που κρίθηκαν αντισυνταγματικές. Είναι εναντίον της υγιούς επιχειρηματικότητας, διακατέχονται από την ιδεοληψία του εξισωτισμού κι εχθρεύονται την Αριστεία στην Παιδεία .

Πότε είχε δίκιο ο κ. Μουζέλης; Οταν υπερασπιζόταν από τα μέσα του ‘90 την ανάγκη για εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη ή τώρα εκθειάζοντας τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ;

Αρνούμενοι να αποδεχθούν έστω ανομολόγητα τον λαϊκισμό που καλλιέργησαν, στον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να στήσουν το δικό τους κράτος διορίζοντας κατά κύματα «δικούς» τους. Πότε λοιπόν είχε δίκιο ο κ. Μουζέλης; Οταν υπερασπιζόταν από τα μέσα του ‘90 την ανάγκη για εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη όπου κυριαρχούσε ο ευρωπαϊσμός και ο ορθολογισμός ή τώρα εκθειάζοντας τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε λίγο ούτε πολύ, απεχθάνονται την ελληνική Κεντροαριστερά θεωρώντας ότι  το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου «πήρε την μπουκιά από το στόμα» της κομμουνιστικής Αριστεράς απ’ όπου προέρχονταν, κι έγινε το ΠΑΣΟΚ ο αντιδεξιός πόλος. Δεν είναι τυχαίο ότι ευκολότερα βρήκαν τρόπους επικοινωνίας με την καραμανλική Δεξιά και τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, παρά με το ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Ο Αλέξης Τσίπρας και τα περισσότερα ηγετικά στελέχη της κυβέρνησής του είναι κομμουνιστογενούς συγκρότησης. Οι Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης, Πάνος Σκουρλέτης, Κώστας Γαβρόγλου, Αλέκος Φλαμπουράρης υπό την ηγεσία του μακαρίτη Γιάννη Μπανιά, υπερασπίστηκαν τις κομμουνιστικές καταβολές και παραδόσεις του ΚΚΕ Εσωτερικού, όταν ο Λεωνίδας Κύρκος αναζήτησε την υπέρβαση προς τη σοσιαλδημοκρατία και τη συμπόρευση με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ ιδρύοντας την ΕΑΡ και στη συνεχεία τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.

Από τη συλλογιστική του κ. Μουζέλη απουσιάζει σκόπιμα (;) η έστω αδύναμη ηθική διάσταση του θέματος, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετήλθε κατά της Κεντροαριστεράς λοιδορίας, αποδοκιμασίας, ύβρεων, προπηλακισμού και χαρακτηρισμών για «μερκελιστές» και «εθελόδουλους ευρωλιγούρηδες», για να ανέλθει στην εξουσία. Τώρα τους ζητάει να τον στηρίξουν για να αγκιστρωθεί εκεί. Γιατί να το κάνουν; Μήπως για να μην παραδώσουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ; Τότε πού είναι το θάρρος της πολιτικής ευθύνης που διέπει την Αριστερά;

Επικαλείται ακόμη ότι «αν συνεχιστεί ο διχασμός, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη χώρα θα γίνει “ημι-δημοκρατία”». Ποιος την καλλιεργεί; Η Κεντροαριστερά ή οι τακτικισμοί του Πρωθυπουργού και των συνεργατών του; Όσο για το αν τα είχαν βρει, όπως λέει, τότε επτά υπουργεία θα είχε η Κεντροαριστερά κι όχι οι ΑΝΕΛ, άρα ας το αφήσουμε ασχολίαστο. Ο πόλεμος του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση και αφού έγινε η ανατροπή της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, την οποία είχε εκθειάσει ο κ. Μουζέλης στο παρελθόν, τα λέει όλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News