Πολύ καθαρά: η πολύ χαμηλού επιπέδου αντιπαράθεση Τσίπρα – Μητσοτάκη σήμερα στη Βουλή για την εγκληματικότητα και παραβατικότητα, που εξελίχθηκε σε φτηνό καβγά για την δεύτερη αξιολόγηση και «γιατί είδες κρυφά τον Σόϊμπλε;» ή «εσύ γιατί πήγες με τ’ αεροπλάνο στο Παρίσι;» (ποιoς πιο χαμηλά, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία), δείχνει ότι στο υπάρχον ρόστερ του Κοινοβουλίου, και στις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται πάλι η χώρα με το μη κλείσιμο ακόμα της δεύτερης αξιολόγησης, ο μόνος πολιτικός σήμερα που θα μπορούσε να βάλει πραγματικά τον Τσίπρα στην θέση του είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Ο Μητσοτάκης δεν τα κατάφερε ούτε σήμερα, παρόλο που ο ίδιος προκάλεσε με δική του ερώτηση την συζήτηση στη Βουλή. Τα επιχειρήματά του ήταν λίγα, και δοσμένα με έναν τρόπο επιθετικό, ωσάν να προκαλούσε εξαρχής τον Τσίπρα σε μία πρόσωπο-με-πρόσωπο μονομαχία. Πολύ εύκολα ο τελευταίος σήκωσε το γάντι, και σε μια τέτοια μονομαχία θλιβερού πολιτικού λόγου, δεν δυσκολεύτηκε να εκθέσει, εκτός από τον εαυτό του, και τον αντίπαλό του.

Ο εν αναμονή Πρωθυπουργός της χώρας δεν έχει την πολυτέλεια να αντιπαρατίθεται σε επίπεδο σαλούν. Για την αποδόμηση του αντιπάλου του φροντίζει ο ίδιος ο εν ενεργεία Πρωθυπουργός με την πολιτική που εφαρμόζει και η οποία, όποια νούμερα και εάν επιλέξει κανείς να προτάξει, δεν μπορεί να κρύψει ότι οδηγεί πάλι τη χώρα στον γκρεμό.

Η κουραστική επίκλησή του ότι κλείνει τις τελευταίες οικονομικές χρήσεις με πλεόνασμα, ότι η οικονομία βρίσκεται «σε καλό δρόμο» και ότι ο Μητσοτάκης σκοπίμως δημιουργεί την «πλαστή εντύπωση πως πάμε στα βράχια», είναι πολύ εύκολο να απαντηθεί χωρίς εκρήξεις θυμού, με παράθεση και υπενθύμιση γεγονότων, και με λόγο που δεν θα άφηνε σε κανέναν λογικό άνθρωπο την αμφιβολία για το ποιος μιλάει σαν πραγματικός ηγέτης, και ποιος σαν φλογερός επαναστάτης σε αμφιθέατρα κι οδοφράγματα.

Σε αντιπαράθεση-σαλούν, ο Τσίπρας είναι ακατανίκητος. Ο Βενιζέλος δεν του έχει επιτρέψει ποτέ –και ούτε θα του επέτρεπε και τώρα αν ήταν αυτός αρχηγός ακόμα του κόμματος που πλέον γέρνει αλλού– να σκεφτεί ότι βρίσκεται σε σαλούν και ότι μπορεί να κατεβάσει τη συζήτηση σε καουμπόικο επίπεδο.

Κατ’ αρχάς, ο Βενιζέλος απευθύνεται στον Πρωθυπουργό της χώρας. Και μέσω αυτού, στους βουλευτές και στους πολίτες που τους εξέλεξαν. Θεσμικά. Δεν επαναλαμβάνει σε κάθε του πρόταση το «κύριε Τσίπρα», και μάλιστα με έναν τρόπο «κακιάρικο», όπως λέγαμε παιδιά, και σαν η συζήτηση να είναι μόνο δική τους υπόθεση. Ο Βενιζέλος έχει πει στον Τσίπρα πολύ πιο σκληρά πράγματα, αλλά με νηφαλιότητα και σταθερότητα αρχηγού. Εκτός από επιχειρήματα, έχει και σφαιρικές, εις βάθος γνώσεις, επιστημονική κατάρτιση και πολιτική σκέψη.

Ακούει προσεκτικά τι του λένε, και απαντά ακριβώς επ’ αυτών. Δεν κάνει επιλεκτικά καβγαδάκια. Δεν πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο. Κι ούτε επέτρεψε ποτέ σε κανέναν να του κουνήσει το δάκτυλο. Οσοι το έκαναν, Καμμένος για παράδειγμα, έλαβαν απαντήσεις πολιτικές, όχι επικοινωνιακές, που έχουν εντυπωθεί στη μνήμη των πολιτών, οι οποίοι και κρίνουν ποιος, τελικά, είναι τι.

Ο Μητσοτάκης έχει την ευκαιρία και το καθήκον να πείσει, όχι ότι μπορεί να ρίξει τον Τσίπρα (είπαμε, για αυτό φροντίζει ο ίδιος), αλλά ότι μπορεί να ηγηθεί αυτής της χώρας και να την ανορθώσει πραγματικά. Το να αποδειχθείς απλώς καλύτερος από τον τωρινό σου αντίπαλο δεν είναι και πολύ δύσκολο. Δύσκολο είναι να αποδειχθείς σοβαρός και άξιος να κυβερνήσεις σαν Πρωθυπουργός όλων, μιας χώρας που είναι σε μεγάλους μπελάδες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News