450
|

Πλαστοπροσωπία

Ανδρέας Πετρουλάκης Ανδρέας Πετρουλάκης 17 Νοεμβρίου 2011, 17:04

Πλαστοπροσωπία

Ανδρέας Πετρουλάκης Ανδρέας Πετρουλάκης 17 Νοεμβρίου 2011, 17:04

Λίγες εκατοντάδες άνθρωποι κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο το ’73. Αυτοβούλως απεσταλμένοι εκατομμυρίων φοβισμένων Ελλήνων που συνέχιζαν αδιατάραχτα τη ζωή τους τα χρόνια της χούντας. Βούτηξαν στη Δεξαμενή που ξέπλυνε τη ντροπή της συνθηκολόγησης του συντριπτικά μεγαλύτερου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Στο Πολυτεχνείο, την Δεξαμενή του Απεσταλμένου, που στα Εβραϊκά ονομάζεται  Σιλωάμ. Σε αυτήν την κολυμβήθρα  βαφτίστηκε ο νεαρότερος πληθυσμός της χώρας την περίοδο εκείνη. Δια  ολιγάριθμων ηρωικών αντιπροσώπων. Και ονομάστηκε γενιά του Πολυτεχνείου.

Ομως ο πληθυσμός αυτός κυρίως αποτελείτο από ανθρώπους που κοίταζαν τη δουλειά τους, που φρόντιζαν να μην εκτίθενται με πολιτικές συζητήσεις στα καφενεία, που αν διάβαζαν ΝΕΑ τα έκρυβαν στο σακάκι, που ήσαν αποτραβηγμένοι από τον δημόσιο χώρο, που είχαν εξοβελίσει την πολιτική από τη ζωή τους για επτά χρόνια. Από δημοσίους υπαλλήλους που η σιωπή τους εξασφάλιζε την εργασία τους, αγρότες που η συνενοχή τους εξασφάλιζε τη διαγραφή των δανείων τους, ελεύθερους επαγγελματίες που δεν μιλούσαν για να μη χάσουν την άδεια τους, ένστολους με οιονεί εξασφαλισμένη συνηγορία. Είναι ο πληθυσμός που τόλμησε να δείξει τον όγκο του μόνο σε δύο κηδείες και μετά ξαναλούφαξε. Που έδειξε την μαζική, πύρινη ορμητική παρουσία του μόνο στην πρόκριση του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ.

Κανονικοί άνθρωποι δηλαδή, δεν τους κατηγορώ στο σημείωμα αυτό, άλλωστε το δικαίωμα το έχουν μόνο οι πρωταγωνιστές της εποχής και εγώ ανήκω στην άλλη παρεξήγηση, την γενιά της Μεταπολίτευσης. Ομως μπήκαν στην ιστορία με ψεύτικο όνομα, πλαστογραφημένο. Ενα όνομα που δικαιούντο ελάχιστοι  το οικειοποιήθηκε το σύνολο και φυσικά το κακοποίησε. Έτσι δημιουργήθηκε η παραχάραξη που τροφοδότησε όλα τα κλισέ της εποχής μας για αυτή την ηλικία ανθρώπων, που συμπυκνούνται στην  αστήριχτη κοινοτοπία «για όλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου».

Από τους πραγματικούς κατοίκους της Πατησίων τη νύχτα εκείνη, λίγες δεκάδες ήσαν αυτοί που ασχολήθηκαν με την πολιτική, τον συνδικαλισμό, τα κοινά γενικότερα, και είναι γνωστοί. Ακόμα και αυτοί δεν είχαν ομοιογενή πορεία, αλλά ας δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους. Οι πολύ περισσότεροι πάντως συνέχισαν κανονικά της ζωή τους, έγιναν επιστήμονες (μερικοί εξαιρετικά διακεκριμένοι), επαγγελματίες, εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες. Για αυτούς το Πολυτεχνείο είναι το σιωπηλό  γιόρτασμα της νιότης τους και θυμώνουν όταν τους χρεώνουν τις αμαρτίες που κυρίως βαραίνουν τη μάζα των αμετόχων. Την  κρίσιμη αυτή μάζα που είχε κλειστεί στον έμφοβο  εαυτό της  στα χρόνια της δικτατορίας  και τον  ξετύλιξε αμέριμνη και ανεμπόδιστη τα επόμενα χρόνια. Και που στην ουσία χόρευε πάντα στον ρυθμό που υπαγόρευε η κάθε εξουσία, είτε η παράνομη της Χούντας  είτε οι εκλεγμένες της Δημοκρατίας , για να αποτελέσουν το ασφαλές όχημα που μας  έφερε μέχρι εδώ.

Οι  περισσότερες κακοδαιμονίες μας πηγάζουν, ή συντηρούνται από τη συμπεριφορά αυτής της μάζας. Του μέσου όρου, δηλαδή, της κοινωνίας. Αλλά τα παιδιά που κλείστηκαν στα κάγκελα εκείνα τα βράδια δεν ανήκαν στον μέσο όρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...