«Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις
εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα».

Όταν ο πρόεδρος ή πρωθυπουργός μιας χώρας επισκέπτεται ένα υπουργείο και (α) έχει ενημερώσει από την προηγούμενη μέρα όλους τους δημοσιογράφους, φωτογράφους και εικονολήπτες που είναι στη mail list του, και (β) λίγη ώρα μετά τη συνάντησή του εκεί με υπουργούς, υφυπουργούς και κάποιους υπηρεσιακούς, λαμβάνεις στο mail σου, ως «σημεία παρέμβασής» του, κείμενο 1062 λέξεων εκ των προτέρων γραμμένο και προετοιμασμένο, ξέρεις ότι είναι press-call και τίποτ’ άλλο.

Δεν χρειάζεται ούτε επεξήγηση, ούτε ανάλυση. Είναι μόνο ένα επικοινωνιακό happening, που ως τέτοιο σχεδιάστηκε και ως τέτοιο υλοποιήθηκε.

Εγώ βγάζω σπυριά πια με τέτοια στημένα πολιτικά πανηγύρια. Τα δελτία Τύπου που τα συνοδεύουν, συχνά μάλιστα εκ των προτέρων με την ένδειξη «Εμπάργκο: Να μην μεταδοθεί πριν τη τάδε ώρα», τα εξαφανίζω από τον υπολογιστή μου με τρία πλήκτρα, Alt+Ctrl+Delete.

Νοιώθω σαν να βλέπω παλιά ελληνική ταινία χωρίς το χιούμορ της.

Τότε, ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός, ο υπουργός ή ο βουλευτής, έβγαιναν από τη λιμουζίνα τους με έναν στόμφο που τουλάχιστον καταλάβαινες ότι ήταν τέτοιος, και γελούσες.

Τώρα, τους βλέπεις να κατεβαίνουν με έπαρση, και αυθόρμητα εντελώς, όσο ευγενικός και αν είσαι, σε ξεφεύγει το «για κοίτα ρε έναν….».

Το χειρότερό μου δε απ’ όλα, είναι όταν τους βλέπω να καταπλέουν σε έναν τόπο δυστυχίας (πχ νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, κλπ) μ’ εκείνο του ζωγραφισμένο περίλυπό τους ύφος. Μα την Παναγία, ακόμα κι εγώ που απεχθάνομαι τη βία, αν είχα εκείνη τη στιγμή πρόχειρο ένα στραγγιστό γιαούρτι, κατά προτίμηση με βατόμουρο ή φράουλα, νομίζω πως δύσκολα θα συγκρατιόμουν να μην το εκτοξεύσω στον κλαμένο.

Οι επισκέψεις προέδρων και πρωθυπουργών στα λεγόμενα «ευαίσθητα υπουργεία» (Υγείας, πρωτίστως, αλλά και Παιδείας, Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Εργασίας, Γεωργίας, κ.λπ., …, αναλόγως της κλίμακας ευαισθησίας), έχουν καταργηθεί στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν συνηθισμένες. ‘Ενα από τα κλασικά παραδείγματα μιας λαϊκιστικής πολιτικής ενός δημαγωγού ηγέτη. Σε μια χώρα, όπου οι πολίτες της είναι ακόμα επιρρεπείς σε πανηγύρια που συντηρούν μύθους και παραμύθια, αυτά τα happenings έχουν ακόμα πέραση. Όχι σε όλους, αλλά οπωσδήποτε σε αρκετούς ώστε να τις καθιστούν απαραίτητες.

Τι κάνει ένας πρωθυπουργός π.χ. όπως τον δικό μας στην Ελλάδα, όταν μεταβαίνει σαν την Δευτέρα, για παράδειγμα, στο υπουργείο Εργασίας, που δεν μπορεί να το κάνει, και μάλιστα ακόμα πιο αποτελεσματικά, καλώντας την πολιτική ηγεσία του αλλά ίσως και διάφορους υπηρεσιακούς παράγοντες στο Μέγαρο Μαξίμου;

Κάποτε, έλεγαν ότι είναι καλό τον ηγέτη μιας χώρας να τον βλέπει ο κόσμος σε χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στην πυροσβεστική, στα λιμάνια. Να φαίνεται ότι είναι κοντά στον λαό.

Αυτό, δεν παίζει πια. Το συγκεκριμένο επικοινωνιακό κόλπο έχει ξεφτίσει, και σε πολλές περιπτώσεις έχει φέρει αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι ηγέτες, θέλοντας όπως πάντα να κολακεύσουν τους γύρω συμπολίτες τους, έκαναν αναφορές απείρου κάλλους, που κατάντησαν και επιθεωρησιακά νούμερα.

Τώρα πλέον, τέτοιες επικοινωνιακές επισκέψεις, εκτός από γελοίες στην σύλληψη και εκτέλεσή τους, αποκαλύπτουν περισσότερα από τα κακώς κείμενα που μια κυβέρνηση θέλει να επικαλύψει. Για παράδειγμα, ο ηγέτης που περιτριγυρίζεται από παιδάκια που έχουν «φυτευτεί» γύρω του χάριν μιας φωτογραφίας (βλέπε Τσίπρας στις σκάλες του Μαξίμου με τις επαναπροσληφθείσες καθαρίστριες λίγες μέρες μετά την εκλογή του), δεν εισπράττεται από τον μέσο πολίτη ως ένας ευαίσθητος ηγέτης που είναι κοντά στον λαό. Τον απώτερο στόχο του τον ξέρουν όλοι. Και τον πραγματικά ευαίσθητο, τον αναγνωρίζουν και χωρίς ούτε ένα photo-call!

* Από τον «Πολιτευτή» του Διονύση Σαββόπουλου (Δίσκος: Ρεζέρβα). Το κομμάτι δημοσιεύτηκε και στην κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News