Την προηγούμενη περίοδο (2010-2015) ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα κυριαρχήθηκε από το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Σπανίως κάποιο άλλο ζήτημα διεκδικούσε με αξιώσεις να μπει σφήνα. Η φάση αυτή παρήλθε. Και τα τελευταία δύο χρόνια η βαριά κληρονομιά της κρίσης (ανεργία, υποαπασχόληση και υποαμοιβές, μετανάστευση κ.α) έχουν φύγει από τη δημόσια ατζέντα, η οποία έχει γίνει «πολυτελής»: περιλαμβάνει θέματα δευτερεύοντα και περιθωριακά ή, όταν είναι μεγάλου ενδιαφέροντος, είναι για λάθος λόγους.

Παρατηρώντας τα θέματα αυτού του «πολυτελούς» διαλόγου, διακρίνουμε εύκολα δύο κατηγορίες: «Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» η μια, «νόμος και τάξις» η άλλη. Μέσα σ’ αυτές, απλώς ενδεικτικά είναι και τα θέματα που «συζητούνται»:

1.ΠΑΤΡΙΣ. Δεν ξέρουμε πόσο κινδυνεύει . Πάντως, αν κινδυνεύει, κινδυνεύει εξ ανατολών, δεν χρειάζεται επεξήγηση. Όμως, η μοναδική μαζική «αφύπνιση» που είχαμε το τελευταίο διάστημα ήταν τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Προφανώς, η ελληνική Μακεδονία κινδυνεύει από την… υπερδύναμη της πρώην γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας περισσότερο απ’ ότι κινδυνεύει το Αιγαίο από τον τουρκικό (έστω με ξύλινα πόδια) γίγαντα. Για την αντιμετώπιση της βόρειας υπερδύναμης έχουν γίνει κάμποσες συναντήσεις (ελληνικής) κορυφής, για τα συμβαίνοντα στα ανατολικά μας αρκεί η συνεχής τουρκολογία και τουρκοφαγία.

2.ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Την ώρα που ο (αριστερός) Τσίπρας τα έχει βρει σε όλα με τον Ιερώνυμο και αλλάζει υπουργούς σύμφωνα με τις επιθυμίες του και την ώρα που οι Αμβρόσιοι κάνουν πάρτι, δημιουργείται η δημόσια ψευδαίσθηση ότι απειλούνται τα ιερά και τα όσια με τις αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών! Αυτό οδηγεί την πλειοψηφία του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας σε μια απόφαση που ταιριάζει περισσότερο σε θεοκρατικές κοινωνίες παρά σε δημοκρατίες δυτικού τύπου. Ατέλειωτη φλυαρία για το αν και πόσο κινδυνεύει η Ορθοδοξία σε μια χώρα με πληθυσμό 99% ορθόδοξο. Κινδυνεύει όσο κινδύνευσε και από την καθιέρωση του πολιτικού γάμου(ή και από την επικείμενη καύση των νεκρών), δηλαδή καθόλου!

3. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Εκεί να δείτε κινδύνους. Αφού η ελληνική οικογένεια δεν διαλύθηκε από τον πολιτικό γάμο, δεν διαλύθηκε από την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, τώρα «απειλείται» από την καθιέρωση της αναδοχής (και) από ομόφυλα ζευγάρια. Ντόρος και απίθανη (μετά συγχωρήσεως) παπαραλογία, για ένα εντελώς περιθωριακό θέμα. Θα πούμε παρακάτω από τι απειλείται η ελληνική οικογένεια, αλλά γι’ αυτόν τον κίνδυνο αγρόν αγοράζουμε.

4. ΤΑΞΙΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Οι οποίες απειλούνται (σοβαρώς…) από τα τρικάκια και τις μπογιές του Ρουβίκωνα. Εννοείται ότι απειλούνται και από τα συμβαίνοντα (εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια) περί την πλατεία Εξαρχείων και το Πολυτεχνείο. Φυσικά, αυτό δεν το καταλαβαίνει το 99% της ελληνικής επικράτειας, η οποία κοιμάται και ξυπνάει με τον… φόβο του Ρουβίκωνα, διαβάζοντας τα πομπωδώς προβαλλόμενα «κατορθώματά» του. Nα δούμε πόσο θα αποκατασταθεί η τάξη τώρα που έπιασαν κάποιον «αρχηγό» του.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται η «πολυτελής» ατζέντα του δημόσιου διαλόγου. Στην οποία έχουν εντελώς περιθωριακή (ή και καθόλου) θέση «δευτερεύοντα» ζητήματα, όπως αυτό που αναδεικνύουν πρώτο οι Ελληνες σε όλες τις δημοσκοπήσεις: ανεργία-υποαπασχόληση-φτώχεια-κοινωνικός αποκλεισμός.

Από τι απειλείται η ελληνική οικογένεια; Από την αναδοχή και την ταυτότητα φύλου ή από την υποαπασχόληση και τις εξευτελιστικές αμοιβές των νέων ανθρώπων (εδώ); Πώς θα κάνουν (κανονικές και όχι με αναδοχή) οικογένειες τα νέα παιδιά; Με αμοιβές-χαρτζιλίκια; Πώς δεν θα απειληθεί η πατρίς σε λίγα χρόνια (όχι από την μακεδονική βόρεια υπερδύναμη και από τα Θρησκευτικά αλλά) από την βόμβα του δημογραφικού, που θα την μετατρέψει σε χώρα γερόντων διαρκώς συρρικνούμενη πληθυσμιακά (εδώ), όταν η Τουρκία θα φτάνει τα εκατό εκατομμύρια;

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: ακόμα και στην πρόσφατη συζήτηση για την ΔΕΗ στη Βουλή η σύγκρουση έγινε για το σημερινό (αριστερό) «ξεπούλημα» (είχε προηγηθεί το «δεξιό») και όχι για τη σκληρή πραγματικότητα πίσω από αυτό: εκατομμύρια καταναλωτές δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους!

Ετσι διαμορφώνεται ο «πολυτελής» δημόσιος διάλογος. Με τα επουσιώδη, αλλά πιασάρικα, να κυριαρχούν ως, δήθεν, σοβαρά και επικίνδυνα. Και με τα, όντως, σοβαρά και επικίνδυνα να παραμερίζονται ή και να θάβονται, αφού η αντιμετώπισή τους είναι δύσκολη και δεν προσφέρεται για κομματική και προπαγανδιστική εκμετάλλευση.

Καπως έτσι έρχεται η χειραγώγηση και η παραπλάνηση. «Το βασικό εργαλείο για τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι η διαστρέβλωση των λέξεων», κατά τον αμερικανό συγγραφέα Φίλιπ Ντικ. Ο Γάλλος Βωβενάργκ το είχε πει αλλιώς: «Η τέχνη του να αρέσεις είναι η τέχνη του να ξεγελάς».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News