Στην ομώνυμη ταινία, η Βουγιουκλάκη λέει σε μια στιγμή με πάθος στον πατέρα της Κωνσταντάρα: «Οι εργάτες θα πολεμήσουν». «Με τι όπλα;» «Με το μόνο όπλο που διαθέτει ένας εργάτης, την απεργία». Δεν διαφέρει και πολύ η διαλεκτική ανάλυση της επαναστατημένης κόρης από εκείνη της ΕΣΗΕΑ που αποφάσισε απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων τις κρίσιμες μέρες που ψηφίζονται τα νομοσχέδια του 3ου και πιθανώς 4ου Μνημονίου. Πράγματι αυτή η απόφαση πέτυχε ένα ζηλευτό ρεκόρ. Στρέφεται εναντίον όλων όσων θίγονται από τα νομοσχέδια και εξυπηρετεί τον μόνο που φταίει, δηλαδή την κυβέρνηση που τα καταθέτει.

Οι πολίτες στερούνται την πληροφόρηση τη στιγμή που λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον τους, οι δημοσιογράφοι αδυνατούν να ενημερώσουν τον κόσμο ακόμα και για τις θέσεις του κλάδου, οι ιδιοκτήτες, άρα και τα Μέσα, πλήττονται διπλά (και με τα νομοσχέδια και με την απεργία), η κυβέρνηση περνά την καταιγίδα αβρόχοις ποσίν.

Πολλαπλό τζακ ποτ. Η αγωνιστική μανιέρα της Ενωσης, πάντα η ίδια εδώ και χρόνια, το έχει συνήθειο να παράγει τυφλές απεργίες αλλά αυτή τη φορά έφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα σουρεαλισμού.

Φοβάμαι τον διχασμό στον κλάδο και τα τραύματα που θα αργήσουν να επουλωθούν-θα καταλήξουμε σε ένα καθεστώς διαίρεσης και αλληλοστοχοποίησης συναδέλφων

Υπάρχει όμως ένα θέμα πώς αντιδρούν οι υπόλοιποι. Τα όργανα της Ενωσης έχουν εκλεγεί με διαδικασίες δημοκρατικές μας αρέσουν δεν μας αρέσουν, αυτά και οι απoφάσεις τους. Για αυτό φοβάμαι τη λειτουργία εφημερίδων και ηλεκτρονικών μέσων παρά τη απεργία (το Διαδίκτυο το αφήνω απ΄έξω γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει για την ΕΣΗΕΑ). Φοβάμαι τον διχασμό στον κλάδο και τα τραύματα που θα αργήσουν να επουλωθούν – θα καταλήξουμε σε ένα καθεστώς διαίρεσης και αλληλοστοχοποίησης συναδέλφων, εννοώ ακόμα μεγαλύτερης από αυτήν που ήδη υπάρχει (δεν περνάμε δα και τις καλύτερες μέρες μας). Θα έπρεπε να είχε προηγηθεί μαζική συλλογή υπογραφών,  δημοκρατικές κινητοποιήσεις που θα ασκούσαν πίεση στο ΔΣ να αλλάξει την απόφαση και, ει δυνατόν, σύγκληση έκτακτης Γενικής Συνέλευσης, πριν ληφθούν αποφάσεις για σπάσιμο της απεργίας. Οι δημοσιογράφοι εκ των πραγμάτων πιέζονται αμφίδρομα, όντες ούτως ή άλλως μεταξύ τους διχασμένοι.

Τελευταία ρωτώ από χόμπι διάφορους δημοσιογράφους που συναναστρέφομαι, τι ψήφισαν στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Εχω ειλικρινά εκπλαγεί από το ποσοστό εκείνων που απείχαν. Ανάμεσά τους αρκετοί από αυτούς που τώρα κινητοποιούνται για να αλλάξει η απόφαση της απεργίας. Εχω την εμπειρική εντύπωση ότι αν μπορούσαμε να κάνουμε μια στατιστική αποτύπωση θα βρίσκαμε τα ποσοστά αποχής πολύ μεγαλύτερα ανάμεσα στους συναδέλφους που διαφωνούν τώρα με την απεργία  αλλά και με άλλες στο παρελθόν. Δεν ξέρω αν οι τωρινές αντιδράσεις τους είναι και ενοχικές για την αδιαφορία τους, πάντως αυτοί είναι που έχουν το περισσότερο λάθος σε αυτήν την ιστορία. Παρέδωσαν αμαχητί την ΕΣΗΕΑ στις δυνάμεις εκείνες που απαντούν με απεργία σε κάθε ερώτηση γιατί «αυτό είναι το μόνο όπλο που έχουν οι εργάτες» ενώ οι ίδιοι επεφύλασσαν για τον εαυτό τους τον πολυτελή ρόλο του αμέτοχου που δεν βρέχει τα πόδια του. Αφησαν δηλαδή την αταβιστική λογική της Βουγιουκλάκη να κανοναρχεί το συνδικαλισμό των δημοσιογράφων ενώ οι ίδιοι παρίσταναν τον Παπαμιχαήλ που σχολίαζε στεγνός και θυμωμένος από την παραλία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News