Συζητώντας πρόσφατα με έναν από τους πιο μεγάλους μας, εν ζωή, ποιητές, προσπαθούσα να διακρίνω την ψυχολογία ενός παλιού κομμουνιστή. Ενός ανθρώπου που παραλίγο να γίνει «μάρτυρας» για ένα «υπερκόσμιο» όραμα δικαίου το οποίο αποδείχθηκε μία απάνθρωπη δικτατορία. Μέσα από τις πολλές ιστορίες του, μπόρεσα να διακρίνω μία παθητική νοσταλγία. Όχι κάποιου που αισθάνεται τύψεις αλλά μόνο απογοήτευση για κάτι που η ίδια η ζωή ματαίωσε, με τον σκληρό ρεαλισμό της.

Κατάλαβα έτσι, αυτό που συμβαίνει σε όλους τους παλιούς Αριστερούς και μεταφέρεται ως ιδεολογία, ως σήμερα, για να γεννηθούν κακόγουστες καρικατούρες. Είναι το συναίσθημα των ανθρώπων που δεν έζησαν ποτέ τον υπαρκτό αποτέλεσμα του ταξιδιού τους αλλά βίωσαν μόνο την αγωνιώδη προσπάθεια για να το πετύχουν. Οπότε, το μόνο που έμεινε είναι η γλυκιά και μάταιη γεύση της υπέρβασης, μολονότι αποκαλύφθηκε με εκκωφαντικό τρόπο, η απατηλή αποτυχία της. Το πιθανότερο είναι πως ένιωσαν σαν τον πιστό που δεν δοκίμασε ποτέ την κόλαση αλλά έδωσε υπέροχους αγώνες για τον παράδεισο που ποτέ δεν είδε…

Κι όμως, θα έπρεπε να αισθάνονται τύψεις, για αυτό που κληροδότησαν, από άγνοια ή αφέλεια, σε μια χώρα, που ακόμα ταλανίζεται από τα φαντάσματα του παρελθόντος…

Σήμερα, ξεκινάει στον Περισσό, το 20o συνέδριο του ΚΚΕ, ενός κόμματος που αποτελεί μοναδική περίπτωση σε όλον τον δυτικό κόσμο, αφού καταφέρνει ακόμα να διατηρεί τόσο μεγάλο ποσοστά στο εκλογικό σώμα και να γοητεύει με την «αυθεντικότητά» του τους Eλληνες. Και προφανώς, θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμα, συμπαθές, αφού διαθέτει την πολιτική ευφυία να αποφεύγει την εξουσία και την πραγματικότητα. Και όσο οι Ελληνες θα συνεχίσουν να πορεύονται ανιστόρητοι, τόσο θα ευδοκιμεί η θρησκειολογία του.

Το  ΚΚΕ «γεννήθηκε» το 1924, ως μετεξέλιξη του ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό  Κόμμα Ελλάδος) που είχε ιδρυθεί το 1918, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Άργησε να δημιουργηθεί γιατί άργησε να υπάρξει και εργατικό κίνημα στη χώρα. Πέρασαν 100 χρόνια από τότε, και θα ωφελούσε πολύ να γίνει ένας πρόχειρος απολογισμός «προσφοράς» του στην ελληνική κοινωνία.

Υπάρχουν αυτοί που θα μιλήσουν για τις διεκδικήσεις του για τα δικαιώματα των εργαζομένων στα πρώτα χρόνια της εκβιομηχάνισης της χώρας, για την προσφορά του στην Εθνική Αντίσταση και για την διαχρονική ταξική πάλη υπέρ των εργατών.

Από την άλλη, ιστορικά, μπορεί να καταλογίσει κανείς την «αντιιμπεριαλιστική» και οπωσδήποτε, υπονομευτική στάση του ΚΚΕ στην μικρασιατική περιπέτεια, την συναίνεσή του για δημιουργία μακεδονικού κράτους, με σύνορα της Ελλάδας ως την Κατερίνη και την πρόκληση του Εμφυλίου. Επιπλέον, για τις πιο κοντινές εποχές, το ΚΚΕ είναι υπόλογο για  την συνεχή υποκίνηση απεργιών εις βάρος των εργαζομένων (το ΠΑΜΕ έκλεισε ουσιαστικά την Ελληνική Χαλυβουργία στον Ασπρόπυργο), το «καπιταλιστικά» επιτυχημένο deal με την πώληση του «902» σε offshore εταιρεία, την άρνηση ελέγχου των οικονομικών του κόμματος και πολλά άλλα που μπαίνουν στο απυρόβλητο, χάρη στο ότι απολαμβάνει μια συνεχή ασυλία, σαν να πρόκειται για «ιερό κειμήλιο» της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η ηγεσία και οι οπαδοί του νομίζω ότι είναι απολύτως σαφείς και έντιμοι με τις προθέσεις τους. Επιμένουν στο «δόγμα» τους που δεν είναι άλλο από την ανατροπή της αστικής δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση της «δικτατορίας του προλεταριάτου». Γι αυτό και η σύγκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει τον τυχοδιωκτισμό και την καπηλεία της ιδεολογίας του. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε η δομή αυτής της κοινωνίας ούτε η πρόοδός της ούτε φυσικά, και η εξουσία της.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν, επιστρατεύοντας λίγο περισσότερη ρεαλιστική σκέψη, ποιος είναι ο ρόλος αυτού του κόμματος στην δημοκρατία μας. Όχι για να το απαγορεύσουμε αλλά για να απαιτήσουμε τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του. Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει πρώτα, όλοι εμείς οι υπόλοιποι που δεν είμαστε κομμουνιστές, να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς είναι η αστική δημοκρατία που έχουμε και ποιες είναι και οι δικές μας υποχρεώσεις απέναντί της. Όσο συνεχίζουμε χαλαροί και βολεμένοι στην αδράνεια και στην συνειδητή μας αφέλεια, οι πάντες έχουν δικαίωμα στο να ελπίζουν στα «θεοκρατικά ιδεώδη» και να υπόσχονται ανέξοδα, παραδείσους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News