Είπαμε να μην γκρινιάξουμε πασχαλιάτικα, να υποχωρήσει λίγο η πολιτικολογία. Το επιβάλλουν οι ημέρες. Αλλά τι να κάνεις, όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί το πάνε φιρί φιρί; «Θέλω ν’ αγιάσω μα δεν μπορώ», που λέει και ο στίχος του άσματος. Οντως, είναι…μαζοχισμός, να διαβάζεις και, πολύ περισσότερο να προσπαθείς να αναλύσεις, πασχαλιάτικα «βαρυσήμαντα» κείμενα και μηνύματα πολιτικών. Αλλά τι να κάνουμε, όταν οι ίδιοι επιλέγουν αυτές τις μέρες, για να περάσουν το «μήνυμα» ο μεν(ο πρώην) ότι δικαιώθηκε ήδη και ο δε(ο νυν) ότι δικαιώνεται οσονούπω;

Αξιοσημείωτο είναι ότι και οι δύο, ο πρώην Αντώνης Σαμαράς και ο νυν Αλέξης Τσίπρας, χρησιμοποιώντας την ίδια φρασεολογία, επαίρονται για το ίδιο αποτέλεσμα: κατάφεραν (έτσι λένε και οι δύο) «να στήσουν την Ελλάδα στα πόδια της». Πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι την είχαν ρίξει κάτω, ενώ οι ίδιοι είναι εντελώς αθώοι του αίματος τούτου.

Ας αρχίσουμε με τη χρονική σειρά των γεγονότων:

—Ο Σαμαράς επέλεξε να δημοσιεύσει το Μεγάλο Σάββατο ένα άρθρο με έντονο το στοιχείο της «αυτοδικαίωσης» να διαπερνά τις γραμμές του. Μας λέει ότι και ως αντιπολίτευση όλα καλά τα έλεγε και ως κυβέρνηση όλα καλά τα έκανε. Δεν λέει πουθενά, όμως, ότι η δική του παράταξη έβαλε τις βάσεις για τη χρεοκοπία, ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2007-2009. Αποφεύγει επιμελώς να πει ότι ο ίδιος, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, περηφανευόταν ότι ήταν ο πρώτος αντιμνημονιακός. Oμως, όταν πήγε ως πρωθυπουργός στο Βερολίνο, αποκήρυξε το αντιμνημονιακό παρελθόν του, δηλώνοντας ενώπιον της Μέρκελ «ουδείς αναμάρτητος». Μας λέει ότι την περίοδο 2012-2014 έκανε την «υπέρβαση»(την οποία πίστευε εδώ και δεκαετίες) συνεργαζόμενος με αντίπαλα κόμματα. Αποφεύγει, όμως, επιμελώς να πει ότι το έκανε από ανάγκη (δεν είχε αυτοδυναμία) και ότι δυο μέρες πριν από τις εκλογές του 2012 έλεγε το ακριβώς αντίθετο (εδώ), που κάθε άλλο παρά «υπέρβαση» έδειχνε.

Αν ο Σαμαράς έγραψε το άρθρο για να μας πει ότι δικαιώθηκε και ως αντιπολιτευόμενος (υπονομεύοντας) την κυβέρνηση Παπανδρέου την περίοδο 2010-2011 και ως κυβερνήτης από το 2012 έως το 2014, τότε διέπραξε το λάθος που διαπράττουν μονίμως οι πρώην: νομίζουν ότι όλοι όσοι τους διαβάζουν ή τους ακούνε είτε δεν θυμούνται το παρελθόν είτε ότι το εξιδανικεύουν. Όμως, όταν τα γεγονότα είναι πρόσφατα, αυτό δεν ισχύει ή ισχύει πολύ λιγότερο.

—Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να μας πει ανήμερα το Πάσχα ότι, χάρη στη δική του κυβέρνηση, περνάμε από τη «μνημονιακή» στην «μεταμνημονιακή» εποχή (εδώ). Αυτό που δεν μας είπε, εν είδει επιβαλλόμενης αυτοκριτικής, είναι πόσο συνέβαλε η δική του περίοδος (αντιπολιτευόμενη και κυβερνητική), ώστε να φτάσει η Ελλάδα να πέσει στα γόνατα και να χρειαστεί μετά ο ίδιος και η κυβέρνησή του να τη σηκώσουν και «να την ξαναστήσουν στα πόδια της». Και αυτός αποφεύγει επιμελώς να μας πει πόσο υπονόμευσαν —ο ίδιος και συν αυτώ του ΣΥΡΙΖΑ (συν ο συνεταίρος Πάνος Καμμένος των ΑΝΕΛ)— τον προηγηθέντα Σαμαρά, όπως και εκείνος είχε υπονομεύσει τον προ αυτού Γιώργο Παπανδρέου. Επιπλέον, ο Τσίπρας αποφεύγει να πει πόσο οπισθοχώρησε η Ελλάδα στο πρώτο εξάμηνο της δικής του διακυβέρνησης, τότε που είχε -κατά τη δική του παραδοχή -«αυταπάτες» και χρειάστηκαν τα νέα οδυνηρά μέτρα. Δεν ξέρουμε αν τώρα η Ελλάδα «ξαναπατάει στα πόδια της», όπως είπε ο Τσίπρας από την απάνεμη Τήλο. Αλλά καλό είναι να κάνει -ειδικά αυτός-  λίγο κράτει στα μεγάλα λόγια. Διότι μπορεί να τα πάρουν οι άνεμοι της ερχόμενης και πολυδιαφημιζόμενης αυγουστιάτικης «εξόδου» και να μη μπορεί να τους βάλει μέσα σε κανέναν ασκό και να τρέχει στον Αίολο για βοήθεια.

Μπορεί να το Πάσχα να είναι γιορτή τρόπον τινά της αφθονίας. Όμως, στη δική μας περίπτωση, δεν προσφέρει τίποτα η αφθονία λόγων και υποσχέσεων, που εξέπεμψαν ο πρώην και ο νυν πρωθυπουργός, με μοναδικό στόχο τη δική τους αυτοδικαίωση. Οι ίδιοι φαίνεται ότι την έχουν μεγάλη ανάγκη (την αυτοδικαίωση). Όμως, οι άλλοι, που τους διαβάζουν και τους ακούνε, άλλα καταλαβαίνουν. Όπως ότι η Ελλάδα δεν στάθηκε στα πόδια της χάρη στην δική τους (μόνο!) αυτοδικαιούμενη πολιτική. Αλλά ότι σίγουρα έφτασε να πέσει στα γόνατα (και) εξαιτίας δικών τους (μη αυτοδικαιούμενων, ασφαλώς!) επιλογών. Γι’ αυτό απαιτούν τουλάχιστον στα λόγια σεμνότητα και ταπεινότητα (που έλεγε μια άλλη -όχι και τόσο αθώα- πολιτική ψυχή) , στα δε άλλα απαιτούν αυτό που λέει ο στίχος του άσματος: «Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά».

Και του χρόνου (αλλά όχι με τέτοια)!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News