Τον Νοέμβριο του 2007 ο  Γιώργος  Παπανδρέου επενεξελέγη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά από μια σφοδρή αντιπαράθεση με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και αφού είχε αποτύχει να αποτρέψει την σύγκρουσή τους ο τρίτος υποψήφιος, Κώστας Σκανδαλίδης. Είχε προηγηθεί, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους η δεύτερη εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή κι ως γνωστόν το βράδυ εκείνων των εκλογών ο Βενιζέλος είχε μεταβεί στο Ζάππειο.

Ορισμένοι σώφρονες συνομιλητές του κ. Παπανδρέου του είχαν προτείνει τότε, ενόψει του Συνεδρίου που έγινε λίγους μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2008, να δείξει γενναιότητα, να κινηθεί υπερβατικά και να γεφυρώσει  το διχασμένο κομματικό σώμα του ΠΑΣΟΚ. Δεν τους άκουσε και επέλεξε να ακολουθήσει τις προτροπές νεόκοπων  τότε υποστηρικτών του να τα «πάρει όλα».

Εκείνο το τραύμα μπορεί να έκλεισε με τα όσα συνέβησαν από τότε στη χώρα αλλά δεν αποκαταστάθηκε η βλάβη οριστικά. Αρχισε πάλι να πονάει με αφορμή την συνεργασία του ΚΙΔΗΣΟ με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, την οποία συμφώνησαν η Φώφη Γεννηματά και ο Γιώργος Παπανδρέου, την περασμένη Πέμπτη.

Η επίκληση των γεγονότων δεν έχει ως σκοπό την υπενθύμιση της τότε αντιπαλότητας αλλά να επισημάνει  σημαντικές παραμέτρους για το σήμερα, για την έκβαση των οποίων καθοριστικό ρόλο θα παίξουν οι κκ. Παπανδρέου και Βενιζέλος, ενώ τις αποφάσεις καλείται να πάρει η Φώφη Γεννηματά. Η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα πρέπει να κερδίσει ένα στοίχημα. Να κάνει, δυστυχώς υπό δυσμενέστερους όρους, ό,τι δεν έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2008.

Να αγνοήσει κατ αρχήν τις θερμοκέφαλες απόψεις που κυκλοφορούν στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ οι οποίες την προτρέπουν να επιδιώξει ένα μετωπικό σχήμα του τύπου «ΠΑΣΟΚ κι άλλες δυνάμεις» και να προχωρήσει στην ομογενοποίηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Να της δώσει χαρακτηριστικά ενιαίου φορέα αποφασίζοντας σύντομα τη διεξαγωγή συνεδρίου με καθαρούς όρους και την εκλογή ηγεσίας από την κοινωνία.

Αλλωστε η ιστορική εμπειρία είναι σαφής. Η Συμμαχία του 1977 καταποντίστηκε στις εκλογές εκτός των άλλων και γιατί δεν απέκτησε ενιαία λειτουργία βασιζόμενη στην επίπλαστη συνεργασία των συμμετεχόντων. Και ο πρώιμος Συνασπισμός της Αριστεράς, του 1989, από την αρχή είχε προβλήματα συνεννόησης καθώς συνεδρίαζαν οι Κεντρικές Επιτροπές στον Περισσό και τη Κουμουνδούρου και μετά οι Χαρ. Φλωράκης και Λεων. Κύρκος αναζητούσαν συνθετικές λύσεις με τις υπόλοιπες κινήσεις. Σήμερα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη ο κίνδυνος αναβίωσης τέτοιων φαινομένων είναι ισχυρή πιθανότητα.

Από το κέρδος λοιπόν αυτού του στοιχήματος θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό η κοινωνική αποδοχή του εγχειρήματος και η κοινωνική δυναμική που θα αποκτήσει. Αν θα καταστεί τρίτος πολιτικός πόλος και υπολογίσιμος αντίπαλος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Μόνο έτσι θα πειστούν τα προοδευτικά κοινωνικά στρώματα να στηρίξουν. Ειδάλλως η εκλογική απήχηση του θα είναι περιορισμένη και δεν θα επιτευχθεί ο στόχος να ηγεμονεύσει στην Κεντροαριστερά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ακόμη και ηττημένος  θα έχει το πάνω χέρι.

Ταυτόχρονα δίνεται στην κυρία Γεννηματά η ευκαιρία να ενισχύσει τις δικές της θεμιτές φιλοδοξίες πείθοντας ότι οι  επικρίσεις εις βάρος της -ότι η ηγετική της στόφα είναι ανεπαρκής και στηρίζεται στην εύνοια του κομματικού μηχανισμού- δεν ευσταθούν και είναι προκατειλημμένες. Εξάλλου όσο μεγαλύτερη παράταξη σχηματισθεί τόσο θα αναδεικνύεται η δική της συνδρομή και θα αναβάθμίζεται ο ρόλος της.

Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει κάθε λόγο να κρατήσει την πόρτα ανοικτή, αντί να την κλείσει σε όσους είναι καχύποπτοι για τις προθέσεις της: στην πρωτοβουλία των «τριών» πρώην υπουργών, στο Ποτάμι και γενικότερα σε όσους είναι επιφυλακτικοί για το τι επιδιώκει. Να πείσει πως το εγχείρημα που εξαγγέλει δεν είναι reunion του ΠΑΣΟΚ αλλά η νέα έκφραση της ευρύτερης Κεντροαριστεράς.

Ασφαλώς στην έκβαση της προσπάθειας της, καθοριστικές πρόκειται να είναι οι στάσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Γιώργου Παπανδρέου. Οπως και να το κάνουμε είναι και οι δύο ισχυρές προσωπικότητες με σταθερές απόψεις. Ομως η διαμόρφωση ενός modus vivendi μαζί τους συνιστά πρόκληση για την Φώφη Γεννηματά.

Εφόσον ο κ. Παπανδρέου δεν αλλάξει στάση και επιμένει στην δέσμευσή του ότι δεν έχει ηγετικές φιλοδοξίες , όπως δήλωσε στον ΣΚΑΪ, ασφαλώς και θα διευκολύνει τα πράγματα. Παράλληλα όσο θα ζητείται και θα αναγνωρίζεται η συνδρομή του Βαγγέλη Βενιζέλου στη διαμόρφωση της εθνικής γραμμής συνεννόησης, την οποία άλλωστε ο ίδιος είχε διατυπώσει από τον Μάιο του 2012, τόσο η συμπόρευση θα έχει λιγοστά προβλήματα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News