Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, η Έλεν Λουίζ Μαρούλις κέρδισε χρυσό στην πάλη αγωνιζόμενη με τα χρώματα της Αμερικής. Οι ΗΠΑ πανηγύρισαν. Θα μπορούσαμε να είχαμε πανηγυρίσει εμείς. Και το 2012, στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, μπορεί να μας έφερνε ένα μετάλλιο η Ελληνοαμερικανίδα Μαρούλις μιας και τότε δεν είχε περάσει στα προκριματικά των ΗΠΑ και λόγω καταγωγής σκεφτόταν να αγωνιστεί με τα ελληνικά χρώματα. Αλλά εξαιτίας της τρελής μας γραφειοκρατίας δεν το κατάφερε. Το ελληνικό Δημόσιο της χάλασε τα σχέδια. Τα γνωστά. Και ελληνική υπηκοότητα ήθελε να πάρει και πάλι δεν τα κατάφερε λόγω γραφειοκρατίας.

Ο δρομέας Αshani Kemaerly Brown είναι Τζαμαϊκανός. Στους Ολυμπιακούς του Ρίο έτρεχε με τη σημαία του Μπαχρέιν. Δεν είναι καν Μπαχρεινοτζαμαικανός όπως η Έλεν που είναι Ελληνοαμερικανίδα, ένας Τζαμαϊκανός είναι που τον τσίμπησε μια άλλη χώρα για να κατέβει σε Ολυμπιακούς με τη σημαία της. Κατά κόρον γίνεται αυτό, ειδικά με τους Τζαμαϊκανούς δρομείς. Λογικό, η Τζαμάικα είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής σπρίντερ, δεν μπορεί να τους καταναλώσει όλους.

Σκέψου τώρα πόσο δύσκολο είναι να δούμε Τζαμαϊκανό να τρέχει με ελληνικά εθνικά χρώματα. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας με τη γραφειοκρατία που έχουμε. Εδώ μια Ελληνοαμερικανίδα, ένα κατά το ήμισυ δικό μας παιδί, δεν μπόρεσε να κατέβει στους Αγώνες μαζί μας. Όχι ότι έχει διαφορά, κανονικά οι διαδικασίες θα έπρεπε να είναι εύκολες σε κάθε περίπτωση, αλλά να, ούτε αυτό δεν καταφέρνει να κάνει η χώρα. Είναι όπως σε μια ταβέρνα που περιμένεις και το φαΐ δεν έρχεται και μετανιώνεις την ώρα και τη στιγμή που κάθισες εκεί. Φωνάζεις τους σερβιτόρους μια, τους φωνάζεις δυο, τους φωνάζεις τρεις και κάποια στιγμή σηκώνεσαι και φεύγεις εκνευρισμένος. Αυτό είναι το ελληνικό Δημόσιο, μια ταβέρνα με χιλιάδες σερβιτόρους όπου συνήθως φεύγεις χωρίς να καταφέρεις να φας αυτό που έχεις παραγγείλει. Μια ταβέρνα με απελπιστική εξυπηρέτηση που δεν καταφέρνει να σου σερβίρει ούτε το πιο απλό, το κουβέρ.

Ποια πρόοδος και ποια ανάπτυξη; Ποιοι επενδυτές; Ούτε με εντολή Τσίπρα ούτε με εντολή κανενός πολιτικού δεν έρχονται αυτά στη θλιβερή μας ταβέρνα. Θα έρθουν όταν καταφέρουμε να κάνουμε το αυτονόητο, το πιο απλό: όταν καταφέρουμε να διευκολύνουμε τους ανθρώπους να διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους.

Σκέψου πόσα θα κερδίζαμε αν το ελληνικό Δημόσιο δεν ήταν ένας λαβύρινθος χωρίς έξοδο. Σκέψου πόσες επιχειρήσεις, πόσα έργα, πόσα ωραία πράγματα θα γίνονταν στη χώρα, πόσοι άξιοι άνθρωποι θα έδρευαν εδώ. Σκέψου πόσες χολιγουντιανές ταινίες θα είχαν γίνει στην Ελλάδα αν διευκολύναμε τις διαδικασίες. Εδώ ο Ματ Ντέιμον στην ταινία Jason Bourne έκανε γυρίσματα στη Μάλτα, ενώ η σκηνή υποτίθεται ήταν στην Αθήνα. Λόγω γραφειοκρατίας διώξαμε ολόκληρο Ματ Ντέιμον. Διώξαμε καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, επιστήμονες, Ολυμπιονίκες, διώξαμε ένα σωρό ανθρώπους που θα μας πήγαιναν μπροστά. Και συνεχίζουμε να τους διώχνουμε, αντί να διώξουμε τη γραφειοκρατία. Πόσο τραγικοί είμαστε πια;
ΥΓ: Η ανάπτυξη θα έχει έρθει άμα τρέξει Τζαμαϊκανός σε Ολυμπιακούς με ελληνική σημαία. Τέλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News