Επανειλημμένως, έχουμε τονίσει ότι το ΠΑΣΟΚ ταλανίζεται από την αδυναμία του να υπερβεί τον εαυτό του. Όχι τώρα, αλλά εδώ και χρόνια. Μπορεί να διαθέτει μία πρόεδρο με συγκριτικά καλύτερη -από το ίδιο το κόμμα- εικόνα στην κοινή γνώμη, αλλά η επιστροφή στο παρελθόν, δημιουργεί μία δυναμική φαύλου κύκλου. Το ίδιο υπογραμμίσαμε και παλαιότερα, όταν ρητώς σημειώσαμε ότι η συγκόλληση προσώπων υπό μορφή συνεργασίας, δεν πρόκειται να φέρει όσα ήλπιζε το ΠΑΣΟΚ. Στη δημοσκόπηση του ΠΑΜΑΚ της περασμένης εβδομάδος και ενώ δεν είχε ακόμα κάτσει ο κουρνιαχτός από την επικοινωνιακή καταιγίδα της αναπαλαίωσης, το κόμμα παρέμεινε στην 5η θέση μαζί με το ΚΚΕ με 6,5%. Όλη η προσπάθεια απόδειξης μίας δυναμικής απέδωσε μόνο…0,21%! Τόσο προστέθηκε στο εκλογικό ποσοστό του Σεπτεμβρίου (6,29) στο ΠΑΣΟΚ…

Το πρόβλημα με την προσπάθεια αυτή του Κινήματος δεν είναι η ισχνή δημοσκοπική απεικόνισή της. Το πρόβλημα εστιάζεται -και θα φανεί το επόμενο διάστημα περισσότερο- στην υπερβολική σε βαθμό καταναγκασμού, προσπάθεια των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και των όμορων συνιστωσών, να δείξουν ότι οι μετεγγραφές προσώπων και οι συμφωνίες κορυφής και μόνο, χωρίς κοινωνική αντιστοίχιση ή προηγούμενη κομματική διαβούλευση, συνιστούν πολιτική ανάταση  με περγαμηνές. Η προσπάθεια δε αυτή συμπίπτει με την ασφυκτική κοινωνική και οικονομική κατάσταση που έχει φέρει τους πολίτες στα όρια της απαισιοδοξίας, της απογοήτευσης και της οργής. Κι αντί τα μηνύματα αυτά να κινητοποιήσουν μια στροφή προς τις φωνές της βάσης και τους πολίτες της παράταξης, συνεχίζουν να προτάσσονται ανούσιες «κομματικές πειθαρχίες» και συναισθηματισμοί συμβόλων τα οποία δεν ενεργοποιούν καμία δυναμική αντανάκλαση στην σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και πολύ περισσότερο στις νεότερες γενιές. Σε μία τέτοια συγκυρία οριακή, η αναστύλωση του ΠΑΣΟΚ, ειδικά με τον τρόπο που επιχειρείται, μπορεί να προκαλέσει στους πολίτες από αδιαφορία έως ειρωνεία, βυθίζοντάς το συνεχώς σε μια νομοτελειακή φθορά μέσα από την ψευδαίσθηση αυτοσυντήρησης που προσφέρει η εξασφαλισμένη κοινοβουλευτική του παρουσία.

Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να δώσει απαντήσεις χωρίς φόβο και πάθος στα σύγχρονα προβλήματα. Απαντήσεις που δεν υπάρχουν στο ιερό βιβλίο του σοσιαλισμού της δεκαετίας του ‘80. Πώς αλήθεια φαίνεται στους έλληνες σοσιαλιστές η παρακάτω δήλωση του αρχηγού των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD) Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, σε πρόσφατη συνέντευξη του στη «Frankfurter Allgemeine Zeitung»;

«Είναι πραγματικά επικίνδυνο να υποσχόμαστε στους εκλογείς γιγαντιαίες φοροελαφρύνσεις, όπως κάνουν το Χριστιανοδημοκρατικό (CDU) και το Χριστιανοκοινωνικό Κόμμα (CSU), αντί να συνεχίσουν να εργάζονται για την οικοδόμηση ενός επιτυχημένου μέλλοντος της χώρας μας».

Παράλληλα, επέστησε την προσοχή και στο ίδιο του το κόμμα να μην υπόσχεται «μεγάλες μόνιμες κοινωνικές παροχές». Η Γερμανία, κατά τον κ. Γκάμπριελ, θα πρέπει να συζητήσει περισσότερο για θέματα όπως το πώς «μπορούμε να διατηρήσουμε και να βελτιώσουμε τη σημερινή μας οικονομική ανταγωνιστικότητα, τις πολλές και κατά το δυνατόν καλά πληρωμένες θέσεις εργασίας και την κοινωνική σταθερότητα και σε δέκα χρόνια». Για αυτό και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τυχόν προεκλογικές υποσχέσεις, οι οποίες «στο τέλος θα αποβούν σε βάρος των επειγόντως αναγκαίων επενδύσεων του μέλλοντος. Πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στις επενδύσεις και την καινοτομία και μάλιστα ήδη από σήμερα», τόνισε. Κι όλα αυτά σε μια χώρα με υγιείς οικονομικούς δείκτες κι επίπεδα ανταγωνιστικότητας. Ας αναλογιστούμε τις αντίστοιχες προκλήσεις ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στην Ελλάδα του …τρίτου Μνημονίου.

 Η διαδικασία αναγέννησης του προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα, χρειάζεται ορθολογισμό στις προτεραιότητες, στόχο στο δια ταύτα, τόλμη στη διαδρομή και σαφήνεια στις προθέσεις.

Πάγια άποψη του Δικτύου είναι ότι χρειάζεται ένας πολιτικός οδικός χάρτης που θα συμφωνηθεί από όλους και θα ξεκινά από την πλατιά βάση και θα καταλήγει στην ηγετική κορυφή. Μέσα από διακριτά βήματα που θα θέτουν το άλογο μπροστά από το κάρο και θα δίνουν στους συμμετέχοντες πραγματικό δικαίωμα και δύναμη συμμετοχής και διαμόρφωσης των εξελίξεων, ακριβώς για ενεργοποιήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες απογοητευμένους πολίτες του ευρύτερου χώρου:

• Σύσταση πολιτικού σώματος από κόμματα, φορείς, προσωπικότητες του χώρου που ως Επιτροπή θα προχωρήσει στην πραγματοποίηση ευρείας συνέλευσης που θα αποτελέσει και το βήμα των υποψήφιων προέδρων.
• Εκλογή προσωρινής Επιτροπής του νέου κόμματος που θα εγγυηθεί τις διαδικασίες εκλογής αρχηγού και την πορεία προς το ιδρυτικό Συνέδριο.
• Εκλογή από τη βάση με κλειστό μητρώο.
• Ιδρυτικό Συνέδριο, όπου θα αποφασιστεί η μορφή, το όνομα, τα σύμβολα, το πρόγραμμα, το καταστατικό κλπ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News