Ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνιστές της παράστασης μιλούν στο Protagon:

Δημήτρης Μαυρίκιος (σκηνοθεσία-μετάφραση)
– Αναζητώντας τα ίχνη του επαναστατημένου γιου της, μια συντηρητική μητέρα επισκέπτεται ένα μάγο. Εκείνος με ένα χτύπημα ραβδιού ξεδιπλώνει μπροστά της τους έρωτες και τις απίστευτες περιπέτειες του γιου της. Ενεργοποιώντας το παιχνίδι της ψευδαίσθησης και της σκηνικής δράσης, ο Πιέρ Κορνέιγ δημιουργεί ένα «θέατρο μέσα στο θέατρο», όπου συγγραφέας, ηθοποιοί και «θεατές» αναμιγνύουν τη ζωή με την τέχνη και την πραγματικότητα με τη φαντασία.
– Σήμερα αισθάνομαι πως υπάρχει μια έντονη διάθεση τομής με τα προηγούμενα θεατρικά δεδομένα από τη γενιά των τριαντάρηδων και των εικοσάρηδων. Αλλά πάντα αυτά τα πράγματα έχουν να κάνουν με τις προσωπικότητες των ανθρώπων. Για παράδειγμα, πάντα λέω ότι η νεότερη ηθοποιός με την οποία έχω συνεργαστεί είναι η Αλέκα Παϊζη. Ο τρόπος σκέψης της και ο τρόπος που μας έδινε την τέχνη της ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή της.
– Όσο η Αθήνα παραμένει μία από τις μεγάλες θεατρικές πρωτεύουσες του κόσμου, μόνο αισιοδοξία μπορώ να νιώθω για το θέατρό μας. Η πληθώρα παραγωγών και οι καλές ή πολύ καλές παραστάσεις που προκύπτουν αναλογικά από αυτό τον αριθμό, το μεγάλο αναλογικά αθηναϊκό θεατρικό κοινό, μιλούν για ένα λαό που αγαπά το θέατρο.
– Έχω μάθει πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και τη ζωή μου μέσα από την ενασχόλησή μου με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πράγματα που υποψιαζόμουν στα νιάτα μου για τη ζωή, τους άλλους, εμένα τον ίδιο, ερχόταν η δουλειά μου συνήθως να μου τα επαληθεύσει και σπανιότερα να μου τα καταρρίψει. Θεωρώ πως η δουλειά μας μάς εξαναγκάζει στην αυτογνωσία. Μας παρέχει έναν πολύ καλό καθρέφτη. Βέβαια, ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός αυτός ο καθρέφτης μπορεί απλά να αντανακλά ένα είδωλο ή να γίνει ενδοσκοπικός φακός.

Χρήστος Λούλης (Κλίνδωρ, γιος)
– Ο Δημήτρης Μαυρίκιος απολαμβάνει την πρόβα όταν οι ηθοποιοί του είναι ‘εκεί’, δοσμένοι σε αυτό που κάνουν, χωρίς να κρύβουν και να κρατούν τίποτα για τον εαυτό τους. Για το ρόλο του Κλίνδωρα μου έχει ζητήσει κάποια πολύ απλά και κάποια πολύπλοκα πράγματα. Το πολύ απλό είναι να μην είμαι πάρα πολύ κακό παιδί. Το πολύπλοκο είναι να κρατήσω μια στάση σκηνοθέτη μέσα στην παράσταση. Με την έννοια ότι παίζω σε ένα έργο που έχω σκηνοθετήσει προκειμένου να δώσω ένα ‘μάθημα’ στη μητέρα μου, η οποία με έχει διώξει με τον τρόπο της. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο οδηγίες, ο κοινός παρονομαστής είναι η συγκίνηση καθώς από «οργανοπαίχτης» στην πορεία γίνεσαι εσύ το «όργανο».
– Αισθάνομαι πολύ ωραία που παίζω ένα «κακό παιδί». Με την έννοια ότι δεν έχω φραγμούς, αναστολές. Ο,τι μου έρχεται στο νου και ό,τι θέλω, το λέω και το κάνω. Μέσα από τέτοιους ρόλους ικανοποιείται η λαχτάρα μου να ζούσα μια ζωή όπου θα μπορούσα να πω ό,τι σκέφτομαι χωρίς να λογαριάζω τις συνέπειες. Ποιος λέει, στην πραγματική ζωή, ό,τι του ’ρχεται στο μυαλό κι έχει ακόμα φίλους;

Γιάννης Βογιατζής (Μάγος)
– Και μόνο η παρουσία του Δημήτρη Μαυρίκιου στις πρόβες σε κάνει να ενεργοποιείσαι και να δίνεις τον εαυτό σου ολόκληρο. Είναι η τρίτη φορά που συνεργαζόμαστε. Η οδηγία που μου έδωσε ήταν να «είναι ο ρόλος από ψυχής, από καρδιάς, από το εσωτερικό μου μέσα παιγμένο» και να μη φαίνεται ο δεκαπεντασύλλαβος, ο ιαμβικός, ο ομοιοκατάληκτος, τον οποίο επιτυχώς έχει μεταφράσει και διασκευάσει.
– Μας έχει επίσης τονίσει, από την αρχή τον προβών, ότι δεν θέλει να μας ακούει να απαγγέλουμε τα λόγια μας. Οι ηθοποιοί δεν απαγγέλλουν. Ζουν το έργο. Υποστηρίζουν την ύπαρξη και την οντότητα του, την οποία καλούνται να ερμηνεύσουν.
– Αυτό το έργο είναι έτσι γραμμένο που βασίζεται στη φαντασία και το όνειρο. Και βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή ως έθνος σε μια συγκυρία που ψάχνουμε να ζήσουμε μέσα στο όνειρο και την ελπίδα. Αν το θέατρο προσφέρει κάτι στον άνθρωπο, αυτή η παράσταση μπορεί να λειτουργήσει σαν γλυκιά παραμυθία για τον ελληνικό λαό.

Εύα Κοταμανίδου (Πριδάμαντα, μητέρα)
– Η Πριδαμάντα, που ψάχνει το γιο της δέκα χρόνια, όταν της αποκαλύπτει ο Μάγος ότι ο γιος της έγινε ηθοποιός, εξανίσταται αφού θεωρεί το θέατρο τιποτένιο. Η σκηνοθετική οδηγία λοιπόν που μου δόθηκε ήταν να είμαι εναντίον του θεάτρου.
– Ο Δημήτρης Μαυρίκιος ευχαριστιέται όταν υπερασπιζόμαστε το ρόλο μας. Του αρέσει επίσης να του κάνουμε προτάσεις μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς μας. Είναι πολύ ανοιχτός ως σκηνοθέτης. Κι όσο πιο ανοιχτός είναι αυτός, άλλο τόσο μας εμπνέει κι εμάς να ανοιχτούμε. Αυτή άλλωστε είναι μια συνθήκη που ισχύει με όλους τους δημιουργικούς σκηνοθέτες. Τουλάχιστον εγώ έτσι είχα συνηθίσει και με τον Κουν. Θυμάμαι μας άφηνε ελεύθερες τον πρώτο μήνα των προβών, λέγοντάς μας βέβαια κάποια βασικά πράγματα, και μετά έπαιρνε ό,τι του άρεσε και στο τέλος έλεγε «αυτό θα κάνουμε».
– Μέχρι τώρα δεν έχω δει τον σκηνοθέτη μας να εκνευρίζεται. Σίγουρα δεν του αρέσει όταν χάνεται ο ρυθμός στην πρόβα. Επειδή είναι ποιητικός ο λόγος, χρειάζεται να γίνονται συνιζήσεις των φωνηέντων χωρίς όμως να είναι φανερές στο θεατή. Να διατηρείται με άλλα λόγια η ονειρική, ποιητική διάσταση του λόγου.

Γιώργος Γάλλος (Ματαμόρος)
– Ο Ματαμόρος είναι από γραφής του ένας ακραίος ρόλος και αυτό ακριβώς μου ζήτησε να είμαι στην παράσταση ο Δημήτρης Μαυρίκιος. Αυτός ο ρόλος είναι σαν να βρίσκεται σε έναν δικό του, μοναδικό, τόπο και χρόνο. Εχει μέγεθος και υπόσταση μόνο όταν υπάρχουν “θεατές” στις παρορμήσεις του. Απ’ τη στιγμή που μένει μόνος, χάνει το λόγο ύπαρξής του καταλήγοντας σε έναν θεατρικό ήρωα χωρίς θεατρική σκηνή.
– Ο Δημήτρης Μαυρίκιος, προτού αρχίσουμε τις πρόβες, μας κάλεσε έναν-έναν για να μιλήσουμε πως βλέπουμε το ρόλο μας. Είναι πολύ ανοιχτός, του αρέσει να ακούει τη γνώμη του ηθοποιού. Επίσης, βρίσκεται σε μια ενδιαφέρουσα φάση όσον αφορά τη σχέση του με την «λογική» που υπάρχει σε μια σκηνοθεσία. Επιθυμεί να την «πειράξει», να την προκαλέσει θα έλεγα, για να ανοίξει προοπτικές για κάτι αναπάντεχο. Δουλεύει και σκέφτεται πολύ ενώ ταυτόχρονα αφήνει αρκετό χώρο σε όλους τους υπόλοιπους συντελεστές να βρίσκουν την προσωπική τους σχέση μ’ αυτό που δημιουργείται.

Εμιλυ Κολιανδρή (Ισαβέλλα)
– Εμένα ο Δημήτρης Μαυρίκιος μου ζήτησε να ανατρέξω σε απλά, σχεδόν «παιδικά», πράγματα στην υποκριτική, τα οποία δεν έχουν να κάνουν με τον «βασανισμό», που συνήθως αντιμετωπίζουμε σε άλλες δουλειές… Και τελικά η διαδικασία της πρόβας αποβαίνει και πιο ευχάριστη και πιο «ανοιχτή».
– Στον Μαυρίκιο αρέσει οι πρόβες να είναι φορτισμένες συγκινησιακά για να εμπνέεται και ο ίδιος από αυτό που γίνεται. Δεν τον πολυαφορούν οι ψυχρές, εγκεφαλικές δοκιμές πάνω σε ένα κείμενο. Θέλει να είσαι εντελώς μέσα στη διαδικασία της πρόβας, είτε με λάθος, είτε με σωστό τρόπο, γιατί στην πορεία πιστεύει πως κάτι καλό θα προκύψει ούτως ή άλλως, αρκεί να είσαι εκεί 100%.

Info: Εθνικό Θέατρο-Κεντρική Σκηνή: «Φρεναπάτη». Αγ. Κωνσταντίνου 22-24. Πληροφορίες και κρατήσεις εισιτηρίων: 210.5288170, 210.5288171, 210.3305074, 210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας) και στο www.n-t.gr. Πρεμιέρα: 20 Οκτωβρίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News