Οι δρόμοι είναι για να περπατιούνται και για να κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Σπάνια οι δρόμοι έχουν την τύχη να παίρνουν άλλη διάσταση, μια ακριβή θέαση για τους μυημένους περαστικούς. Το θαύμα συμβαίνει μόνο εάν ένας καλλιτέχνης, ένας δημιουργός του ξεχωριστού δικού του σύμπαντος, νιώθει κομμάτι του εαυτού του και του έργου του τον τυχερό δρόμο.

Η οδός Μουσών, ένα ανηφορικό δρομάκι πίσω από την εκκλησία των Ταξιαρχών στο Κουλέ Καφέ της άνω Πόλης στη Θεσσαλονίκη είχε το υψηλό προνόμιο αυτής της άλλης διάστασης. Ήταν η αφετηρία της πορείας ζωής του συγγραφέα Αντώνη Σουρούνη. Εκεί μεγάλωσε ο Σουρούνης, από εκεί ξεκίνησε -μέλος μιας θρυλικής σαλονικιώτικης παρέας- την περιπλάνησή του στην τύχη, στον έρωτα, στις γυναίκες, στο χιούμορ, στη λογοτεχνία, στην πλάνη αυτού του κόσμου.

Όλα όσα ο Σουρούνης έζησε έγιναν μ’ έναν τρόπο απλό και θαρρείς αυτόματο, λέξεις απαιτητικές, μεθυστικές αφηγήσεις, κείμενα ακριβά, βιβλία συναρπαστικά μέχρι και βραβεία λογοτεχνικά μέσα από μια περιπέτεια ζωής και συγγραφής, που μοιάζουν αξεχώριστες και αλληλοτροφοδοτούμενες.

Και πάντα εκεί, καταμεσής του έργου του Σουρούνη, η ανηφορική οδός Μουσών, με το προσφυγικό χιούμορ και την βεβαιότητα του «είμαι απ’ αλλού», με το ξεροσφύρι και τη χαρά του συμπότη, με το βάσανο της γυναίκας και το άγνωστο της τύχης.

Εμείς, οι μετέπειτα της γειτονικής και τεμνόμενης με την Μουσών ανηφόρας της οδού Μωρέας -ίσως όσοι ήμασταν «καθαροί και καλοί μαθητές», όπως περιέπαιζε εκείνος- βρήκαμε έτοιμα στα βιβλία του τ’ απομεινάρια της γειτονιάς μας. Εκεί περίμεναν όλα καταγεγραμμένα και φωτισμένα μ’ έναν προβολέα αλήθειας, χιούμορ και αναστάσιμου έρωτα της ζωής, ακόμη κι όταν ο συγγραφέας μιλούσε για μέρη μακρινά και για καζίνο ακριβοθώρητα. Η γειτονιά άλλαξε, άνθρωποι έφυγαν δια παντός αλλά υποδόρια η καταβολή και το αίσθημα του ανηφορικού στενού σημαδεύουν ακόμη. Ό,τι το αγγίζει η Τέχνη, νικάει τον χρόνο.

Ο λογοτέχνης έγινε με τα χρόνια ο Κουλεκαφιώτης μύθος έστω για τους λίγους, που ήξεραν, έστω κι αν ελάχιστοι τον είχαν δει γύρω τριγύρω.

Σε μια τελευταία συνέντευξή του, είχε πει πως «Όλα τα μεγάλα τα συναντάμε μόνοι» και μόνος, όπως πάντα, ο Αντώνης Σουρούνης πήγε χθες (Τετάρτη) να συναντήσει την οριστική φυγή του. Η οδός Μουσών θα είναι πάντα εκεί, θρυλική εξαιτίας του, ανηφορική και στενή αλλά κάπως λιγότερο φωτισμένη θα μοιάζει απόψε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News