Ο Μπουτάρης κόλλησε αυτοκόλλητο «είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου βρω» σε παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Ούτε λόγος – καλά του έκανε.

Ο Μπουτάρης διάλεξε για σύντροφο της ζωής του μια πολύ αξιόλογη και δραστήρια γυναίκα από την Αυστρία. Μπράβο στον Γιάννη Μπουτάρη και στη σύντροφό του. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό.

Ο Μπουτάρης μιλάει στην TEDx για την παρουσία του φόβου στη ζωή του και πώς τον αντιμετώπισε. Τη ρούφηξα την ομιλία του. Μεστή και ειλικρινής.

Ο Μπουτάρης μιλάει για το αντιπαραγωγικό κόμπλεξ του «τυπικού Σαλονικιού» προς την Αθήνα και άλλες νοοτροπίες που αδικούν την πόλη του. Γεια στο στόμα σου, δήμαρχε!

Ο Μπουτάρης να κάνει ένα πάρτι, ο Μπουτάρης στην μπάρα, ο Μπουτάρης απαντάει στον Άνθιμο…

Καταλαβαίνετε ότι αναφέρομαι σε μια σειρά από ειδήσεις, σχόλια, άρθρα και παρουσιάσεις, μερικά από τα οποία έχουν δημοσιευτεί εδώ, στο protagon. Τα διαβάζω και χαίρομαι για τους Θεσσαλονικιούς που, από την άθλια μιζέρια του δίδυμου Παπαγεωργόπουλου- Ψωμιάδη, αξιώθηκαν μια τέτοια προσωπικότητα για δήμαρχο της πόλης τους. 

Είχα πριν από περίπου δέκα χρόνια την τύχη να τον συναντήσω σε μια έξοδο κοινών φίλων για φαγητό στην Αθήνα. Άνθρωπος που σε κερδίζει χωρίς να καταβάλλει καμιά προσπάθεια γι’ αυτό. Σοβαρός, αλλά ανεπιτήδευτος, ευθύς, με καθαρό, αμάσητο λόγο. Συζητούσαμε εμείς πίνοντας το κρασάκι μας, αυτός νεράκι, χωρίς όμως να δείχνει ότι μας ζηλεύει γι’ αυτό.

Ξέρω ότι θα αναρωτιέστε πού το πάω. Είναι άλλωστε φανερό ότι δεν έχω σκοπό να συμπληρώσω –και να το ήθελα, δεν είμαι ο κατάλληλος– κάποια αγιογραφία του Γιάννη Μπουτάρη. Γράφω γιατί διακρίνω μια υπερβολή σε αυτά τα τόσο πολλά δημοσιεύματα που εστιάζουν μονόπλευρα και εκστασιαστικά στην «προσωπικότητα Μπουτάρης», στην καλώς εννοούμενη «μαγκιά» του, στον έμφυτο κοσμοπολιτισμό του αλλά και στο αδιάκριτο σήκωμα της κουρτίνας της προσωπικής του ζωής.

Τις περισσότερες φορές δεν γράφονται λάθος ή ανούσια πράγματα. Η αίσθησή μου όμως είναι ότι δημιουργούν μια life style υπερβολή που, σε τελική ανάλυση, μπορεί να μην ωφελεί ή και να αδικεί τον «δήμαρχο Μπουτάρη». Δηλαδή θα πρέπει να μάθουμε κάτι και για «τον υπέροχο κολλητό φίλο του Μπουτάρη» ή για τον «πανέξυπνο σκύλο του» και πώς τον εκπαίδευσε; Υπάρχει κάποιο όριο όπου η υπερβολική και μονοδιάστατη προβολή γεννάει δυσφορία και επιφύλαξη.

Θα δανειστώ μια φράση από την πολύ καλή παρουσίαση που έχει κάνει ο Νίκος Μαραντζίδης εδώ στo protagon.«Mη γελιόμαστε, ο Μπουτάρης δεν εκφράζει τη "βαθιά" Θεσσαλονίκη της ορθοδοξίας, του επαρχιωτισμού και του εθνικισμού, αλλά μια Θεσσαλονίκη avant-garde, λίγο ιδιαίτερη και, κυρίως, πολύ μειοψηφική». 

Μια ελιτίστικη προβολή του Μπουτάρη κλείνει ή αυξάνει την απόσταση με την «πλειοψηφική» Θεσσαλονίκη; Προβάλλεται ανάλογα το πραγματικό έργο και οι αλλαγές προς το καλύτερο που φαντάζομαι ότι έχουν συμβεί στην πόλη; Αυτό το έργο που απαιτεί μια σκληρή, πολύπλευρη και συχνά άχαρη καθημερινή δουλειά που «σου φεύγει η μαγκιά». Φαντάζομαι να είναι κάτι που συμβαίνει και έχει γίνει αντιληπτό και από την τοπική κοινωνία. Αυτό θα κρίνει πιθανότατα και την επανεκλογή του. Οι φίλοι μου μού λένε ότι η παρουσία του Μπουτάρη έδωσε έναν άλλον αέρα στη Θεσσαλονίκη, ζωντάνια και κάποια αισιοδοξία. Ωραίο πράγμα! Μακάρι να μπορούσαμε να το πούμε και για την Αθήνα.

Αν με ρωτάτε «τι με κόφτει» και ασχολούμαι με τον Μπουτάρη από εδώ κάτω, σας απαντώ ότι το «πείραμα Μπουτάρης» και η τύχη του είναι κάτι που ξεπερνάει τα όρια της Θεσσαλονίκης. Η τύχη του νοιάζει και εμάς «'δώ χάμου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News