«Να είναι καλά το κορίτσι! Eχουμε ξεχάσει να γελάμε» είπε η μια κυρία, «Καλέ, χρόνια είχα να γελάσω τόσο!» είπε μια άλλη, « Eλα να βγάλουμε μια σέλφι Δήμητρα!» είπε μια κατενθουσιασμένη νεαρά. Και ένας κύριος, που καθ΄ όλη την παράσταση σήκωνε και μια δική του με τον τρόπο που γελούσε, είπε με νόημα στην συμβία του «Να! Σε τέτοιες παραστάσεις να με φέρνεις!». Το καινούργιο θεατρικό έργο «Μάνα θα πάω στο Hollywood» που έγραψε η Δήμητρα Παπαδοπούλου και σκηνοθέτησε μαζί με τον Φωκά Ευαγγελινό. Τι δίδυμο! Σε τόσο διψασμένη για γέλιο εποχή! Το έχετε εύκολο πράγμα το γέλιο; Το χιούμορ είναι ο πιο αδιάψευστος δείκτης νοημοσύνης.

Η «Δημητρούλα» όλων μας, είναι ένα ευφυέστατο πλάσμα. Ό,τι έχει γράψει, όσα χρόνια και να περάσουν μοιάζει φρέσκο πράγμα. Πάρτε για παράδειγμα τους «Απαράδεκτους», το «Σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς». Κτίζει χαρακτήρες και τους περιφρουρεί με αξιοθαύμαστη αίσθηση μέτρου. Ποτέ δεν τους ξεχειλώνει. Τους αγκαλιάζει με τρυφεράδα ασύλληπτη. Τους κατανοεί, βγάζει στο φως τις υπόγειες συνδέσεις που τους διαμόρφωσαν. Κάνει κοινωνιολογική ανάλυση. Οσφραίνεται τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας πριν καν βγούνε στο φως της καθημερινότητάς μας. Πόσο μπροστά ήταν η παρουσία του Γιάννη Μπέζου στον ρόλο του ομοφυλόφιλου και η συμβίωσή του με τον Βλάσση Μπονάτσο σε κείνο το σήριαλ; Ο ακυρωμένος πολιτικοποιημένος Παπαδόπουλος «Τι έγινε ρε παιδιά;». Εκείνοι οι τέσσερις φίλοι. Ακουσα -και μ’ άρεσε πολύ- ότι η οικογένεια του μέλλοντος θα είναι οι φίλοι. Εγώ τους ονομάζω κατ΄ επιλογήν συγγενείς. Η φιλία παίζει, σε κάθε συγγραφικό εγχείρημά της, σπουδαίο ρόλο. Γιατί και στη ζωή της, επιτρέψτε μου να το γνωρίζω από πρώτο χέρι, τη φιλία την έχει ιερό και την υπερασπίζεται. Μέχρι… Τι να σας πω; Να! Μέχρι να ξυπνήσει πρωί πρωί. Μέχρι να μην συμμετάσχει στη φωτογράφιση για τη μαρκίζα του θεάτρου της, γιατί την ημέρα της φωτογράφισης είχε να διαλέξει, με το να είναι εκεί ή στο πλευρό μιας φίλης που τη χρειαζόταν. Η Δήμητρα είναι ιδιαίτερο πλάσμα! Αμυντικό «μέχρι», δοσμένο ολοκληρωτικά «όταν». Για να έχει και μπέσα το δόσιμο δηλαδή. Μοιάζει οικεία «η Δημητρούλα», δεν είναι. Περιφρουρεί την ιδιωτικότητά της αξιέπαινα. Δεν ψωνίζεται, δεν μεγαλοπιάνεται.

Παρακολούθησα την παράσταση «Μάνα θα πάω στο Hollywood». Από τον τίτλο ακόμα αρχίζει το γέλιο. Πού να καθίσεις σε καρέκλα; Πού να παρακολουθήσεις τόσα ταλέντα συγκεντρωμένα και σοφά καθοδηγημένα. Θανάσης Αλευράς. Ταλεντάρα! Αλωνίζει τη σκηνή. Πού να τον δείτε να χορεύει ως Ζορμπάς! Ή ως γέρος με εγκεφαλικό! Ή να συνομιλεί με τη μάνα του μέσω skype! Απίθανη η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου ως μάνα Ελληνίς που τον «πνίγει» από αγάπη. Τι άλλο θα έκανε η μάνα Ελληνίς; Αντώνης Κρόμπας. Σπουδαίος. Σε έναν ρόλο στην κόψη του ξυραφιού. Πώς τον «διαβάζει» η συγγραφέας; Πώς τον σκάβει μέχρι τα πιο βαθιά του σώψυχα! Και η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, που σε βάζει σε πειρασμό η άτιμη, να μετρήσεις τα χρόνια της και να μην αποτυπώνονται στο κορμί της και η παλιά αγαπημένη Ελένη Ροδά με εκείνη την μπάσα χαρακτηριστική φωνή που ενσαρκώνει τον σεβασμό της Παπαδοπούλου σε ότι αγαπήσαμε από το παρελθόν της νιότης μας. Και ο Kaluta Jerome, που όσο σου φέρνει γέλιο άλλο τόσο σου έρχεται να τον αγκαλιάσεις. Και όλοι, μα όλοι οι ηθοποιοί. Φυλετικές διακρίσεις, οικονομική κρίση, ανεργία, πολιτικές αιχμές, τα άκρα στις επάλξεις, μετανάστευση, οικογένεια, δεσμοί και θεσμοί και τόσα άλλα.

Την καμάρωσα την Δήμητρα Παπαδοπούλου. Πρώτα το μυαλό της και μετά το ταλέντο της. Μόνο με αυτή τη σειρά προτεραιότητας φτουράνε τα ταλέντα στα χρόνια. (Το ίδιο ισχύει και για τον Ευαγγελινό). Καμάρωσα το πώς μελετάει τις μέρες μας. Δυο, όλες κι όλες κουβέντες της, τα λένε όλα «Απ΄ αυτή την κρίση, έστω κι ένα να καταφέρουμε. Να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο». Πολλοί οι ομφάλιοι λώροι μας. Να ενηλικιωθούμε, το ζητούμενο. Και το καταθέτει σε μια κωμωδία, σαν παιδί που διαισθάνεται όσα ίσως δεν βλέπουν οι ενήλικες. Οχι διδακτικά σαν μεγάλη. Αυτό είναι το μαγευτικά συγκινητικό της στοιχείο. Η φιλενάδα μου είναι ένα σοφό παιδί. Και η απόσταξη των κάθε λογής τραυμάτων της είναι το γέλιο. Ή ένα γλυκά μελαγχολικό χαμόγελο έτοιμο όμως κι αυτό να καταλήξει σε γέλιο. Γενναιόδωρο, ωραίο πλάσμα. Μοιράζει. Και σε όσους δεν γνωρίζει. «Να είναι καλά το κορίτσι! Με έκανε και γέλασα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News