Τους ακούς καναπεδάτα, τους παρατηρείς, τους χαζεύεις, ψάχνεις την παρασημαντική των λόγων τους, τη γλώσσα του σώματος τους…

Είτε στη Βουλή είτε στα συνέδρια είτε στις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους. Κι άθελα κι αυτόματα, αμβλυμένος πια από το μπλαμπλά ετών, ο νους πάει στα κλασικά κατά συνθήκη ανδρικά ψεύδη, τις χοντράδες, που οι άνδρες λένε, όταν θέλουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.

Ακούς τον γητευτή ζεν πρεμιέ Τσίπρα και σου έρχονται, με υπόκρουση τραγούδια για χωρισμένες, τα κλασικά «Εγώ για σένα το κάνω», «Δεν έχω μάτια γι’ άλλη», «Δε θα το μάθει κανείς, λίγο θα…», το υποσχόμενο «Αύριο θα το φτιάξω» (Μπομπ ο μάστορας) έως το θριαμβικό καταφερτζήδικο «Χτύπησα έναν ροφό επτά κιλά» (τον μισό βάλτον σε τάπερ και στείλτον στους θεσμούς εεε…).

Εμφανίζεται ο Κυριάκος και ανακαλείς εκείνο το ενοχικό «Έρχομαι» της αργοπορίας κι ας είσαι στην Αλάσκα, το «Σε βλέπω φιλικά» (αλλά έχω και τσεπάτα προφυλακτικά) ή το ξεκαρφωτικό (πώς να ξεμπερδέψεις απ’ το παρελθόν;): «Είναι παιδική μου φίλη, την ξέρω από τόση δα, είναι δυνατόοοον;». Υπάρχει (;) βέβαια πάντα κι ο σιωπών Καραμανλής ο κοψιδοπρεπής «Πάω για τσιγάρα, δε θ’ αργήσω…».

«Πέτυχα ένα φίλο από τον Στρατό» είναι η αναγωγή μόλις ξεπροβάλει ο Καμένος αλλά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δε γίνεται να μην οδηγήσει στο απαράμιλλο «Με τη γυναίκα μου ζούμε μαζί αλλά ο καθένας κάνει τη ζωή του».

Από ΠΑΣΟΚ μεριά έρχονται συνειρμικά τα αυτοκριτικά ζωτικά ψεύδη «Έμεινα από μπαταρία», «Δεν έχω πάει με καμία από τότε που χωρίσαμε» ή το μεγαλειώδες «Δε φταις εσύ, εγώ είμαι μαλάκας», αν και ο ΓΑΠ είναι από τους λίγους άνδρες, που δικαιούται να πει το κλασικό «Δε θα μπορέσω, μου ‘κατσε μια στραβή».

Προχωρώντας την περιήγηση, αντιστοιχείς το «Μόνο να ‘ξερες τι έχω περάσει» ή το «Σε μένα δεν περνάν αυτά» με το ΚΚΕ, το «Σου αξίζει κάτι καλύτερο» ή το «Είμαι στα χωρίσματα» με το Ποτάμι αλλά και το Λεβέντικο «Πρέπει να βρεθώ με τον Αλέξη και βαριέμαι τρομερά αλλά τι να κάνω;» Περνά βέβαια κι απ’ το μυαλό η εκδοχή ο Λαφαζάνης να «χρειαζόταν χρόνο για να μείνει μόνος και να σκεφτεί».

Το «Εγώ δεν έχω φάει ποτέ χυλόπιτα» με τον Γιάνη,  το «Δε θα επαναληφθεί» με τον Σπίρτζη κλαίοντα, το «Στη ζωή μου είχα όποιαν ήθελα» με τον γκαγκάν Πολάκη, το «Δεν έχω ποτέ απατήσει, με σένα έτυχε» με τον Ν. Παππά και το «Και με άλλες που πήγα, εσένα σκεφτόμουν» με τον επιστρέφοντα Κουβέλη είναι πια αυτόματοι συνειρμοί πολιτικών με κλασσικά ανδρικά ψεύδη, που φτάνουν το πέταγμα του μυαλού στα όρια του κλαυσίγελου.

Θες ν’ αντιδράσεις, ψάχνεις τον τρόπο… Αλλάζεις πλευρό στον καναπέ κι αποφασίζεις πως –ναι- πρέπει ν’ απαντήσεις στο σύστημα με τα ίδια του τα όπλα, με τα κλασικά ανδρικά:

–Ρε σεις, «αν και την έχω μεγάλη…την υπομονή», «δεν είναι αυτό που νομίζετε».

Υ.Γ.: Επειδή «ποτέ δεν λέω ψέματα», χρειάστηκε διαδικτυακό ρεφενέ (crowdfunding) από φίλες και φίλους για το κείμενο και τις-τους ευχαριστώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News