Βιάστηκε διότι, όπως λέει και ο (άσοφος, διότι έχω τη γνώμη ότι ποτέ κατά την νεοελληνική του περίοδο ο Ελληνικός  λαός δεν υπήρξε σοφός) λαός μας: «Μη σε γελάσει ο βάτραχος και το χελιδονάκι, αν δεν λαλήσει ο τζίτζικας, δεν είν’ καλοκαιράκι».

Βιάστηκε λοιπόν, ο κ. Μαραντζίδης να φέρει, Απριλομάη καιρό, το καλοκαίρι στην πολιτική κατάσταση της χώρας, ενώ ούτε οι συνθήκες – εν μέσω Άνοιξης – είναι καλοκαιρινές, ούτε η χώρα τώρα – εκτός εποχής – το χρειάζεται, ούτε και ο τζίτζικας – εν προκειμένω ο Σύριζα – λάλησε ακόμα (ο μόνος που έχει «λαλήσει» μέχρι στιγμής είναι ο «σοφός» Ελληνικός λαός, αλλά ας πρόσεχε, ιδιαίτερα τον Σεπτέμβρη του 2015).

Βιάστηκε επίσης και κυρίως, διότι η λήθη και η μνήμη είναι έννοιες που αναφέρονται στο παρελθόν και όχι στο παρόν. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να μιλάμε σήμερα για λήθη πραγμάτων τα οποία ακόμα βρίσκονται στο προσκήνιο και εν εξελίξει. Δεν μπορούμε να αξιώνουμε τη λήθη μιας παρούσας και καθημερινής καταστροφής, τόσο της  πολιτικής ζωής της χώρας, όσο και της ίδιας της χώρας, έστω κι αν αυτές πραγματώνονται  με διαφορετικούς τρόπους, έστω και με λιγότερη ένταση, απ’ ότι στο εξωπραγματικώς καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015.

Διότι, για να υποβληθεί έναν γεγονός – οποιοδήποτε γεγονός – στη λήθη, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αποκτήσει χρονικά την παρελθοντική ιδιότητα, να αποτελέσει δηλαδή παρελθόν, πράγμα το οποίο στην διαπραγματευόμενη υπόθεση  με τον Σύριζα σήμερα δεν συντρέχει.

Μέχρι τότε συνεπώς η ακαίρως ζητούμενη από τον κ. Μαραντζίδη λήθη, εκ των πραγμάτων και ανεξάρτητα από τη θέληση του προτείνοντας, δεν λειτουργεί σαν λήθη, δηλαδή ευεργετικά για τη χώρα, αλλά σαν, απρόσμενη πλην όμως ρεαλιστικότατη, πολιτική βοήθεια προς έναν ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι τώρα το μόνο που δεν του αξίζει είναι η λήθη. Διότι «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα …. η ζωή κελεύει», και όταν τούτο προέρχεται από έναν πνευματικό άνθρωπο του κύρους του κ. Μαραντζίδη, ακόμα περισσότερο.

Στην ουσία δηλαδή, όταν ζητάς τη λήθη ενός ένοχου παρόντος, το μόνο που κάνεις είναι να το ευνουχίζεις χάριν και προς όφελος ενός ακόμα πιο εγκληματικού μέλλοντος. Ή με άλλα λόγια στην πραγματικότητα μετατοπίζεις, ως άλλος Τόσκας, τις, τεράστιες πραγματικά πλην όμως ακόμα παρούσες,  ευθύνες από τους θύτες-ληστές στα θύματα-ληστευόμενους. Και αυτό, εκτός από εγκληματικά άδικο στο δίκαιο, είναι και εγκληματικά επικίνδυνο στην πολιτική.

Ή για να το πω, λόγω νομικής επαγγελματικής «διαστροφής», ακόμα πιο παραστατικά: δεν μπορείς να ζητάς τη συνδρομή των ελαφρυντικών περιστάσεων του άρθρου 84 του Ποινικού Κώδικα (προηγούμενη έντιμη ζωή, όχι ταπεινά αίτια, ειλικρινής μετάνοια κ.λ.π.) για ένα έγκλημα που βρίσκεται ακόμα «εν τω πράττεσθαι», που ακόμα δηλαδή συνεχίζεται. Μόνον όταν τελειώσει, μόνον τότε μπορείς να αποφανθείς νηφάλια εάν συντρέχουν και σε ποιο βαθμό οι προϋποθέσεις εφαρμογής τους στο πρόσωπο του πράξαντος.

Βιάστηκε λοιπόν πολύ, πάρα πολύ, μα πάρα-πάρα πολύ, ο αξιολογότατος κ. Μαραντζίδης! Τόσο που με τα δύο τελευταία άρθρα του σε πολύ κόσμο, και όχι άδικα, φάνηκε: αφ’ ενός ότι με το πρώτο παρεμβαίνει στο θέμα των μετεκλογικών συνεργασιών του ΚΙΝΑΛ προς την κατεύθυνση και προς όφελος του Σύριζα, και αφ’ ετέρου με το δεύτερο ότι καλεί τον κόσμο – τους ψηφοφόρους εν προκειμένω αφού για πολιτική υπόθεση πρόκειται –  να ξεχάσουν από τώρα τα κακά του Σύριζα, πριμοδοτόντας τον έτσι εν τοις πράγμασι εκλογικά και προεκλογικά.

Πράγματα για τα οποία προσωπικά έχω αντίθετη άποψη, αλλά δυστυχώς στην πράξη, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την κατεύθυνση του μηνύματός του, (όπως και ένα βέλος που έφυγε από την χορδή του τόξου του) από τη στιγμή που αυτό φύγει από την… γραφίδα του.

Και το όλο θέμα βέβαια επιτείνεται και περιπλέκεται, με το εάν η λήθη συμπεριλαμβάνει ή όχι και τους ΑΝΕΛοκαμμένους: αφού ούτε σχετική διαφοροποίηση στη λήθη γίνεται από τον κ. Μαρανζίδη – μάλιστα στην ιστορία του άρθρου του μιλάει για λήθη της μεταπολεμικής σκληρότατης δεξιάς έως ακροδεξιάς -, ούτε και εξαίρεση μπορεί να αποτελέσουν αυτοί επειδή δεν έχουν αρχίσει (ακόμη) να «σοσιαδημοκρατικοποιούνται» όπως …. μμππρρρ… ο Σύριζα. Και εξ’ άλλου, συνεταιράκια στο «αντικείμενο της λήθης» με τον Συριζα είναι, γιατι να ισχύσει διαφορετική «ρατσιστική» πολιτική απέναντί τους;

Ίσως πάλι το «προωθημένο», χρονικά και πολιτικά, των απόψεων Μαραντζίδη να οφείλεται απλούστατα στο ότι οι πνευματικοί άνθρωποι, και οι πανεπιστημιακοί καθηγητές πρωτευόντως, βρίσκονται (και πρέπει να βρίσκονται), στην πνευματική και πολιτική πρωτοπορία του τόπου και σε κάθε περίπτωση τα άρθρα και οι απόψεις τους πρέπει να αποτελούν (και αποτελούν), την καλύτερη αφορμή για γόνιμη και πολιτισμένη ανταλλαγή απόψεων. Πράγμα που όσον αφορά τον κ. Μαραντζίδη, τα τελευταία χρόνια αποτελεί κοινό τόπο, και αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει εν προκειμένω.

Σε κάθε περίπτωση όμως, ας γίνουν πρώτα με το καλό όλα τα παραπάνω – μαζί και η διακυβέρνηση Σύριζανέλ – Παρλεθόν και όλοι εδώ είμαστε να τα «υποβάλλουμε» στην θεραπευτική ενέργεια της λήθης. Αλλά και τότε, ούτε ανεξέλεγκτα ούτε … «ελαφρά τη καρδία».

Και βέβαια, λήθη κατά τη γνώμη μας, δεν σημαίνει ούτε αμνησία, ούτε αμνηστία, ούτε, πολύ περισσότερο…. λοβοτομή!

* Ο Θανάσης Καραγιάννης είναι δικηγόρος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News