Σάββατο μεσημέρι, στα νότια προάστια…

Σταματημένη μες το αυτοκίνητο σε φανάρι, χαίρομαι τον φθινοπωρινό ήλιο και νιώθω ότι αντλώ ενέργεια και ηρεμία από τη ζεστασιά του. Ξαφνικά πιάνω με την άκρη του ματιού μου έναν οδηγό αυτοκινήτου στον κάθετο δρόμο να ανοίγει την πόρτα του, να βγαίνει έξω και να προκαλεί λεκτικά τον οδηγό μιας μοτοσικλέτας που στεκόταν πιο μπροστά. Ήθελε καβγά, ήταν σοκαριστικά ξεκάθαρο στον τόνο της φωνής, στη γλώσσα του σώματός του. Ήθελε να προκαλέσει και να παίξει ξύλο. Ο οδηγός της μοτοσικλέτας δείχνει να δυσανασχετεί, αλλά προς στιγμήν αντιστέκεται. Γυρνάει το κεφάλι ενοχλημένος, μορφάζει, διστάζει…

Τότε ως φυσικός διαμεσολαβητής παρεμβαίνει ένας άνθρωπος, πιθανότατα από το Πακιστάν, που πουλούσε πραγματάκια στο φανάρι. Κάνει νόημα στον οδηγό της μοτοσικλέτας να μην ασχοληθεί, να δώσει τόπο στην οργή. Προσπαθεί όσο μπορεί να αποτρέψει το περιστατικό! Ο οδηγός του οχήματος συνεχίζει να προκαλεί, πλέον ο οδηγός της μοτοσικλέτας οργισμένος φτάνει μέχρι αυτόν και ο μικροπωλητής καταφέρνει να τον ηρεμήσει. Ο οδηγός του οχήματος βγάζει τα γυαλιά ηλίου του, πανέτοιμος να ξεκινήσει ο καβγάς. Κι όμως, ο διαμεσολαβητής ήρεμος πετυχαίνει το στόχο του και ο οδηγός της μοτοσικλέτας τελικά φεύγει, χωρίς να έχει πει λέξη.

Και καθώς έχει φτάσει σχεδόν πάλι στη μοτοσικλέτα του, ο οδηγός του οχήματος τα δίνει όλα, γιατί πρέπει να πετύχει τον επιθετικό σκοπό του. Τον θρέφει αυτό. Και βρίζει ακόμα περισσότερο και η κατάσταση εκτροχιάζεται. Κλείνω το παράθυρο, γιατί δεν αντέχω να ακούσω τον ήχο της βίας. Κλείνω με τα χέρια και τα αυτιά μου, όμως οι σκηνές με διαπερνούν. Ένα βουβό θέατρο του παραλόγου διαδραματίζεται έξω από το παράθυρο… κλωτσιές, μπουνιές με απίστευτη βιαιότητα, σώματα πεσμένα κάτω στην άσφαλτο, ο ωμός ήχος του ξύλου χωρίς λόγια… Στο πρόσωπο του μοτοσικλετιστή μια απόγνωση, τόσο βαθιά, αλλά και τόσο μίσος που δεν μπορώ να ξεχάσω το πρόσωπό του. Τα αυτοκίνητα ακινητοποιημένα, κορναρίσματα απόγνωσης και θυμού… Κανείς δεν παρεμβαίνει. Ούτε ο μικροπωλητής πια…

Το δικό μας φανάρι ανοίγει, προσπαθώ να οδηγήσω, για να φύγω. Σταματάω λίγο πιο κάτω τρέμοντας και σκέφτομαι να καλέσω το 100. Κατευθείαν συνειδητοποιώ ότι δεν έχει νόημα. Ήδη η ροή της κυκλοφορίας φαίνεται να αποκαθίσταται.

Νιώθω την ανάγκη να προσευχηθώ, βαθιά μέσα μου. Συνεχίζω να οδηγώ προσπαθώντας να διώξω τη σκηνή από το μυαλό μου, αλλά δεν φεύγει. Ίσα-ίσα μου έρχεται έντονα στο νου η γαλλική ταινία «Το Μίσος», από την οποία και ο τίτλος αυτού του κειμένου. Θέλω πίσω την ηρεμία που ένιωθα λίγα λεπτά πριν, θέλω πίσω την ομορφιά αυτού του ήλιου! Σταματώ σε ανθοπωλείο, θέλω οπωσδήποτε να γυρίσω σπίτι μου με κάτι όμορφο, με κάτι ζωντανό. Διηγούμαι στον ανθοπώλη το σκηνικό που παίχτηκε λίγο πιο μακριά και μου χαρίζει τριαντάφυλλα. «Είναι τοξικά όλα αυτά, σας παρακαλώ μην το πάρετε μαζί σας αυτό του είδατε».

Κι αναρωτιέμαι, πόσα τριαντάφυλλα χρειάζονται, για να ξεχνάς την καθημερινή βία σε όλες τις μορφές που έχει γίνει τρόπος εκτόνωσης, τρόπος ζωής μας; Και οι οδηγοί; Τι να έγιναν; Πώς να ‘ναι η ζωή τους; Και ο μικροπωλητής; Τι μνήμες να του ξύπνησε αυτή η σκηνή βίας; Μήπως την επιθετικότητα που εισπράττει και ο ίδιος καθημερινά;

Σήμερα πάντως στο δικό μας Δήμο στόλισαν χριστουγεννιάτικα τα φώτα του δρόμου. Το απόγειο του σουρεαλισμού. Θεάματα χωρίς άρτο και όλα καλά, παιδιά, εκεί έξω όλα ήρεμα, ανθρώπινα και ασφαλή. Ευτυχές προβλέπεται το νέο έτος…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News