Μεγάλο δίλλημα, πέρα από πασίγνωστο ροκάδικο άσμα, για ένα νέο ο τίτλος του κειμένου μου. Η πλειοψηφία όμως έχει μάλλον κατασταλάξει, αφού επτά στους δέκα νέους σκέφτονται σοβαρά να εγκαταλείψουν την Ελλάδα ή έχουν ήδη δρομολογήσει τις διαδικασίες για το σκοπό αυτό. Οι άλλοι δύο προφανώς την έχουν βρει με την όλη κατάσταση και ελπίζουν σε μία θεσούλα στο δημόσιο(είστε σίγουροι ότι τώρα μας τελείωσαν αυτά;) ή έστω σε πέντε λεπτά δημοσιότητας σε ένα ριάλιτι. Και μένω εγώ, ελπίζοντας να εργαστώ, να δημιουργήσω και τελικά να παραμείνω στη χώρα που μεγάλωσα. Είναι βάσιμες οι ελπίδες μου; Πάντα εύχομαι να είναι, αν και τα μέχρι τώρα δεδομένα δεν μπορώ να πω ότι είναι και ενθαρρυντικά.

Τις προάλλες είχα συναντήσει την παρέα στο τοπικό στέκι. Και δώστου οι φραπεδιές και οι σοκολάτες βιενουά και φυσικά, τα πονηρούτσικα σχόλια για την ξανθιά σερβιτόρα να δίνουν και να παίρνουν. Ξαφνικά, ο πιο μικρός της παρέας παίρνει το λόγο και αποφασίζει να στρέψει το ενδιαφέρον της συζήτησης σε κάτι πιο σοβαρό:''Αλήθεια ρε παιδιά. Πώς και πού φαντάζεστε τον εαυτό σας σε μερικά χρόνια;'' Άκουγα τους φίλους μου να μιλάνε για χώρες μακρινές, για παραδεισένιες, χιονοστολισμένες βόρειες χώρες δίχως διαφθορά, όπου η δημιουργικότητα των νέων αξιοποιείται και δεν υπονομεύεται, για χώρες πέρα από τον ωκεανό, στις οποίες οι μαθητές δεν παπαγαλίζουν και τα πανεπιστήμια δεν υπολειτουργούν, για χώρες τις οποίες η κρίση, ο πολιτικός εκμαυλισμός και η μιζέρια δεν αγγίζουν.

Κάποτε έφτασε και η σειρά μου. Απλά και ήρεμα απάντησα:''Προσωπικά, παιδιά, δεν σκέφτηκα, μέχρι τώρα τουλάχιστον, το ενδεχόμενο να εγκαταλείψω την Ελλάδα.''. Τι αφέλεια! Βλέματα γεμάτα απορία καρφώθηκαν πάνω μου, τα οποία ακολούθησαν φράσεις όπως ''Πας καλά;'', ''Μα τι λες; Η Ελλάδα θα καταστραφεί!'' και ''Δεν μπορώ να καταλάβω τι βρίσκεις σε αυτό τη χώρα!''. Μάταια χρησιμοποίησα όλα τα μέσα πειθούς που γνώριζα(τι μαθαίνουμε στο σχολείο;). Μάταια προσπάθησα να τους πείσω ότι και οι άλλες χώρες έχουν προβλήματα, ότι δεν είναι μόνο στην Ελλάδα οι νέοι ανικανοποίητοι και απαισιόδοξοι, πως όλη η Ευρώπη καρκινοβατεί, ότι αρκετοί είναι οι ξένοι που λάτρεψαν τη χώρα μας παρόλες τις αναποδιές και ότι στην τελική, οι κινδυνολογίες ποτέ δεν ωφέλησαν κανέναν. Μίλησα για τη δύναμη της ήβης, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αν το θέλει, για πολίτες που δυσφορούν και δεν θα αργήσουν να ξεσηκωθούν αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, ακόμα για ευθύνες που ίσως εμείς η νέα γενιά οφείλουμε να αναλάβουμε αλλά δεν το κάνουμε. Ενδόμυχα ωστόσο δεν ήξερα-και δεν ξέρω- αν πραγματικά τα πίστευα όλα αυτά. Δεν τους έπεισα. Όταν πέρασε η ώρα, διακόψαμε τελικά τη συζήτηση και χωρίσαμε…

Λίγες μέρες αργότερα, να σου 'μαι στο γραφείο του σχολείου μου περιμένοντας να βγάλω κάτι φωτοτυπίες. Ένας καθηγητής μπήκε κεφάτος στο γραφείο και με χαιρέτησε. Ανταπέδωσα το χαιρετισμό, ανυπόμονος να τελειώσω αυτή τη μικρή αγγαρεία για να απολαύσω το διάλειμμα. Εκείνος όμως είχε όρεξη για κουβέντα:

-Και πού είπες ότι θέλεις να περάσεις;

-Δημοσιογραφία, κύριε.

-Μπα; Ώστε δημοσιογραφία. Κανένα μέσο έχεις;

-Όχι. Αλλά όυτως ή άλλως, είμαι κατά τέτοιων μεθόδων. Με τα προσόντα μου ότι πετύχω(είπα γελώντας)!

-Τι να τα κάνεις τα προσόντα; Χωρίς μέσο… πού πας ξυπόλητος στα αγκάθια;

Πήρα τις φωτοτυπίες από το φωτοτυπικό και έφυγα χωρίς να πω τίποτα. Ανέβαινα τις σκάλες μουδιασμένος, όταν μου ήρθε στο μυαλό μία φράση από την πρόσφατη…διαμάχη με τα παιδιά. Την ξεστόμισε ο μεγαλύτερος της παρέας, πρωτοετής στο πανεπιστήμιο:''Και τι μου έχει προσφέρει ή θα μου προσφέρει, δηλαδή, αυτή η χώρα για να τις προσφέρω και εγώ κάτι;''. Και το κουδούνι χτύπησε για μάθημα. Η απάντηση στην ερώτηση αυτή έπρεπε να περιμένει…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News