Ηταν πολλοί -ανέμεναν βαρυσήμαντες δηλώσεις από τον πρώην υπουργό του κ. Σημίτη, Αλέκο Παπαδόπουλο- εκεί, στο Αμφιθέατρο του Μεγάρου “Θεόδωρου Β. Καρατζά” της Εθνικής Τράπεζας στην Αιόλου, την Τρίτη (24 Νοέμβρη), για την εκδήλωση που διοργάνωσε το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Οι κ.κ. βουλευτές Σιούφας, Αλευράς, Φλωρίδης, Μπίστης, Σαλαγιάννης, Νασιώκας και οι πρώην υπουργοί κ.κ. Δρυς, Μάνος, Κοντογιαννόπουλος, ο δήμαρχος Π. Φαλήρου, κ. Χατζηδάκης, οι δημοσιογράφοι κ.κ. Ζούλας, Μανδραβέλης και Βότσης (ο οποίος στο τέλος διαμαρτυρήθηκε εντόνως που δεν δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν ερωτήσεις από το κοινό και άρχισε τις…εξιστορήσεις προκλητικών περιπτώσεων, όπως οι λογαριασμοί των κινητών τηλεφώνων του κ. Πάγκαλου). Παρόν και ο κ. Μίχαλος και αρκετοί καθηγητές, μεταξύ των οποίων ο εξαίρετος κ. Θάνος Ντόκος.  

Θέμα της δημόσιας συζήτησης (που τελικά δεν ήταν τέτοια, καθώς κατέστη μια συνηθισμένη παρουσίαση 4 ομιλιών) ήταν “Η Κρίση Μητέρα Αλλαγής: Για μια Διαφορετική Ελλάδα“. Ομιλητές ήταν, κατά σειρά που έλαβαν το λόγο, ο κ. Πέτρος Μάρκαρης (συγγραφέας), ο κ. Λουκάς Τσούκαλης (Πρόεδρος ΕΛΙΑΜΕΠ), ο κ. Κωστής Χατζηδάκης (βουλευτής και πρώην υπουργός) και ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος (πρώην υπουργός). Τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Ηλίας Κανέλλης.

Αρχικά, μίλησε (σύντομα και περιεκτικά) ο συγγραφέας κ. Μάρκαρης. “Δεν χρειάζεται να ψάξω για να βρω τους ενόχους της κρίσης” είπε ο δημιουργός του υπαστυνόμου Μπέκα. Ο ευφάνταστος ένοικος ουτοπιών (ο ίδιος πιστεύει ότι η συγγραφή είναι μια ουτοπία, αφού δημιουργεί κόσμους φαντασιακούς) θεωρεί βασικό υπαίτιο της τωρινής αδιέξοδης κατάστασης το παραφύσει φαινόμενο του πολιτικού συστήματος να μας κυβερνά μετά από 66 χρόνια ένας ακόμη Παπανδρέου, με αποτέλεσμα τύποις μόνο μιλούμε για Προεδρική Δημοκρατία, αλλά στην ουσία να έχουμε μοναρχικό καθεστώς. Για εκείνον, το πολιτικό σύστημα παράγει κρίσεις και αυτή είναι η παραγωγική του δύναμη.

Ο καθηγητής κ. Τσούκαλης στη συνέχεια, ανέφερε τα συστατικά στοιχεία της κρίσης: 1) η ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή, 2) η σημαντική κακοδιοίκηση, 3) το πολιτικό προσωπικό που δεν έχει σχέση με οικονομικούς αριθμούς και με το διεθνές περιβάλλον, αλλά γνωρίζει να διαχειρίζεται το πελατειακό σύστημα, 4) το βιοτικό επίπεδο ξεπερνά τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας (που σημαίνει ότι μάθαμε να ζούμε με δανεικά) και είναι δυσανάλογο υψηλό σε σχέση με το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Αποτέλεσμα, η μουδιασμένη, μπλοκαρισμένη κοινωνία να αδυνατεί να αποδεχτεί τις απαραίτητες αλλαγές που καθυστέρησαν δραματικά να αρχίσουν. Κατά τον καθηγητή, απαιτείται ριζική ανανέωση (και ηλικιακή) του πολιτικού συστήματος για την επίτευξη  των μεταρρυθμίσεων. Στις μέρες μας, ελοχεύει η έξαρση και η επικράτηση του λαϊκισμού, ο οποίος θα προσφέρει εύκολες λύσεις, θα αναζητήσει προδότες και μειοδότες, αλλά και αποδιοπομπαίους τράγους. Αν οι σκεπτόμενοι, λοιπόν, κατά τον κ. Τσούκαλη “δεν βγουν από το ιδιωτικό τους καβούκι” δύσκολα κάτι θα αλλάξει.

Ο κ. Χατζηδάκης (τον οποίο ο δημοσιογράφος-συντονιστής άδειασε όταν του έδωσε το λόγο, προσφωνώντας τον ως εκείνον “που ήταν η καθαρή φιλελεύθερη φωνή ως ευρωβουλευτής και επί των ημερών της υπουργίας του εκκολαύτηκε η οικονομική κρίση”) στην ομιλία του (http://www.khatzidakis.gr/site/index.php?option=com_content&view=article&id=5859%3Aq-q-&catid=49%3A2010-05-09-10-12-28&Itemid=77) αναφέρθηκε στις συγγενείς αιτίες της κρίσης. Υπογράμμισε κι αυτός τον κίνδυνο από τον λαϊκισμό, δεν μας είπε βέβαια αν πιστεύει πως το θεώρημα κατά το οποίο σε 18 μήνες μπορεί να μηδενιστεί το έλλειμμα εμπίπτει στη σφαίρα του λαϊκισμού. Σε μια κρίση ειλικρίνειας, ο πρώην υπουργός διαπίστωσε ότι η ΝΔ “νέρωσε” την ιδεολογία της και κατέπεσε στην λαϊκιστική κεντροδεξιά (και μάλλον περιέγραφε τον καταστροφικό συνδυασμό του Σουφλιά με το Γιάννη Μανώλη) με την ελληνική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας στη σφαίρα του κρατικίστικου λαϊκισμού. Αφού η πολιτική είναι “management με πειθώ” και με δεδομένο ότι έχει χαθεί η πειθώ, κινδυνεύει να χαθεί και η ελπίδα κατά τον βουλευτή της ΝΔ.

Τελευταίος ομιλητής, ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, ο οποίος αρκέστηκε στο να διαβάσει έναν πομπώδη λόγο (http://press-gr.blogspot.com/2010/11/blog-post_6700.html) και να απαγγείλει τις προβλεπόμενες γι’ αυτόν προτάσεις εξόδου από την κρίση.

Aν αναλογιστεί κανείς την αθροιστική ευθύνη, προσθέτοντας τα χρόνια υπουργίας και κοινοβουλευτικής θητείας των παρευρισκόμενων πολιτικών και προσμετρήσει και τα ένοχα κείμενα που έχουν υπογράψει οι δημοσιογράφοι που παρακολούθησαν τις ομιλίες και μετά έκαναν πλακίτσα με τους πολιτικούς, θα συμπεράνει ότι δεν δικαιούνται δια να ομιλούν, καθώς αυτά που παραθέτουν τώρα ως λογικά και αναγκαία, δεν τα έπραξαν όταν μπορούσαν με την εξουσία που διέθεταν. Είναι συνηθισμένο εν Ελλάδι, ο καθένας να λέει πάντα την κοινά αποδεκτή αλήθεια όταν βρίσκεται εκτός χορού.

Στην εκδήλωση δεν σερβιρίστηκε καφές, ούτε παξιμάδι. Όχι τόσο λόγω πενίας, αλλά προφανώς δεν ήταν στις προθέσεις των διοργανωτών να δοθεί ένας επιπρόσθετος νεκρικός τόνος στην πένθιμη ελληνική πραγματικότητα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News