Στον απόηχο πλέον της κρίσης όλο και συχνότερα μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Ελύτη «πως γίνεται να φυλακίσεις ένα αηδόνι αλλά δεν μπορείς να φυλακίσεις τον κελαηδισμό του», και αντιστοίχως του Πάμπλο Νερούδα, «πως μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν  μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να έρθει».

Τη στιγμή που ζούμε την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και πέπλο απαισιοδοξίας έχει σκεπάσει μια ολόκληρη γενιά, εγκλωβίζοντάς την σε ένα ζοφερό παρόν ‒σε ένα παρόν που δεν έχει τα εχέγγυα να προασπίσει τα όνειρα, τις προσδοκίες των νέων, εξαφανίζοντας προοπτικές, συνθλίβοντας την αξιοπρέπεια και καλλιεργώντας το αίσθημα του εφήμερου και του αβέβαιου‒ την ίδια στιγμή, υπάρχουν άνθρωποι που θέτουν στόχους, παραμερίζοντας την πάσης φύσεως κρίση, επιδιώκοντας να υλοποιήσουν τα όνειρα τους.

Άνθρωποι που δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να μεμψιμοιρήσουν την επικρατούσα κατάσταση αλλά αναζητούν παντοιοτρόπως «ευκαιρίες» προκειμένου να διαμορφώσουν οι ίδιοι τη μοίρα τους, να χαράξουν τη δική τους πορεία.

Κινητήριος δύναμη γι’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων είναι η ελπίδα. Μια αναζωογονητική μήτρα νέων εξελίξεων που συμβάλλει σε ένα νέο ξεκίνημα, σε μια τροχιά αναγέννησης, ενισχύει την αίσθηση προοπτικής και κινητοποιεί όλες τις πνευματικές και νοητικές δυνάμεις των νέων ανθρώπων, ώστε να πιστέψουν στις δυνατότητες τους και να δημιουργήσουν.

Η ελπίδα αποτελεί το «κλειδί» της επιτυχίας.

Το κίνητρο της ελπίδας θα πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία της νέας γενιάς. Η τελευταία καλείται να υψώσει τη σημαία της αλλαγής, να συνδράμει εν τοις πράγμασι στη μεταβολή του κοινωνικοπολιτικού τοπίου εν Ελλάδι, εμφυσώντας τη φλόγα για μια ουσιαστική ζωή. Απαιτείται, λοιπόν, αλλαγή πλεύσης που μόνο η νέα γενιά θα μπορεί να επιφέρει διότι από αυτήν εξαρτάται το μέλλον της χώρας. Τέλος, η σημερινή καθίζηση δεν θα πρέπει να επιφέρει απελπισία.

Αλλωστε ο φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News