Ένα βράδυ, πριν καιρό, την πρώτη μέρα που ίσχυσε ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος, σε ένα μπαρ της παραλίας μιας παραθαλάσσιας πόλης έγινα μάρτυρας ενός σχεδόν σουρεαλιστικού σκηνικού. Όλοι σχεδόν οι καπνιστές θαμώνες του μαγαζιού είχαν φροντίσει να γεμίσουν καπνό τον εσωτερικό χώρο, πράγμα που δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Δυο φίλοι όμως από την παρέα έβγαιναν έξω κάθε φορά που ήθελαν να καπνίσουν, εξηγώντας μου ότι είχαν σκοπό να σεβαστούν την απαγόρευση, άσχετα με το τι έκαναν οι υπόλοιποι.

Θεωρητικά, η πράξη τους αυτή φαίνεται παράλογη, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι παρέβαιναν το νόμο, όπως και ασήμαντη, για να αποτελέσει αντικείμενο δημοσίευσης. Κάποιος θα μπορούσε να τη δει όμως ως συμβολική.

Για να φτάσει κανείς σε εκείνο το μαγαζί το ίδιο βράδυ, έπρεπε να περάσει ανάμεσα από 4- 5 τεράστια παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο τζιπ, από αυτά τα καλογυαλισμένα που δεν έχουν δει ποτέ τους χώμα, και έχουν μοναδικό σκοπό τους να παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια.

Οι ιδιοκτήτες αυτών των τζιπ, είναι προφανώς κάποιοι από αυτούς που κάπνιζαν μέσα στον κλειστό χώρο και αντιπροσωπεύουν μια αρκετά μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αυτής της χώρας. Οι υπόλοιποι που πάσχιζαν να περάσουν ανάμεσα από αυτά τα αυτοκίνητα και έβγαιναν έξω για να καπνίσουν είναι ένα άλλο μεγάλο πληθυσμιακό κομμάτι.

Προσπαθώντας κάποιος να φανταστεί τη ζωή των μεν και των δε, θα μπορούσε να πει για τους πρώτους ότι κάλλιστα θα μπορούσαν να διαμαρτύρονται για τα μέτρα που παίρνονται αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, από την άλλη να παρκάρουν σε θέσεις που προορίζονται για ανάπηρους. Να φωνάζουν για τις πλημμύρες, την ίδια στιγμή που και αυτοί έχτισαν παράνομα πάνω στο ρέμα. Να θρηνούν για τα καμένα, την ίδια στιγμή που έχτισαν παράνομα σε έκταση που ήταν δασική. Να φωνάζουν για τη διάλυση του κράτους την ίδια στιγμή που και οι ίδιοι χρημάτισαν κατά καιρούς υπαλλήλους της πολεοδομίας ή της εφορίας για να «τακτοποιήσουν» υποθέσεις τους.

Όσο για τους δεύτερους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι από αυτούς που συχνά χαρακτηρίζονται «γραφικοί». Θεωρούν ότι η αλλαγή ξεκινάει από μέσα μας,  δεν αγοράζουν κινητά στα 6χρονα παιδιά τους, ελπίζουν σε μια πιο «καθαρή» κοινωνία, αρνούνται να λαδώσουν για να κάνουν τη δουλειά τους. Συχνά μετακινούνται με ποδήλατο, αλλά και όταν οδηγούν αυτοκίνητο, σέβονται τους πεζούς. Φοράνε κράνος για τη δική τους ασφάλεια και αν έχουν μόνο ένα θα το φορέσουν στο παιδί τους, όχι οι ίδιοι.

Στα παραπάνω χαρακτηριστικά των δύο κατηγοριών, ο καθένας θα μπορούσε να προσθέσει πολλά δικά του. Όλοι μας τις έχουμε συναντήσει πολλές φορές στη καθημερινή μας ζωή. Ο διαχωρισμός δεν γίνεται με βάση ταξικά κριτήρια ούτε οικονομικά σε καμία περίπτωση. ( όλοι οι πλούσιοι με τζιπ  δεν είναι κακοί).

Αυτό που τους κάνει να διαφέρουν μεταξύ τους είναι η πεποίθηση πως η κοινωνία αλλάζει από τον κάθε πολίτη ξεχωριστά και τις αξίες και αρχές που αυτός έχει και μεταδίδει στα παιδιά του. Δεν αλλάζει η κοινωνία από κανένα μνημόνιο, ούτε από καμία απαγόρευση που μπορεί να μας επιβληθεί. Κάποιοι πιστεύουν σε αυτό και άλλοι όχι. Και αναλόγως πορεύονται, πράττουν και σκέφτονται.  Μακάρι να αναλογιζόμασταν όλοι πόσο καλύτερη θα γινόταν η ζωή μας αν δεν μεταθέταμε τις ευθύνες συνεχώς στους άλλους, για τα πάντα, αλλά συνειδητοποιούσαμε πόσο μεγάλη δύναμη έχει ο καθένας μας για να αλλάξει το μικρόκοσμό του και σιγά -σιγά τον κόσμο.      

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News